Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ


Εἰκόνα
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στη Δεξαμενή το 1906.

"Κατά την, θρυλική πια παραδοξολογία του Μιλτιάδη Μαλακάση, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε ο μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής. [...] Βεβαίως, η ποίηση αναβλύζει όπως το καθαρό νερό από τις πεζογραφικές του σελίδες με υπονομευτικές, σε πάμπολλες περιπτώσεις, πραγματώσεις της πεζογραφικής "τάξης" σε άφθονα διηγήματα του. Στο αυτοβιογραφικό του σημείωμα ο Παπαδιαμάντης μάς πληροφορεί: "Μικρός εζωγράφιζα Αγίους, είτα έγραφα στίχους κ' εδοκίμαζα να συντάξω κωμωδίας. [...]"
Και ο ίδιος γράφει για τα νεανικά του χρόνια:«Εκεί ήκουα, τον καιρόν εκείνον, τακτικά πάσαν νύκτα κιθάραν και άσμα και μανδολίνον. Η πατινάδα ήρχετο κάθε βράδυ, περί την ώραν του μεσονυκτίου, και έστεκε μισήν ώραν έξω της αυλής, σιμά εις την βρύσιν, κάτωθεν του παραθύρου με το σιδηρούν κιγκλίδωμα, και έψαλλε ρωμαντικά τραγούδια. Επάνω εις το παραθυράκι, αι γάστραι με τα βασιλικά, με τους μενεξέδες, και με πολλών λογιών φραγκολούλουδα, των οποίων δεν ηξεύρω τα ονόματα, εφαίνοντο ότι εσείοντο ίσως από την νυκτερινήν αύραν, όπου έπνεεν εις το ύψωμα εκείνο. Δεν ήσαν αι γάστραι όπου εσείοντο, ήσαν δύο ωραίαι ξανθαί, κασταναί κεφαλαί, με αναδεδεμένας τας κόμας, με ηδυπαθείς τακερούς οφθαλμούς [τρυφεροί οφθαλμοί πλήρεις πάθους και επιθυμίας, σημ. συν.]. Δεν ηδύναντο να κοιμηθώσιν ενωρίς, και είχον την περιέργειαν να εξέρχωνται διά ν' ακούσωσι την πατινάδαν. Ηκουες μειλιχίους ψιθυρισμούς ν' αναμιγνύωνται με την νυκτερινήν αύραν, και όλα αυτά, η μελωδία των ασμάτων, της κιθάρας οι φθόγγοι, το φύσημα της αύρας, οι ψιθυρισμοί εις το σκότος, και των ανθέων το άρωμα, απετέλουν κράμα τι ηδυπαθές, απερίγραπτον, άρρητον, το οποίον μόνον η τουρκική λέξις γκιουζέλ θα ηδύνατο κατά προσέγγισιν να εκφράση».
(Αι Αθήναι ως ανατολική πόλις. Λεύκωμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896).


Το μοιρολόι της φώκιας
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων




Αυτή ήταν η Ακριβούλα
η εγγόνα της γριάς Λούκαινας
Φύκια ήταν τα στεφάνια της
κοχύλια τα προικιά της

Κι' η γριά ακόμα, ακόμα μοιρολογά
τα γεννοβόλια της τα παλιά
Σαν να μην είχανε ποτέ τους τελειωμό
τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου
Σαν να μην είχανε ποτέ τους τελειωμό
τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου

Αυτή ήταν η Ακριβούλα
η εγγόνα της γριάς Λούκαινας


Οι Νίκος Μαστοράκης, Μανόλης Λιαπάκης και Κώστας Πανταζής (ερασιτέχνες μουσικοί) μελοποίησαν 12 ποιήματα - κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για τις ανάγκες της θεατρικής διασκευής του έργου «Φόνισσα», που παρουσιάστηκε το 2003 από τη θεατρική ομάδα του δήμου Ιεράπετρας. Τα 12 αυτά τραγούδια κυκλοφορούν σε ένα cd με τίτλο «Το σκοτεινό τρυγόνι», με τη συμμετοχή γνωστών τραγουδιστών. Σε 3 από αυτά συμμετέχει ο Σωκράτης Μάλαμας, σε 2 ο Ψαραντώνης, σε 2 η Νίκη Τσαΐρέλη και από ένα η Λιζέτα Καλημέρη, η Μαρία Κώττη (τραγουδίστρια των Χαΐνηδων), η Νίκη Ξυλούρη, ο Χαρίλαος Παπαδάκης και ο Μανόλης Λιαπάκης. Είναι μια πάρα πολύ ωραία προσέγγιση με λεπτότητα, σεβασμό και έμπνευση της στιχουργικής του Παπαδιαμάντη, η οποία αποτελείται από άρτιες μελωδικές γραμμές που βασίζονται στην παραδοσιακή μουσική της Κρήτης, του Αιγαίου, της Μικράς Ασίας, καθώς και στην έντεχνη μουσική.

Το σκοτεινό τρυγόνι
Μουσική: Μανώλης Λιαπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας



Μάνα μου,εγώ είμαι τ' άμοιρο το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος βροχή που το πληγώνει..
Το δόλιο όπου κι αν στραφεί απ' όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί κλωνάρι να πλαγιάσει..
Εγώ βαρκούλα μοναχή βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό σε θάλασσα αφρισμένη..
Παλεύω με τα κύματα χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα πλην την ευχή σου μόνη.


NYXTA ΒΑΣΑΝΟΥ
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Νίκος Μαστοράκης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκη Τσαϊρέλη



Πότε μάτια μου καημένα
θα κλειστείτε στη σιγή
να χαρίσετε σε μένα
ύπνο,ανάπαυση πικρή..
Αφουγκράσου πως τ' αηδόνι
λούφαξε στην ερημιά
άκουσε,άκουσε το γκιώνη
παύει να μοιρολογά..
Και τ' αστέρια μαραμένα
λουλουδάκια του Θεού
σβήονται πέφτουν ολοένα
απ' τον κάμπο του ουρανού..
Και το πυροφάνι εχάθη
που στην έρμη ακρογιαλιά
φέγγει του γιαλού τα βάθη
κι αντιλάμπει στη στεριά..


ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΨΙΧΑΛΙΣΤΑ
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Μανώλης Λιαπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας




Στα μάτια τα ψιχαλιστά
που 'χει ο έρωτας καρτέρι
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει..

Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από το ποίημα
εικόνα αχειροποίητη


Εικόν' αχειροποίητη
μες στην καρδιά μου σ' είχα
κι είχα για μόνο φυλαχτό
μια της κορφής σου τρίχα

Όνειρα μες στον ύπνο μου
μαυροφτερουγιασμένα
σαν περιστέρι στη σπηλιά
με τάραξαν για 'σένα.

Τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν
μου φαίνονται να κλαίνε
κίνδυνο, μαύρο σύννεφο
οι μάγισσες μου λένε.

Να σε χαρεί κι η άνοιξη
μαζί με τα λουλούδια
όπου 'ναι σαν αμέτρητα
ζωγραφιστά τραγούδια.

Συ στο σχολειό δεν έμαθες
να γράφεις ραβασάκια
στα χείλη σου τα ρόδινα
πού τα 'βρες τα φαρμάκια.

Στα μάτια τα ψιχαλιστά
πωχ' έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει.

(Τη χάρη σου τη σπλαχνική
μη μ' αρνηστείς αρνί μου
αγάπη μου αιώνια
αγάπη μου στερνή μου)***

Μελοποιήθηκε και ερμηνεύθηκε πρώτη φορά από τον Ορφέα Περίδη.





Το τραγούδι του γύφτου
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Νίκος Μαστοράκης
Πρώτη εκτέλεση: Ψαραντώνης


Με το βαρειό, με το βαρειό
ξυπνά ο γύφτος το χωριό.
Το χωριό,το χωριό
.τραλαλά, λαρό, λαρό...

Για το σφυρί,για το σφυρί,
τρελαίνεται κι η λυγερή.
Λυγερή,λυγερή,
τραλαλά, λαρή, λαρή...

Μες στη φωτιά,μες στη φωτιά,
παίζει ο γύφτος τη ματιά.
Τη ματιά,τη ματιά,
τραλαλά, λατρά, λατά...

ΗΡΑΚΛΗΣ, Ο ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 
«Η Γέννηση του Ηρακλή», Jean Jacques Francois Le Barbier (1738-1826).
Ο Ηρακλής, ο μεγαλύτερος μυθικός ήρωας των Ελλήνων γεννήθηκε στη Θήβα .Πατέρας του ήταν ο Δίας και μητέρα του η Αλκμήνη.
 ΄Οταν ήταν μωρό η ζηλόφθονη ΄Ηρα έστειλε δυό φίδια στην κούνια του. Ο Ηρακλής όμως αν και βρέφος τα έπνιξε.
Ο Ηρακλής πνίγει τα φίδια.Τα πρόσωπα στην εικόνα είναι: η Αλκµήνη, η Αθηνά, ο Ηρακλής,
ο Ιφικλής, η παραµάνα τους και ο Αµφιτρύωνας. Από αρχαίο ελληνικό αγγείο.
Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ Annibale Carracci(1596)
"Μια µέρα, όταν ο Ηρακλής ήταν ακόµη νέος, καθόταν σ’ ένα ήσυχο σταυροδρόµι και σκεφτόταν ποιο δρόµο ν’ ακολουθήσει στη ζωή του. Το δρόµο του αγώνα και της προσφοράς στους ανθρώπους ή το δρόµο της διασκέδασης και της απόλαυσης;
Τότε του φάνηκε ότι τον πλησίασαν δύο γυναίκες. Η µια ήταν ντυµένη απλά χωρίς κανένα στολίδι, ενώ η άλλη ήταν ντυµένη πολύ όµορφα κι είχε πολλά στολίδια. Αυτή µίλησε πρώτη στον Ηρακλή και του είπε:
-Ηρακλή, είσαι ο δυνατότερος άνθρωπος στη γη. Μπορείς ν’ αρπάξεις ό,τι θέλεις, χωρίς ποτέ να εργαστείς. Αν µε ακολουθήσεις, ο δρόµος της ζωής σου θα είναι πολύ εύκολος κι ευχάριστος. Θα απολαύσεις χωρίς κόπο πολλές χαρές και διασκεδάσεις.
-Ποια είσαι εσύ; τη ρώτησε ο Ηρακλής.
-Οι φίλοι µου µε λένε Ευτυχία και οι εχθροί µου µε λένε Κακία, του απάντησε.
Πλησίασε τότε και η άλλη γυναίκα.
-Ηρακλή, του είπε, µε λένε Αρετή. Αν ακολουθήσεις το δικό µου δρόµο, η ζωή σου θα είναι γεµάτη κόπους και αγώνες αλλά και καλά έργα. Με τη δύναµη που σου έδωσαν οι θεοί θα ευεργετείς τους ανθρώπους κι εκείνοι θα σε αγαπούν και θα σε τιµούν.
Ο Ηρακλής αποφάσισε να χρησιµοποιήσει τη δύναµή του, για να βοηθήσει τους ανθρώπους. Γι’ αυτό διάλεξε το δρόµο της Αρετής.
Ξενοφώντας, Αποµνηµονεύµατα, 2, 1, 21 (διασκευή) Ιστορία (Γ Δημοτικού)"
 Ως έφηβος προκάλεσε τον πόλεμο μεταξύ της Θήβας με το βασίλειο του Ορχομενού. Ως ανταμοιβή για τη νίκη του εναντίον του Ορχομενού, πήρε για γυναίκα του τη Μεγάρα, κόρη του βασιλιά της Θήβας, με την οποία απέκτησε τρία (κατ' άλλους περισσότερα) παιδιά. Η Ήρα όμως τον τρέλανε, με αποτέλεσμα να σκοτώσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, αποφάσισε να πάει στο Μαντείο των Δελφών για να πάρει χρησμό, ώστε να μάθει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να εξαγνισθεί. Σύμφωνα με τον χρησμό, έπρεπε να υπηρετήσει για δώδεκα χρόνια τον Ευρυσθέα, βασιλιά της Τίρυνθας και να πραγματοποιήσει τους άθλους που θα του πρόσταζε εκείνος.


Ο Ηρακλής μαινόμενος υφαρπάζει Δελφικό Τρίποδα . Αττική Υδρία.

Πάλη Απόλλωνος και Ηρακλή περί του Τρίποδος




Σύμφωνα με το μύθο ο Ηρακλής ξεκίνησε από την εξόντωση του λέοντα της Νεμέας,

Ο Ηρακλής παλεύει με το λιοντάρι της Νεμέας. Λευκή λήκυθος του «Ζωγράφου του Διόσφου», πρώτο τέταρτο 5ου αι. π.Χ. Μουσείο του Λούβρου

 στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην περιοχή της Λέρνας όπου στόχος ήταν να απαλλάξει τη λίμνη από το τρομερό τέρας με τα εννέα κεφάλια, τη Λερναία Ύδρα.

Antonio del Pollaiolo, Ηρακλής και Λερναία ΄Υδρα

 Ακολουθεί το Ελάφι της Κερύνειας, 

Ο Ηρακλής πιάνει το ελάφι της Κερύνειας. Αττικός μελανόμορφος αμφορέας περ. 530–520 π.Χ.

ο Ερυμάνθιος Κάπρος, 
 Ο Ηρακλής φέρνει στον Ευρυσθέα τον κάπρο του Ερύµανθου. Από αρχαίο ελληνικό αγγείο

οι Στάβλοι του Αυγεία, 
 
οι Στυμφαλίδες Όρνιθες, 
 
 Ηρακλής και Στυμφαλίδες όρνιθες, Ντύρερ

ο Ταύρος της Κρήτης, 


υπό την άδεια Creative Commons,Luis García,Βικιπαίδεια
 Ο Ηρακλής αιχμαλωτίζει τον ταύρο της Κρήτης, λεπτομέρεια από ρωμαϊκό μωσαϊκό, Ιλλυρία Ισπανία

τα Άλογα του Διομήδη, 


η Ζώνη της Ιππολυτης, 
Ο Ηρακλής πολεμά τις αμαζόνες, αττική υδρία, 5ος αιώνας π.Χ.

τα Βόδια του Γηρυόνη,
 
 Ο Ηρακλής πολεμάει με το Γηρυόνη αμφορέας του 540 π.Χ., Λούβρο

 Ψάχνοντας ο Ηρακλής να βρει το γίγαντα Γηρυόνη, ταξίδεψε ως εκεί που ενώνονται η Ευρώπη µε την Αφρική. Έπρεπε όµως να διασχίσει τον Ωκεανό. Γι’ αυτό ζήτησε από τον Ήλιο να του δανείσει το χρυσό του κύπελλο. M’ αυτό ταξίδευε και εκείνος, όταν ήθελε να φέρει το φως της µέρας. Ο Ήλιος θαύµασε την παλικαριά του και του το έδωσε. Έτσι ο Ηρακλής πέρασε τον Ωκεανό και έφτασε στη χώρα του Γηρυόνη.
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Β 5,10, (διασκευή)


Ο Ηρακλής στην άκατο του Ηλίου, διασχίζοντας τον Ωκεανό.Ετρουτσκικό κύπελο, Βατικανό.

τα Μήλα των Εσπερίδων 

  υπό την άδεια Creative Commons , Luis García,Βικιπαίδεια
 Ο Ηρακλής αρπάζει τα μήλα των Εσπερίδων. Μωσαϊκό.


και ο Κέρβερος. 



Εκτός από τους δώδεκα αυτούς άθλους , οι οποίοι, κατά μία εκδοχή συμβολίζουν την ετήσια περιφορά του Ηλίου στο ζωδιακό, ο Ηρακλής πραγματοποίησε και μια σειρά άλλων κατορθωμάτων όπως: συμμετείχε στην αργοναυτική εκστρατεία, νίκησε στη Λιβύη , τον  γίγαντα Ανταίο , γιό του Ποσειδώνα, έφερε από τον ΄Αδη την ΄Αλκηστη, απελευθέρωσε τον Προμηθέα και σκότωσε τον κένταυρο Νέσσο.

Ατελείωτα τα κατορθώματα του Ηρακλή, ενέπνευσαν επί αιώνες τους ΄Ελληνες, αλλά και τους υπόλοιπους λαούς, που οικειοποιήθηκαν τον ήρωα. Η τέχνη , όπως είναι φυσικό, δεν έπαψε μέχρι σήμερα να εμπνέεται από τους άθλους του και για χάρη του φιλοτεχνήθηκαν υπέροχα έργα, όπως αυτά που παρουσιάζουμε στην ανάρτησή μας.



Ο Ηρακλής απελευθερώνει τον Προμηθέα, Christian Griepenkerl,1878

Αττικό αγγείο. Ο ήλιος υψώνεται από τον ωκεανό και θερμαίνει υπερβολικά τον Ηρακλή.Ο Ηρακλής τον τοξεύει.



                                           
«Ηρακλής και Ομφάλη», έργο του Φρανσουά Λεμουάν, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι (1724).
Ο Ηρακλής με τον μικρό Τήλεφο, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι

 
Ηρακλής, Δηιάνειρα και Νέσσος. Μελανόμορφη υδρία, 575-550 π.Χ., Λούβρο (E 803)
Guido Reni, 1620-21, Louvre Museum.
ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ –ΝΕΣΣΟΣ


Ο Ηρακλής, λατρεύτηκε ως Θεός και στήθηκαν ναοί προς τιμήν του στην αρχαιότητα, όπως αυτός στις Αρχαίες Κλεώνες Νεμέας.
        


ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B8%CE%BB%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE

   ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΣΤΟΝ ΖΩΔΙΑΚΟ
http://erminiatoumithou.wordpress.com/


«ΗΡΑΚΛΗΣ, Ο ΜΥΘΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ» παρουσιάζεται η έννοια και η πορεία του κατ εξοχήν ήρωα.




ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΑΘΛΩΝ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ





























Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ



ελαιογραφία του Σπυρίδωνος Προσαλέντη

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1824 και τα πρώτα σχολικά του χρόνια τα πέρασε στη Λευκάδα και την Κέρκυρα. Σπούδασε νομικά στην Ιταλία και τη Γαλλία αλλά δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα του δικηγόρου.

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ήταν πλούσιος κι έμενε στο γραφικό νησάκι Μαδουρή, του συμπλέγματος των Πριγκιπονήσων στην ανατολική ακτή της Λευκάδας.
Γράφει ο Ε.Πονηρός, στο άρθρο του "Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης και η εθνική μας αξιοπρέπεια"
* Περιοδικό «ΕΡΩ»
"‘Hταν ἐθνικός ποιητής, μέ τούς στίχους του ζωντάνευε τό ἡρωικό κλεφταρματωλικό καί ἐπαναστατικό παρελθόν τῶν Ἑλλήνων, γιά νά κρατήσει μέσα τους ἄσβεστη τήν δίψα γιά ἐλευθερία, γιά ἀγῶνες. Kατά τόν Κωστή Παλαμᾶ ποτέ δέν ἐκφράσθηκε στά ποιήματά του μέ τό «ἐγώ», ἀλλά πάντοτε μέ τό «ἐμεῖς». Ἀγωνίσθηκε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις ὡς πληρεξούσιος τῆς ἑπτανησιακῆς βουλῆς γιά τήν ἕνωση τῆς Ἑπτανήσου μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα καί ἀργότερα ὡς βουλευτής τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου. Ἀρνήθηκε τήν θέση τοῦ προέδρου τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως, ἀλλά καί τήν θέση τοῦ ὑπουργοῦ τῶν ἐξωτερικῶν. Ἔγραψε στή σύζυγό του Ελοίζα Τυπάλδου κόρη του λόγιου της Βενετίας Αιμίλιου Τυπάλδου: «ἡ ψυχή μου δέν εἶναι πρός πώλησιν. Εἰς μίαν καί μόνην δόξαν ἀτενίζω: νά ζήσω καί νά ἀποθάνω ἄνευ κηλῖδος καί ἄμεμπτος.»
Ἔλεγε στίς 22-6-1864 ὁ ἄμεμπτος αὐτός Ἕλληνας, μόλις τριανταπέντε ἔτη μετά τή λήξη τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως, κατά τήν ἀγόρευσή του στήν Β΄ Συνέλευση τῶν Ἑλλήνων: «Τό δέ ἑλληνικόν ἔθνος, κύριοι, ἔχει ἀνάγκην ἀνέσεως. Τό ὄνομα ἡμῶν κατήντησεν ἀντικείμενον ἐμπαιγμοῦ καί περιφρονήσεως. Ἀπεκαλύψαμεν τάς πληγάς μας καί τώρα πρέπει νά φροντίσωμεν ὅσον οἷόν τε τάχιον νά τάς θεραπεύσωμεν. Ἡ δημοσία πίστις ἐξέλιπεν. Ἡ Ἑλλάς θεωρεῖται χρεωκόπος. Τό εὐμετάβλητον τῆς κυβερνήσεως τηρεῖ τό κράτος εἰς διηνεκῆ δονισμόν. Αἱ βάσεις τοῦ οἰκοδομήματος σαλεύονται.
Τοιαύτης καταστάσεως πραγμάτων τήν διατήρησιν οὐ μόνον δέν τήν ἐπιθυμοῦμεν, ἀλλά παντί σθένει θέλομεν ἐργασθῆ πρός ἐπανέλευσιν τῆς τάξεως, πρός ἐνίσχυσιν τοῦ νόμου, πρός παγίωσιν τῆς πολιτείας.
Τό κατ΄ ἐμέ φρονῶ ὅτι, ἄν ἕκαστος ἡμῶν δέν θυσιάσῃ ὑπέρ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος τάς ἰδιαιτέρας του ἀπαιτήσεις, ἄν δέν ἐννοήσωμεν καλῶς ὅτι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἔθνους κρέμαται οὐχί ἐκ τῆς ἀνεγέρσεως ἤ ἐκ τῆς πτώσεως τῆς δεῖνα ἤ δεῖνα μερίδος, ἀλλ΄ ἐκ τῆς κανονικῆς διατάξεως καί τῆς ἁρμονικῆς ὀργανώσεως τῶν ἠθικῶν δυνάμεων τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἄν δέν πεισθῶμεν ὅτι ἀνεξαρτήτως τῶν συμπαθειῶν καί τῶν ἀντιπαθειῶν μας ὑπάρχει ἀνώτερόν τι ἠθικόν ὄν, τό Ἑλληνικόν ἔθνος, πρός τό ὁποῖον ὀφείλομεν ἅπαντες νά ἀτενίζωμεν, ἄν δέν ἀσχοληθῶμεν ἄνευ προκαταλήψεων, οὐχί ἀποβλέποντες εἰς ἀφηρημένας ἐπιστημονικάς θεωρίας, ἀλλ΄ εἰς τάς πραγματικάς ἀνάγκας τῆς Ἑλλάδος, εἰς τήν ὅσον ἔνεστι ταχύτερον κατάρτισιν τοῦ πολιτεύματος, κατ΄ ἐμέ, κύριοι, καί λέγω τοῦτο πρός ἀπαλλαγήν πάσης εὐθύνης ἐκ μέρους ἡμῶν, ὁ ὄλεθρος εἶναι ἀναπόφευκτος. »



Ο Αριστoτέλης Βαλαωρίτης έγραψε πολλά ποιήματα που αγαπήθηκαν και διαβάζονται ακόμη και σήμερα. Όλα σχεδόν αφορούσαν στον αγώνα των ελλήνων ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ενδεικτικά ποιήματά του είναι "Η Κυρά Φροσύνη", "Ο Φωτεινός" και "Ο Αστραπόγιαννος".
Ο ΦΩΤΕΙΝΟΣ θεωρείται το σημαντικότερο έργο του αλλά δεν ολοκληρώθηκε.Τον πρόλαβε ο θάνατος σε σχετικά νέα ηλικία το 1879 στη Λευκάδα.
Κάποια ποιήματά του μπορείτε να τα βρείτε εδώ :
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/aristotelhs_balawriths_poems.htm

Από τα κλέφτικα ποιήματά του αρκετά μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν πολύ από γενιές και γενιές συμπεριλαμβανόμενα στο ρεπερτόριο των σχολικών χορωδιών.΄Όπως Ο ΓΕΡΟΔΗΜΟΣ που ακολουθεί.

Εγέρασα, μωρές παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης
τον ύπνο δεν εχόρτασα, και τώρ' αποσταμένος
θέλω να πάω να κοιμηθώ. Εστέρεψ' η καρδιά μου.
Βρύση το αίμα το 'χυσα σταλαματιά δε μένει.

Θέλω να πάω να κοιμηθώ. Κόψτε κλαρί απ' το λόγγο
να 'ναι χλωρό και δροσερό, να 'ναι ανθούς γεμάτο,
και στρώστε το κρεβάτι μου και βάλτε με να πέσω.
Ποιος ξέρει απ' το μνήμα μου τι δέντρο θα φυτρώσει!

Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ήσκιο του από κάτω
θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τ' άρματα να κρεμάνε.
Να τραγωδούν τα νιάτα μου και την παλληκαριά μου.
Κι αν κυπαρίσσι όμορφο και μαυροφορεμένο,
θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τα μήλα μου να παίρνουν,
να πλένουν τις λαβωματιές, το Δήμο να σχωράνε.

Έφαγ' η φλόγα τ' άρματα, οι χρόνοι την ανδρειά μου.
Ήρθε κι εμένα η ώρα μου. Παιδιά μου μη με κλάψτε.
Τ' ανδρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη.
Σταθείτ' εδώ τριγύρω μου, σταθείτε εδώ σιμά μου,
τα μάτια να μου κλείσετε, να πάρτε την ευχή μου.

Κι έν' από σας το νιώτερο ας ανεβεί στη ράχη,
ας πάρει το τουφέκι μου, τ' άξιο μου καρυοφύλλι
κι ας μου το ρίξει τρεις φορές και τρεις φορές ας σκούξει.
"Ο Γερο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει".

Θ' αναστενάξ' η λαγκαδιά, θε να βογκήξει ο βράχος
θα βαργομήσουν τα στοιχειά, οι βρύσες θα θολώσουν
και τ' αγεράκι του βουνού, οπού περνά δροσάτο,
θα ξεψυχήσει, θα σβηστεί, θα ρίξει τα φτερά του,
για να μην πάρει τη βοή άθελα και τη φέρει
και τηνε μάθει ο Όλυμπος και την ακούσει η Πίνδος
και λυώσουνε τα χιόνια τους και ξεραθούν οι λόγγοι.

Τρέχα, παιδί μου γρήγορα, τρέχα ψηλά στη ράχη
και ρίξε το τουφέκι μου. Στον ύπνο μου επάνω
θέλω για ύστερη φορά ν' ακούσω τη βοή του.
Έτρεξε το κλεφτόπουλο σα να 'τανε ζαρκάδι,
ψηλά στη ράχη του βουνού και τρεις φορές φωνάζει:

"Ο Γερο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει".
Κι εκεί που αντιβοούσανε οι βράχοι, τα λαγκάδια
ρίχνει την πρώτη τουφεκιά κι έπειτα δευτερώνει.
Στην τρίτη και την ύστερη τ' άξο του καρυοφύλλι
βροντά, μουγκρίζει σα θεριό, τα σωθικά του ανοίγει
φεύγει απ' τα χέρια σέρνεται στο χώμα λαβωμένο
πέφτει απ' του βράχου το γκρεμό, χάνεται πάει, πάει.

'Aκουσ' ο Δήμος τη βοή μες τον βαθύ τον ύπνο,
τ' αχνό του χείλι εγέλασε, εσταύρωσε τα χέρια...
Ο Γερο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει.
Τ' ανδρειωμένου η ψυχή του φοβερού του Κλέφτη
με τη βοή του τουφεκιού στα σύγνεφ' απαντιέται
αδερφικά αγκαλιάζονται, χάνονται, σβηώνται, πάνε.

Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Παύλο Καρρέρ το 1858 και εδώ μπορείτε να το ακούσετε σε μία πολύ παλιά εκτέλεση



΄Όμως ο Βαλαωρίτης εκτός από την αγωνιστική του πλευρά είχε και την ευαίσθητη και ρομαντική πλευρά του που εκφράστηκε μέσα από σειρά λυρικών ποιημάτων αλλά και επιστολών που αντήλλαξε με τη σύζυγό του όπως η πιο κάτω: .
“Λίζα μου, άρχομαι της παρούσης μου έχων εις το πλευρόν μου τον Ανδρέα μας, όστις περιφέρεται εντός του γραφείου, κάνει όλα άνω κάτω και φωνάζει μέχρις εβδόμου ουρανού παπά, μαμά, παπά. Το βέβαιον είναι, ότι καταλήγει πάντοτε εις το παπά. Είναι πολύ καλά, δόξα τω αγίω Θεώ. Ακόμη όμως δεν του ανεβλάστησαν όλοι οι μεγάλοι οδόντες και να σου είπω την αλήθειαν, ήθελα επιθυμήσει να τελειώση με αυτό το βάσανο πριν ή έλθη το καλοκαίρι. Είναι ένα χαϊδόπαιδο, καλό, καλό, εύμορφο όσο παίρνει και γλυκό όπως είναι η μυστική εκείνη φυσική ουσία, ήτις κρύπτεται εις τον μυχόν των ανθέων και την οποίαν με τόσην επιτηδειότητα ηξεύρει να απαρροφά η μέλισσα.

Είδα και έπαθα να τον μάθω να με φιλή. Τέλος πάντων με το καλό με το κακό το κατόρθωσα και δεν ηξεύρω να υπάρχη μεγαλυτέρα ηθική ευχαρίστησις εκείνης την οποίαν αισθάνομαι εσωτερικώς να πλημμυρίζη τα σπλάχνα μου, όταν με τα δύο του χεράκια μού περιτυλίσκη τον λαιμόν και συγχρόνως προσκολλά επί του στόματός μου τα μυρόβλητα και δροσερά χείλη του. Τα μάτια έγιναν τώρα μαύρα. Επειδή δε διατηρούνται ξανθά τα φρύδια, τα βλέφαρα, η κόμη, και επειδή αι παρειαί του είναι πάντοτε ροδοκόκκιναι σαν το βασιλοκέρασον, η αντίθεσις των χρωμάτων τα καθιστά ζωηρότερα, γλυκύτερα, ευφραδέστερα, μαγικώτερα. Πολλές φορές, όταν τον κρατώ ανάσκελα εις την αγκαλιά μου διά να τον αποκοιμήσω, μένω ωσάν μεθυσμένος από την επιρροήν των βλεμμάτων, του νηπίου εκείνου. Ανεβοκατεβαίνουν τα βλέφαρα και ανάμεσα από τα ματόκλαδά του περνούν αι αχτίδες του φωτός και μου διαπερούν την καρδίαν, καθώς αι αχτίδες του ηλίου, όστις πάει να δύση και πέμπει την λάμψιν του κλεφτά διά μέσου των χρυσών νεφελών, αι οποίαι τον περιτριγυρίζουν,”

Το ποίημά του ΞΑΝΘΟΥΛΑ έχει μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες συμπεριλαμβανομένου και του Μίκη Θεοδωράκη στα Παιδικά του με τη χορωδία Τυπάλδου, αλλά μία εκπληκτική μελωδία συνέθεσε ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΓΡΑΨΑΣ Λευκάδιος μουσικός και μαέστρος της χορωδίας του συλλόγου ΟΡΦΕΑΣ και περιλαμβάνεται στο δίσκο ΑΓΙΟΜΑΥΡΙΤΙΚΑ. Ο Λευκαδίτικος αυτός πολιτιστικός σύλλογος έχει πολλές διεθνείς διακρίσεις και έχει τιμηθεί και από την Ακαδημία Αθηνών η δε χορωδία του είναι από τις καλύτερες της χώρας μας..





Μ’ αρέσ' η θάλασσα γιατί μου μοιάζει,
μ’ αρέσει, σ’ άκουγα να λες κρυφά,
πότε αγριεύεται, βόγγει, στενάζει
και πότε ολόχαρη παίζει, γελά.
Δεν είν’ όλόξανθη σαν τα μαλλιά μου;
Δεν είν’ ο κόρφος μου σαν τον αφρό;

Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μου
δεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό;
Μ’ αρέσ' η θάλασσα, γιατί μου μοιάζει
κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά…
Μη στη καρδούλα μου, μη δε φωλιάζει
αγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά;
Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένη
φαρμάκι μου 'σταζες μες στην ψυχή,
τη ζήλεια σου έβλεπα ξαγριωμένη,
στα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.
Τότ' εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σου
τη φλόγα σου 'σβησα με δυο φιλιά,
την όψη εβύθισα μές στα μαλλιά σου,
στο κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.
"Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.
Μη μ’ αγριεύεσαι, πλάγιασ’ εδώ…
Θά 'μαι για σένανε γλυκό λιμάνι.
Τι αξίζει η θάλασσα δίχως γιαλό;"


Μια άλλη μελοποίηση Βαλαωρίτη έχει γίνει από τον Πέτρο Πετρίδη με την Λίλιαν Τσατσαρώνη.



΄Αν ήμουνα του φεγγαριού
μαλαματένια αχτίδα
θα χώνευα κρυφά κρυφά
μες΄τα μαλλιά σου τα χρυσά
να γένω μια πλεξίδα.

Κι΄όταν η νύχτα θα ‘ρχεται
Να κλειεί τα βλεφαρά σου,
Κι άλλος δε θα θωρεί
Τα΄αγγελικό σου το κορμί
Τότε κι εγώ στ΄ανέφελο
θα βγαίνω μέτωπό σου.

Θα σε φιλώ
Θα λησμονώ
Τ΄αστέρια μου, τον ουρανό.


Και συ μ΄ένα χαμόγελο
Θα λάμψεις σα δοξάρι,

Μ΄αγκάλιασες σφιχτά σφιχτά
Κι΄εγώ λησμόνησα
Κι΄αχτίδα και φεγγάρι.

ΦΩΤΕΙΝΟΣ απόσπασμα (ΛΑΟΣ)
μουσική & ενορχήστρωση Διονύση Γράψα
μουσική διεύθυνση Κωστής Κωνσταντάρας
τραγουδούν: Αρκάδιος Ρακόπουλος βαρύτονος και η χορωδία της ΔΕΗ


 

Μουσική Διονύσης Γράψας  ΘΩΔΟΥΛΑ
Απόσπασμα από το μελοποιημένο ποιητικό έργο του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ "Ο Φωτεινός".

Τέλος μια σπάνια χορωδιακή εκτέλεση , πάνω στο ποίημα του Βαλαωρίτη Η ΑΓΡΑΜΠΕΛΗ






Λέγ' ή αγράμπελη μυριανθισμένη
στον γέρο πλάτανο, που τη θωρεί
και με τον ίσκιο του συχνοδιαβαίνει
πάντοτ' επάνω της βράδυ κι αυγή.
Δέντρο περήφανο μες στον αγέρα
τα φύλλα, οι κλώνοι σου θρασομανούν.
Βρίσκεις στενόχωρη τώρα τη σφαίρα;
Τ άστρα, τα σύννεφα, δε σε χωρούν;
Τρέχει στη ρίζα σου νεράκι κρύο,
βυζαίνεις άσκοπα την καταχνιά
κι έμενα εζήλεψες, συ το θηρίο,
γιατί μ' επότιζε λίγη δροσιά;
Τι θέλεις πλάτανε τι μου γυρεύεις;
Διώξε τον ίσκιο σου κι είμαι μικρή.
Τ' άνθη μου επάγωσαν, μην τα παιδεύεις,
άσ' τον τον ήλιο μου να τα χαρεί...

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ(1792 - 1869)





Ρομαντικός, αρχαιολάτρης και νεοκλασικιστής ποιητής. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, μεγάλωσε και σπούδασε στο Λιβόρνο, την Πίζα και τη Φλωρεντία, «ανοίχτηκε» στη Βιέννη, το Παρίσι και το Λονδίνο, όπου δίδασκε ιταλικά στους Έλληνες και έγραφε πατριωτικά, πολιτικής υφής ποιήματα, που άρεσαν πολύ στους ξένους, ιδιαίτερα στους Γάλλους και τους Ιταλούς, αλλά συναντούσαν απόρριψη από τα ελληνόφωνα κέντρα της εποχής, όπως το Φανάρι, προ του Αγώνα, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης αλλά και μετά...
Η ένσταση των Ελλήνων ήταν η γλώσσα του Κάλβου. Ούτε καθαρεύουσα ούτε δημοτική τη θεωρούσαν, ενώ ταυτόχρονα τους ξένιζε η ανάμειξη των ρομαντικών πατριωτικών κηρυγμάτων με την αυστηρότητα και κάθε άλλο παρά λυρικότητα του λόγου, όπως είχαν συνηθίσει από τον συνομήλικό του Σολωμό.

Το σημαντικότερο έργο του υπήρξαν οι ΩΔΕΣ του και κυρίως η Ωδή ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ η οποία συμπεριελήφθη στο μουσικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ , που κυκλοφόρησε το 1974 ,μαζί με την ωδή ΕΙΣ ΗΦΑΙΣΤΕΙΑ.
Τις Ωδές  μπορούμε να τις διαβάσουμε εδώ:
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/andreas_kalbos_wdai.htm

EIΣ ΣΑΜΟΝ
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.
Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος·
Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.-
Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.
[δ'-κγ']
Εάν φιλοτιμούμεθα
'να την ξαναποκτήσωμεν
μ' ίδρωτα και με αίμα,
καλόν είναι το καύχημα







τα ηφαίστεια
Στίχοι: Ανδρέας Κάλβος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη & Μίκης Θεοδωράκης ( Ντουέτο )


Αυγεριναί τού ηλίου ακτίνες, τι προβαίνετε;
Τάχα αγαπάει να βλέπει έργα ληστών
το μάτι των ουρανίων;

Ω! Έλληνες, ω! θείαι ψυχαί
πού εις τούς μεγάλους κινδύνους
φανερώνετε ακάμαντον ενέργειαν
καί υψηλήν φύσιν.

Πώς, πώς τής ταλαιπώρου πατρίδος
δεν πασχίζετε να σώσητε τον στέφανον;
Από τα χέρια ανόσια ληστών τοσούτων;

Είναι πολλά τα πλήθη των
και τρομερά εις την όψιν.

Αλλ' ένας Έλλην δύναται,
ένας άνδρας γενναίος
να τα σκορπίσει.

Μία δεύτερη διαφορετικού ύφους μελοποίηση των Ωδών ήταν αυτή του συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλου. Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά για την Ελλάδα στο Ηρώδειο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών το 2004,
με ερμηνευτή τον Τάση Χριστογιαννόπουλο και ενορχήστρωση Μιχάλη Τραυλού. Η πρώτη διεθνής παρουσίαση των Ωδών έγινε στις 28 Ιανουαρίου 2002, στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου. Το έργο ερμήνευσε ο Σπύρος Σακκάς. Στο πιάνο τον συνόδευσε ο Θοδωρής Οικονόμου.Το έργο περιλαμβάνει το
. Ω, φιλτάτη πατρίς
Αλλά ευτυχής ή δύστηνος
. Εις τούτον τον ναόν
Ω φωνή, ω μητέρα
. Σταφυλοφόρους ρίζας
Γη των Θεών φροντίδα
Κ’ όταν το εσπέριον άστρον

Ουσιαστικά, τα περισσότερα μέρη, αποτελούν αποσπάσματα της πρώτης ωδής Ο ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ.


Ω φιλτάτη πατρίς,
ω θαυμασία νήσος,
Ζάκυνθε· συ μου έδωκας
την πνοήν, και του Απόλλωνος
τα χρυσά δώρα! 5
β'.
Και συ τον ύμνον δέξου·
εχθαίρουσιν οι Αθάνατοι
την ψυχήν, και βροντάουσιν
επί τας κεφαλάς
των αχαρίστων. 10
γ'.
Ποτέ δεν σε ελησμόνησα,
ποτέ· ― Και η τύχη μ' έρριψε
μακρά απόσε· με είδε
το πέμπτον του αιώνος
εις ξένα έθνη. 15
δ'.
Αλλά ευτυχής, ή δύστηνος
όταν το φως επλούτη
τα βουνά, και τα κύματα,
σε εμπρός των οφθαλμών μου
πάντοτες είχον. 20
ε'.
Συ, όταν τα ουράνια
ρόδα με' το αμαυρότατον
πέπλον σκεπάζη η νύκτα,
συ είσαι των ονείρων μου
η χαρά μόνη. 25
ς'.
Τα βήματά μου εφώτισε
ποτέ εις την Αυσονίαν,
γη μακαρία, ο ήλιος·
κει καθαρός ο αέρας
πάντα γελάει. 30
ζ'.
Εκεί ο λαός ηυτύχησεν·
εκεί η Παρνάσιαι κόραι
χορεύουν, και το λύσιον
φύλλον αυτών την λύραν
κει στεφανώνει. 35
η'.
Άγρια, μεγάλα τρέχουσι
τα νερά της θαλάσσης,
και ρίπτονται, και σχίζονται
βίαια επί τους βράχους
αλβιονείους. 40
θ'.
Αδειάζει επί τας όχθας
του κλεινού Ταμησσού,
και δύναμιν, και δόξαν,
και πλούτον αναρίθμητον
το αμαλθείον. 45
ι'.
Εκεί το αιόλιον φύσημα
μ' έφερεν· η ακτίνες
μ' έθρεψαν, μ' εθεράπευσαν
της υπεργλυκυτάτης
ελευθερίας. 50
ια'.
Και τους ναούς σου εθαύμασα
των Κελτών ιερά
πόλις· του λόγου ποία,
ποία εις εσέ του πνεύματος
λείπει αφροδίτη; 55
ιβ'.
Χαίρε Αυσονία, χαίρε
και συ Αλβιών, χαιρέτωσαν
τα ένδοξα Παρίσια·
ωραία και μόνη η Ζάκυνθος
με κυριεύει. 60
ιγ'.
Της Ζακύνθου τα δάση,
και τα βουνά σκιώδη,
ήκουον ποτέ σημαίνοντα
τα θεία της Αρτέμιδος
αργυρά τόξα. 65
ιδ'.
Και σήμερον τα δένδρα,
και τας πηγάς σεβάζονται
δροσεράς οι ποιμένες·
αυτού πλανώνται ακόμα
η Νηρηΐδες. 70
ιε'.
Το κύμα ιώνιον πρώτον
εφίλησε το σώμα·
πρώτοι οι ιώνιοι Ζέφυροι
εχάϊδευσαν το στήθος
της Κυθερείας. 75
ις'.
K' όταν το εσπέριον άστρον
ο ουρανός ανάπτη,
και πλέωσι γέμοντα έρωτος
και φωνών μουσικών
θαλάσσια ξύλα· 80
ιζ'.
Φιλεί το ίδιον κύμα,
οι αυτοί χαϊδεύουν Ζέφυροι
το σώμα και το στήθος
των λαμπρών Ζακυνθίων
άνθος παρθένων. 85
ιη'.
Μοσχοβολάει το κλίμα σου,
ω φιλτάτη πατρίς μου,
και πλουτίζει το πέλαγος
από την μυρωδίαν
των χρυσών κήτρων. 90
ιθ'.
Σταφυλοφόρους ρίζας,
ελαφρά, καθαρά,
διαφανή τα σύννεφα
ο βασιλεύς σού εχάρισε
των Αθανάτων. 95
κ'.
Η λαμπάς η αιώνιος
σου βρέχει την ημέραν
τους καρπούς, και τα δάκρυα
γίνονται της νυκτός
εις εσέ κρίνοι. 100
κα'.
Δεν έμεινεν έαν έπεσε
ποτέ εις το πρόσωπόν σου
η χιών· δεν εμάρανε
ποτέ ο θερμός Κύων,
τα σμάραγδά σου. 105
κβ'.
Είσαι ευτυχής· και πλέον
σε λέγω ευτυχεστέραν,
ότι συ δεν εγνώρισας
ποτέ την σκληράν μάστιγα
εχθρών, τυράννων. 110
κγ'.
Ας μη μου δώση η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον·
είναι γλυκύς ο θάνατος
μόνον όταν κοιμώμεθα
εις την πατρίδα. 115

Απόσπασμα από την εκτέλεση του έργου του Ανδριόπουλου στο θέατρο της Ολυμπίας , το 2008, μπορείτε να ακούσετε εδώ



Ο Κάλβος , αν ζούσε σήμερα, εικάζουμε ότι θα εχαίρετο πολύ με τη μελοποίηση του Δημητρίου Λάγιου και τους "Τραγουδιστάδες τση Ζάκυνθος" που τραγουδούν τους στίχους του "δικού" τους ποιητή για το αγαπημένο τους νησί παραδοσιακά με τα μαντολίνα τους.Ο Λάγιος που πέθανε μόλις στα 39 του χρόνια , το 1991, αφήνοντας σημαντικό έργο πίσω του ήταν και αυτός Ζακύνθιος ,όπως και ο ποιητής .





Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

ΑΔΩΝΙΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

 Abraham Janssens(1567–1632)
Anton Losenko  (1737–1773)
Ξύπνημα Αδώνιδος, John William Waterhouse
H μεταμόρφωσις του νεκρού Αδώνιδος, Marcantonio Franceschini (1648–1729) Δημιουργήστε σύνδεσμο επιστροφής για το κουτί πληροφοριών του Δημιουργού
Benjamin West (1738–1820)
Γέννηση Αδώνιδος ,Marcantonio Franceschini (1648–1729)
Αφροδίτη και ΄Αδωνις, του Nicolas Poussin.
CHARLES JOSEPH NATOIRE, ΆΔΩΝΙΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Η Αφροδίτη και ο Άδωνις. Αττική ερυθρόμορφη λήκυθος σε σχήμα αρυβάλλου από τον καλλιτέχνη Αίσονα, περ. 410 π.Χ., Μουσείο του Λούβρο
RUBENS

Ferdinand
Bol
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΑΔΩΝΙΣ, A. Caracci


ΤΙΤΣΙΑΝΟ

Antonio Canova
Αntonio Canova
ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΑΔΩΝΙΔΟΣ, N.A. Monsiau
ΔΙΟΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΡΩΤΕΥΘΗΣΑΝ ΑΜΦΟΤΕΡΕΣ   ΕΘΝ.ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΑΠΟΛΙ, ΑΠΟΥΛΙΑΝΗ ΠΕΛΙΚΗ