ΟΙ ΔΡΑΒΙΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ

                                       

Σφραγιδόλιθος με τον ονομαζόμενο «πρωτο-Σίβα».

H επίσκεψη του Ηρακλή στις Ινδίες, δεν πρέπει να δεχτούμε , ότι είναι μια απλή μυθολογική αναφορά χωρίς καμμία σημασία. Η απόφαση του Ευρυσθέα  να επισκεφθεί ο Ηρακλής τις Ινδίες, πρέπει να έγινε με κάποιο σοβαρό σκοπό. Οι δεσμοί με τη χώρα του μεγάλου ποταμού ( Σιντού) που οι κάτοικοι της Περσίας έλεγαν «ιντού» προυπήρχαν και ασφαλώς χρονολογούνται απ΄την εποχή που βασίλευε ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο μεγάλος Δίας. Ποιός λαός όμως κατοικούσε στη χερσόνησο αυτή που ο Σιντού ,έδωσε όπως στην Αίγυπτο ο Νείλος, το όνομά του στους κατοίκους της;

 Απ΄τη μυθολογία μας δεν προκύπτουν στοιχεία που να θεμελιώνουν μία απάντηση, τόσο για την αιτία της  επίσκεψης, όσο και για το λαό που ο Ηρακλής επισκέφθηκε. Θεωρώ όμως αναγκαίο, αν πραγματικά πιστεύουμε ότι  η μυθολογία μας είναι σελίδες ιστορικές μιάς εποχής,  να υπάρχει εξήγηση σ΄αυτή τη μυθολογική αναφορά. Ας ξαναδούμε  λοιπόν την επίσκεψη του Ηρακλή κάτω από το φως των σημερινών δεδομένων.

Μέχρι το 1924 η Ιστορία των Ινδιών ξεκινούσε με την εισβολή την ΄Αριων  που άρχισε το 2.500 π.Χ. Οι Άριοι  κατέβηκαν από την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας και ανήκαν στη μεγάλη μάζα των λαών που μετακινήθηκαν απ΄το οροπέδιο της Κεντρικής Ασίας. Τις φυλές αυτές  που τις διοικούσαν οι ράτζα(αρχηγοί) τις βρίσκουμε αργότερα εγκαταστημένες σ΄όλους τους κάμπους που τους διέσχιζαν ποτάμια. ΄Ετσι βρέθηκαν και στις κοιλάδες που σχηματίζονται απ΄τα μεγάλα ποτάμια που κατεβαίνουν απ΄τα Ιμαλάία τον Σιντού ( Ινδό) τον Γάγγη και τον Βραχμαπούτρα. Η Ιστορία αυτή ,εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δεν μας διαφωτίζει παρά ελάχιστα,  όπως θα δούμε. Η ιστορία η δική μας, που μιλάει για την επίσκεψη του Ηρακλή , είναι αρκετές χιλιετηρίδες πριν απ΄την εισβολή των Αρίων. Το 1924 όμως ο αρχαιολόγος Τζων Μάρσαλ παρακινούμενος από τυχαί ευρήματα (σφραγιδόλιθους) άρχισε τις πρώτες ανασκαφές στη δυτική όχθη του Γάγγη και στην περιοχή Σίντ και Παντζάντ. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε την ύπαρξη δυό πανάρχαιων πόλεων την Μοχάντζο- Ντάρο και την Χάραπα.

                                               

Χάραπα

                                                

 Οι πόλεις αυτές θεωρούνται σήμερα αρχαιότερες κι απ΄αυτές που ο Λεονάρδο Γούλλεϋ έφερε στο φως  με τις ανασκαφές των 

« Βασιλικών Τάφων της Ούρ» και που οι αρχαιολόγοι ονόμασαν απ΄το βασιλικό γένος Ακάντ και Σουμέρ της Μεσοποταμίας «Σουμεριακό πολιτισμό». Μεταξύ τώρα των ευρημάτων της Μοχέντζο-Ντάρο και Χάραπα υπήρχαν αντικείμενα του σπιτιού, αντικείμενα καλλωπισμού, αγγεία, νομίσματα και σφραγίδες με επιγραφές σε άγνωστη γραφή. Οι αρχαιολογικές έρευνες συνεχίστηκαν και το 1932 , ο Ερρίκος Φραγκότ βρήκε στα κατώτερα στρώματα των ανασκαφών πήλινες πινακίδες που μαρτυρούν τη γνώση της γραφής σε αρχαιότερη ακόμα εποχή. Απ΄αυτή την αιτία συμπεραίνεται ότι ο πολιτισμός αυτός δημιουργήθηκε προ της χαλκολιθικής εποχής.

 Το τέλος αυτού του πολιτισμού μέχρι την άφιξη των Αρίων το καλύπτει ένα κενό διάστημα που δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα οι μεγάλες ανασκαφές που έγιναν στη Σίντ και στην κοιλάδα του κάτω ΄Ινδρου κοντά στην αρχαία Παταλήνη, να το καλύψουν. Είναι όμως σίγουρο για τους αρχαιολόγους και ειδικούς επιστήμονες ότι πριν απ΄τους ΄Αριους αναπτύχθηκε ένας άλλος πολιτισμός που τον καλλιέργησαν οι Δραβίδες.

Το θέμα μας, με τα δεδομένα αυτά, παίρνει μια άλλη πιά τοποθέτηση. Πότε, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ήταν χρονικά η χαλκολιθική εποχή στη συγκεκριμένη περιοχή και δεύτερο αν οι Δραβίδες είναι ο λαός που επισκέφθηκε ο Ηρακλής. Κατά τους ειδικούς πολλοί ασιατικοί λαοί επέρασαν  την χαλκολιθική περίοδο προς της Δ΄χιλιετίας π.χ. Αυτό όμως δεν αποτελεί σοβαρή απόδειξη για μια αναμφισβήτητη χρονολόγηση ενός πολιτισμού. Θα επαναλάβω πώς οι λαοί δεν περνάν ταυτόχρονα από τις περιόδους που οι ειδικοί θεωρούν ως σταθμούς πολιτιστικής εξέλιξης. Η γραφή όμως είναι ορόσημο πολιτισμού και η ύπαρξή της στους σφαγιδόλιθους οδηγεί ιστορικά πολύ πίσω. ..Τέλος η αξιοπιστία των μετρήσεων και τα περιθώρια λάθους που αφήνει ο C14 καθώς και οι άλλες μέθοδοι χρονολόγησης, δεν μας επιτρέπουν ν΄αποφύγουμε το λάθος το οποίο πολλές φορές παρασύρει τον ερευνητή. Τη χαλκολιθική όμως εποχή την συναντήσαμε και στην Αίγυπτο και μιλήσαμε τότε για την περίοδο του χαλκού στους λαούς της Μεσογείου και του Αιγαίου χώρου που είναι, όπως θα δούμε, προκατακλυσμιαία. Αυτή την εποχή θα εξακολουθήσουμε ν΄αναζητούμε προσπαθώντας  να την προσδιορίσουμε ( περίπου) χρονικά. Ως τότε, ας επιστρέψουμε στους Δραβίδες και στον Ηρακλή.

 Οι Δραβίδες είναι ο αρχαιότερος λαός των Ινδιών. Λείψανα του λαού αυτού κατοικούν σήμερα στη Νότια Ινδική και στην Κεϋλάνη. Είναι πολύ μελαχροινοί ουλότριχοι και κοντοί στο ανάστημα. Γλώσσα τους  είναι η δραβική ομογλωσσία στην οποία ανήκουν πολλά γλωσσικά ιδιώματα. Σήμερα  πιστεύουν πολλοί  ειδικοί μελετητές της Ινδικής γλώσσας, ότι στη Δραβιδική ομογλωσία πρέπει να ενταχθούν και πολλά ακόμη ιδιώματα. ΄Ισως η Δραβιδική γλώσσα να είναι η μητέρα γλώσσα όλων των λαών που έζησαν και ζουν στη μεγάλη Ινδική χερσόνησο. Οι Δραβίδες όμως δεν πρέπει να ήσαν οι πρώτοι αυτόχθονες κάτοικοι της Ινδικής χερσονήσου. Οι Δραβίδες πρέπι να μετανάστευσαν, από κάποια  φυσική αιτία πολύ πριν τον ονομαζόμενο κατακλυσμό, και με πλοία να πέρασαν τη Μεσόγειο και να εγκαταστάθηκαν άλλοι στην κοιλάδα του Ευφράτη κι΄αλλοι να προχώρησαν προς την ΙΙνδική χερσόνησο.

Μαυροκέφαλους ξένους τους αποκάλεσαν αυτοί που κατοικούσαν στη Μεσοποταμία και είναι οι ίδιοι οι Δραβίδς αυτοί που οι αρχαιολόγοι ονομάσαν Σουμέριους για να μπερδέψουν άθελά τους περισσότερο τα πράγματα.

Οι Δραβίδες (Σουμέριοι της Μεσοποταμίας) ήσαν έξοχοι γιατροί , δικαστικοί, αστρονόμοι και όπως το διατυπώνει ο Γούλλεϋ « Η σπουδαιότητα του πολιτισμού τους έγκειται στο ότι είναι μια απ΄τις πρώτες δυνάμεις που συντέλεσαν στην πρόοδο της ανθρωπότητας».

Wikipedia, Μοχέντζο-Ντάρο

Αυτοί οι Μαυροκέφαλοι ξένοι όπως μας τους παρουσίασαν τα ευρήματα, ανήκουν στον αρχαίο τύπο της Μεσογειακής φυλής. Αυτή η μεσογειακή φυλή είναι βραχύσωμη και δολιχοκέφαλη με μελαψό δέρμα. Οι καθηγητές και ειδικοί ανθρωπολόγοι Ντόουκιν, Ντακγουώρθ, Χεϊγουέϊ, Σέργκι  κατά τον καθηγητή  Σπύρο Μαρινάτο συμφώνησαν ότι ο Μινωϊκός λαός ανήκε σ΄αυτή τη Μεσογειακή φυλή. Αυτή η δολιχοκέφαλη Μινωική γενιά –συνεχίζει ο Μαρινάτος- διατηρείται μέχρι σήμερα στην Κρήτη και μάλιστα εκεί όπου κατέφυγαν κυνηγημένοι απ΄τους κατακτητές Δωριείς στην ΄Ιδη, στα Αστερούσια Βουνά, στη Μεσαρά και προ παντός στο ορεινό Λασίθι, όπου είναι εκπληκτική η αναλογία των δολιχοκεφάλων.

Δραβίδες-Προέλληνες, δύο κλάδοι ίσως της αυτής ή συγγενικής οικογένειας που ξαπλώνουν τον πολιτισμό σ΄όλη την ανθρωπότητα.

΄Αν δεχτούμε αυτή την εκδοχή που υποστήριξε κι΄ο Ηρόδοτος πως η αρχική εστία των Δραβιδών είναι η Μεσόγειος και τα νησιά του Αιγαίου χώρου με πρώτη την Κρήτη, τότε υπάρχει η δικαιολογία της  επίσκεψης του Ηρακλή στους Δραβίδες που κατοικούσαν τη χώρα του ποταμού Σιντού στις Ινδίες.΄Ας επαναλάβω ότι  και η μυθολογία μας έχει μεταφερθεί ίσως όχι μόνο μία φορά απ΄την πρώτη γλώσσα και την πρώτη γραφή, στη γλώσσα και τη γραφή που τελικά έφτασε σε μας. Αυτή η μεταφορά δεν ήταν χωρίς συνέπειες και πολλά μεταμορφώθηκαν στα νέα τους ονόματα, που είχαν οριστικοποιηθεί στους χρόνους της μεταγραφής. Το φαινόμενο αυτό θα το βρούμε και στις Ινδίες όπου τα βιβλία οι ΒΕΔΕΣ ξαναγράφτηκαν από τους σοφούς ιερείς, τους ρίσι ή ρίσχι, από κάποια γραφή που ανακαλύψαμε στις ανασκαφές του Μοχάντζο-Ντάρο, στην κανονική (σανσκριτική) , στην καθομιλουμένη τότε γλώσσα. Στις Βέδες δεν αναφέρονται πουθενά οι Δραβίδες. Αυτό όμως αποδεικνύει ότι το περιεχόμενο των Βέδες γράφτηκαν πριν την εισβολή των Αρίων και η χρονολογία της αρχικής οτυς συγγραφής είναι απροσδιόριστη όσο άγνωστοι είναι και οι συγγραφείς τους.

Χειρόγραφο της Ριγκ  Βέδα

«Οι Βέδες μιλάν όμως για ένα λαό γεωργικό  που ασχολείται με την κτηνοτροφία… ο λαός αυτός  είναι  και πολεμικός  που προσφέρει θυσίες στους θεούς του…Οι θεοί όμως του λαού αποτελούν ένα Πάνθεο παράξενο και ποικίλο! Γίγαντες , νύμφες , όντα υπέρ-φυσικά, όλα όσα ένας πρωτόγονος λαός αισθάνεται  να τον περιβάλλουν στον ουρανό όσο και στη γή (Γ.Ζωγραφάκης-ΒΕΔΑΙ).».Οι Δραβίδες όμως δεν ήταν  ο πρωτόγονος λαός , επομένως οι Βέδες πρέπει να μιλάν για τους αυτόχθονες.

Οι αυτόχθονες όμως κατέκτησαν πλυθυσμιακά  τους κατακτητές τους και η επιμιξία μαζί με τις  σκληρές κλιματολογικές συνθήκες και τις φυσικές καταστροφές, αποτέλειωσαν  το μεγάλο Δραβιδικό πολιτισμό και προετοίμασαν την είσοδο των Αρίων. Οι Δραβίδες δεν κατόρθωσαν  να επιβάλουν στους αποχαυνωμένους από τις μεγάλες θερμοκρασίες  πληθυσμούς,  μια σωστή πολιτική οργάνωση , την οποία άλλωστε δεν ευνοούσε και η εδαφική διαμόρφωση. ΄Ετσι εγκατέλειψαν σιγά σιγά την ιδέα αυτή. Ο πολιτισμός  δεν φαινόταν παρά τις προσπάθεις,  ότι θα μπρούσε να περάσει  μες το λαό. Αυτό είναι το μεγάλο κενό που παρουσιάζεται από την πρώτη εποχή των Δραβιδών μέχρι την άφιξη των Αρίων. Αν όμως ο Πολιτισμός, στάθηκε αδύνατο να γίνει χτήμα του λαού, δεν έπαψε σαν γνώση ν΄απασχολεί τους σοφούς ρίσι  και τα ερωτήματα για τη φύση, τον άνθρωπο και τον Δημιουργό  να εξακολουθήσουν να τους απασχολούν, ίσως τώρα , και πιό έντονα.

Αυτή κατά τη γνώμη μου είναι  η διαφορά προελληνικού και Δραβιδικού πολιτισμού, διαφορά δηλαδή εξωτερική. Δεν υπήρξαν διαφορετικές αφετηρίες στους δύο αυτούς πολιτισμούς. Η αφετηρία ήταν κοινή και προσωπικά πιστεύω πως οι Βέδες και το Δελφικό Απολλώνιο όραμα, εκφράζουν την ίδια αρχή. ΄Αν οι Δελφοί ευτύχησαν να δουν τον πολιτισμό να κορυφώνεται στην πνευματική έκρηξη της Ελληνικής σκέψης, οι Βέδες δεν βρήκαν το κατάλληλο έδαφος για μια παρόμοια παρουσία. Υπάρχει όμως κάτι που η σημερινή ανθρωπότης οφείλει σ΄αυτούς τους σοφούς Δραβίδες , κάτι που το μέγεθός τους ξεπερνά όλα τα γνωστά μεγέθη ανθρώπινης προσφοράς, τις Βέδες. Οι Βέδες περιέχουν τη μεγάλη γνώση για το μυστήριο της Δημιουργίας. Στις Βέδες διασώθηκε κατά τη γνώμη μου αυτούσια η μεγάλη αποκάλυψη που στον Αιγαίο χώρο έζησε κι αναπτύχτηκε στα Μαντία και στα ιερά των Μουσών. Δεν είναι συμπληρωματικοί επομένως οι δύο πολιτισμοί ο προελληνικός και ο αρχαίος Ινδικός Δραβιδικός. Είναι ο ένας και μοναδικός πολιτισμός που είχε δύο κατευθύνσεις. Ας ξαναγυρίσουμε όμως και πάλι στον Ηρακλή. Είναι εύλογο συμπέρασμα να δεχθούμε ότι η επίσκεψη , που σ΄αυτήν αρκείται η μυθολογία μας , είχε κάποιο σοβαρό λόγο. Από την καθοδηγημένη δράση του Ηρακλή απ΄τον Ευρυσθέα δεν περνούσε απαρατήρητη η μεγάλη πολιτιστική συγγένεια.

Τα επιτεύγματα των Δραβίδων έπρεπε να γίνουν γνωστά στον Ευρυσθέα και καλλίτερος επισκέπτης από έναν Δελφικό δεν μπορούσε να γίνει. Σώζεται  τίποτα άραγε απ΄αυτήν την επίσκεψη; Εγώ  δεν τον γνωρίζω. Τα μόνα ψήγματα , που οι λέξεις διέσωσαν, δεν μιλάν για τον Ηρακλή , αλλά για τον ΔΙΑΟΥΣ- ΠΙΤΑΡ τον Δία Πατέρα , όπως το μεταφράζουν οι Βεδιστές. 

 Μοχέντζο Ντάρο, το μεγάλο λουτρό

Ας δούμε όμως μερικές ακόμη λέξεις απ΄το βιβλίο ΓΙΤΑ ή Θεσπέσιον Μέλος που είναι η πρώτη μετάφραση της ΜΠΑΦΚΑΒΑΤ ΓΚΙΤΑ απ΄το βραχμανικό κείμενο από τον ΄Ελληνα βραχμάνο Δημήτριο Γαλανό, Αθηναίο. Το βιβλίο αυτό με μια σπουδαία εργασία ερμηνευτική και με σχόλια και γλωσσάρι επενεξεδόθη από τον Γεώργιο κ. Ζωγραφάκη. Από το γλώσσάρι αποσπώ τα παρακάτω : Μέσα σε παρενθέσεις ότι θεωρώ ότι είναι συγγενικό γλωσσικά, παρεφθαρμένο από τις γραφικές μεταφορές ή ακόμη απ΄το γλωσσικό ιδίωμα, κάτι δηλαδή που θα το θεωρούσαμε σήμερα σαν Ποντιακή ή Κρητική Κυπριακή λαλιά κλπ.

Ο Μονόκερως

Η λέξη ΒΕΔΑ σχετίζεται όπως λέει ο Γ.Ζωγραφάκης με την ρίζα Fοιδ (οίδα) που σημαίνει γνωρίζω αλλά και γνώση.

΄Ας τα πάρουμε όμως αλφαβητικά.

Αδυάτμα= Η αρχή του Εγώ μέσα στη φύση ( το αδιάτμητο Εν)

Απάνα= Η εισπνεόμενη αιθέρια πνοή ( η από άνω= εκ θεού πνοή)

Στα= ΄Υπαρξη

Α Στα= μη ύπαρξη

Βάκτα= Εκείνος που ακολουθεί την οδό της Βάκτι ( Βατός, οδεύσιμος, βακτηρία = η ράβδος που στηριζόμενος κάποιος βαίνει)

Βάκτι= Η λατρεία που αισθάνεται η καρδιά για το θείο

Βαρούνα= Από την ίδια ρίζα με τη λέξη Ουρανός

Βούδδι= λόγος, ευφυία, πνευματική δύναμη κατανοήσεως 

( οίδα=γνωρίζω, γνώση)

Διάους-Πιτάρ= Ο Δίας -Πατέρας

Δέβα= Θεός

Δέβα-δόττα= δώρο των θεών ( προστακτική που ρημ. δίδω= δότε= ευδοκώ , χορηγώ)

Δρίς Τακεττού – Δρις ταδυούμνα= Βασιλιάς ή ήρως ( Διογενής εκ τοκετού ή ο εις τον Δία- ομνύων, ο ορκισμένος)

Κουρού= Ο λαός που τον κυβερνά ο Δρις- ταράστρα (Κουρήτες)

Κουρού-κσέτρα= στρατόπεδο, χωράφι, αγρός, κάμπος των Κουρού.

Μαργασίρσα= ο μήνας ανάμεσα στον Νοέμβριο  και Δεκέμβριο 

( με τον ίδιο τρόπο εχωρίζοντο και οι μήνες απ΄τους  προέλληνες).

Πουρασά= ψυχή. Το συνειδητό ΄Ον που υποβαστάζει με την Παρουσία και συγκατάθεσή του τις πράξεις της φύσεως 

( παρουσία)

Πράκριτι= φύση δημιουργική, ενέργεια ( πράξη)

Πράνα= η ζωτική πνοή που συνδέει το πνεύμα με την ύλη

Ρίσι= Εκείνος που βλέπει τον ιερό λόγο ( ιερά Ρήσις) την αλήθεια και την μεταβιβάζει.

Χάρι= Εκείνος που γοητεύει.

Μπορεί άραγε να θεωρήσει κανείς ότι στις λέξεις αυτές, που ασφαλώς είναι ελάχιστες μέσα στον πλούτο των αρχαίων ινδικών (Δραβιδικών λέξεων) κρύβονται μερικά ψήγματα της συγγένειας των δύο λαών; Ο καθένας ας κρίνει όπως νομίζει.

Η προσπάθειά μου σ΄αυτό το κεφάλαιο είναι να βρω αν πράγματι υπήρχε η αιτία κάποιας επίσκεψης του Ηρακλή στις Ινδίες. Με όσα εξέθεσα νομίζω ότι η αιτία υπήρχε και έτσι η μυθολογία μας καταγράφοντας την επίσκεψη, συνδέει αυτή την παρουσία με μία μεγάλη πρϋπάρχουσα σχέση.

Ειδώλιο γυναικείας θεάς.

    Η.Λ ΤΣΑΤΣΟΜΟΙΡΟΣ

    "ΑΙΓΑΙΟ ΒΟΥΝΟ"

Αντιγραφή και επιμέλεια παρουσίασης

       Αμαλία Κατσούλα                                 

 Σαν υστερόγραφο στην παρουσίαση του ενδιαφέροντος αυτού αποσπάσματος του Η.Τσατσόμοιρου, θα θέλαμε ν΄αναφερθούμε και στον Μεγασθένη τον ΄Ιωνα  (περ. 350 - 290 π.Χ.)  αρχαίο Έλληνα γεωγράφο - εθνογράφο, διπλωμάτη και ιστορικό. Το βιβλίο του «Ινδικά» αποτελεί την πρώτη ιστορική πηγή που έχουμε για την Ινδία, και γι’ αυτό δίκαια έχει χαρακτηρισθεί ως ο "Πατέρας της Ινδικής Ιστορίας". Στην αρχή του βιβλίου του αναφέρεται στους ηλικιωμένους Ινδούς που γνωρίζουν για την προϊστορική άφιξη του Διόνυσου και του Ηρακλή στην Ινδία. Μια ιστορία ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους. Ιδιαίτερα σημαντικές είναι και οι παρατηρήσεις του για τις θρησκείες των Ινδών, όπου αναφέρεται στους λάτρεις του Ηρακλή (Σίβα) και Διόνυσου (Κρίσνα ή ΄Ιντρα) ενώ δεν αναφέρεται καθόλου στο Βουδισμό που αποδεικνύει ότι η θρησκεία αυτή δεν ήταν ευρέως γνωστή πριν από την ανάληψη της ηγεμονίας από τον Ασόκα.

    *****************************