Κεφάλαιο Πέμπτο
[(Υποενότητα Β')]
Δεν μπορούμε να κλείσουμε χωρίς
παραλληλισμό μεταξύ ελληνικών πυθαγορείων αντιλήψεων απο την μια, που
σημειώσαμε, και αυτών που παραδίδονται απο την χριστιανική θεολογία απο
την άλλη. Αναμφίβολα δεν στερείται ενδιαφέροντος η αναζήτηση των
διαφορών που χωρίζουν τις δύο παραδόσεις.
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ: Για τον Πυθαγορισμό η ψυχή είναι αιώνια, τόσο κατα το παρελθόν όσο και για το μέλλον, είναι ουράνιας προέλευσης, κατέρχεται σε γήινο σώμα για να το εμψυχώσει όσο διαρκεί η παραμονή της στη γη, ενώ η Χριστιανική διδασκαλία είναι εντελώς διαφορετικής γνώμης, για εκείνη η ψυχή είναι αιώνια μόνο για το μέλλον. Δεν προϋπάρχει απο το σώμα. Ο Θεός υποτίθεται οτι δημιουργεί την ψυχή και συνεπώς πλάθει μια νέα ψυχή κάθε φορά που πλάσσεται νέο σώμα, το οποίο θα της χρησιμεύσει ως κατοικία. Αυτήν ακριβώς την στιγμή δημιουργείται η ψυχή, πριν δεν υπήρχε.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ: Για τον Πυθαγορισμό η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα κατα την στιγμή του φυσικού θανάτου. Πηγαίνει να συναντήσει, μετά απο διαδοχικά στάδια, την ουράνια Πατρίδα της. Όσο διαρκεί αυτό το οριστικό και αμετάκλητο ταξίδι της, αποκτά εκτεταμένη διανοητικότητα, αφού κανείς απο τους υλικούς φραγμούς πλέον δεν την εμποδίζει να δρα. Επικοινωνεί όχι μόνο με τις άλλες ψυχές των νεκρών, "τους δαίμονες", τους αγγέλους, με όλους τους θείους μεταβιβαστές και μεσάζοντες, όχι μόνο με την Θεία Πραγματικότητα, αλλά και με τις ψυχές των ζωντανών που ακόμη είναι σε κάθειρξη [(εκτίουν ποινή)] στην ύλη.
Εκδηλώνεται σε αυτές [(τις ψυχές των ζωντανών ενύλων)] μέσω ονείρων, οραμάτων, μέσω εμπνεύσεων και με οπτικά ή ακουστικά φαινόμενα. Εκτείνει επάνω τους τις ευνοϊκές επιδράσεις της και φροντίζει για την τιμωρία των εγκληματιών. Αντιλαμβάνεται λεπτομερώς τα γεγονότα της ζωής και τις νοερές εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό των ανθρώπων. Κατανοεί τις ανάγκες τους και πολλές φορές τις ικανοποιεί με μυστικό τρόπο. Πλουσιότερη απο αυτούς σε πνευματικές ικανότητες, βλέπει το μέλλον.
Εντελώς τα αντίθετα διδάσκει ο σύγχρονος αντιπρόσωπος της σχολαστικής φιλοσοφίας [(των Χριστιανών)], οτι η ανθρώπινη ψυχή χάνει κατά τη στιγμή του θανάτου κάθε ικανότητα αντίληψης των δονήσεων αυτού του κόσμου. Ο καρδινάλιος Lepicier, γνωστός χαρισματικός συγγραφέας, λόγιος και κατηχητής, υποστηρίζει στο κλασικό έργο του "Le Monde Invisible" (Paris 1931, σελ. 183 - 214), οτι η ψυχή όταν αποχωριστεί απο το σώμα δεν αντιλαμβάνεται αυτά που συμβαίνουν πάνω στην γη. Αυτά παραμένουν για εκείνη "κλειστό βιβλίο". Δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε τις μυστικές σκέψεις των ανθρώπων, ούτε να δει το μέλλον. Δεν παραμένει κοντά τους. Κατά συνέπεια κάθε επικοινωνία μεταξύ ζωντανών και νεκρών είναι εντελώς αδύνατη. Έστω και αν η ψυχή μπορεί να επικοινωνήσει με άλλες ψυχές νεκρών, με τους αγγέλους ή και με τον Θεό, κάθε επικοινωνία της με τους ζωντανούς αποκλείεται. Συνεπώς δεν είναι σε θέση ούτε να επαγρυπνά σε εμάς, ούτε να μας προστατεύει, ούτε να μας φωτίζει, ούτε να μας διδάσκει ή να μας υποβάλλει κάποια σκέψη. Μα και αντίστροφα, τα αισθητά σημεία με τα οποία εκδηλώνουμε στη γη τις σκέψεις μας στους ομοίους μας, είναι νεκρό γράμμα για τις ψυχές που έχουν απομακρυνθεί απο το σώμα. Επομένως δεν μπορούμε να τις κάνουμε να αντιληφθούν τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες μας. Κάθε σύνδεση νοητική ή συναισθηματική, αποδεικνύεται χωρίς επίδραση επάνω τους. Μόνο απο την στιγμή που η ψυχή θα έχει υποστεί την κρίση της, θα έχει καθαρθεί και θα έχει αποκτήσει το δικαίωμα να ανέλθει στους ουρανούς για να αποτελέσει μέλος του χορού των εκλεκτών και μακάρων, θα αποκτήσει πλήρη ικανότητα Κατανόησης του κόσμου και τότε θα έχει την δυνατότητα να επεμβαίνει στα εγκόσμια και αυτό μόνο έπειτα απο την έγκριση του Θεού. Έτσι κι αλλιώς, μέγα βάραθρο χωρίζει τις ψυχές απο εμάς [(Lepicier παραφρασμένος)].
Αντιλαμβανόμαστε τις τεράστιες διαφορές που χωρίζουν τις δύο θεολογίες. Γιατι και κατα την ομολογία ακόμη της σχολαστικής φιλοσοφίας, πολύ λίγες ψυχές είναι τόσο τέλειες, ώστε να αποκομίσουν άμεσα την ουράνια μακαριότητα και την θέα του Θεού, όπως και τις δυνάμεις που αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την ανταμοιβή τους.
Μακριά σειρά απο καθάρσεις και δοκιμασίες τους επιβάλλεται, εξ αιτίας της πνευματικής τους ατέλειας και του πλήθους των γήινων παραπτωμάτων. Για τις περισσότερες απο τις ψυχές, για να μη πούμε για το σύνολό τους, η είσοδος στην ουράνια δόξα είναι αμοιβή που παρέχεται έπειτα απο αυστηρές καθάρσεις και ως επιστέγασμα των μακροχρόνιων και σκληρών προσπαθειών τους να πράττουν Αγαθά. Στην ενδιάμεση φάση, καμμια γέφυρα δεν τις συνδέει με την γη. Τις χωρίζει φράγμα αδιάσπαστο.
Τίποτα δεν γνωρίζουν και τίποτα δεν αντιλαμβάνονται, σχετικά με το πόσο εκείνοι που τις αγάπησαν είναι σε λύπη ή χαρά, σε δοκιμασία ή επιτυχία, σε αγωνία ή παρηγορία, εάν θυμούνται τα καθήκοντά τους απέναντί τους ή τις έχουν ξεχάσει. Ακόμη και η θερμότερη προσευχή η εκπεμπόμενη για την ανάπαυσή τους, απο καρδιές πιστές στην ανάμνησή τους, παραμένει αδιάφορη και ακατανόητη.
Αυτή είναι η Χριστιανική δοξασία, τόσο διαφορετική απο την Πυθαγόρεια. Για την τελευταία, η ψυχή μόλις αποχωριστεί απο το σώμα γνωρίζει χωρίς προσπάθεια τις γήινες ανάγκες, αντιλαμβάνεται τις δεήσεις μας, τις σκέψεις μας, τις προσπάθειές μας, τις επικλήσεις μας.
Αφού έχει αποκατασταθεί στην αρχαία και πρωταρχική της κατάσταση, ευτυχής έχοντας ανακτήσει την πρωταρχική της αγνότητα, διασχίζει αυτομάτως την γέφυρα που συνδέει τους νεκρούς με τους ζωντανούς. Έτσι συνδεδεμένες με λατρεία σύμφωνη με τα τελικά τους πεπρωμένα, επικοινωνούν διαρκώς σε πλαίσιο κοινής ευσέβειας.
Γιατι ο Έρως είναι ισχυρότερος απο τον Θάνατο! ...
ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ: Για τον Πυθαγορισμό η ψυχή είναι αιώνια, τόσο κατα το παρελθόν όσο και για το μέλλον, είναι ουράνιας προέλευσης, κατέρχεται σε γήινο σώμα για να το εμψυχώσει όσο διαρκεί η παραμονή της στη γη, ενώ η Χριστιανική διδασκαλία είναι εντελώς διαφορετικής γνώμης, για εκείνη η ψυχή είναι αιώνια μόνο για το μέλλον. Δεν προϋπάρχει απο το σώμα. Ο Θεός υποτίθεται οτι δημιουργεί την ψυχή και συνεπώς πλάθει μια νέα ψυχή κάθε φορά που πλάσσεται νέο σώμα, το οποίο θα της χρησιμεύσει ως κατοικία. Αυτήν ακριβώς την στιγμή δημιουργείται η ψυχή, πριν δεν υπήρχε.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ: Για τον Πυθαγορισμό η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα κατα την στιγμή του φυσικού θανάτου. Πηγαίνει να συναντήσει, μετά απο διαδοχικά στάδια, την ουράνια Πατρίδα της. Όσο διαρκεί αυτό το οριστικό και αμετάκλητο ταξίδι της, αποκτά εκτεταμένη διανοητικότητα, αφού κανείς απο τους υλικούς φραγμούς πλέον δεν την εμποδίζει να δρα. Επικοινωνεί όχι μόνο με τις άλλες ψυχές των νεκρών, "τους δαίμονες", τους αγγέλους, με όλους τους θείους μεταβιβαστές και μεσάζοντες, όχι μόνο με την Θεία Πραγματικότητα, αλλά και με τις ψυχές των ζωντανών που ακόμη είναι σε κάθειρξη [(εκτίουν ποινή)] στην ύλη.
Εκδηλώνεται σε αυτές [(τις ψυχές των ζωντανών ενύλων)] μέσω ονείρων, οραμάτων, μέσω εμπνεύσεων και με οπτικά ή ακουστικά φαινόμενα. Εκτείνει επάνω τους τις ευνοϊκές επιδράσεις της και φροντίζει για την τιμωρία των εγκληματιών. Αντιλαμβάνεται λεπτομερώς τα γεγονότα της ζωής και τις νοερές εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό των ανθρώπων. Κατανοεί τις ανάγκες τους και πολλές φορές τις ικανοποιεί με μυστικό τρόπο. Πλουσιότερη απο αυτούς σε πνευματικές ικανότητες, βλέπει το μέλλον.
Εντελώς τα αντίθετα διδάσκει ο σύγχρονος αντιπρόσωπος της σχολαστικής φιλοσοφίας [(των Χριστιανών)], οτι η ανθρώπινη ψυχή χάνει κατά τη στιγμή του θανάτου κάθε ικανότητα αντίληψης των δονήσεων αυτού του κόσμου. Ο καρδινάλιος Lepicier, γνωστός χαρισματικός συγγραφέας, λόγιος και κατηχητής, υποστηρίζει στο κλασικό έργο του "Le Monde Invisible" (Paris 1931, σελ. 183 - 214), οτι η ψυχή όταν αποχωριστεί απο το σώμα δεν αντιλαμβάνεται αυτά που συμβαίνουν πάνω στην γη. Αυτά παραμένουν για εκείνη "κλειστό βιβλίο". Δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε τις μυστικές σκέψεις των ανθρώπων, ούτε να δει το μέλλον. Δεν παραμένει κοντά τους. Κατά συνέπεια κάθε επικοινωνία μεταξύ ζωντανών και νεκρών είναι εντελώς αδύνατη. Έστω και αν η ψυχή μπορεί να επικοινωνήσει με άλλες ψυχές νεκρών, με τους αγγέλους ή και με τον Θεό, κάθε επικοινωνία της με τους ζωντανούς αποκλείεται. Συνεπώς δεν είναι σε θέση ούτε να επαγρυπνά σε εμάς, ούτε να μας προστατεύει, ούτε να μας φωτίζει, ούτε να μας διδάσκει ή να μας υποβάλλει κάποια σκέψη. Μα και αντίστροφα, τα αισθητά σημεία με τα οποία εκδηλώνουμε στη γη τις σκέψεις μας στους ομοίους μας, είναι νεκρό γράμμα για τις ψυχές που έχουν απομακρυνθεί απο το σώμα. Επομένως δεν μπορούμε να τις κάνουμε να αντιληφθούν τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες μας. Κάθε σύνδεση νοητική ή συναισθηματική, αποδεικνύεται χωρίς επίδραση επάνω τους. Μόνο απο την στιγμή που η ψυχή θα έχει υποστεί την κρίση της, θα έχει καθαρθεί και θα έχει αποκτήσει το δικαίωμα να ανέλθει στους ουρανούς για να αποτελέσει μέλος του χορού των εκλεκτών και μακάρων, θα αποκτήσει πλήρη ικανότητα Κατανόησης του κόσμου και τότε θα έχει την δυνατότητα να επεμβαίνει στα εγκόσμια και αυτό μόνο έπειτα απο την έγκριση του Θεού. Έτσι κι αλλιώς, μέγα βάραθρο χωρίζει τις ψυχές απο εμάς [(Lepicier παραφρασμένος)].
Αντιλαμβανόμαστε τις τεράστιες διαφορές που χωρίζουν τις δύο θεολογίες. Γιατι και κατα την ομολογία ακόμη της σχολαστικής φιλοσοφίας, πολύ λίγες ψυχές είναι τόσο τέλειες, ώστε να αποκομίσουν άμεσα την ουράνια μακαριότητα και την θέα του Θεού, όπως και τις δυνάμεις που αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την ανταμοιβή τους.
Μακριά σειρά απο καθάρσεις και δοκιμασίες τους επιβάλλεται, εξ αιτίας της πνευματικής τους ατέλειας και του πλήθους των γήινων παραπτωμάτων. Για τις περισσότερες απο τις ψυχές, για να μη πούμε για το σύνολό τους, η είσοδος στην ουράνια δόξα είναι αμοιβή που παρέχεται έπειτα απο αυστηρές καθάρσεις και ως επιστέγασμα των μακροχρόνιων και σκληρών προσπαθειών τους να πράττουν Αγαθά. Στην ενδιάμεση φάση, καμμια γέφυρα δεν τις συνδέει με την γη. Τις χωρίζει φράγμα αδιάσπαστο.
Τίποτα δεν γνωρίζουν και τίποτα δεν αντιλαμβάνονται, σχετικά με το πόσο εκείνοι που τις αγάπησαν είναι σε λύπη ή χαρά, σε δοκιμασία ή επιτυχία, σε αγωνία ή παρηγορία, εάν θυμούνται τα καθήκοντά τους απέναντί τους ή τις έχουν ξεχάσει. Ακόμη και η θερμότερη προσευχή η εκπεμπόμενη για την ανάπαυσή τους, απο καρδιές πιστές στην ανάμνησή τους, παραμένει αδιάφορη και ακατανόητη.
Αυτή είναι η Χριστιανική δοξασία, τόσο διαφορετική απο την Πυθαγόρεια. Για την τελευταία, η ψυχή μόλις αποχωριστεί απο το σώμα γνωρίζει χωρίς προσπάθεια τις γήινες ανάγκες, αντιλαμβάνεται τις δεήσεις μας, τις σκέψεις μας, τις προσπάθειές μας, τις επικλήσεις μας.
Αφού έχει αποκατασταθεί στην αρχαία και πρωταρχική της κατάσταση, ευτυχής έχοντας ανακτήσει την πρωταρχική της αγνότητα, διασχίζει αυτομάτως την γέφυρα που συνδέει τους νεκρούς με τους ζωντανούς. Έτσι συνδεδεμένες με λατρεία σύμφωνη με τα τελικά τους πεπρωμένα, επικοινωνούν διαρκώς σε πλαίσιο κοινής ευσέβειας.
Γιατι ο Έρως είναι ισχυρότερος απο τον Θάνατο! ...
[(Τέλος)]
Jean Mallinger
Τα Εσωτερικά Μυστικά
των Πυθαγορείων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου