΄Αρωμα γυναίκας στο ελληνικό τραγούδι, είναι το μικρό αφιέρωμά μας , στη ΓΥΝΑΙΚΑ που σήμερα γιορτάζει.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Lyrics: Odysseas Elytis
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Music: Manos Hadjidakis
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ψαρριανός (Ψαριανός) Song: Dimitris Psarianos
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΙΑΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Music: Manos Hadjidakis
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ψαρριανός (Ψαριανός) Song: Dimitris Psarianos
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΙΑΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ' αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
ΓΥΝΑΙΚΑ
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Emilia Ottaviano ( Ντουέτο )
Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι
άλλοι κρεμάσαν σα δικτάτορα ένα φυλαχτό
στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ
Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο
Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις
Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
φτηνά και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη
Όσα θηρία με ζυγώσανε τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου
μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου
Όσο αξίζει...
θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας
μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας
Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα
μα δε ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι' αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα
Όσο αξίζει...
Απόψε πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου
κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε
πόνος στη γέννα προσκυνώ την αρχοντιά σου
Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω.
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Emilia Ottaviano ( Ντουέτο )
Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι
άλλοι κρεμάσαν σα δικτάτορα ένα φυλαχτό
στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ
Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο
Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις
Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
φτηνά και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη
Όσα θηρία με ζυγώσανε τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου
μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου
Όσο αξίζει...
θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας
μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας
Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα
μα δε ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι' αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα
Όσο αξίζει...
Απόψε πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου
κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε
πόνος στη γέννα προσκυνώ την αρχοντιά σου
Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ
ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ
Αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη μου
κάπου το ξέρω καλά από παλιά
Nα με κοιτάει όπως οι γκρίζες οι κοπέλες που μ' αγάπησαν
κάτι χλωμές κάτι χοντρούλες με γυαλιά
Αυτές που δεν τους ρίχνεις δεύτερη ματιά
ξενοδοχεία της αγάπης νυχτωμένα
Που περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά
φεύγεις και σε κοιτάζουν λυπημένα
Το ξέρουν από την αρχή μα πάντα ελπίζουν
όταν σου δίνουν με αγωνία το φιλί τους
Το βλέπουν μες στα μάτια σου
το βλέπεις στα δικά τους
ένα σωρό "τελειώσαμε" η ζωή τους
Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια
ένα "τελειώσαμε" και εγώ μες στη ζωή σου
Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου
Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι
Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό,τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει
Κι απ' ότι μου ‘μεινε ετούτο το τραγούδι
σας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω
είναι το χάδι τ' απαλό που σας χρωστάω
κάπου το ξέρω καλά από παλιά
Nα με κοιτάει όπως οι γκρίζες οι κοπέλες που μ' αγάπησαν
κάτι χλωμές κάτι χοντρούλες με γυαλιά
Αυτές που δεν τους ρίχνεις δεύτερη ματιά
ξενοδοχεία της αγάπης νυχτωμένα
Που περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά
φεύγεις και σε κοιτάζουν λυπημένα
Το ξέρουν από την αρχή μα πάντα ελπίζουν
όταν σου δίνουν με αγωνία το φιλί τους
Το βλέπουν μες στα μάτια σου
το βλέπεις στα δικά τους
ένα σωρό "τελειώσαμε" η ζωή τους
Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια
ένα "τελειώσαμε" και εγώ μες στη ζωή σου
Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου
Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι
Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό,τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει
Κι απ' ότι μου ‘μεινε ετούτο το τραγούδι
σας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω
είναι το χάδι τ' απαλό που σας χρωστάω
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΔΥΟ ΔΥΟ
Διονύσης Σαββόπουλος
Δυο δυο πέρασαν πέρασαν
νά τα δυο κορίτσια
όλο ντρέπονται ντρέπονται
όλο τα κορίτσια.
Τα κορίτσια δύο δύο βιαστικά
στριβουν από τη γωνία
για να μπουν στο σινεμα
στεκουν πίσω από το τζάμι
και ζητάνε παγωτό
τα κορίτσια που χουν γίνει
δεκατέσσερα χρονώ.
Σε λευκώματα όμορφα
γράφουν τα κορίτσια
πριν πλαγιάσουνε
κλείνουν, κλειδώνουν
τα κορίτσια.
Στον καθρέφτη, στον καθρέφτη
κάθε βράδυ στα κρυφά,
βλέπουνε να μεγαλώνουν
μ'ένα φόβο στη καρδια.
Τη μαμά τους την ρωτάνε
κάθε τόσο μιά φορά
τα κορίτσια που περνάνε
δύο δύο βιαστικά.
Περιμένουνε στη στάση
σαν σχολάνε απ'τα αγγλικά
ο συμμαθητής τους μοιάζει
κάποιον γόη του σινεμά.
Πόσο όμορφα, όμορφα βλέπεις τα κορίτσια.
Πόσο άτυχα, άτυχα βλέπεις τα κορίτσια.
Την ασχήμια των γονιών τους
θα πληρώσουνε σκληρά.
Κάποια μέρα, σαν χαμένα
θα σταθούν στην εκκλησιά.
Η μαμά τους θα δακρύζει,
συγγενείς πεθερικα
τα κορίτσια τα καημένα
κι ουτε λέξη πια γι' αυτά
νά τα δυο κορίτσια
όλο ντρέπονται ντρέπονται
όλο τα κορίτσια.
Τα κορίτσια δύο δύο βιαστικά
στριβουν από τη γωνία
για να μπουν στο σινεμα
στεκουν πίσω από το τζάμι
και ζητάνε παγωτό
τα κορίτσια που χουν γίνει
δεκατέσσερα χρονώ.
Σε λευκώματα όμορφα
γράφουν τα κορίτσια
πριν πλαγιάσουνε
κλείνουν, κλειδώνουν
τα κορίτσια.
Στον καθρέφτη, στον καθρέφτη
κάθε βράδυ στα κρυφά,
βλέπουνε να μεγαλώνουν
μ'ένα φόβο στη καρδια.
Τη μαμά τους την ρωτάνε
κάθε τόσο μιά φορά
τα κορίτσια που περνάνε
δύο δύο βιαστικά.
Περιμένουνε στη στάση
σαν σχολάνε απ'τα αγγλικά
ο συμμαθητής τους μοιάζει
κάποιον γόη του σινεμά.
Πόσο όμορφα, όμορφα βλέπεις τα κορίτσια.
Πόσο άτυχα, άτυχα βλέπεις τα κορίτσια.
Την ασχήμια των γονιών τους
θα πληρώσουνε σκληρά.
Κάποια μέρα, σαν χαμένα
θα σταθούν στην εκκλησιά.
Η μαμά τους θα δακρύζει,
συγγενείς πεθερικα
τα κορίτσια τα καημένα
κι ουτε λέξη πια γι' αυτά
ΓΕΡΝΑΩ ΜΑΜΑ
ερμηνεία :Τάνια Τσανακλίδου
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΙ΄ΕΓΩ
Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Μουσική: Αφροδίτη Μάνου
Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω
με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιο καιρό
αγριεύει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας
μπορεί να με φας πριν σου πω σ’ αγαπώ
Απ’ τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώ
μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό
στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες
μα...που είναι το φως μου το αληθινό;
Επιστρέφω σ’ εσένα ξανά σαν τρελή
να σε δω που θα βγαίνεις την ανατολή
Βασιλιά της καρδιάς μου κι απ’ το τατουάζ μου
εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ.
ΑΕΡΙΚΟ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ρωμανός
Άλλες ερμηνείες: Νανά Μούσχουρη -- Κώστας Θωμαΐδης -- Γιώργος Μούτσιος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ρωμανός
Άλλες ερμηνείες: Νανά Μούσχουρη -- Κώστας Θωμαΐδης -- Γιώργος Μούτσιος
Αερικό Αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Αερικό Αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά
κι είδα να παίζουν τα παιδιά
μα πιο ψηλά στον ουρανό
έπαιζε ένα άστρο μακρινό
Αερικό Αερικό λεν το λουλούδι που αγαπώ
Πήγα και βρήκα χρυσικό
για δαχτυλίδι μαγικό
μα ήταν το δάχτυλο μικρό
και το χαμόγελο πικρό
Αερικό Αερικό λένε τα μάτια που αγαπώ
ερμηνεία: Nένα Βενετσάνου
ξεκίνησα για να δοκιμαστώ
κι αυτούς που με παιδέψανε σαν άγιο και Χριστό
τους έκοψα τον ένα τους μαστό
περπάτησα και πάτησα σε ζώντες και νεκρούς
ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς
κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς
σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς
Με λεν Μαριάνθη κι είμ’από τρελή γενιά
μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά
Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές
δεν είχα στρατιώτες για εραστές
τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές
και κέντησα τον πόνο με πενιές
δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής
δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής
και μες την αναδίπλωση της νέας εποχής
απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής
Με λεν Μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά
μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά
κι αυτούς που με παιδέψανε σαν άγιο και Χριστό
τους έκοψα τον ένα τους μαστό
περπάτησα και πάτησα σε ζώντες και νεκρούς
ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς
κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς
σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς
Με λεν Μαριάνθη κι είμ’από τρελή γενιά
μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά
Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές
δεν είχα στρατιώτες για εραστές
τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές
και κέντησα τον πόνο με πενιές
δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής
δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής
και μες την αναδίπλωση της νέας εποχής
απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής
Με λεν Μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά
μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη
Με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμία
απ' την Υπάτη το 'σκασα και πήγα στη Λαμία.
Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
πώς το 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη
Στο δρόμο μού σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω
μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.
Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
πώς έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι
Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Κι απ' το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ' τον Κοσμά στον Πάνο
πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη
Από τον κύκλο τραγουδιών των Μ. Χατζιδάκι Ν. Γκάτσου «Τα παράλογα» (1976). Τα τραγούδια ερμήνευαν οι Μαρία Φαραντούρη, Μελίνα Μερκούρη, Διονύσης Σαββόπουλος, Ηλίας Λιούγκος (σε πρώτη εμφάνιση) και Μίκης Θεοδωράκης.
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη
Με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμία
απ' την Υπάτη το 'σκασα και πήγα στη Λαμία.
Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
πώς το 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη
Στο δρόμο μού σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω
μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.
Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
πώς έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι
Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Κι απ' το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ' τον Κοσμά στον Πάνο
πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη
Από τον κύκλο τραγουδιών των Μ. Χατζιδάκι Ν. Γκάτσου «Τα παράλογα» (1976). Τα τραγούδια ερμήνευαν οι Μαρία Φαραντούρη, Μελίνα Μερκούρη, Διονύσης Σαββόπουλος, Ηλίας Λιούγκος (σε πρώτη εμφάνιση) και Μίκης Θεοδωράκης.
Στέλλα
(Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα)
μουσική Γιώργου Κριμιζάκη
στίχοι Σώτιας Τσώτου
ερμηνεία Γιώργος Μαρίνος
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
παίξε τις κούκλες σου και γέλα
τρέξε στις λάσπες στ' ανηφόρια
είσαι πολύ μικρή γι' αγόρια
Ξέρεις παιχνίδια, ξέρεις τρέλες
Στέλλα με τις χρυσές κορδέλες
μα το παιχνίδι της αγάπης
θα κάνεις χρόνια να το μάθεις
Είναι πικρό, είναι σκληρό
σε βασανίζει σ' ανασταίνει
ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
παίξε τις κούκλες σου και γέλα
τρέξε στις λάσπες στ' ανηφόρια
είσαι πολύ μικρή γι' αγόρια
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
όσο μπορείς ακόμα γέλα
ώρα την ώρα θα βραδιάσει
θα 'ρθει η ζωή και θα περάσει
Ξέρεις του κόσμου τα παιχνίδια
Στέλλα με τα ξανθά κοτσίδια
μα της αγάπης το παιχνίδι
πολλούς καημούς μικρό μου κρύβει
Είναι πικρό, είναι σκληρό
σε βασανίζει σ' ανασταίνει
ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
όσο μπορείς ακόμα γέλα
ώρα την ώρα θα βραδιάσει
θα 'ρθει η ζωή και θα περάσει.
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
Αυτήν του χωρισμού την ώρα
σε ψάχνω και σε τραγουδώ.
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
Το στόμα που δάγκωσα
τα μέλη που φίλησα
μπλεγμένα σώματα.
Αυτήν του χωρισμού την ώρα
σε ψάχνω και σε τραγουδώ.
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
(Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα)
μουσική Γιώργου Κριμιζάκη
στίχοι Σώτιας Τσώτου
ερμηνεία Γιώργος Μαρίνος
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
παίξε τις κούκλες σου και γέλα
τρέξε στις λάσπες στ' ανηφόρια
είσαι πολύ μικρή γι' αγόρια
Ξέρεις παιχνίδια, ξέρεις τρέλες
Στέλλα με τις χρυσές κορδέλες
μα το παιχνίδι της αγάπης
θα κάνεις χρόνια να το μάθεις
Είναι πικρό, είναι σκληρό
σε βασανίζει σ' ανασταίνει
ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
παίξε τις κούκλες σου και γέλα
τρέξε στις λάσπες στ' ανηφόρια
είσαι πολύ μικρή γι' αγόρια
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
όσο μπορείς ακόμα γέλα
ώρα την ώρα θα βραδιάσει
θα 'ρθει η ζωή και θα περάσει
Ξέρεις του κόσμου τα παιχνίδια
Στέλλα με τα ξανθά κοτσίδια
μα της αγάπης το παιχνίδι
πολλούς καημούς μικρό μου κρύβει
Είναι πικρό, είναι σκληρό
σε βασανίζει σ' ανασταίνει
ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
όσο μπορείς ακόμα γέλα
ώρα την ώρα θα βραδιάσει
θα 'ρθει η ζωή και θα περάσει.
ΓΥΝΑΙΚΑ Π΄ΑΓΑΠΗΣΑ
Στίχοι: Πάμπλο Νερούντα, απόδοση Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος
| Ερμηνεία : Δημήτρης Ψαριανός |
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
Αυτήν του χωρισμού την ώρα
σε ψάχνω και σε τραγουδώ.
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
Το στόμα που δάγκωσα
τα μέλη που φίλησα
μπλεγμένα σώματα.
Αυτήν του χωρισμού την ώρα
σε ψάχνω και σε τραγουδώ.
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου