Σε απόσταση 23 χλμ. από το Ηράκλειο, κοντά στο χωριό Μυρτιά βρίσκεται το Νεραϊδόσπηλιο, το οποίο, όπως λέγεται, αποτελούσε ιερό της Αθηνάς. Είναι διώροφο και μέσα σε αυτό υπάρχει πηγή από το υδραγωγείο των Αστράκων. Οι ντόπιοι λένε έναν μύθο για μια νεράιδα και έναν λυράρη. (http://heraklio.topodigos.gr)
Ο θρύλος όπως τον καταγράφει ο Νικόλαος Πολίτης :
Λίγο παρακάτω από τους Κάτω Αστρακούς είναι ο Νεραϊδόσπηλος. Απ΄αυτό το σπήλιο βγαίνει αρκετό νερό, καθαρό και κρύο. Εκεί είναι Νεράιδες, και όταν λούζονται, βγαίνουν τα νερά θολά. Και κάθε οκτώ- δέκα χρόνια στερεύει λίγο και ύστερα βγαίνουν μαζί με το νερό πορτοκάλια με πορτοκαλόφυλλα.
΄Ενας χωριάτης από το Σγουροκεφάλι έπαιζε τη λύρα πολύ ωραία, και τον έπαιρναν στο σπήλιο οι Νεράιδες και τους διασκέδαζε. Αυτός αγάπησε μία από τις Νεράιδες, και για να γιατρεψει τον έρωτά του πήγε σε μια γρα του χωριού του και της εξομολογήθη το πάθος του. Και αυτή τον ορμήνεψε πως τη στιγμή που κοντεύουν να φωνάξουν οι πετεινοί, ν΄αρπάξει την αγαπητικιά του από τα μαλλιά και να την κρατεί καλά. Αυτή μπορεί να μεταμορφωθεί σε διάφορα ζώα, αλλά να μη δειλιάσει και να την βαστά ώσπου να φωνάξουν οι πετεινοί.
΄Ετσι λοιπόν πήγε ο νέος όπου συνήθιζε , τον πήραν οι Νεράιδες και τον έφεραν στο σπήλιο, και εκεί άρχισε καθώς άλλοτε να παίζει τη λύρα, και αυτές να χορεύουν. ΄Αμα όμως επλησίαζε η ώρα που θα έκραζαν οι πετεινοί, χύνεται και αρπά την αγαπητικιά του από τα μαλλιά. Αυτή άρχισε ευθύς να γίνεται πότε σκύλος, πότε φίδι, πότε γκαμήλα και πότε φωτιά, αλλά ο νέος εις όλα αυτά δεν εδείλιασε και την εκράτησε όσο που άκουσε τους πετεινούς να φωνάζουν, και οι άλλες Νεράιδες έγιναν άφαντες.
Τότε και η αγαπητικιά του έγινε όπως πρώτα, νέα και όμορφη, και τον ακολούθησε στο χωριό του. ΄Εζησε μαζί του ένα χρόνο, του εγέννησε κι ένα γιο, δεν έβγαλε όμως ποτέ ούτε γρυ.
Αυτή η βουβαμάρα της η παράξενη κι ανυπόφορη τον εβίασε πάλι να πάγει στην ίδια γρα και να της πει τον πόνο του. Και η γρα τον ορμήνεψε ν΄ανάψει καλά ένα φούρνο, να πάρει το παιδί τους στα χέρια και να ειπεί στη Νεράιδα. "Δε θέλεις να με μιλήσεις, να κι εγώ πως καύγω το παιδί σου". Κι εκεί που θα τα λέγει να καμωθεί πως θα το ρίξει το παιδί στο φούρνο. Εκείνος έκαμε καταπώς τον ορμήνεψε η γρα. Και η Νεράιδα, καθώς τ΄άκουσε, του φώναξε "Μη, σκύλε, το παδί μου!" και αμέσως στη στιγμή τ΄άρπαξε και έγινε άφαντη από τα μάτια του.
Οι άλλες Νεράιδες όμως δεν την εδέχτηκαν στη συντροφιά τους γιατί είχε καμωμένο παιδί. Και έτσι αναγκάστηκε και κατοίκησε σε μιά βρύση που την λέν Λούτρα, κοντά στο Νεραϊδόσπηλο,. Και την βλέπουν δυο-τρεις φορές το χρόνο εκεί που κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της. Και τις άλλες Νεράιδες συχνά τις ακούν να χορεύουν και να τραγουδούν στο Νεραϊδόσπηλο, χωρίς όμως να έχουνε πλιο λύρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου