Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ «ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ»

Η αρχαιότητα της Μυστικής Διδασκαλίας αποδεικνύεται καλύτερα, αν εξετάσουμε σε ποια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας βεβηλώθηκαν τα Μυστήρια και τέθηκαν στην υπηρεσία της προσωπικής φιλοδοξίας δεσποτικών βασιλέων και πανούργων ιερατείων. Τα εμφανώς φιλοσοφικά και επιστημονικά σχεδιασμένα λατρευτικά «δράματα», τα οποία περιείχαν τις μέγιστες αλήθειες του Απόκρυφου ή Πνευματικού Σύμπαντος καθώς και την κρυφή γνώση της ιερής μάθησης, υπέστησαν διωγμούς πολύ πριν από την εποχή κατά την οποία άνθισαν οι Σχολές του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα. Ωστόσο, η αρχική αποκάλυψη της αλήθειας προς την Ανθρωπότητα δεν πέθανε μαζί με την ιερότητα των Μυστηρίων, διότι διατηρείται ακόμη σήμερα στις μυθολογικές εξιστορήσεις, που είναι η κληρονομιά για τις μελλοντικές και πιο εξελιγμένες πνευματικά γενιές των ανθρώπων.

Έχω γράψει στην «Αποκαλυμμένη Ίσιδα» ότι από την εποχή του Αριστοτέλη, τα Μυστήρια είχαν ήδη απολέσει την αρχική τους αίγλη και ιερότητα. Οι τελετουργίες τους είχαν ξεπέσει και σε αρκετά μεγάλο βαθμό μετατραπεί σε απλά ιερατικά θεάματα και θρησκευτικές απάτες και υποκρισίες. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε πότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην ‘Ελλάδα και την Ευρώπη, εφόσον προς το παρόν, τα γεγονότα θεωρούνται ως ιστορικά αποδεδειγμένα μόνο από την εποχή του Αριστοτέλη και έπειτα, ενώ οτιδήποτε συνέβη πριν καλύπτεται από μια ιδιαίτερα πυκνή ομίχλη όσον αφορά τη χρονολογία τους. Θα πω όμως ότι στην Αίγυπτο τα Μυστήρια ήταν γνωστά από την εποχή του Μένες, και ότι οι αρχαίοι Έλληνες τα παρέλαβαν από τον Ορφέα.

Σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Ήταν γνωστή η γραφή στην Ινδία πριν από το Πανίνι;» αναφέρεται ότι οι Pandus είχαν μια τεράστια αυτοκρατορία και είχαν διδάξει τα «θυσιαστικά» Μυστήρια σε άλλες φυλές από το 3.300 π.Χ.. Πράγματι, όταν ο Ορφέας, ο γιος του Απόλλωνα ή του Ήλιο έλαβε από τον πατέρα του την επτάχορδη λύρα, σύμβολο του επταπλού μυστηρίου της Μύησης, αυτά τα Μυστήρια ήταν ήδη διαδεδομένα στην κεντρική Ασία και την Ινδία. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Ορφέας τα έφερε από την Ινδία και όπως είναι γνωστό, έζησε πολύ πριν από τον Όμηρο και τον Ησίοδο.

Την εποχή του Αριστοτέλη υπήρχαν ελάχιστοι Μύστες στην Ευρώπη, αλλά και στην Αίγυπτο ακόμη. Οι διάδοχοι εκείνων που είχαν παλαιοτέρα διασκορπιστεί κυνηγημένοι από το ξίφος διαφόρων κατακτητών της Αιγύπτου, είχαν τώρα με τη σειρά τους διασκορπιστεί επίσης. Όπως 8.000 ή 9.000 χρόνια νωρίτερα το ρεύμα της γνώσης έρεε αργά από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας προς την Ινδία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική, έτσι γύρω στο 500 π.Χ. άρχισε να επιστρέφει στον τόπο απ΄ όπου είχε ξεκινήσει τότε. Στη διάρκεια των δύο χιλιετιών που ακολούθησαν, χάθηκε σχεδόν ολοσχερώς η γνώση της ύπαρξης των μεγάλων Μυστών. Ωστόσο, σε

κάποιους μυστικούς και κρυφούς τόπους, τα Μυστήρια γινόταν διατηρώντας την παλαιά τους αγνότητα. Ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης» ακόμη έλαμπε ψηλά στον «ουρανό του Μεσονυκτίου» και, ενώ το σκότος απλωνόταν στο πρόσωπο του προφανούς γνωστού κόσμου, υπήρχε ζωηρό το αιώνιο φως στα Άδυτα (ελλ. Στο κείμενο – Ιλισός) τις νύκτες, στη διάρκεια των οποίων λάμβανε η Μύηση.

Τα αληθινά Μυστήρια δεν είχαν γίνει ποτέ γνωστά. Τα Ελευσίνια και τα Μυστήρια της Άγρας ήταν για τους πολλούς, και ο θεός «Ευβουλή» (ελλ. Στο κείμενο – Ιλισός), «ο θεός της καλής συμβουλής» ο μέγας Ορφικός θεός ήταν για τους νεόφυτος. Ποιος ήταν λοιπόν ο θεός των Μυστηρίων που οι συμβολιστές μας εσφαλμένα θεώρησαν ως τον Ήλιο; Όποιος έχει την παραμικρή ιδέα για την εξωτερική πίστη της αρχαίας Αιγύπτου, θα πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζει ότι για το πλήθος ο Όσιρις ήταν ο Ήλιος στον Ουρανό «ο Ουράνιους Βασιλιάς» ο Ro – Imphab.

Ότι οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τον Ήλιο «οφθαλμό του Διός» και οι σύγχρονοι ορθόδοξοι Πάρσοι «οφθαλμό του Ορμούζ». Επιπλέον, ότι ο Ήλιος αποκαλούνταν «πολυόφθταλμος» (ελλ. Στο κείμενο – Ιλισός), «Θεός – Σωτήρ» και «Θεός που σώζει», «αίτιον της σωτηρίας» (ελλ. Στο κείμενο – Ιλισός). Διαβάστε το κείμενο στον πάπυρο του Papheronmes που βρίσκεται στο Βερολίνο καθώς και τη στήλη, όπως αποδόθηκαν από τον Auguste Mariette – Bey, και θα δείτε τι λέγουν:

«Δόξα σε σένα, ω Ήλιε, Θείο τέκνο… οι ακτίνες σου μεταφέρουν ζωή στους αγνούς και σ’ εκείνους που είναι έτοιμοι… Οι θεοί (οι «Γιοι του Θεού» που σε πλησιάζουν, τρέμουν από δέος κι ευχαρίστηση… Εσύ είσαι ο πρωτογεννημένος, ο Υιός του θεού, ο Λόγος»

Εκείνος που λαμβάνει τη Μύηση ονομάζεται «πρωτογεννημένος» και στην Ινδία γίνεται dwija, «διπλογεννημένος» μόνο μετά από την τελική και υπέρτατη Μύηση. Κάθε Μύστης είναι ένας «Υιός Θεού» και ένας «Υιός του Φωτός» όταν έχει λάβει το «Λόγο», ενώ ο ίδιος γίνεται «Λόγος» όταν λάβει τις επτά θείες ιδιότητες ή την επτάχορδη «λύρα του Απόλλωνα». Η Εκκλησία έχει αρπάξει αυτούς τους όρους και βλέπει στις εκφράσεις των μυητικών τυπικών και προφητικών εκφωνήσεων των Παγανιστικών Χρησμών, αόριστα κακά προμηνύματα για τον επερχόμενο Χριστό

Δεν Υπάρχει τίποτε κακό σ’ αυτές διότι τέτοια λόγια χρησιμοποιούνται για κάθε άξιο Μυημένο.

Εάν οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνταν στα αρχαία ιερατικά κείμενα και τα ιερογλυφικά χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή μας, υπάρχουν σήμερα τόσο στους ύμνους όσο και στις προσευχές της Χριστιανικής Εκκλησίας, αυτό οφείλεται στο απλό γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν δίχως ντροπή κι αναστολές από τη Λατινική Εκκλησία με την ελπίδα ότι κανείς μεταγενέστερος δεν θα τις αντιλαμβανόταν ποτέ. Είχαν γίνει ήδη όλα όσα ήταν δυνατόν να γίνουν ώστε να καταστραφούν τα πρωτότυπα παγανιστικά χειρόγραφα και άλλα κείμενα, και έτσι η Δυτική Εκκλησία αισθανόταν πλέον ασφαλής. Ο Χριστιανισμός είχε βέβαια, δίχως αμφιβολία, τους δικούς τους μεγάλους Διορατικούς και Προφήτες όπως και κάθε άλλη θρησκεία άλλωστε. Αλλά οι διδασκαλίες τους και οι ισχυρισμοί τους δεν ενδυναμώνουν με τον αφανισμό των προκατόχων τους.

Ο Πλάτων έγραφε πως όταν μιλούσε για την εκπόρευση του Αγαθού, εννοούσε τον Ήλιο διότι ο Ήλιος έχει μια τέλια αναλογία με τον Πατέρα του. Ο

Ιάμβλιχος αποκαλούσε τον Ήλιο «εικόνα της Θείας Νοημοσύνης ή Σόφιας». Ο Ευσέβιος, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Πλάτωνα, ονομάζει τον ανατέλλοντα Ήλιο, την «ανατολή» (ελλ. Στο κείμενο – Ιλισός) Αρχάγγελο τον αρχαιότατο, προσθέτοντας ότι ο Αρχάγγελος που είναι «πολυώνημος» (ελλ. Στο κείμενο – Ιλισός) είναι ο Λόγος (Verbum) ή Χρηστός. Αν θυμηθούμε ότι η λέξη «sol»προέρχεται από το «solus», ο Ένας ή «Αυτός μόνος», και ότι το Ελληνικό όνομα «Helios» σημαίνει «ο Ύψιστος», το νόημα αυτού του εμβλήματος γίνεται διαφορά ανάμεσα στον Ήλιο και το πρωτότυπο του.

Ο Σωκράτης χαιρετούσε τον ανατέλλοντα ήλιο όπως κάνει και ο σημερινός αληθινός Πάρσος ή ο πιστός του Ζωροάστρη. Ο Όμηρος και ο Ευριπίδης, όπως και ο Πλατών αργότερα, ανέφεραν τον Δία – Λόγο, τη «Λέξη» η τον «Ήλιο». Ωστόσο οι χριστιανοί ισχυρίζονται ότι, εφόσον ο χρησμός για τον θεό Ιαώ υπέδειξε τον Ήλιο – «Είναι ο Ήλιος» και ότι «ο Ιαώ είναι ο Ιερωβα» τότε:

«Ο Ιεχωβά των Εβραίων ήταν πολύ γνωστός στους παγανιστές και στους Έλληνες»

(De Mirville, «Des Esprits»)

Το πρώτο μέρος της παραπάνω υπόθεσης τους δεν έχει καμία σχέση με το δεύτερο όπως φαίνεται, και η κατάληξη δεν μπορεί με κανένα τρόπο να θεωρηθεί σωστή. Αλλά ενώ οι χριστιανοί φανερώνουν ιδιαίτερη ανυπομονησία να αποδείξουν την ταυτότητα των αυτών, οι Αποκρυφιστές δεν προτάσσουν τίποτε εναντίον του αλλά σ’ αυτή την περίπτωση ο Ιεχωβά είναι επίσης ο Βάκχος. Είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι οι σημερινοί πολιτισμένοι χριστιανοί παραμένουν ακόμη τόσο απελπισμένα προσκολλημένοι στα «φουστάνια» των ειδωλολατρών Εβραίο-Σαβαταίων και άλλων ηλιολατρών όπως όχλος της Χαλδαίας – και ότι αποτυγχάνουν να αντιληφθούν πως ο μετέπειτα Ιεχωβά είναι μόνο ένα Εβραϊκό παράγωγο του Ya-Va ή Ιαώ την Φοινίκων. Και ότι, με λίγα λόγια, το όνομα αυτό ήταν το μυστικό όνομα ενός θεού των Μυστηρίων, ενός από τους πολλούς Κάβειρους. «’Ύψιστος Θεός» ήταν ένα μικρό έθνος αλλά ποτέ δεν θεωρήθηκε ως τέτοιος θεός από τους Μύστες που κατηύθυναν τα Μυστήρια. Για εκείνους ήταν μόνο ένα Πλανητικό Πνεύμα προσκολλημένο στον ορατό Ήλιο, και ο ορατός ήλιος είναι μόνο το κεντρικό άστρο του συστήματος μας και όχι ο Κεντρικός Πνευματικός Ήλιος.

«Και ο Άγγελος του Κυρίου είπε: ΄Γιατί ρωτάς το όνομα μου αφού βλέπεις ότι είναι κρυφό;»

(Βασιλείς ΙΙ)

‘Όπως κα να είναι, η ταυτότητα του Ιεχωβά τους όρους Σίνα με το θεό Βάκχο δύσκολα αμφισβητείται και πρόκειται σίγουρα για το Διόνυσο – όπως αποδείχθηκε στην «Αποκαλυμμένη Ίσιδα». Σε οποιοδήποτε τόπο λατρευόταν ο Διόνυσος υπήρχε μια παράδοση για τι Νύσσα και ένα σπήλαιο μέσα στο οποίο μπορούσαν να επικοινωνήσουν με το θεό. Στη Σκυθόπολη ή Beth San της Παλαιστίνης υπήρχε μια τέτοια παράδοση, και το ίδιο Νύσσα βρισκόταν ανάμεσα στη Φοινίκη και την Αίγυπτο. Ο Ευριπίδης αναφέρει ότι ο Διόνυσος ήρθε στην Ελλάδα από την Ινδία, και ο Διόδωρος προσθέτει:

«Ο Όσιρις μεγάλωσε στη Νύσσα, στην Αραβία την Ευτυχισμένη. Ήταν γιος του Διός και πήρε το όνομα του από τον πατέρα του και τον τόπο της γέννησής του, ‘Διο-νυσος’, ο Δίας της Νύσσας. Στην Ελλάδα ο Διόνυσος ήταν δεύτερος μόνο μετ’α τον πατέρα Δία, και ο Πίνδαρος λέει ότι ο πατέρας Δία κυβερνά τα πράγματα και ο Βάκχος επίσης.

Εκτός Ελλάδος, ο Βάκχος ήταν ο ισχυρός ‘Ζαγρεύς ο ύψιστος των Θεών’, και αυτόν υπηρετούσε και λάτρευε ο Ορφεύς, ο ιδρυτής των Μυστηρίων.»

Τώρα εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι ο Μωυσής ήταν ένας μυημένος ιερέας, ένα Μύστης, όλες οι πράξεις του οποίου περιγράφονται με αλληγορικό τρόπο, τότε θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ίδιος όσο και οι Ισραηλίτες του λάτρευαν τον Βάκχο. «Κι ο Μωυσής έκτισε ένα βωμό και του έδωσε το όνομα Ιεχωβά Νύσι» (Έξοδος. ΧVII)

‘Η Ιαώ-νύσι η πάλι, Διόνυσο. Για να ενισχύσουμε αυτή τη δήλωση, θα πρέπει να θυμηθούμε επίσης ότι ο τόπος όπου ο Όσιρις, ο Ζαγρεύς ή Βάκχος των Αιγυπτίων γεννήθηκε ήταν το όρος Σινά , που αποκαλείται από τους Αιγυπτίους όρους Νύσσα. Ο χάλκινος όφις ήταν ένα nahash και ο μήνας του εβραϊκού Πάσχα λεγόταν Nisan.

Ελενα Π. Μπλαβάτσκυ Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη. © Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι info@theosophicalsociety.gr www.theosophicalsociety.gr