ΜΗΛΟΛΑΝΘΗ

H “μηλολάνθη» ήταν και είναι το παιχνίδι, στο οποίο-κυρίως τ΄αγόρια- έδεναν μια χρυσόμυγα- ή βίσβιζα- με μια κλωστή και την άφηναν να πετάξει, κρατώντας την άλλη άκρη της κλωστής. Η αρχαία ονομασία για την χρυσόμυγα ήταν «βομβυλιός» και ο Αριστοφάνης αναφέρθηκε στο παιχνίδι αυτό στο έργο του «Νεφέλες» «αλλ΄αποχάλα την φροντίδ΄ες τον αέρα, λινόδετον ώσπερ μηλολάνθην του ποδός»

Κατά τον Πολυδεύκη «ην και μηλολάνθη καλούσι ήτοι εκ της ανθήσεως των μήλων η ουν τη ανθήσει γιγνόμενον…έρικε λέγων λινόδετον, ώσπερ μηλολάνθην του ποδός» (Πολυδ. Ονομαστικόν ΙΧ,124) και κατά τον Σουίδα: « ζωύφιον ω χρώνται εις παιδιάν οι παίδες….σημαίνει δε και είδος άνθους» . Επίσης ο Ησύχιος αναφέρει « είδος κανθάρων, οθς τινές χρυσοκανθάρους λέγουσι» και ο Ευστράτιος « μηλάνθη ζώον εστίν μείζον σφηκός, εκ της ανθήσεως των μηλεών γεννώμενον…τας χείρας επικροτούντες» και « εισί γαρ τινες και χαλκαί μύαι, συν νεμόμεναι φασί τοις κανθάροις…κηρία φασί προστιθένταις αφιάσιν».

Το παιχνίδι διασώθηκε μέχρι σήμερα με τις ονομασίες , μπουρμπούλους, μπουμπουνιάρηδες, βίζβιζες, ζίνες. Στην Κρήτη διασώθηκε με την ονομασία «κανθαρομαμούνα. « υπάρχει παρ΄ημίν κάνθαρος τις έχων ουράν ψαλιδωτήν …κανθαρομαμούνα» , ενώ στη Λέσβο με την ονομασία «μπαπούροι» ( Παπασλιώτης 1854:21)

Πηγή: Bασιλοπούλου Ειρήνη "Το παιδί και το παιχνίδι στην αρχαία ελληνική τέχνη"