tag:blogger.com,1999:blog-22881404992445097932024-03-06T02:00:26.385+02:00ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΜουσική, ποίηση, μνημεία λόγου και τέχνης των Ελλήνων.Φιλοκαλούμε και φιλοσοφούμε γνησίως Ελληνικά.
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.comBlogger308125tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-27371626651313464152016-01-12T23:23:00.004+02:002016-01-13T00:17:10.379+02:00ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ Ή ΠΕΝΤΑΘΛΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #ffe599;"> </span><span style="color: #ffe599;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_xRj5UW1suS0963JFjmxBy-n_6RgvUF97_clrA_xEbqxF2HQZNotjvrZpt0UPffmhlHBrA2QwsS5cwU9pd2lWCTUrmkiHHS7mJxjs6L-7bpX0P5YT_tDboX_5JWDXMVmWU8Uy-Axrov1D/s1600/Portrait_of_Eratosthenes.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_xRj5UW1suS0963JFjmxBy-n_6RgvUF97_clrA_xEbqxF2HQZNotjvrZpt0UPffmhlHBrA2QwsS5cwU9pd2lWCTUrmkiHHS7mJxjs6L-7bpX0P5YT_tDboX_5JWDXMVmWU8Uy-Axrov1D/s1600/Portrait_of_Eratosthenes.png" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(Κυρήνη 276 π.Χ. – Αλεξάνδρεια 194 π.Χ.)</td></tr>
</tbody></table>
</span></div>
<br />
<span style="color: #ffe599;">Στην Αλεξάνδρεια υπάρχει ένας άνδρας τον οποίον οι πιό μετρημένοι ονομάζουν Πένταθλο λόγω της αξιοθαύμαστης επδεξιότητάς του σε όλους τους τομείς, και οι πιο ζηλόφθονοι επονομάζουν Βήτα για να του θυμίσουν ότι ποτέ δεν θα γίνει ΄Αλφα , ότι ποτέ δεν θα είναι σε τίποτα πρώτος. Ο Πένταθλος ή Βήτα, έβαλε σκοπό να επιχειρήσει κάτι που όλοι θεωρούν αδύνατον : να υπολογίσει το μέγεθος του κόσμου.</span><br />
<span style="color: #ffe599;">Από τους καιρούς των Ιώνων φιλοφόσων, κανείς με το χάρισμα της λογικής δεν θέτει υπό αμφισβήτηση ότι η Γη είναι μιά σφαίρα, ή τουλάχιστον ένα σχήμα με καμπύλες επιφάνειες. ΄Ετσι το αποδεικνύει το γεγονός ότι ο έναστρος ουρανός της Ελλάδας είναι διαφορετικός από αυτόν της Αιγύπτου, ότι η σκιά που πέφτει πάνω στη σελήνη κατά τις εκλείψεις είναι κυκλική και ότι, ενώ πλέουμε στη θάλασσα, βλέπουμε στον ορίζοντα τις κορυφές των νησιών πριν από τις ακτές τους. Ξέρουμε πως ο κόσμος είναι μια σφαίρα, όπως είναι επίσης τα άλλα ουράνια σώματα. αγνοούμε ωστόσο το μέγεθός του.</span><br />
<span style="color: #ffe599;">Σήμερα, τη μέρα του θερινού ηλιοστασίου, ο Πένταθλος αναμένει την έλευση της μεσημβρίας καθισμένος κάτω από μια αυτοσχέδια καλαμωτή δίπλα σ΄έναν πάσσαλο γερά καρφωμένο στο έδαφος. ' Εχει διαβάσει πως στην πόλη της Συήνης περίπου πέντε χιλιάδες στάδια νότια της Αλεξάνδρειας, υπάρχει ένα πηγάδι τον πάτο του οποίου φωτίζουν οι ακτίνες του ήλιου όταν φτάνει αυτή η μέρα του χρόνου, χωρίς να προβάλλουν καμιά σκιά στα τοιχώματά του. Στην Αλεξάνδρεια δεν συμβαίνει το ίδιο, γι΄αυτό ο πολυσχιδής σοφός περιμένει τώρα να φτάσει ο ήλιος στο ζενίθ του για να μετρήσει κατά πόσες μοίρες η σκιά του πασσάλου χωρίζεται από την απόλυτη κάθετο. Σύμφωνα με τη θεωρία του πολλαπλασιάζοντας επί της τριακόσιες εξήντα μοίρες της περιμέτρου την απόσταση που χωρίζει τις δύο πόλεις και διαιρώντας αυτό το σύνολο δια των μοιρών της γωνίας που θα σχηματίσει η σκιά του πασσάλου στο έδαφος, θα μπορέσει να μάθει την περίμετρο του πλανήτη και βασιζόμενο σ΄αυτήν , να υπολογίσει την ακτίνα του.</span><br />
<span style="color: #ffe599;">΄Οταν έρχεται η στιγμή, ο διαβήτης του δείχνει 7,2 μοίρες. Ο Πένταθλος γυρίζει γρήγορα στο υπόστεγο και , ακουμπώντας ένα πινάκιο στα γόνατά του, λύνει την πολυπόθητη εξίσωση : η περίμετρος της Γής είναι 252.000 στάδια.(157,50 μ= 1 οδοιπορικό στάδιο Χ252.000=39690000 μέτρα)</span><br />
<br />
<span style="color: #ffe599;">Αργότερα, στην οικία του πλέον, σκέφτεται πως η μέτρηση μιας γωνίας σύμφωνα με τη σκιά που προκύπτει από έναν πάσσαλο στο έδαφος δεν μπορεί παρά να είναι πρόχειρη. πως, όσο και να προσπάθησε να αποσπάσει την πιο αξιόπιστη πληροφορία, δεν γνωρίζει την ακριβή απόσταση που χωρίζει τον πάσσαλο της Αλεξάνδρειας από το πηγάδι της Συήνης, πως ούτε καν μπορεί να διαπιστώσει άν οι δυο πόλεις βρίσκονται ακριβώς πάνω στην ίδια νοητή γραμμή Βορρά- Νότου. πως δεν έλαβε υπόψη του το υψόμετρό τους από την επιφάνεια της θάλασσας.</span><br />
<span style="color: #ffe599;">Στα ογδόντα δύο του χρόνια, ο Ερατοσθένης από την Κυρήνη-ο επονομαζόμενος Πένταθλος- θα αφεθεί στο θάνατο από ασιτία χωρίς να μάθει με βεβαιότητα την ακρίβεια των υπολογισμών του. Θα αφήσει στις επόμενες γενιές το επαναστατικό σύστημα των μεσημβρινών και των παραλλήλων, ένα βιβλίο περί αστερισμών και ένα πανέμορφο ποίημα για τον ουρανό. Περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, οι άνθρωποι επιτέλους θα ανακαλύψουν ότι η περίμετρος της Γής είναι 40,074 χιλιόμετρα, μόλις μερικές μέρες πεζοπορίας μικρότερη απ΄όσο ο ανήσυχος ΄Ελληνας ερευνητής είχε τότε υπολογίσει.</span><br />
<br />
<i><span style="color: #a2c4c9;">Pedro Olalla</span></i><br />
<i><span style="color: #a2c4c9;">Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία</span></i><br />
<i><span style="color: #a2c4c9;">Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ</span></i></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-7074508470905166672016-01-09T04:05:00.003+02:002016-01-09T04:05:46.605+02:00Ο ΝΕΡΑΪΔΟΣΠΗΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΑΚΩΝ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYmb9HTsq-yroTEeziy9SUCfav0VRgkF8e9AjaO06i6Pu1bLb8D-odjKYM7yq5GimSofrcx_4z1V-RUMgDsdDImVhmMHV3jXADucgIZ00ZtSJovO0daEcAUYgTNSjPJkrUY0hmIH5UcTrg/s1600/neraidosphlio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYmb9HTsq-yroTEeziy9SUCfav0VRgkF8e9AjaO06i6Pu1bLb8D-odjKYM7yq5GimSofrcx_4z1V-RUMgDsdDImVhmMHV3jXADucgIZ00ZtSJovO0daEcAUYgTNSjPJkrUY0hmIH5UcTrg/s320/neraidosphlio.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: #a2c4c9;"><i>Σε απόσταση 23 χλμ. από το Ηράκλειο, κοντά στο χωριό Μυρτιά βρίσκεται το
Νεραϊδόσπηλιο, το οποίο, όπως λέγεται, αποτελούσε ιερό της Αθηνάς.
Είναι διώροφο και μέσα σε αυτό υπάρχει πηγή από το υδραγωγείο των
Αστράκων. Οι ντόπιοι λένε έναν μύθο για μια νεράιδα και έναν λυράρη. (http://heraklio.topodigos.gr) </i></span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ο θρύλος όπως τον καταγράφει ο Νικόλαος Πολίτης :</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Λίγο παρακάτω από τους Κάτω Αστρακούς είναι ο Νεραϊδόσπηλος. Απ΄αυτό το σπήλιο βγαίνει αρκετό νερό, καθαρό και κρύο. Εκεί είναι Νεράιδες, και όταν λούζονται, βγαίνουν τα νερά θολά. Και κάθε οκτώ- δέκα χρόνια στερεύει λίγο και ύστερα βγαίνουν μαζί με το νερό πορτοκάλια με πορτοκαλόφυλλα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ενας χωριάτης από το Σγουροκεφάλι έπαιζε τη λύρα πολύ ωραία, και τον έπαιρναν στο σπήλιο οι Νεράιδες και τους διασκέδαζε. Αυτός αγάπησε μία από τις Νεράιδες, και για να γιατρεψει τον έρωτά του πήγε σε μια γρα του χωριού του και της εξομολογήθη το πάθος του. Και αυτή τον ορμήνεψε πως τη στιγμή που κοντεύουν να φωνάξουν οι πετεινοί, ν΄αρπάξει την αγαπητικιά του από τα μαλλιά και να την κρατεί καλά. Αυτή μπορεί να μεταμορφωθεί σε διάφορα ζώα, αλλά να μη δειλιάσει και να την βαστά ώσπου να φωνάξουν οι πετεινοί.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ετσι λοιπόν πήγε ο νέος όπου συνήθιζε , τον πήραν οι Νεράιδες και τον έφεραν στο σπήλιο, και εκεί άρχισε καθώς άλλοτε να παίζει τη λύρα, και αυτές να χορεύουν. ΄Αμα όμως επλησίαζε η ώρα που θα έκραζαν οι πετεινοί, χύνεται και αρπά την αγαπητικιά του από τα μαλλιά. Αυτή άρχισε ευθύς να γίνεται πότε σκύλος, πότε φίδι, πότε γκαμήλα και πότε φωτιά, αλλά ο νέος εις όλα αυτά δεν εδείλιασε και την εκράτησε όσο που άκουσε τους πετεινούς να φωνάζουν, και οι άλλες Νεράιδες έγιναν άφαντες. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Τότε και η αγαπητικιά του έγινε όπως πρώτα, νέα και όμορφη, και τον ακολούθησε στο χωριό του. ΄Εζησε μαζί του ένα χρόνο, του εγέννησε κι ένα γιο, δεν έβγαλε όμως ποτέ ούτε γρυ.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Αυτή η βουβαμάρα της η παράξενη κι ανυπόφορη τον εβίασε πάλι να πάγει στην ίδια γρα και να της πει τον πόνο του. Και η γρα τον ορμήνεψε ν΄ανάψει καλά ένα φούρνο, να πάρει το παιδί τους στα χέρια και να ειπεί στη Νεράιδα. "Δε θέλεις να με μιλήσεις, να κι εγώ πως καύγω το παιδί σου". Κι εκεί που θα τα λέγει να καμωθεί πως θα το ρίξει το παιδί στο φούρνο. Εκείνος έκαμε καταπώς τον ορμήνεψε η γρα. Και η Νεράιδα, καθώς τ΄άκουσε, του φώναξε "Μη, σκύλε, το παδί μου!" και αμέσως στη στιγμή τ΄άρπαξε και έγινε άφαντη από τα μάτια του.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Οι άλλες Νεράιδες όμως δεν την εδέχτηκαν στη συντροφιά τους γιατί είχε καμωμένο παιδί. Και έτσι αναγκάστηκε και κατοίκησε σε μιά βρύση που την λέν Λούτρα, κοντά στο Νεραϊδόσπηλο,. Και την βλέπουν δυο-τρεις φορές το χρόνο εκεί που κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της. Και τις άλλες Νεράιδες συχνά τις ακούν να χορεύουν και να τραγουδούν στο Νεραϊδόσπηλο, χωρίς όμως να έχουνε πλιο λύρα.</span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-62114789429812817392016-01-08T03:13:00.000+02:002016-01-08T03:13:28.004+02:00ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟ ΦΛΟΥΡΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table class="headertemplate" id="headertemplate"><tbody>
<tr><td class="header_title"><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></td>
<td class="header_forelink"><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></td>
</tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><table class="header_notes">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;"><span style="color: #f9cb9c;"> </span><div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;">
<img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHNbLD3H3b_dEk4sdCDNKFWAv847HSCGKwtqDgrqA215PfGq5gLsG-LTX2Dcsek9SqS_R3vWIQIn7brBbwlwdbjptQIiIt3YxUX732qF1lp4DBQDbPQuZobcLJgE3aDmN3NsFh1WKDRCG/s200/98.jpg" width="200" /> <span style="color: #f9cb9c;"></span></div>
<span style="color: #f9cb9c;"></span></div>
<br /><span style="color: #f9cb9c;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHNbLD3H3b_dEk4sdCDNKFWAv847HSCGKwtqDgrqA215PfGq5gLsG-LTX2Dcsek9SqS_R3vWIQIn7brBbwlwdbjptQIiIt3YxUX732qF1lp4DBQDbPQuZobcLJgE3aDmN3NsFh1WKDRCG/s1600/98.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
</span><div style="text-align: right;">
<span style="color: #f9cb9c;"></span> <br /><span style="color: #f9cb9c;"></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ’πεσε – ένα αληθινό φλουρί,
γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε
στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια
χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο. Πώς έρχονται τα πράματα καμιά
φορά! Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε
την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο
μαχαίρι του ψωμιού. Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το
δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών,
σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’
από τους αγίους. Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα
παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">Κατέβασε το μαχαίρι. «Του φτωχού…» ονομάτισε. Έπειτα ερχότανε το δικό
μου το κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά. Καθώς τραβούσε
όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί
κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο. Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε.
Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας. «Ποιανού είναι τώρα
το φλουρί;» είπε η μητέρα μου. Του ζητιάνου ή του Πέτρου; Εγώ λέω πως
είναι του Πέτρου». Η καημένη η μητέρα. Το είχε καημό να μου πέσει εμένα
το φλουρί, γιατί ήμουν άτυχο παιδί. Ποτέ μου δεν είχα κερδίσει τίποτε.
«Ούτε του ζητιάνου είναι» είπε ο πατέρας μου «ούτε του Πέτρου». Το σωστό
σωστό. Το φλουρί μοιράστηκε. Ήτανε ανάμεσα στα δυο κομμάτια. Καθώς τα
χώρισε το μαχαίρι, έπεσε κάτω. Το μισό είναι του ζητιάνου, το μισό του
Πέτρου.» «Και τι θα γίνει τώρα;» ρώτησε στεναχωρημένη η μητέρα μου. «Τι
θα γίνει;…» συλλογιζόμαστε κι εμείς. « Μην πονοκεφαλάτε…» είπε ο
πατέρας. Άνοιξε το πορτοφολάκι του, έβγαλε από μέσα δύο μισές χρυσές
λίρες –το χρυσάφι τότε δεν είχε κρυφτεί ακόμα- και τις ακούμπησε στο
τραπέζι: «Να τι θα γίνει. Αυτή φυλάχτε τη να τη δώσετε στον πρώτο
ζητιάνο που θα χτυπήσει την πόρτα μας. Είναι η τύχη του. Η άλλη μισή
είναι του Πέτρου». Και μου την έδωκε. «Καλορίζικη! Και του χρόνου, παιδί
μου. Είσαι ευχαριστημένος;» Ήμουν και με το παραπάνω. Η ιδέα, μάλιστα,
πως είχα συντροφέψει με το ζητιάνο με διασκέδαζε πολύ. «Θα του τη δώσω
εγώ, με το χέρι μου...» είπα. Γελούσαμε όλοι με την παράξενη τύχη μου.
Τα άλλα παιδιά με πειράζανε: «Ο σύντροφος του ζητιάνου». Μονάχα ο
πατέρας μου δε γελούσε. Εκείνος με τράβηξε κοντά του, με φίλησε και μου
είπε: «Μπράβο σου. Είσαι καλό παιδί». Το άλλο πρωί, μόλις ξυπνήσαμε,
χτύπησε η πόρτα. Κάτι μου έλεγε πως ήταν ο ζητιάνος, που έφτασε
βιαστικός να πάρει το μερίδιό του. Έτρεξα στην πόρτα, με τη μισή λίρα.
Ήταν ένας γέρος ζητιάνος με κάτασπρη γενειάδα, γειρτός από τα χρόνια.
Και μουρμούριζε ευχές τρέμοντας από το κρύο. «Πάρε, παππού…» του είπα. Ο
γέρος, που δεν έβλεπε καλά και που του είχε γυαλίσει, φαίνεται,
παράξενα από μακριά το χρυσό νόμισμα, το ’φερε κοντά στα μάτια του, για
να το κοιτάξει καλύτερα. Δε μπορούσε να πιστέψει πως κρατούσε χρυσάφι
στα χέρια του τον καιρό εκείνο, που όλοι δίνανε στους ζητιάνους δίλεφτα
και μονόλεφτα. «Τι είν’ αυτό, παιδάκι μου;» με ρώτησε. «Δυάρα
γυαλισμένη;»</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">«Μισή λίρα είναι, παππού…» του είπα. «Πάρ’ τηνε. Δικιά σου είναι».</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">Ο καημένος ο ζητιάνος δεν ήθελε να το πιστέψει: «Μήπως έκανες λάθος,
παιδάκι μου; Για ρώτησε τους γονιούς σου. Δεν έχω όρεξη να με παίρνουν
στις αστυνομίες για κλέφτη, μέρα που είναι». Του εξήγησα με τι τρόπο
είχαμε μοιρασθεί το φλουρί της βασιλόπιτας. Ο γέρος έτρεμε τώρα
περισσότερο. Μα έτρεμε από τη χαρά του. Σήκωσε ψηλά τ’ αρρωστημένα του
μάτια και είπε: «Ο Θεός είναι μεγάλος. Να ζήσεις, παιδάκι μου, να σε
χαίρονται οι γονείς σου. Και ο Θεός να σ’ αξιώσει να ’χεις πάντα όλα τα
καλά, να τα μοιράζεις με τους φτωχούς και τους αδικημένους. Την ευχή μου
να ’χεις». Μου ’δωσε την ευχή του, σήκωσε πάλι ψηλά, κατά τον ουρανό τα
αρρωστημένα του μάτια και κατέβηκε, με το ραβδί του, τη σκάλα. Έτσι
τέλειωσε η ιστορία του φλουριού της βασιλόπιτας εκείνη τη χρονιά. Από
τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μα από τότε, όσες φορές δίνω μια βοήθεια σ’
έναν φτωχό, συλλογίζομαι: Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο
φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα; Αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω
ούτε τότε, που μοίρασα με τον παλιό ζητιάνο το φλουρί της βασιλόπιτας.</span><br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">Παύλος Νιρβάνας </span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-54288253559764185172016-01-06T02:42:00.000+02:002016-01-06T02:42:46.543+02:00Το πλανηταρούδιν και οι πλανήταροι (Κυπριακές παραδόσεις)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR3X8g6PAKBiQ_U0ALd5-3U197e-1MDosCD983pT_QgKNeEQpK06tqayY6uFNfgMmGPSt-0CPL71jCwkd-4Y2smWsGSg0VKxG_s-cKb06foQ70UAiWZoOzCZIg4fPRcn9RMZ2qEqCFD_Dh/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR3X8g6PAKBiQ_U0ALd5-3U197e-1MDosCD983pT_QgKNeEQpK06tqayY6uFNfgMmGPSt-0CPL71jCwkd-4Y2smWsGSg0VKxG_s-cKb06foQ70UAiWZoOzCZIg4fPRcn9RMZ2qEqCFD_Dh/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB.jpg" /></a></b></div>
<br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;"><b>Το πλανηταρούδιν</b> </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"> Όποια γυναίκα αποβάλει, το παδί γίνεται πλανηταρούδιν ή καλικαντζαρούδιν. Γι ΄αυτό το καιν ή με ό,τι άλλο τρόπο το καταστρέφουν. Τα πλανηταρούδια που γίνονται τα δωδεκαήμερα τ΄αρπάζουν οι πλανήταροι.</span><br />
<br />
<b><span style="color: #a2c4c9;">Οι πλανήταροι</span></b><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Οι πλανήταροι, που σε μερικά
μέρη της Κύπρου τους λεν και καλικαντζάρους, έρχονται στη γη τα
Χριστούγεννα και μένουν όλα τα δωδεκαήμερα. Τους βλέπουν οι
αλαφροστοίχειωτοι. Πότε παρουσιάζονται σα σκυλιά, πότε σα λαγού, πότε σα
γαϊδούρια και σαν καμήλες, και συχνά σαν κουβάρια. Οι αλαφροστοίχειωτοι
σκοντάφτουν απάνω τους, σκύβουν να τα πιάσουν, αλλ'άξαφνα το κουβάρι
τρέχει μοναχό του και φεύγει. Παραπέρα γίνεται γάδαρος ή καμήλα και
πάγει μπροστά. Γελιέται ο άνθρωπος, τον καβαλικεύει, και ο γάδαρος τότε
ψηλώνει σα βουνό και τον ρίχνει από ψηλά, και γυρίζει εκείνος
μισοπεθαμένος στο σπίτι του, κι αν δεν πεθάνει, θα είναι όμως
αρρωστιάρης σ'όλη του τη ζωή.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">Αν μπορέσει κανείς τα δωδεκαήμερα και δέσει τον πλανήταρο από πόδι με
μόλινο, με λινή κόκκινη κλωστή, θα τον έχει δούλο του να τον στέλνει
όπου θέλει σε δύσκολες δουλειές, και να τον διατάζει να του φέρνει ό,τι
θέλει. Και όποιος δέσει πλανήταρο, τον βάζει κοντά σ'ένα κόσκινο και του
παραγγέλνει να μετρήσει τις τρύπες του. Αυτός μετρά, ένα, δύο, και δε
μπορεί να προχωρήσει στα τρία, γιατί φοβάται την Αγία Τριάδα ' σιωπαίνει
και πάλι ξαναρχίζει το ένα-δύο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">Την τελευταία ημέρα τα δωδεκαήμερα, που θα φύγουν οι πλανήταροι, τους
περιποιούνται και τους κάνουν ξεροτή'ανα. Και αυτοί, από πάνω απ'την
τρούπα του καπνολόγου, γυρεύουν τα ξεροτή'ανα και λουκάνικα, που
συνηθίζουν να τα κρεμούν στους καπνολόγους, και λέγουν:</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Τιτσίν, τιτσίν λουκάνικον,</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>
</i></span><span style="color: #f9cb9c;"><i>κομμάτι ξεροτή'ανον,</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>
</i></span><span style="color: #f9cb9c;"><i>να φαν' οι καλικάντζαροι,</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>
</i></span><span style="color: #f9cb9c;"><i>να πάσιν εις στον τόπον τους.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">Τα ξεροτή'ανα τα ρίχνουν απάνω στα δώματα, να τα φάν' οι πλανήταροι
που γυρίζουν τότε από σπίτι σε σπίτι και χαιρετιόνται που θα φύγουν.</span><br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">" Οι παραδόσεις του ελληνικού λαού" Νικόλαος Πολίτης </span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-11861733176073503872015-09-08T03:18:00.000+03:002015-09-08T03:18:11.461+03:00ΟΝΕΙΡΟΝ Ή ΑΛΕΚΤΡΥΩΝ (ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<h4 style="margin-top: 3em; text-align: center;">
<br /></h4>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhINLJQEZnTjpBlMGX2yvXycdY9wR03kjWHv8mqbuZmqoFGZ0oCZrzvewjHxaRapysKl0Ye8dkqxlHRiINcGttqcfPQl_wy2tcgJ-5LD00Ea3lyY53k1FfE-toLLOiKSaR2JLAWigBZ3woC/s1600/Rooster-660x330.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhINLJQEZnTjpBlMGX2yvXycdY9wR03kjWHv8mqbuZmqoFGZ0oCZrzvewjHxaRapysKl0Ye8dkqxlHRiINcGttqcfPQl_wy2tcgJ-5LD00Ea3lyY53k1FfE-toLLOiKSaR2JLAWigBZ3woC/s320/Rooster-660x330.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">φωτό :cyprusmania.net</td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;"></span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚΥΛΛΟΣ. Κακό χρόνο νάχης, αναθεματισμένε πετεινέ, φωνακλά και
φθονερέ. Τη στιγμή που ήμουν πλούσιος κι' έβλεπα, ένα πολύ ευχάριστον
όνειρον και ήμουν σε μεγάλη ευτυχία, μ' εξύπνησες με μια τρομερά
φωνή. Ούτε την νύκτα λοιπόν δε μπορώ να γλυτώσω εξ αιτίας σου από την
αναθεματισμένη τη φτώχεια; Αν κρίνω από τη μεγάλη ησυχία που είνε έξω
και από το κρύο που δεν άρχισε ακόμη, όπως συμβαίνει κατά τις πρωινές
ώρες, να με παγόνη — αυτό σαν τον καλλίτερο ωροδείκτη με ειδοποιεί
ότι πλησιάζει να ξημερώση — δεν είνε ακόμη μεσάνυχτα, και όμως αυτός
ο ξενύχτης, ως να τον έχουν βάλη να φυλάττη το χρυσούν δέρας, ήρχισε
από νωρίς να κράζη. Αλλά θα μου το πληρώσης. Ας ξημερώση μόνον και θα
δης τι ξύλο έχεις να φας, διότι τώρα θα πηδάς και θα μου ξεφεύγης στο
σκοτάδι.</span><span style="color: #f9cb9c;"></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤΕΙΝΟΣ. Γιατί θυμώνεις, αφέντη Μίκυλλε; Εγώ νομίζω ότι σου κάνω
χάρι αν σου συντομεύσω όσο μπορώ την νύχτα, για να πιάσης δουλειά από
την αυγήν και προφθάσης τις πολλές εργασίες που έχεις. Αν πριν βγη ο
ήλιος τελειώσης ένα παπούτσι, θα βγάλης το ψωμί σου. Αλλ' αν προτιμάς
να κοιμάσαι, εγώ θα ησυχάσω και θα γείνω πιο άφωνος από τα ψάρια·
όμως πρόσεξε μήπως εις τα όνειρα σου είσαι πλούσιος και όταν ξυπνήσης
πεθάνης της πείνας.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Ω Ζευ θαυμαστέ και Ηρακλή αλεξίκακε, τι είνε αυτό που
συμβαίνει; Σαν άνθρωπος ελάλησε ο πετεινός;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Παράδοξο σου φαίνεται ότι μιλώ σαν άνθρωπος; </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Παράδοξο λέει; Κάποιο κακό θα μου συμβή και οι θεοί ας με
σώσουν.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Μου φαίνεται, Μίκυλλε, ότι είσαι πολύ αμαθής και δεν
εδιάβασες εις τα ποιήματα του Ομήρου ότι και του Αχιλλέως το άλογο
Ξάνθος αφήκε το χρεμέτισμα και ήρχισε μέσα εις την μάχην ν' απαγγέλλη
στίχους και όχι, όπως εγώ τώρα, λόγους πεζούς. Αλλά και μάντις ήτο
εκείνος ο ίππος και επροφήτευε τα μέλλοντα και τούτο δεν εφαίνετο εις
κανένα παράδοξον, ούτε κανείς από κείνους που τον ήκουαν επεκαλέσθη
τον αλεξίκακον διά να τον σώση από το απαίσιον άκουσμα. Τι θα έκανες
αν σου μιλούσε η καρίννα της Αργούς ή αν ήκουες αυτόφωνον χρησμόν
της Δωδώνης, ή έβλεπες πετσιά να έρπουν και κρέατα βοδεινά να
μουγκρίζουν, μισοψημένα και περασμένα εις τα σουβλιά;
Εγώ δε που μένω πλησίον του Ερμού του πολυλογωτέρου και
ρητορικωτέρου των θεών και ζω μαζή με σας τους ανθρώπους είνε πολύ
φυσικόν να μάθω εύκολα την ανθρωπίνην γλώσσαν. Αλλ' αν μου υποσχεθής
να κρατήσης μυστικόν ό,τι θα σου πω, θα σου φανερώσω την αληθινήν
αιτίαν που ομιλώ ως άνθρωπος και πώς μου συνέβη αυτό.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Μωρέ, μήπως εξακολουθώ να ονειρεύωμαι και σ' ακούω στον ύπνο
μου να μου μιλάς έτσι; Αλλά τέλος πάντων πες μου, σε παρακαλώ, καλέ
μου κόκορα, πώς απέκτησες την ανθρωπίνην φωνήν. Δεν πρέπει δε να
φοβάσαι μήπως φανερώσω το μυστικόν, διότι ποίος θα με πιστεύση αν πω
ότι το ήκουσα από ένα πετεινόν;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Άκουσε λοιπόν· αυτό το οποίον θα σου πω είνε πολύ παράδοξον·
η αλήθεια όμως είνε ότι αυτός που τον βλέπεις σήμερον πετεινόν ήτο
μια φορά, όχι προ πολλού καιρού, άνθρωπος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Ήκουσα και άλλοτε κάτι τέτοιο· ένας νέος που ελέγετο
Αλεκτρυών έγεινε φίλος του Άρεως και διεσκέδαζε μαζή του και τον είχε
σύντροφον εις τους έρωτάς του. Όταν ο Άρης επήγαινε να κοιμηθή με την
Αφροδίτην, έπαιρνε και τον Αλεκτρυόνα και επειδή υπώπτευε και
εφοβείτο τον Ήλιον, μήπως τον ίδη και τον μαρτυρήση εις τον Ήφαιστον,
άφηνε τον νέον ως σκοπόν έξω από την πόρτα διά να τον ειδοποιή άμα
ανέτελλεν ο Ήλιος. Αλλά κάποτε απεκοιμήθη ο Αλεκτρυών και χωρίς να το
θέλη αφήκεν αφρούρητον τον φίλον του· ο Ήλιος χωρίς να εννοηθή
επλησίασε και είδε την Αφροδίτην και τον Άρην, ο οποίος εκοιμάτο
αμέριμνα, διότι επίστευεν ότι ο Αλεκτρυών θα τους ειδοποιεί, αν
ήρχετο κανείς· και ούτω ο Ήφαιστος ειδοποιήθη από τον Ήλιον και τους
συνέλαβε, και τους έδεσε με τα δεσμά που είχε κατασκευάση προ πολλού
γι' αυτόν το σκοπό. Ο Άρης εθύμωσε για την αμέλεια του Αλεκτρυόνος
και τον έκαμε πουλί, όπως σήμερον, αλλά τον αφήκε να διατηρήση την
πανοπλίαν που φορούσε, και έτσι διατηρεί ακόμη την περικεφαλαίαν στο
κεφάλι. Σεις δε κατόπιν για να δικαιολογηθήτε εις τον Άρην
εξακολουθείτε από τότε να κράζετε, χωρίς ανάγκην, άμα νοιώσετε ότι ο
Ήλιος πλησιάζει να φανή, και να ειδοποιήτε.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Αυτά λέγονται, Μίκυλλε, αλλ' η δική μου η ιστορία συνέβη
διαφορετικά και πολύ αργότερα εγώ μετεμορφώθηκα εις αλεκτρυόνα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Πώς; Είμαι περίεργος να το μάθω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Έχεις ακούση για κάποιον Πυθαγόραν Μνησαρχίδην από την
Σάμον;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Εννοείς τον σοφιστήν εκείνον τον αγύρτην που ενομοθέτει ούτε
κρέατα να τρώγωμεν οι άνθρωποι, ούτε κουκιά, τα οποία εις εμένα
αρέσουν υπερβολικά, και παρήγγελλε στους ανθρώπους που ακολουθούν τας
ιδέας του να μη μιλήσουν εις το διάστημα πέντε ετών;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Μάθε λοιπόν και ότι πριν να γίνη Πυθαγόρας υπήρξεν
Εύφορβος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Λέγουν ότι ήτο μεγάλος κατεργάρης και απατεών, κυρ
κόκορα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Είμαι εγώ αυτός, ώστε παύσε, φίλε μου, να με υβρίζης, αφού
δεν γνωρίζεις ακριβώς τι άνθρωπος ήμουν.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Αυτό που μου λες είνε ακόμη παραδοξώτερο. Πετεινός φιλόσοφος!
Ειπέ μου όμως, υιέ του Μνησάρχου, πώς μας έγινες από άνθρωπος πουλί
και πώς από Σάμιος έγινες Ταναγρικός διότι αυτά μου φαίνονται σαν παραμύθια και δεν είνε εύκολο να τα
πιστεύση κανείς, αφού μάλιστα έχω παρατηρήση σ' εσένα και δύο
πράγματα που δεν ταιριάζουν με την διδασκαλίαν του Πυθαγόρα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Ποία;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Το ένα είνε ότι είσαι φλύαρος και φωνακλάς, ενώ εκείνος
εδίδασκε να μένουν άφωνοι πέντε ολόκληρα χρόνια· το δε άλλο είνε
εντελώς παράνομον. Χθες επειδή δεν είχα τίποτε άλλο να σου δώσω να
φας, σου έρριξα κάτι κουκιά που είχα όταν ήρθα και συ τα πήρες και
τάφαγες χωρίς να διστάσης· ώστε ή ψέμματα λες ή είσαι ο Πυθαγόρας και
έκαμες την παρανομίαν να φας κουκιά, πράγμα το οποίον, σύμφωνα με όσα
εδίδασκες, είνε ως να έφαες το κεφάλι του πατέρα σου.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Δεν εννοείς, Μίκυλλε, γιατί το έκαμα αυτό, γιατί δεν
γνωρίζεις ότι κάθε ζωή έχει και δική της δίαιτα. Εγώ όταν ήμουν
άνθρωπος δεν έτρωγα κουκιά, διότι εφιλοσόφουν· τώρα όμως δεν μ'
εμποδίζει τίποτε να τρώγω, διότι αυτή η τροφή είνε των πουλιών και
δεν μας απαγορεύεται. Αλλ' αν έχης όρεξι, θα σου διηγηθώ πώς από τον
Πυθαγόραν έγινα όπως είμαι τώρα και από ποίας προηγουμένας
μετεμψυχώσεις επέρασα και πώς έζησα εις εκάστην από αυτάς.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Λέγε. θα μου είνε τόσον ευχάριστον αυτό, ώστε αν μου έλεγε
κανείς τι προτιμώ, να ακούσω αυτήν του την διήγησιν ή να ξαναδώ το
γλυκύτατον τούτο όνειρον που έβλεπα προ ολίγου, δεν ξέρω τι θα
προτιμήσω· τόσον εξ ίσου ευχάριστα μου φαίνονται και τα δύο και σου
κάνω την τιμήν να σε εκτιμώ όσον και το πολυτιμότατον εκείνο
όνειρον.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Ακόμη το θυμάσαι εκείνο το όνειρον και διατηρείς εις την
μνήμην σου μάταια πράγματα και, ως ο ποιητής λέγει, καταδιώκεις με
την φαντασίαν σου μίαν ευτυχίαν που ήτο καπνός και διελύθη;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Ούτε θα λησμονήσω ποτέ, κυρ κόκορα, τα πράγματα που είδα·
τόση πολλή γλύκα μου αφήκε εις τα μάτια το όνειρο, ώστε μόλις δύναμαι
ν' ανοίγω τα βλέφαρα μου που κολλούν από το μέλι. Τα πράγματα που
είδα με γαργαλίζουν όπως το φτερό που στριφογυρίζομε στ' αυτί
μας.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Πολύ θαυμαστόν ήτο αυτό το όνειρον. Λέγουν ότι τα όνειρα
πετούν, αλλ' η πτήσις των περιορίζεται εις τον ύπνον· βλέπω όμως ότι
το δικό σου υπερβαίνει τα όρια και εξακολουθείς να το βλέπης με
ανοικτούς οφθαλμούς. Τόσο καθαρόν ήτο και τόσο σ' εγοήτευσε. θέλω
λοιπόν ν' ακούσω τι ήτο αυτό το όνειρον, το οποίον σ' έκαμε τόσον
ευτυχή.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Σου λέγω ευχαρίστως, διότι μου είνε ευχάριστον να το
ενθυμούμαι και να μιλώ γι' αυτό. Αλλά συ, Πυθαγόρα, πότε θα μου
διηγηθής τας μετεμψυχώσεις σου;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Όταν παύσης να ονειρεύεσαι και σπογγίσης από τα μάτια σου το
μέλι. Λοιπόν άρχισε πρώτος και πες μου από πού σου ήλθε το όνειρον,
από τας Ελεφαντίνας ή από τας Κερατίνας πύλας
;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Από καμμιά τέτοια, Πυθαγόρα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Και όμως ο Όμηρος λέγει ότι υπάρχουν μόνον αυταί αι δύο πύλαι
από τας οποίας έρχονται τα όνειρα.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Άφησε τον αυτόν τον ξεκουτιάρη που δεν ξέρει τίποτε για
όνειρα. Ίσως τα φτωχικά όνειρα που έβλεπε εκείνος — και δεν θα
τάβλεπε και καλά γιατ' ήτο στραβός — να βγαίνουν από αυτές τις
πόρτες· το δικό μου όμως το γλυκύτατον όνειρον βγήκε από χρυσή πόρτα
και ήτο χρυσόν και αυτό, ήτο κατάχρυσα στολισμένον και είχε μαζή του
του κόσμου το χρυσάφι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Παύσε, Μίδα νεώτερε, να χρυσολογής· διότι το όνειρόν σου πολύ
ομοιάζει με τους πόθους εκείνου και μου φαίνεται ότι από τον ύπνον
σου επέρασαν ολόκληρα μεταλλεία χρυσού.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Είδα πολύ χρυσάφι, Πυθαγόρα, πολύ, και δεν φαντάζεσαι πόσον
ήτο ωραίον και πόσον έλαμπε. Τι λέγει ο Πίνδαρος εκεί που επαινεί το
χρυσάφι; Αν ξέρης τους στίχους, όπου λέγει για το νερό ότι είνε
άριστον και έπειτα θαυμάζει τον χρυσόν, σε παρακαλώ να μου τους
θυμίσης. Θυμάσαι, είνε στην αρχή του βιβλίου και εις το καλλίτερο του
ποίημα.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Εννοείς εκείνο που λέγει,</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"> Άριστον μεν ύδωρ, ο δε χρυσός αιθόμενον
πυρ<br />
άτε διαπρέπει νυκτί μεγάνορος έξοχα
πλούτου;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Αυτό ακριβώς· σαν να είδε το ίδιο όνειρο ο Πίνδαρος, επαινεί
το χρυσάφι. Και τώρα για να σου το διηγηθώ, Πετεινέ, πρέπει να σου πω
ότι χθες, όπως ξέρεις, δεν έφαγα εδώ. Διότι ο Ευκράτης ο πλούσιος με
συνήντησεν εις την αγοράν και μου είπε να λουσθώ και να πάω να
δειπνήσω μαζή του.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Αυτό το ξέρω καλά, διότι έμεινα νηστικός όλην την ημέραν έως
αργά την νύκτα που ήλθες πιομένος και μου έφερες εκείνα τα πέντε
κουκιά, τα οποία δεν είνε πολύ πλούσιον δείπνον δι' ένα πετεινόν ο
οποίος υπήρξεν αθλητής και ηγωνίσθη όχι αδόξως εις τους Ολυμπιακούς
αγώνας.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Μετά το δείπνον ήλθα και αμέσως έπεσα να κοιμηθώ, αφού σου
έρριψα τα κουκιά, και σε λιγάκι με επεσκέφθη θείον όνειρον, ως λέγει
ο Όμηρος....</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Πρώτα να μου διηγηθής, Μίκυλλε, τι συνέβη εις του Ευκράτους,
πώς επεράσατε εις το δείπνον και όλα τα καθέκαστα του συμποσίου· έτσι
θα δειπνήσης δύο φορές, μίαν πραγματικώς και μίαν διά της φαντασίας,
σαν να ονειρεύεσαι και ν' αναμασάς εις την μνήμην σου εκείνα που
έφαγες.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Εφοβούμην μήπως σε ζαλίσω με αυτάς τας διηγήσεις· αλλ' αφού
το θέλεις, θα σου διηγηθώ. Δεν είχα ποτέ εις την ζωήν μου, Πυθαγόρα,
καθίση σε τραπέζι πλουσίου και είχα την καλήν τύχην χθες να συναντήσω
τον Ευκράτην. Τον εχαιρέτησα όπως συνειθίζω και τον είπα αφέντην και
αμέσως ετράβηξα για να μη περπατώ μαζή του, όπως ήμουν κακοντυμένος,
και τον ντροπιάζω· αυτός όμως μου φώναξε και μούπε· Μίκυλλε, σήμερον
έχω τραπέζι, γιατί εορτάζω τα γενέθλια της κόρης μου, κι' εκάλεσα
πολλούς από τους φίλους μου. Επειδή δε ένας από αυτούς είνε άρρωστος
και δεν μπορεί νάρθη να φάγη μαζή μας, να λουσθής εσύ και να ελθής,
εκτός αν ο προσκεκλημένος ειδοποιήση ότι θα έλθη, διότι τώρα είνε
αμφίβολον αν θα έλθη. Εγώ εχαιρέτησα και έφυγα, ευχόμενος σ' όλους
τους θεούς να στείλουν κανένα πυρετόν, καμμιά πλευρίτιδα ή ποδάγραν
εις εκείνον τον αδιάθετον του οποίου ήμουν εγώ αναπληρωτής και
αντίδειπνος και διάδοχος. Από της στιγμής εκείνης μέχρι του λουτρού
μου εφάνη ότι επέρασε ένας αιώνας και διαρκώς παρετήρουν την ώραν εις
το ηλιακόν ωρολόγι και ανυπομονούσα να φθάση η ώρα του λουτρού. Όταν
δε τέλος πάντων ήλθε η ώρα επλύθηκα βιαστικά κ' εφόρεσα τα καλά μου,
δηλαδή εγύρισα το φορεμά μου, ώστε να φαίνεται η καθαρή του μεριά.
Αλλ' όταν έφθασα εις του Ευκράτους είδα εις την είσοδον πολλούς
άλλους και εκείνον τον άρρωστον που μ' εκάλεσαν ν' αντικαταστήσω. Τον
έφερναν τέσσεροι δούλοι πάνω σε φορείο. Εφαίνετο δε ότι πραγματικώς
δεν ήτο καλά, διότι και ανεστέναζε κ' εσιγόβηχε κι' αγωνιζότανε τα
βγάλη από τα πλεμόνια του φλέγμα που δεν έβγαινε· ήτο δε και
κατακίτρινος και πρισμένος και περίπου εξηντάρης. Ήκουσα ότι ήτο
φιλόσοφος από κείνους που κάθονται και φλυαρούν με τα παιδαρέλια.
Εννοείς ότι η γενειάδα του ήτο μεγαλοπρεπής και είχε χρόνια να
ψαλιδισθή. Όταν δε ο ιατρός Αρχίβιος του έκαμε την παρατήρησιν ότι
έκαμε άσχημα νάρθη εις την κατάστασι που ήτο, είπε· Δεν πρέπει κανείς
να παραμελή τα καθήκοντά του, μάλιστα όταν είνε φιλόσοφος, και αν
ακόμη όλα του κόσμου τα νοσήματα τον εμποδίζουν. Αν δεν ερχόμουν, θα
το εθεώρει ο Ευκράτης περιφρόνησιν. Εξ εναντίας, είπα εγώ, θα σου
εγνώριζε χάρι αν έμενες ναποθάνης στο σπίτι σου, αντί να βγάλης τη
ψυχή σου μαζή με το φλέγμα εις το γεύμα του. Αλλ' εκείνος από
περιφάνεια έκαμε ότι δεν άκουσε. Σε λιγάκι παρουσιάσθη ο Ευκράτης
ερχόμενος από το λουτρόν· και όταν είδε τον Θεσμόπολιν — διότι αυτό
είνε το όνομα του φιλοσόφου — Διδάσκαλε, του είπε, σ' ευχαριστώ που
ήλθες στο σπίτι μας· αλλά και αν δεν ήρχεσο, θα σου 'στέλναμε από όλα
σπίτι σου και δεν θα εκοπίαζες. Κ' ενώ έλεγε αυτά, επήρε από το χέρι
τον Θεσμόπολιν και τον εβοήθησε νάμπη· τον υπεστήριζαν δε και οι
υπηρέται. Εγώ ετοιμαζόμουν να φύγω· ο δε Ευκράτης εστράφη και
εφαίνετο ότι δεν ήξευρε τι να κάμη· αλλ' επειδή με είδε πολύ
σκυθρωπόν, μου είπε· Έλα μέσα και συ, Μίκυλλε, να φας μαζή μας. Θα πω
στο γυιό μου να πάη να φάη με τη μητέρα του στο γυναικωνίτη, για να
γίνη θέσις για σένα. Εμπήκα λοιπόν σα λύκος που κινδύνευσε να μείνη
με το στόμα ανοικτό· αλλ' ήμουν ντροπιασμένος, γιατί έγινα αφορμή να
διωχθή από το τραπέζι το παιδί του Ευκράτους. Όταν δε ήτο καιρός ν'
αρχίση το δείπνον, πρώτα εσήκωσαν τον Θεσμόπολιν πέντε υπηρέται
δυνατοί και αυτοί όχι χωρίς δυσκολίαν και τον ετοποθέτησαν εις ένα
από τα ανάκλιντρα και τούβαλαν δεξιά και αριστερά μαξιλάρια διά να
τον στηρίζουν στην ίδια θέσι. Και επειδή κανείς δεν ήθελε να
κατακλιθή κοντά του, έβαλαν εμένα εις εκείνην την θέσιν κι' έτσι
ήμεθα γειτόνοι εις το τραπέζι. Το δείπνον ήτο πλούσιον, η ποικιλία
των φαγητών μεγάλη και όλα τα σκεύη ήσαν χρυσά και αργυρά· ποτήρια
χρυσά, υπηρέται ωραίοι και ενώ ετρώγαμε έπαιζαν μουσικοί και
γελωτοποιοί και εν γένει επεράσαμε λαμπρά. Εμένα όμως δεν μ' αφήκεν ο
Θεσμόπολις ν' απολαύσω το γεύμα, διότι συχνά με ενοχλούσε με ομιλίες
περί αρετής και μ' εδίδασκεν ότι αι δύο αποφάσεις κάνουν μίαν
κατάφασιν και ότι αν είνε ημέρα δεν είνε νύκτα ή μου έλεγε ότι έχω
κέρατα και αλλά πολλά τοιαύτα μου έψαλλε, χωρίς να τον παρακαλέσω και χωρίς
να έχω ανάγκην και έτσι μου κατέστρεψε την διασκέδασιν και δεν
μ'άφηνε ν' ακούσω την μουσικήν και τα τραγούδια. Έτσι επέρασα εις το
γεύμα, κυρ κόκορα.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Δεν εκαλοπέρασες, ταλαίπωρε Μίκυλλε, αφού η τύχη σου σ'
έρριξε κοντά εις εκείνον τον φλύαρον γέροντα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Άκουσε τώρα και το όνειρον. Έβλεπα ότι ο Ευκράτης ήτο άτεκνος
και απέθανε. Εις την διαθήκην του με αφήκε κληρονόμον όλης της
περιουσίας του· άμα δε απέθανε έγινα κύριος της περιουσίας και ήρχισα
να ξοδεύω το χρήμα και με τα δυο μου χέρια, χωρίς να υπάρχη φόβος να
το εξαντλήσω. Όλα δε τα άλλα, φορέματα και έπιπλα και σκεύη και
υπηρέται, έγιναν, ως ήτο επόμενον, δικά μου. Όταν έβγαινα έξω,
εκαθόμουν σε αμάξι με λευκά άλογα, μισοξαπλωμένος και όλοι μ'
εκύταζαν και μ' εζήλευαν. Εφορούσα τα φορέματα του Ευκράτους και
δακτυλίδια μεγάλα πάνω από δεκαπέντε και διέταξα να ετοιμασθή λαμπρό
γεύμα για να υποδεχθώ τους φίλους μου. Αυτοί, όπως γίνεται στα
όνειρα, ήλθαν, το γεύμα ήρχισε και το ποτήρι εδούλευε. Αλλά την
στιγμήν που έκανα προπόσεις με χρυσά ποτήρια για καθένα από τους
παρόντας και οι υπηρέται έφερναν το γλύκυσμα, έκραξες και μας έκανες
άνω κάτω το συμπόσιον, αναποδογύρισες τα τραπέζια και όλα εκείνα τα
πλούτη διελύθησαν ως όνειρον. Βλέπεις λοιπόν ότι δεν εθύμωσα εναντίον
σου άδικα. Και τρεις νύκτες αν διαρκούσε αυτό το όνειρο, θα το έβλεπα
ευχαρίστως.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Τόσον φιλοχρήματος και φιλόπλουτος είσαι, Μίκυλλε, και ως
ευτυχίαν νομίζεις μόνον και θαυμάζεις το να έχη κανείς πολύ
χρυσάφι;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Δεν το νομίζω αυτό μόνον εγώ, Πυθαγόρα, αλλά και συ ο ίδιος
όταν ήσουν Εύφορβος εστόλιζες τα μαλλιά σου με χρυσόν και άργυρον για
να πηγαίνης να πολεμάς εναντίον των Αχαιών και πού; εις τον πόλεμον
όπου είναι προτιμότερον να σιδηροφορή κανείς παρά να χρυσοφορή· όμως
συ και τότε ενοούσες να έχης δεμένα με χρυσόν τα μαλλιά σου και να
πηγαίνης εις τας μάχας. Και μου φαίνεται ότι ο Όμηρος λέγει για τα
μαλλιά σου ότι ήσαν όπως των Χαρίτων διότι «χρυσώ τε και αργύρω
εσφήκωντο». Πολύ καλλίτερα και ωραιότερα εφαίνοντο όπως συνεπλέκοντο
με το χρυσάφι και έπαιρναν την λάμψιν του. Αλλά τέλος πάντων αν συ,
Χρυσοκόμη, ο οποίος ήσο υιός του Πάνθου, τόσον εξετίμας τον χρυσόν,
δεν είνε και τόσον παράδοξον αλλά και ο πατέρας όλων των ανθρώπων και
των θεών, ο υιός του Κρόνου και της Ρέας, όταν αγάπησε την κόρην
εκείνην από το Άργος, δεν ευρήκε άλλο πράγμα ωραιότερον από αυτό εις
το οποίον να μεταμορφωθή και να διαφύγη την φύλαξίν του Ακρισίου —
διότι θα έχης βέβαια ακούση ότι μετεμορφώθη εις χρυσόν και εχύθη από
την στέγην και έτσι συνευρέθη με την κόρην που αγαπούσε. Είνε δε
περιττόν να σου αναφέρω πόσας ανάγκας των ανθρώπων υπηρετεί ο χρυσός
και πως όλους που τον έχουν τους αναδεικνύει ωραίους και σοφούς και
δυνατούς και πως τους δίδει τιμήν και δόξαν και πολλάκις από αφανείς
και αδόξους τους κάνει εντός ολίγου περιβλέπτους και ξακουστούς.
Γνωρίζεις βέβαια τον γείτονά μου και ομότεχνον, τον Σίμωνα, ο οποίος
όχι προ πολλού καιρού εδείπνησε στο σπίτι μου, όταν κατά την εορτήν
των Κρονίων είχα μαγειρεύση φάβα και είχα ρίξει μέσα δύο κομμάτια
λουκάνικο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Τον ξέρω εκείνον τον κοντόν τον πατσομύτην, που άμα έφαγε
έκλεψε το μόνο πιάτο που είχαμε το χωματένιο, τώκρυψε κάτω από τη
μασχάλη του και έφυγε. Τον είδα με τα μάτια μου εγώ, Μίκυλλε.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Αυτός το έκλεψε και έπειτα έκανε όρκους σ' όλους τους θεούς
ότι δεν ήξευρε τίποτε; Αλλά γιατί δεν εφώναζες τότε, κυρ Πετεινέ, και
δεν με ειδοποιούσες όταν έβλεπες ότι μας ελήστευαν;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Δεν μπορούσα τότε να μιλήσω, αλλ' έκραξα. Τέλος πάντων τι
ήθελες να πης για τον Σίμωνα;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Είχε ένα ανεψιόν υπερβολικά πλούσιον που λεγότανε Δριμύλλος.
Αυτός εν όσω ζούσε δεν έδωκε ποτέ ούτε οβολόν εις τον Σίμωνα. Αλλά
πώς να του δώση αφού ούτε αυτός άγγιζε τα χρήματά του; Προ ολίγου
καιρού όμως απέθανε και όλα εκείνα τα πλούτη τα εκληρονόμησεν ο Σίμων
και τώρα εκείνος ο κουρελής που έγλυφε τα πιάτα σαν σκυλί, φορεί
ωραία και μεγαλοπρεπή φορέματα, έχει αμάξια και χρυσά ποτήρια και
τραπέζια με πόδια από ελεφαντοκόκκαλο και όλοι τον χαιρετούν, εμάς δε
ούτε στρέφεται να μας δη. Προ ολίγων ημερών τον συνήντησα και του
είπα, χαίρε Σίμων αυτός δε με θυμόν είπε εις τους ακολούθους του·
Πέστε σ' αυτόν τον φτωχόν να μη μικραίνη το όνομά μου, διότι δεν
ονομάζομαι Σίμων, αλλά Σιμωνίδης. Τώρα δε τον ερωτεύονται και η
γυναίκες και αυτός κάνει τον δύσκολον και τας περιφρονεί και αν
πλησιάζη μερικές, φαίνεται ως να το κάνη από συγκατάβασιν και οίκτον
και αυτές φοβερίζουν ότι αν τας αρνηθή θ' αυτοκτονήσουν. Βλέπεις πόσα
ευτυχήματα δίδει ο χρυσός, αφού και τους άσχημους μεταβάλλει εις
αξιεράστους, όπως η περίφημος ζώνη της Αφροδίτης. Ξέρεις δε και αυτά
που έχουν πη οι ποιηταί·</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"> Ω χρυσέ δεξίωμα κάλλιστον </span>
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">και</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"> Χρυσός γαρ έστιν ο βρωτών έχει κράτη ;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">Αλλά γιατί εγέλασες, κυρ Πετεινέ;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Διότι ομοίως με τους άλλους και συ, Μίκυλλε, έχεις ψευδή
ιδέαν περί των πλουσίων, ενώ έπρεπε να ξέρης, ότι η ζωή των είνε πολύ
δυστυχεστέρα από τη δική μας. Σου τα λέγω αυτά εγώ που έγινα πολλάκις
και φτωχός και πλούσιος και εγνώρισα όλων των ειδών τη ζωή· μετ'
ολίγον καιρόν δε και συ θα γνωρίσης όλα αυτά.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Τώρα είνε η σειρά σου να μου διηγηθής και συ πώς μετεμορφώθης
και πώς επέρασες την κάθε σου ζωήν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Θα σου πω με λίγα λόγια ότι δεν είδα άλλον να ζη πιο
ευτυχισμένος από σένα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Από μένα; Την ευτυχία μου να κάμης! Με αναγκάζεις να σε
βρίζω. Αλλ' άρχισε από τον Εύφορβον και πε μου πώς έγινες Πυθαγόρας
και έπειτα τα άλλα μέχρι του Πετεινού· διότι θα έχης ιδή και πάθη
πολλά εις τις τόσες διαφορετικές ζωές που πέρασες.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Θα εχρειάζετο πολλή ώρα να σου διηγηθώ πώς εις την αρχήν η
ψυχή μου εστάλη από τον Απόλλωνα και εισήλθεν εις σώμα ανθρώπου διά
να τιμωρηθή. Αυτά ούτε εις εμέ επιτρέπεται να σου είπω, ούτε εις εσέ
να τ' ακούσης. Έπειτα έγινα Εύφορβος...</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Να μου πης προηγουμένως εάν κι'εγώ μετεμορφώθην άλλοτέ ποτε,
όπως εσύ.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Βέβαια.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Και τι ήμουν; Αν μπορής να μου το πης, επιθυμώ πολύ να το
μάθω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Εσύ; Ήσουν μυρμήγκι των Ινδιών από κείνα που βγάζουν το
χρυσάφι από την γην.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Και δεν κρατούσα ο κακομοίρης ολίγα κομμάτια από κείνο το
χρυσάφι για να τάχω σ' αυτή τη ζωή να μπορέσω να ζήσω; Έπειτα απ'
αυτή τη ζωή τι θα γίνω; Θα το ξέρης βέβαια και αυτό, διότι αν μου
μέλλεται τίποτε καλλό, θα σηκωθώ τώρα αμέσως να κρεμασθώ από το
πάτερο που στέκεσαι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Δεν υπάρχει τρόπος να το μάθης αυτό. Αφού έγινα Εύφορβος —
επανέρχομαι εις την διήγησίν μου — επολέμησα εις την Τρωάδα και αφού
μ' εφόνευσε ο Μενέλαος ύστερα από χρόνια έγινα Πυθαγόρας. Έως τότε
έμενα άστεγος και επερίμενα να μου φτιάση νέαν κατοικίαν ο
Μνήσαρχος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Κι' εζούσες χωρίς να τρως και να πίνης;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Βέβαια, διότι η τροφή και το ποτόν μόνον στο σώμα
χρειάζονται.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Λοιπόν να μου διηγηθής πρώτα τα συμβάντα της Τρωάδος. Όπως τα
λέγει ο Όμηρος έγιναν;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Πώς μπορούσε να τα ξέρη αυτός, Μίκυλλε, που όταν εγίνοντο ήτο
Καμήλα εις τα Βάκτρα; Εγώ σου λέγω ότι τίποτε δεν υπήρξε τόσον
υπερφυσικόν όσον ο Όμηρος τα περιγράφει· ούτε ο Αίας ήτο τόσο
μεγαλόσωμος, ούτε και αυτή η Ελένη ήτο τόσον ωραία. Την είδα· ήτον
άσπρη με μακρό λαιμό, όπως δύναται κανείς και να συμπεράνη αφού ήτο
κόρη κύκνου· κατά τα άλλα ήτο πολύ ηλικιωμένη και σχεδόν ομήλικος με
την Εκάβην, αφού ο Θησεύς την έκλεψε πρώτος και την είχεν εις τας
Αθήνας κατά την εποχήν του Ηρακλέους, ο δε Ηρακλής είχε κυριεύση προ
των Αχαιών την Τροίαν. Αυτά μου τα διηγείτο ο πατέρας μου Πάνθος, ο
οποίος εις πολύ νεαράν ήλικίαν είδε, ως έλεγε, τον Ηρακλέα.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Και ο Αχιλλεύς ήτο τόσο τέλειος, ή μύθος είνε και όσα
αναφέρουν γι' αυτόν οι ποιηταί;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Με αυτόν δεν συνηντήθην ποτέ εις τας μάχας, Μίκυλλε, ούτε
γνωρίζω ακριβώς όσα συνέβαινον μεταξύ των Ελλήνων. Πώς να τα ξέρω που
ήμουν εχθρός των; Τον φίλον όμως του Αχιλλέως τον Πάτροκλον δεν
εδυσκολεύθηκα να φονεύσω με μια κονταριά.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Έπειτα εσένα σ' εφόνευσε ο Μενέλαος πολύ ευκολώτερα. Αλλά γι'
αυτά είπαμε αρκετά, τώρα δε να μου πης για τον Πυθαγόρα.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Διά να είμαι ειλικρινής, πρέπει να σου ομολογήσω ότι ήμουν
μάλλον σοφιστής παρά φιλόσοφος· δεν ήμουν όμως απαίδευτος, αλλά
εγνώριζα από όλα, εταξείδευσα δε και εις την Αίγυπτον διά να γνωρίσω
τους σοφούς και τους προφήτας της χώρας εκείνης κι' εκατέβηκα εις τα
άδυτα των ναών, όπου ανέγνωσα και εσπούδασα τας βίβλους του Ώρου και
της Ίσιδος· έπειτα επήγα εις την Ιταλίαν, όπου τόσην εντύπωσιν έκαμα
εις τους εκεί Έλληνας, ώστε μ' εθεώρησαν ως θεόν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Τα έχω ακούση αυτά και ότι εθεωρείσο ότι απέθανες και
ξανάζησες και ότι μίαν φοράν τους έδειξες ότι είχες μηρόν χρυσόν.
Αλλά δεν μου λες πώς σου επήλθεν η ιδέα ν' απαγορεύσης να τρώγουν
κρέας και κουκιά οι οπαδοί σου;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Μη εξετάζης αυτά τα πράγματα, Μίκυλλε.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Διατί, κυρ Πετεινέ;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Διότι ντρέπομαι να σου πω την αλήθεια γι' αυτό το πράγμα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Και όμως δεν έπρεπε να κρύπτης τίποτε από άνθρωπον φίλον και
συγκάτοικον· δεν λέγω αφέντην.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Δεν είχε κανένα λόγον σπουδαίον αυτή η απαγόρευσις, αλλ'
έβλεπα ότι αν έλεγα τα συνειθισμένα και όμοια με τα λεγόμενα υπό των
πολλών, δύσκολα θα προσείλκυα τους ανθρώπους και δύσκολα θα τους
έκανα να με θαυμάζουν, ενώ όσον πλέον παράξενα έλεγα και έκανα, τόσον
σοβαρώτερος και σοφώτερος θα εθεωρούμην. Διά τούτο επροτίμησα να
καινοτομήσω και να λέγω μυστηριώδη πράγματα, ούτως ώστε να τα εξηγούν
ο μεν ούτω ο δε άλλως και να θαυμάζουν, όπως συμβαίνει με τους
σκοτεινούς χρησμούς. Αλλά δεν σου τώλεγα; Τώρα με περιφρονείς και
συ.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Όχι τόσον όσον τους Κροτωνιάτας, τους Μεταποντίνους και
Ταραντίνους και τους άλλους που σε ακολουθούσαν άφωνοι από θαυμασμόν
κι' επροσκυνούσαν τα ίχνη των ποδιών σου. Αφού δε 'γδύθηκες τον
Πυθαγόραν ποίους ενδύθηκες κατόπιν;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Την Ασπασίαν την Μιλησίαν εταίραν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Τι λες! Ώστε και γυναίκα εκτός των άλλων έγινε ο Πυθαγόρας;
Και υπήρξε εποχή που έκανες αυγά συ ο σημερινός πετεινός και συνέζης
με τον Περικλήν ως Ασπασία και του εγέννας παιδιά και έξενες μαλλιά
και έγνεθες και εφιλαρεσκεύεσο ως εταίρα;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Αυτά δεν συνέβησαν μόνον σ' εμένα, αλλά και εις τον Τειρεσίαν
προηγουμένως και εις τον Καινέα τον υιόν του Ελάτου· ώστε αν εμπαίξης
εμέ και εκείνους εμπαίζεις.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Και δε μου λες, σου ήτο πλέον ευχάριστον όταν ήσουν άνδρας ή
όταν ο Περικλής σε οικονομούσε;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Είνε τώρα ερωτήσεις αυταί; Εις αυτά ούτε ο Τειρεσίας ενόμισε
πρέπον ν' απαντήση.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Κι' αν δε μου το πης εσύ, ο Ευριπίδης το εξήγησεν αρκετά,
όταν είπεν ότι θα επροτιμούσε να λάβη μέρος εις τρεις μάχας παρά να
γεννήση μίαν φοράν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Και όμως θα έλθη ημέρα, Μίκυλλε, και δεν θα βραδύνη, που θα
δοκιμάσης και συ τους πόνους του τοκετού· διότι θα γίνης και συ
γυναίκα και μάλιστα πολλές φορές εις το μέλλον.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Μίλα καλά, μωρέ πετεινέ, που νομίζεις ότι όλοι είνε Μιλήσιοι
και Σάμιοι. Για σένα λένε ότι όταν ήσουν Πυθαγόρας και ωραίος έφηβος
εχρησίμευσες πολλάκις ως Ασπασία εις τον τύραννον της πατρίδος σου.
Και μετά την Ασπασίαν άνδρας ή γυναίκα έγινες;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Ο κυνικός Κράτης.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Πολύ απότομος η μεταβολή από εταίρα να γίνης φιλόσοφος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Έπειτα βασιλεύς, κατόπιν πτωχός, μετ' ολίγον σατράπης, έπειτα
άλογο και καλλιακούδα και βάτραχος και χίλια δυο άλλα, τα οποία
βαρύνομαι να σου αναφέρω. Επί τέλους έγινα πολλάκις πετεινός, διότι
μου αρέσει αυτή η ζωή, και αφού υπηρέτησα πολλούς βασιλείς και
πτωχούς και πλουσίους, συζώ τώρα και μ' εσένα και γελώ μαζή σου·
διότι σε ακούω καθ' εκάστην να παραπονήσαι και να κλαίγεσαι διά την
πενίαν σου και να θαυμάζης τους πλουσίους, διότι δεν γνωρίζεις τι
υποφέρουν και αυτοί. Αν ήξευρες τι φροντίδες έχουν, θα γελούσες και
μόνος σου με τον εαυτό σου που ενόμισες ότι ο πλούτος δίδει την
ευτυχίαν.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Λοιπόν, Πυθαγόρα, ή όπως άλλως θέλεις να σε λέγω — και σε
παρακαλώ να μου πης το όνομα που προτιμάς διά να μη σου λέγω διάφορα
και γίνεται σύγχυσις.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Το ίδιο κάνει είτε Εύφορβον, είτε Πυθαγόραν ή Ασπασίαν με
λες, είτε Κράτητα· διότι όλα αυτά εγώ είμαι. Αλλά το καλλίτερον επί
του παρόντος είνε να με λες πετεινόν, αφού πετεινός φαίνομαι, διά να
μη υποτεθή ότι περιφρονείς το πουλί ως ασήμαντον, ενώ έχει μέσα του
τόσας ψυχάς.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Λοιπόν, πετεινέ, αφού εδοκίμασες όλων σχεδόν των ειδών τις
ζωές και εγνώρισες τα πάντα, να μου πης τώρα καθαρά πώς ζουν οι
πλούσιοι και έπειτα πώς ζουν οι φτωχοί, διά να ίδω αν λες αλήθεια που
θέλεις να με πείσης ότι είμαι πλέον ευτυχής από τους πλουσίους.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Θα σου πω και θα συμφωνήσης μαζή μου. Εσύ, και αν γίνη
πόλεμος και οι εχθροί εισβάλλουν, δεν πολυσκοτίζεσαι, ούτε φοβείσαι
ότι θα σου θερίσουν τα χωράφια σου και θα σου καταστρέφουν τον κήπον
σου και θα σου ερημώσουν τ' αμπέλια σου. Άμα ακουσθή σάλπισμα, δεν
έχεις παρά να εξετάσης και να δης πού θα τραβήξης για να σωθής. Οι
πλούσιοι όμως και για την ζωήν των φοβούνται και λυπούνται όταν
βλέπουν από τα τείχη να διαρπάζωνται τα πλούτη που έχουν εις τους
αγρούς. Και αν πρόκειται να γείνη εισφορά, μόνον αυτοί καλούνται να
συνεισφέρουν· αν πρόκειται να γίνη εκστρατεία, εκτίθενται πρώτοι εις
τον κίνδυνον ως στρατηγοί και αρχηγοί του ιππικού. Συ θα έχης ασπίδα
ελαφράν πλεγμένην από λιγαριάν και, αν μεν νικηθήτε, θα είσαι
ευκίνητος και ελαφρός διά να σωθής, εάν δε νικήσετε, θα φθάσης να
καθήσης πρώτος εις το επινίκειον γεύμα, το οποίον θα παραθέση μετά
την θυσίαν ο στρατηγός. Εν καιρώ ειρήνης πάλιν συ θ'ανήκης εις το
λαϊκόν κόμμα και εις την συνέλευσιν του λαού θα είσαι τύραννος των
πλουσίων, οι οποίοι θα σε φοβούνται και θα σε τρέμουν και με
διαφόρους παροχάς θα προσπαθούν να σ' εξευμενίσουν. Εκείνοι
φροντίζουν διά να έχης πάντοτε λουτρά και αγώνας και θεάματα και παν
ό,τι σ' ευχαριστεί, συ δε είσαι ελεγκτής και επικριτής αυστηρός ως
αυθέντης και ούτε γνώμην επιτρέπεις εις αυτούς να έχουν, και, αν σου
καπνίση, θα τους λιθοβολήσης ή θα δημεύσης τας περιουσίας των. Ούτε
συκοφάντην φοβείσαι συ, ούτε ληστήν μήπως ανέβη τον αυλόγυρον ή
τρυπήση τον τοίχον του σπιτιού σου, ούτε κοπιάζεις και σκοτίζεσαι να
λογαριάζης ή να ζητής τα οφειλόμενα, ούτε με τους διαχειριστάς και
καταχραστάς οικονόμους τσακώνεσαι. Αλλ' άμα ράψης ένα παπούτσι και
πάρης επτά οβολούς, σηκώνεσαι το βράδυ και λούεσαι αν θέλης και
αγοράζεις μία ρέγκα ή μερικές μαρίδες και ολίγα κρεμμύδια και τρως με
όρεξι, πολλάκις δε και με τραγούδια, και φιλοσοφείς με την αγαπητήν
πενίαν. Και ακριβώς με αυτήν την ζωήν είσαι υγιής και δυνατός και το
σώμα σου αντέχει εις το κρύο· διότι η κακοπάθειες σε τονώνουν και σε
κάνουν να υποφέρης εύκολα όσα οι άλλοι θεωρούν ανυπόφορα. Εν γένει
δεν σε πιάνει κανέν από τα σοβαρά νοσήματα, αλλά, και αν σούρθη
καμμιά φορά κανένας ελαφρός πυρετός δεν τον αφήνεις να σε κυριεύση,
αλλ' αφού τον υποφέρεις ολίγον, σηκώνεσαι και τον τινάζεις πέρα,
αυτός δε φεύγει τρομασμένος που σε βλέπει να πίνης κρύο νερό και ν'
αδιαφορής τελείως δι' όσα λέγουν οι γιατροί. Οι πλούσιοι όμως τι δεν
παθαίνουν από την πολυφαγίαν των, τι ποδάγρες, τι φθίσεις, τι
περιπνευμονίας και υδροπικίας; Διότι αυτά είνε αποτελέσματα των
πολυτελών γευμάτων. Οι περισσότεροι από αυτούς υψώνονται όπως ο
Ίκαρος και πλησιάζουν εις τον ήλιον, χωρίς να σκέπτωνται ότι τα πτερά
των είνε κολλημένα με κερί και ούτω πολλάκις πίπτουν με πολύν πάταγον
και κατακέφαλα στη θάλασσα. Όσοι όμως, μιμούμενοι τον Δαίδαλον, δεν
ψηλοπετούν, αλλά πηγαίνουν χαμηλά, ώστε να διατηρήται υγρό το κερί,
ως επί το πολύ πετούν ασφαλώς.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Εννοείς τους μετριόφρονας και τους φρονίμους.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Των άλλων όμως τα ναυάγια, Μίκυλλε, είνε πολύ αξιοθρήνητα και
πολύ γελοία. Ούτω ο Κροίσος εκίνησε τον γέλωτα των Περσών, όταν
ηττημένος και χωρίς πτερά πλέον ανέβη εις την πυράν, και ο Διονύσιος
ο τύραννος, όταν κατελύθη η τυραννίς εις την Κόρινθον και ηναγκάσθη
να γίνη δάσκαλος, και να διδάσκη τα παιδιά να συλλαβίζουν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Πες μου τώρα, κυρ πετεινέ, όταν ήσουν βασιλιάς — διότι ως
είπες και εβασίλευσες κάποτε — πώς σου εφάνη αυτή η ζωή; Βέβαια θα
ήσουν πολύ ευτυχής, αφού αυτή είνε η μεγαλειτέρα ευτυχία.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Μη μου τα ενθυμίζης, Μίκυλλε, διότι ήμουν πολύ δυστυχής τότε·
οι άλλοι με ενόμιζαν, όπως είπες, πολύ ευτυχή, εγώ δε είχα του κόσμου
τας στενοχωρίας.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Τι είδους στενοχωρίας; Αυτά μου φαίνονται παράξενα και
απίστευτα.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Εβασίλευα εις χώραν εκτεταμένην και πλουσίαν, η οποία
διεκρίνετο και διά τον πληθυσμόν της και διά τας ωραίας της πόλεις,
είχε δε και ποταμούς πλωτούς και θάλασσαν με καλούς λιμένας. Είχα και
στρατόν πολύν και ιππικόν συντεταγμένον και σωματοφύλακας όχι ολίγους
και πολεμικόν ναυτικόν και χρήματα αναρίθμητα και πολυπληθή χρυσά
σκεύη και πολύν μεγαλοπρέπειαν και πολυτέλειαν. Όταν εξηρχόμουν, ο
λαός μ' επροσκύνα και μ' εθεώρει ως θεόν και έτρεχαν πατείς με πατώ
σε διά να με δουν, άλλοι δε ανέβαιναν εις τις στέγες και εθεώρουν ως
σπουδαίον κατόρθωμα να ίδουν από κοντά το αμάξι μου, τον μανδύαν μου
τον βασιλικόν, το διάδημα και τους προπορευόμενους και ακολουθούντας
δορυφόρους. Εγώ δε, που εγνώριζα πόσας θλίψεις και στενοχωρίας είχα,
εσυγχωρούσα εκείνους διά την άγνοιάν των, αλλ' ελεεινολογούσα τον
εαυτόν μου και τον παρωμοίαζα με τα κολοσσιαία αγάλματα που έκαμαν ο
Φειδίας, ο Μύρων και ο Πραξιτέλης· και από αυτά έκαστον απ' έξω μεν
είνε Ποσειδών ή Ζευς από χρυσόν και ελέφαντα κατεσκευασμένος, ο
οποίος κρατεί κεραυνόν ή αστραπήν ή τρίαιναν· αλλ' αν εξετάσης το
εσωτερικόν του, θα ίδης μοχλούς και γόμφους και καρφιά, οι οποίοι τον
διατρυπούν, και ξύλα και σφήνας και πίσσαν και πηλόν και πολλήν άλλην
ασχημίαν κρυπτομένην εντός αυτού. Παραλείπω το πλήθος των ποντικών
και των μυγαλών που κατοικεί εντός αυτών ενίοτε. Κάτι παρόμοιον είνε
και η βασιλεία.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Δεν μου είπες όμως ποιά είνε όσα αποτελούν τον πηλόν και τους
μοχλούς και τους γόμφους της εξουσίας, ουδέ τι είνε η πολλή εκείνη
ασχημία. Το να σε θαυμάζουν όταν εξέρχεσαι, να βασιλεύης επί τόσων
ανθρώπων και να σε προσκυνούν, τελείως ταιριάζει εις το κολοσσιαίον
παράδειγμα που είπες. Αλλά λέγε τώρα και τα εσωτερικά του
κολοσσού.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Τι να σου πω πρώτον και τι δεύτερον, Μίκυλλε; Τους φόβους και
τας ανησυχίας, τας υποψίας, το μίσος και τας επιβουλάς εκείνων που σε
πλησιάζουν και σε περιστοιχούν; Εξ αιτίας τούτων κοιμάσαι ολίγον και
διακεκομμένον ύπνον και βλέπεις όνειρα ταραχώδη, αι σκέψεις σου είνε
τεταραγμέναι πάντοτε, γεμάται από φόβους και ανησυχίας. Έπειτα έχεις
τόσους περισπασμούς και φροντίδας διά την απονομήν της δικαιοσύνης
και διαπραγματεύσεις και εκστρατείας και διαταγάς και συνθήκας και
συμβούλια, τα οποία δεν σ' αφήνουν ούτε εις τα όνειρά σου ν'
απολαύσης καμμίαν ευχαρίστησιν, αλλ' είνε ανάγκη μόνος σου να
εξετάζης τα πάντα και να έχης του κόσμου τις σκοτούρες.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"> Ουδέ γαρ Ατρείδην Αγαμέμνονα<br />
ύπνος έχε γλυκερός πολλά φρεσιν ορμαίνοντα,
</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ενώ όλοι οι άλλοι Αχαιοί ερροχάλιζαν. Και ο μεν βασιλεύς των Λυδών
λυπείται διότι ο υιός του είνε κωφάλαλος, τον δε βασιλέα των Περσών
ανησυχεί ο Κλέαρχος συναθροίζων μισθοφόρους υπέρ του Κύρου. Άλλος
ηγεμών ταράσσεται επειδή βλέπει τον Δίωνα να κρυφομιλή με μερικούς
από τους Συρακουσίους και άλλος δεν υποφέρει ακούων να επαινήται ο
Παρμενίων και ο Πτολεμαίος διά τον Περδίκκαν και ο Σέλευκος διά τον
Πτολεμαίον. Εκτός τούτου σε λυπεί η ιδέα ότι το πρόσωπον το οποίον
αγαπάς, εξ ανάγκης και όχι από αγάπης δέχεται τον έρωτά σου και ότι η
παλλακίς σου αγαπά άλλον· ή μανθάνεις ότι σου ετοιμάζουν στάσιν ή
τινές εκ των δορυφόρων σου εθεάθησαν να κρυφομιλούν. Και το
σπουδαιότερον είνε ότι ευρίσκεσαι εις την ανάγκην να υποπτεύης και
τους φιλτάτους σου και να φοβήσαι πάντοτε ότι κάποιος μέγας κίνδυνος
θα σου έλθη εξ αυτών, διότι γνωρίζεις βασιλείς τους οποίους
εδηλητηρίασαν τα παιδιά των ή το πρόσωπον το οποίον ερωτεύοντο και
φοβείσαι μήπως αποθάνης κατά τον αυτόν τρόπον.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Αλήθεια είνε φοβερά αυτά που λες, κυρ πετεινέ. Και τώρα εννοώ
ότι είμαι πολύ ασφαλέστερος να κόφτω και να ράβω παπούτσια παρά να
πίνω από χρυσήν φιάλην κρασί εις το οποίον έχει αναμιχθή κώνειον ή
άλλο δηλητήριον. Ο μόνος κίνδυνος που διατρέχω εγώ είνε να ξεφύγη το
σουβλί να μου τρυπήση το δάκτυλον και να βγάλω ολίγον αίμα· αυτοί
όμως, ως λες, συντρώγουν με τον Θάνατον και η ζωή των είνε γεμάτη από
δυστυχίαν. Και όταν ξεπέφτουν, ομοιάζουν με τους τραγικούς ηθοποιούς,
τους όποιους βλέπομεν άλλοτε μεν ως Κέκροπας, Σισσύφους ή Τηλέφους
στολισμένους με διαδήματα και ξίφη ελεφαντοκόσμητα και μανδύαν
χρυσοκέντητον και μαλλιά μακρυά που κυματίζουν· αν δε συμβή — και
συμβαίνει πολλάκις — να σκοντάψη κανείς από αυτούς και να πέση εις το
μέσον της σκηνής, αρχίζουν και γελούν οι θεαταί, διότι το προσωπείον
του μαζή με το διάδημα σπάζει και η αληθινή κεφαλή του ηθοποιού
ματώνει, συγχρόνως δε τα σκέλη του παρουσιάζονται γυμνά και φαίνονται
μέσα από το βασιλικόν ενδύμα τα πραγματικά του φορέματα, τα οποία
είνε κουρέλια ελεεινά, φαίνονται δε και τα θεατρικά υποδήματα, τα
οποία είνε τόσον άσχημα και τόσον δυσανάλογα προς το πόδι. Βλέπεις,
αγαπητέ πετεινέ, ότι μ' εδίδαξες και κάνω και εγώ τώρα καλάς
παρομοιώσεις; Τέλος πάντων τοιαύτη είνε η βασιλεία· αλλά δεν μου λες
τώρα, όταν ήσουν άλογο ή σκύλλος, ψάρι ή βάτραχος, πώς σου εφαίνετο
εκείνη η ζωή;</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Μου κάνεις ερώτησιν η οποία απαιτεί μακράν απάντησιν και δεν
έχομεν καιρόν. Αλλ' αν θέλης να σου ειπώ με λίγα λόγια, δεν υπάρχει
ζωή που να μη είνε ευτυχεστέρα από την ζωήν του ανθρώπου και
περισσότερον σύμφωνος με την φύσιν και περιωρισμένη εις τα φυσικά
όρια· ίππον τοκογλύφον ή συκοφάντην βάτραχον ή καρακάξαν σοφιστήν ή
μάγειρον κώνωπα ή πετεινόν κίναιδον δεν θα εύρης, ούτε τίποτε άλλο
από τα γελοία τα οποία βλέπομεν μεταξύ των ανθρώπων.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Αυτά ίσως είνε αληθινά, κυρ πετεινέ. Αλλ' εγώ δεν 'ντρέπομαι
να σου ομολογήσω τι μου συμβαίνει· μου είνε αδύνατον να ξεμάθω την
επιθυμίαν που είχα από τα παιδικά μου χρόνια να γείνω πλούσιος· και
το όνειρον μου μένει ακόμη μπροστά στα μάτια μου με όλο εκείνο το
χρυσάφι. Σκάζω δε από ζήλεια, όταν συλλογίζωμαι ότι απολαμβάνει τόσα
πλούτη ο παλιάνθρωπος ο Σίμων.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Εγώ θα σε θεραπεύσω από αυτήν την αρρώστεια, Μίκυλλε· και
αφού είνε νύκτα ακόμη, σήκω και ακολούθησε με· θα σε πάω εις το σπίτι
αυτού του Σίμωνος και εις τα σπίτια άλλων πλουσίων, για να 'δης ποία
είνε η κατάστασίς των.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Πώς θα 'δω αφού είνε κλειστά τα σπίτια; μήπως θα με βάλης να
τρυπήσω τοίχους;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Όχι, αλλ' ο Ερμής, εις τον οποίον είμαι αφιερωμένος, μου έχει
δώση ένα χάρισμα· εάν κανείς αφαιρέση το μακρότερον πτερόν της ουράς
μου, το οποίον είνε τόσο μαλακόν, ώστε είνε λυγισμένον. . . .</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Μα έχεις δύο τέτοια.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Εννοώ το δεξιόν. Εις όποιον επιτρέψω να το αποσπάση και να το
κρατή, θα έχη την δύναμιν ν' ανοίγη κάθε θύραν που θέλει και να βλέπη
τα πάντα χωρίς να τον βλέπουν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Δεν τώξερα ότ' είσαι και μάγος. Αλλ' αν μου δώσης τέτοια
δύναμιν, θα 'δης εντός ολίγου όλα τα αγαθά του Σίμωνος να έλθουν εδώ·
θα τα μετακομίσω· αυτός δε πάλιν θ' αρχίση να δαγκώνη τα πετσιά για
να τα τεντώνη.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Αυτό δεν επιτρέπεται να γίνη· διότι ο Ερμής μου παρήγγειλε,
αν κάμη τίποτε τοιούτον αυτός που έχει το πτερόν, να κράξω και να τον
προδώσω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Δυσκολεύομαι να το πιστεύσω αυτό· αφού ο Ερμής είνε κλέπτης,
πώς δεν θέλει να κλέπτουν οι άλλοι; Ας πάμε όμως και θα προσπαθήσω να
μη 'γγίξω στο χρυσάφι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Τράβηξε πρώτα το πτερόν. . . . Τι έκαμες; Και τα δυο τα
έβγαλες;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Έτσι είμαι πιο σίγουρος και για σένα θα είνε μικρότερα η
ασχημία, γιατί δεν θα γέρνης και δεν θα κουτσαίνης από το ένα μέρος
της ουράς.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Ας είνε. Εις του Σίμωνος θα πάμε πρώτα ή εις άλλον
πλούσιον;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Όχι στου Σίμωνος, που, αφού επλούτισε, του φαίνεται μικρόν το
δισύλλαβον όνομά του και τώκαμε τετρασύλλαβον. Αλλ' εφθάσαμεν εις την
πόρτα του. Τι πρέπει να κάμω τώρα;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Βάλε το πτερόν στην κλειδαρότρυπα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Ορίστε. Ω Θεέ μου, άνοιξε η πόρτα σαν να ήτο το φτερό
κλειδί.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Πήγαινε 'μπρός. Τον βλέπεις πώς αγρυπνεί και λογαριάζει;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ, Τον βλέπω· δίπλα σ' ένα λυχνάρι διψασμένο που μόλις φέγγει.
Είνε κατακίτρινος, αδύνατος και λυωμένος, από τις φροντίδες βέβαια·
δεν ήκουσα να είνε άρρωστος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Άκουσε τι λέγει και θα εννοήσης πως είν' έτσι.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΣΙΜΩΝ. Τα εβδομήντα τάλαντα είνε καλά κρυμμένα και θαμμένα κάτω
από το κρεββάτι και κανείς δεν ξέρει τίποτε· τα δεκάξη όμως μου
φαίνεται ότι τα είδε ο Σωσύλος όταν τάκρυβα κάτω από την φάτνην και
γι' αυτό όλο στο σταύλο βρίσκεται, ενώ άλλοτε ήτο τεμπέλης και πολύ
ολίγον εφρόντιζε για τη δουλειά του. Φαίνεται δε ότι μου έχουν κλέψη
πολλά, αλλοιώτικα που βρήκε τα χρήματα ο Τίβιος και αγόρασε χθες, ως
ήκουσα, τόσο μεγάλα παστόψαρα κ' επήρε της γυναίκας του σκουλαρίκια
πέντε δραχμών; ω δυστυχία μου, με ληστεύουν. Αλλά και τα σκεύη μου τα
πολύτιμα δεν είνε ασφαλισμένα εκεί που τα έχω και είνε τόσα πολλά.
Φοβούμαι μήπως κανείς τρυπήση τον τοίχον και τα κλέψη. Πολλοί με
φθονούν και με κατατρέχουν και περισσότερον από όλους ο Μίκυλλος ο
γείτονας.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Σου μοιάζω· σαν κι' εσένα κλέβω κι' εγώ τα πιάτα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Σώπα, Μίκυλλε, να μη μας ακούση.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΣΙΜ. Το καλλίτερο είνε να μη κοιμούμαι και να κάθωμαι να τα
φυλάττω όλα. Και τώρα ας σηκωθώ να κάμω ένα γύρο στο σπίτι. Ποιος
είνε εκεί; Σε βλέπω κλέφτη... αλλ' όχι είνε στύλος. Καλά. Πρέπει να
ξεθάψω και να μετρήσω πάλιν τα χρήματα για να δω μήπως έχω κάμη
κανένα λάθος. Αλλ' ακούω πάλιν θόρυβον· τι συμβαίνει; με πολιορκούν
και με κατατρέχουν όλοι. Πού είνε το μαχαίρι μου; Αν πιάσω κανένα...
Ας θάψω πάλιν τα χρήματα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Είδες, Μίκυλλε, την κατάστασιν του Σίμωνος. Ας πάμε τώρα και
εις άλλον, ενόσω είνε ακόμη ολίγη νύκτα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Τι ζωή περνά ο κακομοίρης! Μόνο οι εχθροί μου θα ήθελα να
έχουν τέτοια ευτυχία. Αλλά πριν φύγω θέλω να του δώσω ένα
σκαμπίλι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΣΙΜ. Ποιός μ' εκτύπησε; Με ληστεύουν τον δυστυχή.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Σκούζε και ξενύχτα, λυώνε κοντά στο χρυσάφι και παίρνε το
χρώμα του. Εμείς δε ας πάμε, αν θέλης, εις του Γνίφωνος του τοκιστού.
Δεν είνε μακράν απ' εδώ το σπίτι του.-Μας άνοιξε και αυτή η θύρα.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Τον βλέπεις και αυτόν πώς αγρυπνά από τας φροντίδας. Κάθεται,
και λογαριάζει τους τόκους και βλέπει τα δάκτυλα του πώς έχουν μείνη
πετσί και κόκκαλο. Και μετ' ολίγον καιρόν θα ταφήση όλα αυτά για να
γίνη βρωμούσα ή σκνίπα ή σκυλόμυγα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Τον βλέπω τον κακομοίρη και ανόητον άνθρωπον, που και τώρα
δεν ζη καλλίτερα από την βρωμούσαν ή την σκνίπαν. Πάμε τώρα εις
άλλον.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Πάμε, αν θέλης, εις τον δικόν σου τον Ευκράτην.-Ιδού ήνοιξε
και αυτή η θύρα· ώστε πάμε μέσα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Όλα αυτά προ ολίγου ήσαν δικά μου.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Ακόμη ονειρεύεσαι τα πλούτη; Λοιπόν κύτταξε τον Ευκράτην τι
παθαίνει από τον δούλον του, γέρων άνθρωπος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Τι αίσχος και ατιμία τερατώδης! Και από το άλλο μέρος η
γυναίκα του τον κερατόνει με τον μάγειρον.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Λοιπόν θέλεις να τα κληρονομήσης και αυτά και να γίνης καθ'
όλα όμοιος με τον Ευκράτην;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΜΙΚ. Όχι, αδερφέ, όχι· καλλίτερα να πάω από πανούκλα· αν πρόκειται
να καταντήσω έτσι. Στον άνεμο το χρυσάφι και τα πλούσια γεύματα.
Προτιμώ να έχω μόνο δυο οβολούς, παρά να με κλέφτουν οι υπηρέται.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;">ΠΕΤ. Επειδή αρχίζει να ξημερώνη, ας πάμε πίσω στο σπίτι μας· κι'
άλλη φορά βλέπεις και άλλων πλουσίων την κακομοιριά.</span><br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">Λουκιανός, σε απόδοση Ιω.Κονδυλάκη </span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-86930583918013799742015-09-08T00:57:00.001+03:002015-09-08T00:59:44.869+03:00ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΣ "ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPnMsDOvpr9-LD2ndkM5QTV4XuayubTlE6O2gtVawRFF_H7BC-fvTUtEPtb0FZFdHoBdEZTKDVcESuHQ8738eKqB9_low82Tcez4leqPOnSxNAWJ5_eJESJFlM6xNpk_1VZay1k_Qpx0UQ/s1600/70274.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPnMsDOvpr9-LD2ndkM5QTV4XuayubTlE6O2gtVawRFF_H7BC-fvTUtEPtb0FZFdHoBdEZTKDVcESuHQ8738eKqB9_low82Tcez4leqPOnSxNAWJ5_eJESJFlM6xNpk_1VZay1k_Qpx0UQ/s1600/70274.jpg" /></a></div>
<span style="color: #f9cb9c;">Από τις εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ κυκλοφορεί μιά νέα ποιητική συλλογή του ιδιαιτέρως ταλαντούχου, αντισυμβατικού, συγγραφέα, ποιητή και λογοτέχνη Γιώργου Κατσούλα, ενός νέου ανθρώπου, μόλις 34 ετών που ήδη έχει καταγράψει αξιόλογο έργο με 15 θεατρικά, 2 νουβέλες, 1 μυθιστόρημα, 2 πιλότους για τηλεοπτικές σειρές , μονολόγους, δοκίμια, μελέτες, κριτικές και περίπου 80 ποιήματα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Η περίπτωσή του είναι πραγματικά ξεχωριστή και έχοντας την ευκαιρία να γνωρίσουμε το έργο του , ομολογούμε πως εντυπωσιαστήκαμε από την ευαισθησία και την τρυφερότητα ενός νέου ανθρώπου που κατάφερε να διατηρήσει την μαχητικότητα, τον κοινωνικό προβληματισμό του , την ιδεολογική του ταυτότητα ,αλλά και το όνειρό του , χωρίς να συνθλιβεί από την ασφυκτική και εξοντωτική καθημερινότητα του ανθρώπου της βιοπάλης στην Ελλάδα των μνημονίων και της ανθρωπιστικής κρίσης.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Απ΄το βιογραφικό του διαβάζουμε " Γεννήθηκε στις 16-2-1981 στην Αθήνα και τελείωσε το τεχνικό λύκειο Ν.
Ιωνίας σαν πολύ µέτριος µαθητής. Σπούδασε για έναν χρόνο σκηνοθεσία στη
σχολή της Ευγενίας Χατζίκου και θεωρείται ένας από τους µεγαλύτερους
συλλέκτες στην κινηµατογραφική µουσική.
<br />Φύση ιδιόρρυθµη, πότε µελαγχολική και µοναχική και πότε έντονη και
παθιασµένη. Ο πολύ δύσκολος και εριστικός χαρακτήρας και η εκκεντρική
προσωπικότητά του, του δηµιούργησαν πολλά προβλήµατα στους χώρους
δουλειάς µε αποτέλεσµα ν' αλλάξει πολλές δουλειές. Έχει εργασθεί σαν
µικροπωλητής σε γυναικεία καλλυντικά στους δρόµους της Αθήνας, σαν
πλασιέ ιατρικών βιβλίων, σαν χρηµατοοικονοµικός σύµβουλος στην O.V.B.,
σε συνεργείο αυτοκινήτων, σε εργοστάσιο αλουµινίων, σε περίπτερο, στην
τηλεόραση σαν φροντιστής στο "Βέρα στο δεξί", στα καλλιστεία Miss Ύδρα,
στο θέατρο στις παιδικές παραστάσεις - Ο µικρός πρίγκιπας, Μόµο και οι
Μάγοι του χρήµατος - όλες του Χρήστου Κόκκινου, σε φυλλάδια, λαντζιέρης
σε catering και βοηθός σερβιτόρου σε καφετερίες και εστιατόρια της
Αθήνας.
<br />Ο δύστροπος και επιθετικός του χαρακτήρας και οι ψυχολογικές του
µεταπτώσεις είναι κάτι το οποίο φαίνεται και στα έργα του καθότι κανένας
χαρακτήρας δεν είναι άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Είναι άνθρωποι που ή
έχουν τα πάντα ή δεν έχουν τίποτα. Ή αγωνίζονται για να αποκτήσουν τα
πάντα ή αγωνίζονται για να ξεφύγουν από τον πάτο. Ο Κατσούλας στα βιβλία
του περιγράφει µια µάχη. Έναν πόλεµο. Είναι η µάχη "των σκλάβων"
απέναντι στους καταπιεστές τους. Σ' αυτή όµως τη µάχη δεν τον ενδιαφέρει
η νίκη ή η ήττα. Αυτό περνάει πολλές φορές εκτός κάδρου. Εκείνο που τον
νοιάζει, είναι ο αγώνας που δίνει ο καθένας. Με τι όπλα πολεµάει, πώς
πολεµάει, τι σκέπτεται, τι νοιώθει, τι ονειρεύεται, τι ελπίζει."</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Από την τελευταία αυτή συλλογή του "Του ΄Ερωτα και του Πολέμου" παραθέτουμε δύο χαρακτηριστικά ποιήματα, ένα του " πολέμου" και ακόμα ένα του "έρωτα" </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #a2c4c9;"><b>ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ</b></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις κάπου και όχι παντού.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις τώρα και όχι μετά.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις εδώ και όχι αλλού.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις λάθος και όχι τέλειος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις σε μιά ζωή και όχι σε μιά στιγμή.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις εσύ και όχι οι άλλοι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις όλοι και όχι εσύ.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Τα λάθη του παρελθόντος να είναι οδηγός σου</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Κυρίως όμως...</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Να φτάσεις βαθιά και όχι ψηλά. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #a2c4c9;"><b>ΠΟΙΗΜΑ</b></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />Για άσε με να σε δω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ποίημα. ΄Ενα ποίημα. Αυτό είσαι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ποίημα μεγαλόπνοο. Βαθυστόχαστο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Πανανθρώπινο. Σμαραγδένιο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Μα εγώ αγράμματος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Πώς να σε καταλάβω;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Πρέπει να σε διαβάσω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Μα μιά φορά δεν είναι αρκετή.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Πρέπει να σε διαβάσω</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">ξανά και ξανά.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Πρέπει όμως με προσοχή</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">να το κάνω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να σταθώ στην κάθε σου σελίδα</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">μέρες ολόκληρες.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Την κάθε λέξη να κοιτάζω </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">νύχτες συνεχόμενες.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Στο κάθε γράμμα να μείνω</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">ώρες παγωμένες.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Τον κάθε τόνο </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">το κάθε κόμμα</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">την κάθε τελεία</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">να επεξεργαστώ</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">σαν τέτοιος αγράμματος που είμαι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να σε διαβάσω πρέπει ξανά και ξανά.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Θα σε διαβάσω τρυφερά, συγκεντρωμένα</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">παιχνιδιάρικα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Μα πάλι δεν θα σε καταλάβω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ετσι αγράμματος που είμαι.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Και τώρα; Τι να κάνω ο έρμος;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ενα μόνο. ΄Ενα μόνο να κάνω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Να σε διαβάσω ξανά και ξανά,</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">ξανά και ξανά.</span><br />
<br /></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-10520063933937947282015-04-13T20:56:00.000+03:002015-04-13T20:56:15.233+03:00ΓΚΥΝΤΕΡ ΓΚΡΑΣ " Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikhlJupV5GvmbDHa64IbXr5JulVM6itJJTya7SIEervtk-EJ4VgQYDI6ddEbzymy6dxQ28i5ZSgnMq1agVyDKVuWm91pC-7ihaLWBJ97RCrrsEM_sevQsDVb3zz78BQL3fFQm00xQoyuEF/s1600/Grass.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikhlJupV5GvmbDHa64IbXr5JulVM6itJJTya7SIEervtk-EJ4VgQYDI6ddEbzymy6dxQ28i5ZSgnMq1agVyDKVuWm91pC-7ihaLWBJ97RCrrsEM_sevQsDVb3zz78BQL3fFQm00xQoyuEF/s1600/Grass.JPG" height="320" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #b6d7a8;">"Grass" από τον Florian K - Bild:Grass.jpg. Υπό την άδεια CC BY-SA 3.0 μέσω Wikimedia Commons - http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Grass.JPG#/media/File:Grass.JPG</span></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;"><i>"Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Οσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι
Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την
ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον
Χέλντερλιν.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Ομως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του
όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου
θησαυροφυλάκιο.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">
</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε."</i></span><br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">Το ποίημα μελοποιήθηκε από το μουσικό σχήμα Arpeggiosmp από τη Θεσαλονίκη, τον Ιουνιο του 2012 και γράφτηκε από τον νομπελίστα Γερμανό συγγραφέα και διανοούμενο Γκύτερ Γκρας που έφυγε από τον κόσμο μας σήμερα σε ηλικία 87 ετών. ΄Ενας μεγάλος φίλος της Ελλάδας χάθηκε αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό.</span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-51536395883265607552015-01-10T09:47:00.002+02:002015-01-10T10:03:59.524+02:00ΠΕΡΠΕΡΟΥΝΑ - ΠΕΡΠΕΡΙΑ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIqtpGMmLhohuzLaE7PruoUUhdt2t8X2Xay1Q-1Pgg76qoBj14bPofrNlDN06FCaFRkOSXP7wogcoaYaCkiQKEU18f8OVjojstGF7OoYqcdNMaI-NT3IDpB5xtOwmwNtJGJQlVERMmnbah/s1600/71910_1666345587150_1492606954_2580213_3038389_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIqtpGMmLhohuzLaE7PruoUUhdt2t8X2Xay1Q-1Pgg76qoBj14bPofrNlDN06FCaFRkOSXP7wogcoaYaCkiQKEU18f8OVjojstGF7OoYqcdNMaI-NT3IDpB5xtOwmwNtJGJQlVERMmnbah/s1600/71910_1666345587150_1492606954_2580213_3038389_n.jpg" height="256" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Οι δεήσεις προς τον Θεό και οι προσευχές με λιτανείες που
τελούνταν σε όλη τη χώρα, προσέλαβαν από την Βυζαντινή εποχή χαρακτήρα κατηφή
και μονότονο. Σπάνια παρατηρεί κάποιος να διατηρείται στο λαό, η εύθυμη και
χαρωπή προς το θείο ικεσία που ήταν τόσο συνηθισμένη στην αρχαιότητα. Η
Περπερούνα, στη Μακεδονία, Θεσσαλία και ΄Ηπειρο που γίνεται για την απόλαυση
βροχής είναι ευτυχώς μία απ΄αυτές.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">΄Οταν για καιρό δεν βρέξει μαζεύονται τα παιδιά όλα του
χωριού και σηκώνουν στο κεφάλι τους ένα παιδί οκτώ έως δέκα ετών, φτωχό και επί
το πλείστον ορφανό, γιατί πιστεύουν πως τις δεήσεις αυτών των παιδιών τις
ακούει καλύτερα ο Θεός. Το στολίζουν με άνθη και χόρτα τραγουδώντας το
τραγουδάκι που ακολουθεί και περνούν απ' όλα τα σπίτια του χωριού, σταματώντας
σε κάθε ένα ψάλλοντας. Η οικοδέσποινα χύνει στο κεφάλι του παιδιού νερό ,
υπονοώντας πως επίσης ο Θεός θα πρέπει να στείλει βροχή και του δίνει ένα παρά.
Τα παιδιά αφού περάσουν απ΄όλα τα σπίτια μετά διαλύονται.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #f9cb9c;">Θεσσαλία – Μακεδονία</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Περπερούνα περπατεί </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τον Θεόν παρακαλεί.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Θέ μου βρέξε μια βροχή, </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μια βροχή μια σιγανή,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Να φυτρώσουν και ν΄ανθίσουν</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και τον κόσμο να πλουτίσουν</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τα σιτάρια, τα μπαμπάκια,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τα δροσερά χορταράκια.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μπόρες μπόρες το νερό </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και το γέννημα σωρό,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κάθε στάχυ, και κιλό</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κάθε κούρβλον και φορτιό.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #f9cb9c;">(άλλη παραλλαγή)</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Περπερούνα περπατεί</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Για βροχή παρακαλεί.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κύριε βρέξε μια βροχή,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μια βροχή καματερή.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μπόρες, μπόρες τα νερά</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Λίμνες λίμνες τα κρασιά.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κάθε τούτσορο καλάθι,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κάθε στάχυ και ταγάρι,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Για να σκάζ΄ο αλεβράς,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Γιατί δεν πωλεί ‘κριβά.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και να χαίρετ΄ο φτωχός</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μ΄όλη του τη φαμελιά.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #f9cb9c;">(άλλη παραλλαγή)</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Περπεριά δροσολογιά,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Δρόσισε τη γειτονιά.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και στους δρόμους περπατεί</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τον Θεόν παρακαλεί.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Θεέ μου βρέξε μια βροχή,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μια βροχίτσα σιγανή,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Να καρπίσουν τα χωράφια</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και ν΄ανθίσουν τα΄αμπελάκια,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τα σπαρτά μας να ψωμίσουν</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και τον κόσμο να πλουτίσουν</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τα σιτάργια τα κριθάρια,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Καλαμπόκια και μπαμπάκια,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Βρίζες , ρύζια ,σταφυλάκια,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Εις τους κήπους μας χαρές</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κ’ οι βροχές μας δροσερές.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μπόρες μπόρες το νερό</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και το γέννημα σωρό,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κάθε στάχυ και κιλό,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κάθε κούρβαλο φορτιό,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Έξω ξέρα και πτωχειά </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μέσα δρόσος και βλογιά</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">‘ Ομοιες τελετές υπάρχουν στη Σερβία , όπου κόρη, <span lang="EN-US">Dodala</span><span lang="EN-US"> </span>επονομαζόμενη,
περιφέρεται εν πομπή. Ψάλλουν τότε το εξής άσμα βροχής επιφωνούντες στο τέλος κάθε στίχου
<span lang="EN-US">Oj</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">dodo</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">oj</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">dodo</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">le</span>!<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τον Θεόν παρακαλεί η <span lang="EN-US">doda</span><span lang="EN-US"> </span>μας</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Για να ρίξει μια βροχή</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Να βραχούν όλ’ οι αγροί,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Όλοι οι αγροί, και όλ΄οι λάκοι,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και οι δούλοι του σπιτιού. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"> <b>Η ΣΕΡΒΙΚΗ ΠΕΡΠΕΡΟΥΝΑ</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #f9cb9c;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/sg8WlQTi6I0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Στη Γερμανία νέα κόρη στολιζόταν με υοσκύαμο ( φυτό
φαρμακευτικό από το Υς= χοίρος και κύαμος= κουκί) και έφθανε με πομπή κοριτσιών μέχρι τον ποταμό.
Εκεί την έρραιναν με νερό . Στη Βλαχία τα παιδιά όταν επικρατεί ξηρασία και
είναι ανάγκη βροχής για την ευφορία των γεννημάτων, μαζεύονται και τραγουδούν
ανάλογο άσμα <span lang="EN-US">Papaluga</span><span lang="EN-US"> </span>, όπως επίσης και σε άλλες χώρες συναντάμε παρόμοια άσματα,
αν και δεν συνοδεύονται από τελετές.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Στη Σερβία και Γερμανία κατά τον μεσαίωνα, επικαλούνταν σε
λιτανεία βροχή από τον ΄Αγιο Ηλία και την Θεοτόκο Μαρία, με γυμνά πόδια, όπως
ένα χρονικό αναφέρει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Αυτό μας θυμίζει ρωμαϊκή τελετή, κατά την οποία γυμνόποδες
πολίτες ζητούσαν βροχή από τον Δία (<span lang="EN-US">nudis</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">pedibus</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Jovem</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">auam</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">exorabant</span>.)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><span lang="EN-US">O</span>ι
προς τον Θεό δεήσεις για βροχή ήταν συνήθεις και στους αρχαίους ΄Ελληνες. Ο
Μάρκος Αντωνίνος αναφέρει την εξής ευχή των Αθηναίων «ύσον, ύσον, ώ φίλε Ζευ,
κατά της αρούρας της Αθηναίων και των πεδίων» σε επιγραφή στην Αττική
διαβάζουμε «΄Υε, κύε , υπέρκυε». Ο τύπος ύε, κύε ανήκει στις τελετές των
Ελευσινίων μυστηρίων και συνδέεται μάλλον με την εις τον Διόνυσο αποδιδόμενη
αρχαιότατη επωνυμία Ϋης. Εκτός αυτών ο
Ζευς μεταξύ άλλων θεωρείτο ο πέμπων την βροχή, εξού και ΄Ομβριος ή
Υέτιος.( Ύε δ΄άρα Ζευς (Ιλιαδ. Μ 25) .
Εικόνα υπήρχε στην Ακρόπολη των Αθηνών, που απεικόνιζε τη Γη να ζητά βροχή από
τον Δία (Παυσανίας)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Η λέξη δηλώνει τη στολισμένη κόρη και συγχρόνως και την
τελετή, είναι περπερούνα και περπεριά, σπανίως δε κατά παρεξήγηση παππαρούνα. Ο
Κ<span lang="EN-US">ind</span><span lang="EN-US"> </span>αναφέρει
αρκετές της λέξης παραλλαγές από παραφθορά,
ως Περπηρίνα, Πυπηρούνα, Παρπαρούνα, Περπερίνα. Περπερίες, είναι και οι
πέντε πομπές που στέλνονταν στην αρχαιότητα από τους
Υπερβόρειους στη Δήλο Την ετυμολογία της λέξης την αγνοούμε. Μερικοί όμως
υπέθεσαν πως έχει σχέση με το αρχαίο Περφερία, Περιφέρεια, Περιφερέες, ή
Πέρφαρες και τέλος ο <span lang="EN-US">Grimm</span>,
πιθανολογεί βάσιμα αναδιπλασιασμό της πρώτης συλλαβής όπως συνέβη και στο
Σλαβικό <span lang="EN-US">dodola</span>.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">ΠΗΓΗ: λαογραφικά Ν. Πολίτη</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"> <b>ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΠΕΡΠΕΡΟΥΝΑΣ</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #f9cb9c;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/uU0K-UOtgwA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"> <b> ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΙΡΠΙΡΟΥΝΑΣ ΘΡΑΚΗ</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #f9cb9c;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/2dA05KPSC1Q?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-8027428102104924672015-01-10T08:15:00.001+02:002015-01-10T10:11:16.938+02:00Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΗΛΙΩΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv5HKSpP6ikrzvOeoorB5hcZu5zfnzTlSdJ8bf9SqoqzjghGVa0k9LP0KRSY3njqJr7PUXeJ4nS3OFmRGJh5WalNxW1K_6YP9F4xcYAaqvhd6YMaF78Y54m0SQdS75nI83TYmR9Oa7OHvK/s1600/640px-Venus_de_Milo_Louvre_Ma399_n4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv5HKSpP6ikrzvOeoorB5hcZu5zfnzTlSdJ8bf9SqoqzjghGVa0k9LP0KRSY3njqJr7PUXeJ4nS3OFmRGJh5WalNxW1K_6YP9F4xcYAaqvhd6YMaF78Y54m0SQdS75nI83TYmR9Oa7OHvK/s1600/640px-Venus_de_Milo_Louvre_Ma399_n4.jpg" height="320" width="190" /></a></div>
<div class="MsoBodyText">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Σε μια μικρή μελέτη
που τιτλοφορείται " Η αρπαγή του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου", του Αντωνίου
Μηλιαράκη,(1841 - 8 Απριλίου 1905),<span class="apple-converted-space"> </span>Έλληνα<span class="apple-converted-space"> </span>γεωγράφου<span class="apple-converted-space"> </span>και ιστορικού. η οποία είχε δημοσιευθεί
μετά το θάνατό του στο περιοδικό «ΜΕΛΕΤΗ»
στον 6<sup>ο</sup> τόμο του 1907, βρίσκουμε συναρπαστικές λεπτομέρειες για το
ιστορικό της ανεύρεσης του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου το 1820 και τα
δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν την μεταφορά της θεάς στο μουσείο του Λούβρου, τα οποία συμπληρώνουν τα κατά καιρούς γραφόμενα και εικαζόμενα για τις συνθήκες κάτω απ΄τις οποίες κατέληξε το περίφημο άγαλμα στο γαλλικό μουσείο. Παραθέτουμε τα πλέον ενδιαφέροντα και διαφωτιστικά:</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Γύρω στα τέλη Φεβρουαρίου 1820 ένας Μήλιος γεωργός που
ονομαζόταν Δημήτρης Κεντρωτής ή Μποτόνης, σκάβοντας τον αγρό του που βρισκόταν στο χώρο της αρχαίας πόλης της
Μήλου, βρήκε δύο Ερμές και το άγαλμα της Αφροδίτης, χωρισμένο από τη μέση σε
δύο κομμάτια. Εκείνο το χρόνο ένα πολεμικό γαλλικό πλοίο που λεγόταν “<st1:personname productid="La Chevrette" w:st="on"><span lang="EN-US">La</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Chevrette</span></st1:personname>” με κυβερνήτη τον <span lang="EN-US">Gauttier</span>, κατευθυνόμενο προς την Κωσταντινούπολή είχε δέσει στην Μήλο, για να
προστατευθεί από την κακοκαιρία. Ο υποπρόξενος της Γαλλίας στη Μήλο ,
Λουδοβίκος Βρέστ, που είχε εκδηλώσει
μεγάλο ενδιαφέρον για την απόκτηση αρχαιοτήτων για το γαλλικό αρχαιολογικό
Μουσείο, ανηγγειλε την ανακάλυψη στους αξιωματικούς του πλοίου εκ των οποίων ο <span lang="EN-US">Dumone</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">d</span>; <span lang="EN-US">Urville</span><span lang="EN-US"> </span>, που
ανεδείχθη αργότερα σε μέγα θαλασσοπόρο και εξερευνητή της Αμερικής και ο <span lang="EN-US">Matterer</span><span lang="EN-US"> </span>υποπλοίαρχος,
πήγαν και είδαν πρώτοι το άγαλμα. Εγραψε
μάλιστα ο <span lang="EN-US">D</span>΄ <span lang="EN-US">Urville</span> και έκθεση γι΄αυτό
και έφτιαξε ένα πρόχειρο σχεδιογράφημα.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Κατά την άφιξη της “<span lang="EN-US">Chevrette</span>” στην Κωνσταντινούπολη ο <span lang="EN-US">d</span>’ <span lang="EN-US">Urville</span>
έδωσε στον πρεσβευτή της Γαλλίας μαρκήσιο <span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Riviere</span><span lang="EN-US"> </span>και στον υποκόμητα Μάρκελλο,
γραμματέα τότε της πρεσβείας, την έκθεση για το άγαλμα και το πρόχειρο
σχεδιογράφημα. Πριν αναχωρήσουν από τη Μήλο, συνέστησαν στον υποπρόξενο της
Γαλλίας στη Μήλο Βρεστ, να προσπαθήσει ν΄αποκτήσει το άγαλμα για το μουσείο των
Παρισίων.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο πρεσβευτής <span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Riviere</span> ανέθεσε στον Μάρκελλο, ο οποίος ήταν ήδη επιφορτισμένος
με κάποια αποστολή στο Αιγαίο, να περάσει από τη Μήλο και να φροντίσει για τα
περαιτέρω.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο Μάρκελλος επιβαίνοντας στο γαλλικό πλοίο <span lang="EN-US">Estafette</span><span lang="EN-US"> </span>έφθασε
στη Μήλο στις 23 Μαίου 1820 δηλαδή τρεις
περίπου μήνες από τον απόπλου εκ Μήλου της <span lang="EN-US">Chevrette</span><span lang="EN-US"> </span> και από την εύρεση του αγάλματος. Εν τω μεταξύ,
ο ιερέας Οικονόμος Βεργής αγόρασε το άγαλμα από την Δημήτριο Κεντρωτά, για να
το στείλει στην Κωνσταντινούπολη στον Νικόλαο Μουρούζη, μέγα Δραγουμάνο του
Οθωμανικού στόλου, έχοντας και τη συναίνεση του δημογέροντος Ιακώβου Ταταράκη. </span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Αυτό δε το έπραξε επειδή όταν το 1819 ο Νικόλαος Μουρούζης, επισκέφθηκε το νησί
παρήγγειλε στους προύχοντες και στον ιερέα Βεργή, αν ποτέ ήθελαν βρει κάτι
αρχαίο στο νησί , να το στείλουν σ΄αυτόν. </span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι ο
Βεργής ανήγγειλε στον Μουρούζη την ανακάλυψη την οποία έμαθε από τη γαλλική
πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολή ή και απ΄αυτόν τον Μάρκελλο, με τον οποίο
συνδεόταν με στενή φιλία, όπως και ο ίδιος ο Μάρκελλος, ομολογεί στις
Αναμνήσεις του. Ως εκ των υποχρεώσεων που είχαν οι Μήλιοι προς τον Μουρούζη,
ώστε να τυγχάνουν της προστασίας του, απέκρουσαν τις προσπάθειες του Βρεστ για
την απόκτηση του αγάλματος, και
αποφάσισαν σε συμφωνία με τον ιερέα Βεργή, να αποστείλουν το άγαλμα στην
Κωνσταντινούπολη. Για το σκοπό αυτό ναύλωσαν πλοίο ελληνικό, από το Γαλαξείδι,
που βρέθηκε στην Μήλο, και ο Βρεστ απαγόρευσε στα γαλλικά εμπορικά πλοία που
προσάραζαν στο νησί να παραλάβουν το άγαλμα. </span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Όταν έφθασε ο Μάρκελλος στη Μήλο
έμαθε πως ο Βρεστ δεν κατόρθωσε να αποκτήσει το άγαλμα και ότι ήδη είχε
φορτωθεί σε ελληνικό πλοίο έτοιμο να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο Μάρκελλος ( και ακολουθούμε εδώ την δική του αφήγηση),
βλέποντας ότι η αποστολή του απέτυχε, απεφάσισε ν΄αρπάξει το άγαλμα με κάθε
τρόπο. ( <span lang="EN-US">j</span>’ <span lang="EN-US">ai</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">resolus</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">m</span>’ <span lang="EN-US">emparer</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">la</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">statue</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">tout</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">prix</span>).Ανεβαίνοντας στο Κάστρο
είπε στους προύχοντες ότι, αφού ο πρόξενος της Γαλλίας, προσεφέρθη πρώτος
ν΄αγοράσει το άγαλμα , έπρεπε να τον προτιμήσουν, και γι΄αυτό δεν αναγνωρίζει
τις μεταγενέστερες συμφωνίες. Επέδειξε δε και τα φιρμάνια, τα οποίο είχε μαζί
του , και επιστολή του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά οι προεστοί είπαν ότι
ο κάτοχος ήδη του αγάλματος ιερεύς με κανένα τρόπο δεν υποχωρούσε , γιατί είχε
διαταγή του Δραγουμάνου του στόλου, να φέρει το άγαλμα στην Κωνσταντινούπολη.
Τότε απείλησε τους προεστούς, λέγοντας πως τα λόγια τους είναι απλές προφάσεις
και ότι θα το δούν την επαύριο. </span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Την επομένη με συνοδεία αξιωματικών ζήτησε να
δει τουλάχιστον το άγαλμα στο ελληνικό πλοίο, αλλά συνέλαβε τον ιερέα να κάνει
νεύμα στον πλοίαρχο να εμποδίσει την επίσκεψή του στο πλοίο. Όντως δε,
αφηγείται ο ίδιος ο Μάρκελλος, με λέμβο
του γαλλικού πλοίου πλησίασαν μέχρι βολής το ελληνικό, και είδε ότι ο πλοίαρχος
τον οποίο ονομάζει Αλβανό, ύψωσε την τουρκική σημαία και παρέταξε ενόπλους τους
ναύτες έτοιμους να πυροβολήσουν. Αλλά αμέσως κατανοώντας το άτοπο διάβημά του,
απέστειλε λέμβο και ζήτησε συγγνώμη. Από τον πλοίαρχο δε ο Μάρκελλος έμαθε ότι
ο ΄ελληνας ιερέας ήταν αυτός που εμπόδισε την επίσκεψή του στο πλοίο. Έτσι
επέστρεψε άπρακτος στην <span lang="EN-US">Estafette</span>.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Διηγείται κατόπιν ότι δεν ήθελε να υποχωρήσει με τα πρώτα
αυτά εμπόδια και ότι το θάρρος του το ενίσχυσε ένα αγαθό αίσθημα, είδε δε στον ύπνο του την Αφροδίτη, όπως την
παριστάνει ο Λουκρήτιος, του οποίου παραθέτει και τους στίχους. Την επομένη
πήγε πάλι στο Κάστρο, όπου βρήκε ξανά τους προύχοντες, οι οποίοι του είπαν ότι πλέον
αυτοί ανέλαβαν την υπόθεση, αφού το άγαλμα ανήκει στην κοινότητα και ότι
αποφάσισαν να το στείλουν στον Δραγουμάνο του στόλου. Αυτό το θεώρησε σαν πρώτη
υποχώρηση και απάντησε ότι θεωρούσε τον εαυτό του ευτυχή ήδη, διότι
διαπραγματευόταν με την κοινότητα και όχι με άτομα. Είπε πως θα ήταν ανώφελο να
στείλουν το άγαλμα στην Κωνσταντινούπολη, γιατί οι Τούρκοι αποστρέφονταν κάθε
απεικόνιση ανθρώπου, ότι ο Δραγουμάνος δεν μπορούσε να το επιδιορθώσει και ότι
καλό θα ήταν να το έδιναν σ΄αυτόν, αυτοί που τόσο αγαπούσαν τους Γάλλους.
Διάβασε και τις συστατικές επιστολές του, από τις οποίες έμαθαν και τον τίτλο
του ως γραμματέως της πρεσβείας,</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"> Επί τέλους διηγείται ότι μετά από σύσκεψη
έδωσαν σ΄αυτόν την άδεια να πάρει το άγαλμα, χωρίς κανέναν όρο, του ζήτησαν
μάλιστα και συγγνώμη για την αναβολή. Ο Μάρκελλος τους ευχαρίστησε και τους
υπεσχέθη ότι θα γράψει στον πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη να προστατεύει τα
συμφέροντά τους , όταν θα υπάρξει ανάγκη. Τους είπε ακόμη πως αν και ήρθε με
πολεμικό πλοίο, δεν ήθελε να μεταχειριστεί απειλή, αλλά μόνο τον ορθό λόγο.
Πλήρωσε στον ευρόντα ό,τι επρόκειτο να του δώσει ο ιερέας και επιπλέον 1/3.
Προς το βράδυ το άγαλμα μεταφορτώθηκε από το ελληνικό πλοίο στην <span lang="EN-US">Estafette</span>. </span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><span lang="EN-US">O</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">M</span>άρκελλος
κατά την αφήγησή του απέκρυψε πολλά, θέλοντας αφενός να εξάρει την διπλωματική
του ικανότητα και αφετέρου ν΄αποφύγει να μνημονεύσει πράξη που δεν ταίριαζε να
μνημονευθεί χάριν του γαλλικού έθνους. Ήταν δε αυτή ότι το άγαλμα αρπάχτηκε με
τη βία, όπως βεβαιώνουν άλλες εκθέσεις Γάλλων.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ας δούμε τώρα τι γράφει ο Αρτ. Ταταράκης, σαν ελληνική
πηγή, και θα την παραβάλουμε με τις εκθέσεις των Γάλλων.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο Ταταράκης γράφει, κατά τις διηγήσεις του Δ. Κεντρωτά,
ότι, ενώ ετοιμαζόταν το Γαλαξειδιώτικο πλοίο , στο οποίο ο Βεργής ιερέας σε
συνεννόηση με τον δημογέροντα Ιάκωβο Ταταράκη, επεβίβασαν το άγαλμα να
αναχωρήσει, ξαφνικά ελλιμενίσθη το γαλλικό,
στο οποίο επέβαινε και υπάλληλος της γαλλικής πρεσβείας. Ο απεσταλμένος
αυτός συνεννοήθηκε με τον Λ. Βρεστ ν΄αποσπάσουν το άγαλμα από τα χέρια των
Γαλαξειδιωτών με τη βία, αν χρειαστεί. Αλλά ο δημογέρων Ιάκ. Ταταράκης και ο
Οικονόμος Βεργής, αντιλαμβανόμενοι αυτά, κατέβηκαν στο λιμάνι και παρότρυναν
τον Γαλαξειδιώτη πλοίαρχο ν΄αντισταθεί
με κάθε θυσία. Τότε ο δημογέρων και ο Οικονόμος Βεργής, άρχισαν να
διαπληκτίζονται με τον Βρέστ φθάνοντας σε ύβρεις ο δε Βρέστ …χαστούκισε τον
ιερέα. Τότε και ο Γάλλος πλοίαρχος διέταξε να εξοπλιστούν τρεις λέμβοι και να
επιτεθούν στους Γαλαξειδιώτες, οι οποίοι στέκονταν στο κατάστρωμα του πλοίου έτοιμοι
ν΄αμυνθούν. Αλλά μετά από λίγο αναγκάσθηκαν να παραδώσουν το άγαλμα, γιατί το
πλοίο κινδύνευε να βυθισθεί από τους Γάλλους, ίσως δε τότε, καθώς και ο
Κεντρωτάς και όλοι οι επιζώντες των γεγονότων θεατές, πιστεύουν, απεκόπησαν οι χείρες του αγάλματος.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Για να νομιμοποιήσει δε την αρπαγή αυτή ο Βρεστ προσκάλεσε
δύο προύχοντες του τόπου, τον Πέτρο Ταταράκη και τον Ιάκωβο Αρμένη, να
υπογράψουν έγγραφο, το οποίο ο ίδιος συνέταξε , όπως όλοι μαρτυρούν, ότι με την
συγκατάθεση των προυχόντων παρεδόθη το άγαλμα στους Γάλλους, υποσχόμενος πως
οποιανδήποτε ζημιά και αν πάθαιναν από την τουρκική κυβέρνηση , η γαλλική
κυβέρνηση θα τους αποζημίωνε.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο γράφων τα παραπάνω Ταταράκης, το έτος 1867, δεν είχε
βεβαίως γνώση των υπομνημάτων των Γάλλων υπό του <span lang="EN-US">J</span>’<span lang="EN-US">Aicard</span><span lang="EN-US"> </span>και περιηγητών που δημοσιεύθηκαν
το 1874. <b>Βλέπουμε λοιπόν πως αυτοί
αρπάζουν με τη βία το άγαλμα.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<b><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></b></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEYPQbVvN2WOAtcZ5Fae6gRITFbvDP4ghFX__yVY-xRQBLRtu8cxnA2DPeK0orF3-lN0dbLNJhtqN7oQn3elcw-igIuYNH-4DhbiNWxChR-xWNvLp8iLFMt3hEgMd1xmYsfZcInxV7wU_h/s1600/Jules_dumont_d_urville.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #f9cb9c;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEYPQbVvN2WOAtcZ5Fae6gRITFbvDP4ghFX__yVY-xRQBLRtu8cxnA2DPeK0orF3-lN0dbLNJhtqN7oQn3elcw-igIuYNH-4DhbiNWxChR-xWNvLp8iLFMt3hEgMd1xmYsfZcInxV7wU_h/s1600/Jules_dumont_d_urville.jpg" height="320" width="277" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #a2c4c9;">Ο αξιωματικός Ζυλ Ντυμόν ντ' Υρβίλ (Jules-Sébastien-César Dumont d’Urville) </span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="MsoBodyText">
<b><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoBodyText">
<b><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο αρχιτέκτων <span lang="EN-US">P</span>.<span lang="EN-US">Morey</span><span lang="EN-US"> </span>επισκεπτόμενος την Μήλο το 1830 , έγραψε στην πραγματεία
του περί Αφροδίτης της Μήλου, σύμφωνα με
όσα του διηγήθηκε ο Βρεστ, ότι στην συμπλοκή που έγινε μεταξύ των ναυτών, και
από το βιαστικό τράβηγμα του αγάλματος με σκοινιά , υπέστη σε πολλά μέρη
φθορά.( αποφεύγει ν΄αναφέρει την εθνικότητα των ναυτών, ήτοι τη συμπλοκή μεταξύ
Γάλλων και Ελλήνων).</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Αθήνα <span lang="EN-US">Jules</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Ferry</span><span lang="EN-US"> </span>σε
επιστολή του στον «Χρόνον» των Παρισίων που δημοσιεύθηκε ( 16 Απριλίου 1874),
γράφει ότι επισκεπτόμενος την Μήλο τον Μάρτη του 1873, βρήκε νωπές τις
αναμνήσεις και την μνήμη των νησιωτών για την συμπλοκή που έγινε στην παραλία,
για την απόβαση μέρους του πληρώματος του Γαλλικού πλοίου και για τη νίκη της
Χριστιανικής σημαίας κατά της Τουρκικής. Προσθέτει δε ότι ο Μάρκελλος
αποσιώπησε το λαμπρότερο μέρος και το κρισιμότερο της αποστολής του.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Είδαμε παραπάνω πως ο <span lang="EN-US">Dumont</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">d</span>’ <span lang="EN-US">Urville</span><span lang="EN-US"> </span>και ο <span lang="EN-US">Matterer</span>,
οι πρώτοι που είδαν το άγαλμα, έγραψαν
εκθέσεις, τις οποίες επέδειξαν στον <span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Riviere</span>. Αυτοί αναφέρουν ότι
το άγαλμα κρατούσε στο δεξί του χέρι μήλο, έπειτα άρχισε η αμφισβήτηση
σχετικά με το τι απέγινε το χέρι, αφού το άγαλμα έφθασε στο Παρίσι χωρίς χέρι
και πολλά γράφτηκαν. ΄Αλλοι μεν είπαν ότι αίτιος της καταστροφής ήταν ο ιερέας
Οικονόμος Βεργής, ο οποίος ακρωτηρίασε το άγαλμα σέρνοντάς το στα βράχια,, όπως
το μετέφερε στην παραλία και άλλοι πως ακρωτηριάσθηκε κατά την μεταφορά και
φόρτωση, συρόμενο με σχοινιά.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Σ΄αυτούς προστέθηκε και ο <span lang="EN-US">Matterer</span>. <span lang="EN-US">O</span><span lang="EN-US"> </span> άντρας αυτός υποπλοίαρχος της <span lang="EN-US">Chevrette</span>, έγραψε νεκρολογία
το 1842 με το θάνατο του <span lang="EN-US">Dumont</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">d</span>’ <span lang="EN-US">Urville</span>, στην οποία
μνημόνευσε και το γεγονός της εύρεσης του αγάλματος της Μήλου και της επίσκεψης
αμφοτέρων επί τόπου, όπως είπαμε στην αρχή. Αλλά στην νεκρολογία παρέλειψε να
μνημονεύσει οτιδήποτε έμαθε κατόπιν για την από κτήση του αγάλματος, και επειδή
στην νεκρολογία δεν συμπεριελήφθη η εξιστόρηση αυτή, και για να μη ξεσηκώσει
θόρυβο, και διότι πίστεψε πως ο υπουργός Ναυτικών δεν θα επέτρεπε τη δημοσίευση
νεκρολογίας που περιέχει σκανδαλώδεις διηγήσεις, ήταν δε τότε, το 1842, στην
υπηρεσία ακόμη του <span lang="EN-US">Matterer</span>.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Αλλά κατόπιν συπλήρωσε τις ειδήσεις τις οποίες είχε για
την αρπαγή του αγάλματος, θεωρώντας ότι έπρεπε
επί της υποθέσεως αυτής να δώσει κάθε δυνατή πληροφορία.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Σύμφωνα με τα γραφόμενά του, όταν ο Μάρκελλος κατέπλευσε
στη Μήλο, είδε στην παραλία από το πλοίο της <span lang="EN-US">Estafette</span><span lang="EN-US"> </span>συναθροισμένο πλήθος ανθρώπων,
και υποπτεύθηκε ότι θα επέλθει ρήξη, γιατί ο Αρμένιος ιερέας είχε πολλούς
ομόθρησκους μεταξύ των Ελλήνων, και είπε στον πλοίαρχο <span lang="EN-US">Robert</span>, «πρέπει να εξέλθουμε ένοπλοι, με
είκοσι ναύτες» όπως και έγινε. Επιβιβάστηκαν σε βάρκα , βρήκαν τους Μηλίους να
αντιστέκονται στην παράδοση του αγάλματος στους Γάλλους. Ο <span lang="EN-US">Robert</span><span lang="EN-US"> </span>πλοίαρχος
αναφώνησε «Ναύτες, εμπρός, πάρτε το άγαλμα και φέρτε το στη λέμβο». Τότε η μάχη
, όπως γράφει ο <span lang="EN-US">Matterer</span>,
ή η σύρραξη άρχισε , οι Γάλλοι με ξίφη και ρόπαλα χτυπούσαν τους δυστυχείς
Μηλίους, πολλούς δε εδέχθη ξιφισμούς στη ράχη του ο ιερεύς οικονόμος Βεργής,
Αρμένης, απ΄το επίθετο του οποίου υπέλαβε ο <span lang="EN-US">Matterer</span><span lang="EN-US"> </span>ότι ήταν Αρμένιος, απέκοψαν δε
με σπαθί το αυτί ενός από τους Μηλίους. Φωνές και κραυγές γέμιζαν τον αέρα από
τη μάχη και κατάρες κατά του Μάρκελλου και του Ροβέρτου και του πρόξενου Βρέστ
που ήταν παρών εκεί με ξίφος και χονδρό ρόπαλο. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής,
κατά την οποία και αίμα έρρευσε, άλλοι ναύτες έσυραν το άγαλμα και το μετέφεραν
στο πλοίο.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Την συμπλοκή αυτή και τη δια της βίας αρπαγή του
αγάλματος, ο Μάρκελλος αποσιώπησε, γιατί η πράξη της αρπαγής αντέβαινε στα
διεθνή νόμιμα.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Αποσιώπησε δε και την περί του τρόπου της αποκτήσεως μνεία
και αυτός ο Βρέστ, σίγουρα κατόπιν εισηγήσεως του Μαρκέλλου. Ο Βρεστ σε
επιστολή του προς τον πρεσβευτή της Γαλλίας μαρκήσιο <span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Riviere</span> , στην οποία εκθέτει
τα της ευρέσεως της 26<sup>ης</sup> Μαίου 1829 , προσθέτει «Θεωρώ ανωφελές να
εκθέσω παρ΄υμίν πάν ότι επράξαμεν ίνα λάβωμεν εις την κατοχήν ημών το άγαλμα. Ο
κ. Μάρκελλος θα σας εκθέσει επιστρέφων , τα πάντα».</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Αυτός ο <span lang="EN-US">Dumont</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">d</span>’ <span lang="EN-US">Urvillle</span> , <span lang="EN-US">o</span><span lang="EN-US"> </span>πρώτος που είδε
την Αφροδίτη της Μήλου, συμπληρώνοντας κατόπιν την δημοσιευθείσα έκθεσή του
στις «<span lang="EN-US">Annales</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Maritimes</span>»,
της οποίας το χειρόγραφο περιήλθε στην κατοχή του <span lang="EN-US">Matterer</span><span lang="EN-US"> </span>και
δημοσιεύθηκε από τον <span lang="EN-US">Aicard</span>,
γράφει ότι από μεταγενέστερες ειδήσεις, τις οποίες έλαβε περνώντας από την Μήλο
τον Σεπτέμβρη του 1820, εξάγει το συμπέρασμα ότι ο Μαρκελλος μεταχειρίστηκε το
πάν για να έρθει το άγαλμα στην κατοχή του , και ότι αυτό το πέτυχε με την
μεσολάβηση των προυχόντων, οι οποίοι τιμωρήθηκαν από τον Δραγουμάνο του στόλου,
του οποίου δεν αναφέρει το όνομα. Ο <span lang="EN-US">Matterer</span><span lang="EN-US"> </span>δε, στο περιθώριο της παραπάνω
περικοπής, γράφει πως εξαπάτησαν τον <span lang="EN-US">d</span>’ <span lang="EN-US">Urville</span><span lang="EN-US"> </span> για τον τρόπο αρπαγής
του αγάλματος, γιατί αυτό αρπάχτηκε με κτηνώδη βία <b>(<span lang="EN-US">par</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">la</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">force</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">brutale</span></b>).</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Η έκθεση αυτή του <span lang="EN-US">Matterer</span><span lang="EN-US"> </span>συμφωνεί με αυτή του Ταταράκη
και των περιηγητών στην Μήλο, <span lang="EN-US">Jules</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Ferry</span><span lang="EN-US"> </span>και <span lang="EN-US">Morrey</span>
, κατά τούτο, ότι το άγαλμα αφαιρέθηκε δια της βίας, αφού προηγήθηκε συμπλοκή
αδιάφορο αν από εμάς δεν έγινε χρήση πυροβόλων όπλων με τα οποία ήταν
οπλισμένοι οι Γάλλοι ναύτες, και μπορούσε να γίνει αν οι Μήλιοι προέβαλαν δια
των όπλων αντίσταση.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο <span lang="EN-US">Ravaison</span><span lang="EN-US"> </span>προσπαθεί να εμφανίσει σχεδόν απόκρυφα τα έγγραφα, τα οποία
φέρνει προς απόδειξη της βίας ο <span lang="EN-US">Aicard</span>,
αποδίδει δε όλα τα περί μάχης ιστορούμενα σε υπερβολές του <span lang="EN-US">Brest</span><span lang="EN-US"> </span>για τους
επισκεπτόμενους το νησί περιηγητές. Προς απόδειξη δε της μη υπάρξεως συμπλοκής
φέρνει το ημερολόγιο του πλοίου <span lang="EN-US">Estafette</span>,
στο οποίο προφανώς δεν ήταν δυνατόν να αναγραφεί μόνο η επιβίβαση του αγάλματος
και τίποτε άλλο κατά τους τύπους. Επίσης ο <span lang="EN-US">Ravaison</span><span lang="EN-US"> </span>προσέτρεξε σε γέροντες ναυτικούς
που επιζούσαν και υπηρετούσαν στο <span lang="EN-US">Estafette</span>, όταν βρισκόταν στη Μήλο και παρέλαβε το άγαλμα οι
οποίοι διηγούνται ότι τα περί μάχης είναι φανταστικά.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Από ελληνική άποψη το αν έγινε μάχη ή απλή συμπλοκή, δεν
έχει σήμερα σημασία. Η Ελλάδα δεν ήταν ελεύθερη και οι αρχαιότητές της ήταν
λεία του ενός εκάστου επιδρομέα. ΄Ισως ίσως το περίφημο άγαλμα να σώθηκε με την
αρπαγή αυτή από μελλοντική καταστροφή, που ενδεχομένως θα συνέβαινε αν είχε
ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη. ΄Εχουμε όμως να παρατηρήσουμε κάτι.το οποίο για
τους ΄Ελληνες έχει σημασία, ότι ο <span lang="EN-US">Aicard</span><span lang="EN-US"> </span>και ο <span lang="EN-US">Jules</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Ferry</span><span lang="EN-US"> </span>αναγράφοντας
το κατόρθωμα των Γάλλων, πομπωδώς φωνάζουν ότι «Τούρκοι και Γάλλοι διεκδικούσαν
την κατοχή του αγάλματος», ότι « οι Τούρκοι αιφνιδιαζόμενοι βρέθηκαν σε
αμηχανία», ότι, «αφ΄ενός ο ιερέας Οικονόμος Βεργής, τυχοδιώκτης, βάρβαροι δε
αφ΄ετέρου οι προεστοί θεωρώντας ότι το αριστούργημα της τέχνης είχε αξία, μόνο
γιατί ζητιόταν», ότι « ο Νικόλος
Μουρούζης και οι άρπαγες πάντοτε Τούρκοι, των οποίων η θρησκεία επέτασσε την
άμεση καταστροφή του ειδώλου» , ότι «το άγαλμα σύρθηκε από τους Τούρκους», ότι
« το άγαλμα συνετρίβη από τους βαρβάρους» κτλ. Τίποτε απ΄αυτά δεν είναι
αληθινό. Ούτε Τούρκοι , υπήρχαν στη Μήλο, όταν αρπάχτηκε το άγαλμα, ούτε
βάρβαροι άλλοι, ούτε Αρμένιοι, ούτε ο ιερέας Οικονόμος Βεργής ήταν τυχοδιώκτης,
αλλά ήταν όλοι ΄Ελληνες υπήκοοι του Οθωμανικού κράτους, και απλώς θέλησαν να υπακούσουν
στις διαταγές του Νικόλαου Μουρούζη, Δραγουμάνου του οθωμανικού στόλου.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"> Η <span lang="EN-US">Estafeette</span><span lang="EN-US"> </span>προσάραξε
με το πολύτιμο φορτίο της σε διάφορα λιμάνια , στην Ρόδο, την Κύπρο , τη
Σιδώνα, τη Αλεξάνδρεια, τον Πειραιά, τη Σμύρνη.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Στην Σμύρνη το άγαλμα μεταφορτώθηκε στο Γαλλικό πλοίο
Λέαινα, που έφθασε 24 Οκτωβρίου 1820 στην Κωνσταντινούπολη, ο δε <span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Riviere</span> , επιβιβαζόμενος
σ΄αυτό έφθασε στη Γαλλία, και την 1 Μαρτίου 1821 παρέδωσε το αριστούργημα αυτό
της αρχαίας ελληνικής τέχνης, στον Λουδοβίκο ΙΗ’ .</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Μετά τον απόπλου της <span lang="EN-US">Estafette</span>, οι Μήλιοι και ιδίως οι προύχοντες βρέθηκαν σε δεινή
θέση, όταν ο Δραγουμάνος του στόλου ζήτησε να μάθει πώς επέτρεψαν την αρπαγή,
παρά τις ρητές διαταγές του.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Οι φόβοι τους και οι υπόνοιές του για τα δεινά που θα
επακολουθούσαν, επαληθεύθηκαν σύντομα. Ο Μουρούζης, περί τα τέλη Αυγούστου ή
αρχές Σεπτεμβρίου, καταπλέοντας στη Μήλο, καμμία δικαιολογία δεν θέλησε ν΄ακούσει,
συνέλαβε τους προεστούς κα τους μετέφερε στη Σίφνο, όπου είχε συναθροίσει και
άλλους προεστούς από τις Κυκλάδες για παραδειγματισμό. Τους διέταξε να γονατίσουν μπροστά του, αφού
δε τους επέπληξε και τους εξευτέλισε, τους έδειρε ανηλεώς και τους κατεδίκασε σε πρόστιμο 7000 γροσίων ( 5.000 φράγκων των
τότε χρόνων ) ποσό μέγα για τους κατοίκους του νησιού, το οποίο και κατέβαλαν
ποιος ξέρει κάτω από ποιες πιέσεις των
πρακτόρων του Μουρούζη.( Σημειωτέον πως ο μισθός του προεστού ήταν 1000 γρόσια
ετησίως).</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Η επιβολή αυτής της ποινής από τον Μουρούζη στους
κατοίκους του νησιού, που ήταν φτωχοί και ζούσαν από πενιχρή γεωργία, δεδομένου
ότι το νησί είναι άνυδρο, εξήγειρε την οργή τους κατά του προξένου Βρέστ,
αίτιου των συμφορών τους, ώστε απαίτησαν απ΄αυτόν να καταβάλει το πρόστιμο.
Ο Βρεστ εξαιτίας αυτού έφυγε απ΄το νησί
και έσπευσε να βρει στα παράλια της Ανατολής τον ταξιδεύοντα Μάρκελλο , τον
οποίο τελικά συνάντησε στη Σμύρνη και εξιστόρησε σ΄αυτόν και στον πρόξενο της
Γαλλίας Πέτρο Δαβίδ, τα δεινοπαθήματα των Μηλίων. Ανέφερε πως ο Μουρούζης είπε
στους Γάλλους, οι οποίοι άρπαξαν το άγαλμα , ότι δεν αναγνώριζε τους
υποπρόξενους και ότι αν ο της Μήλου τολμούσε να αφαιρέσει αρχαιότητες θα έδινε
την άδεια να τον σκοτώσουν. Οι λόγοι αυτοί αν και εκστομίσθηκαν σε στιγμή
παραφοράς και εξάψεως προς υπηκόους ισχυρής Δυνάμεως δεν μπορούσαν να θεωρηθούν
σπουδαίοι, ώστε να αναγραφούν από τον πρόξενο της Σμύρνης, άνδρα φιλέλληνα,
προς τον πρεσβευτή. Η οργή και αγανάκτηση του Μουρούζη, άνδρα που ανήκε στην
περήφανη ομώνυμη οικογένεια του Φαναριού, φιλοπάτριδος και ποτισθέντος τα
νάματα της ελληνικής παιδείας, που εκτιμούσε την αξία των αρχαίων κειμηλίων της
Ελλάδος ,ήταν δικαιολογημένη. Ίσως φάνηκε, υπέρ το δέον αυστηρός, τιμωρώντας
τους κατοίκους της Μήλου, για πράξη για την οποία δεν ήταν ένοχοι. Δεν θα
μπορούσαν άοπλοι και φιλήσυχοι νησιώτες ν΄αντισταθούν κατά οπλισμένων Γάλλων
που πειθαρχούσαν στις διαταγές του κυβερνήτη του πλοίου και του γραμματέα της
Γαλλικής πρεσβείας. </span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο Μουρούζης δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Εκτιμούσε τις
αρχαιότητες και ποθούσε να μείνουν στην αρχαία τους πατρίδα. Είχε τα
παραδείγματα της συλήσεως του Παρθενώνα από τον ΄Ελγιν, της συλήσεως του ναού
της Αίγινας, τη διασπορά παντού προκτόρων διαφόρων κυβερνήσεων που άρπαζαν και
αγόραζαν αρχαιότητες, άκουγε την φωνή των δασκάλων των ελληνικών γραμμάτων της Σμύρνης,
των Κυδωνιών, των Αθηνών, της Κωνσταντινουπόλεως, των μεγάλων ελληνικών
κωμοπόλεων που υπήρχαν στην Θεσσαλία , που διαμαρτύρονταν κατά πάσης αρπαγής.
Γνώριζε ακόμη εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριάρχη που απαγόρευε την εξαγωγή
αρχαιοτήτων, διέβλεπε δε ίσως το 1820 το λυκόφως της νέας ανατολής της ελληνικής
ελευθερίας και ζήτησε επιτακτικά όπως οι διαταγές του, εισακούονται, ώστε οι
κάτοικοι να μην ξεπουλούν για χρήματα τους αρχαίους θεούς και τον κόσμο των
ιερών της Ελλάδας. Η φιλοπατρία του ανδρός και η αγάπη του προς το Γένος, τον
κατέστησαν ύποπτο στους Οθωμανούς, γι΄αυτό και υπήρξε ένα από τα εξιλαστήρια θύματα ένα χρόνο μετά
το γεγονός, που ιστορούμε, αφού αποκεφαλίστηκε στις 6 Μαίου 1821 , όπως και ο
αδελφός του ως ύποπτοι συμμετοχής στην ελληνική επανάσταση.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο <span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Riviere</span>
, μαθαίνοντας από ανακοίνωση του Δαβίδ, για τις πράξεις του Μουρούζη κατά των
Μηλίων, παραπονέθηκε στην Πύλη , η οποία διέταξε τον ναύαρχο του Οθωμανικού
στόλους να δώσει την προσήκουσα ικανοποίηση, όπως και έγινε. Διηγείται ο
Μάρκελλος, ότι μετά τα γεγονότα αυτά ζήτησε
με επιστολή ακρόαση από τον Μουρούζη, αλλά δεν επετεύχθη η συνάντηση.
Βρισκόταν δε ο Μάρκελλος στο Παρίσι, όταν έμαθε για την αποκεφάλιση του
Μουρούζη.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Ποιά ήταν η ικανοποίηση που δόθηκε στη Γαλλία από την
Τουρκική κυβέρνηση άγνωστο. Λέμε δε εδώ πως ο ζήλος του Μουρούζη για τα πάτρια
κειμήλια ίσως τον εξέθεσε στους αμαθείς Οθωμανούς δημιουργώντας υπόνοιες και
συντέλεσε με τις πολιτικές τότε ραδιουργίες και αντιζηλίες στην αποκεφάλιση
αυτού και του αδελφού του.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Από τα μέχρι εδώ εκτεθέντα είδαμε ποια ήταν τα παθήματα
των Μηλίων εξαιτίας του αγάλματος. Δικαίως δε θα ρωτήσει κάποιος, ποιά ήταν η
ωφέλεια, είτε προς όλη την κοινότητα που αναμείχθηκε στην υπόθεση , είτε προς
ορισμένα πρόσωπα. Οι κάτοικοι των Αθηνών , ΄Ελληνες και Τούρκοι πήραν
τουλάχιστον από τον ΄Ελγιν ένα ρολόγι της πόλης σε ψηλό πύργο , που χτίστηκε με
δαπάνη του, για την σύληση του Παρθενώνος, οι δε Μήλιοι μόνο πληγές από ξίφη
και ράβδους απ΄τους Γάλλους, δαρμούς και εξευτελισμούς και χρηματικές ποινές
από τον Μουρούζη.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Για τον λόγο αυτό η κοινότητα έκανε παράπονα στη Γαλλική
προεσβεία. Οι προύχοντες όταν κατέπλεε στη Μήλο Γαλλικό πολεμικό, έρχονταν
παραπονούμενοι και ζητούσαν , η Γαλλική κυβέρνηση να τους αποδώσει τουλάχιστον
τις αποζημιώσεις που καταβλήθηκαν από αυτούς. Η υπόθεση περατώθηκε μόλις στις
25 Ιανουαρίου του 1826. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi9phhHWhyphenhyphen92hO7568tVNnGGQAlsuJop_pSnwlU1kbjVWlwnQYo4wnWXOYRD75RE_9kOs9nXIxHcl5DyGSSkqBfykz4N784J_ZrkLCSHgkjaRWaFjpRSyPo5jNqB2chl5FjMQzOQbB4N6B/s1600/Rigny,_Henri_de.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #f9cb9c;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi9phhHWhyphenhyphen92hO7568tVNnGGQAlsuJop_pSnwlU1kbjVWlwnQYo4wnWXOYRD75RE_9kOs9nXIxHcl5DyGSSkqBfykz4N784J_ZrkLCSHgkjaRWaFjpRSyPo5jNqB2chl5FjMQzOQbB4N6B/s1600/Rigny,_Henri_de.jpg" height="320" width="203" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption"><span style="color: #a2c4c9;"><br />Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny ( Δεριγνύ)</span></td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Η διεκπεραίωση της υπόθεσης πληρωμής των αποζημιώσεων
οφείλεται στο ναύαρχο της Γαλλίας, γνωστό φιλέλληνα, που συμμετείχσε στην
ναυμαχία της Πύλου <span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Rigny</span>,
ο οποίος την 4 Ιουλίου</span> <span style="color: #f9cb9c;">1825 απέστειλε στον Υπουργό των ναυτικών και των αποικιών της Γαλλίας
επιστολή, που δημοσιεύθηκε από τον Στέφανο <span lang="EN-US">Michon</span> (<span lang="EN-US">Revue</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">des</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Etudes</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Grecques</span><span lang="EN-US"> </span>τόμος Χ<span lang="EN-US">V</span><span lang="EN-US"> </span>σελ. 18) , στην οποία αναφέρει ότι από την απόκτηση της
Αφροδίτης το 1820 διάφοροι κάτοικοι της Μήλοι δεν έπαυσαν να ζητούν την
αποπληρωμή των αποζημιώσεων των εισφορών που τους επέβαλε ο Μουρούζης.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span style="color: #f9cb9c;">«Οσάκις δε βασιλικόν πλοίον, και εγώ προ παντός,
καταπλεύσωμεν εις Μήλον, έχομεν τας επιθέσεις των τοιούτων απαιτήσεων, περί ών
επί δύο ήδη έτη μάτην αναφέρομαι εις την Γαλλικήν πρεσβείαν. Εν τούτοις ήτο
απαραίτητον προ πολλού να είχε περατωθεί η υπόθεσις αύτη, εις ην αναμιγνύεται
το όνομα του Βασιλέως. Και τολμώ να είπω ότι πρέπει να δοθεί πλειότερόν τι του
νομίμως οφειλομένου. Μετά επιτόπιον έρευναν και λήψιν πάσης ειδήσεως και
μαρτυρίας, ανεγνώρισα ότι, ίνα παύσωσιν πάσαι αύται αι απαιτήσεις, ήταν ανάγκη,
να καταβληθώσιν εις τους Μηλίους 7.218 γρόσια, κατά την σημερινήν διατίμησιν
του γροσίου εις 65 εκατοστά περίπου. Τοιαύτα είναι τα κακά αποτελέσματα, άτινα
εις τον τόπον αυτόν επήνεγκεν η βραδύτης της πληρωμής, ήν ανά πάσαν στιγμήν
θεωρώ εμαυτόν υπόχρεον να καταβάλω εξ΄ιδίων, πέμπων λογαριασμόν εις τον επί του
Βασιλικού Οίκου υπουργόν. Υπεσχέθην ρητώς εις τους δυστυχείς αυτούς, οίτινες
πλην των χρημάτων όσα κατέβαλον εφυλακίσθησαν επί τρεις μήνας, ότι θέλουσι
πληρωθεί. Εξαιτούμαι όπως μοι δώσητε την άδειαν να πληρώσω το ποσόν τούτο
αμέσως και ζητήσω την ανάληψιν αυτού, ως και ο κ.<span lang="EN-US">Forbin</span><span lang="EN-US"> </span>μοι
επρότεινεν, εκ του ταμείου των Μουσείων».</span></i></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Αυτά γράφτηκαν στις 4 Ιουλίου 1825 , την δε 25<sup>η</sup>
Ιανουαρίου του 1826 γράφτηκε η κάτωθι απόδειξη της παραλαβής των χρημάτων, των
7.218 γροσίων, ενώπιον του καγκελλαρίου της νήσου Ιακώβου Ταταράκη:</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span style="color: #f9cb9c;">Οι προύχοντες της Μήλου, Ιάκωβος Ταταράκης, καγκελλάριος,
ο Λουδοβίκος Μπρεστ υποπρόξενος της Γαλλίας και ο Πέτρος Ταταράκης, ο άγιος
Οικονόμος Αρμένιος και ο αρχιμανδρίτης Μηκέλης, οι τρεις τελευταίοι ομολογούσιν
ότι έλαβον μετρητά παρά του εκλαμπρότατου Κόνσολα Λουδοβίκου Μπρεστ, διαταγή
και δια λογαριασμόν της εκ του Μαρκησίου
<span lang="EN-US">de</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Riviere</span>, διαμένοντος εν Παρισίοις,
πρώην πρεσβευτού της Γαλλίας, εν Κωνστ/πόλει, το ποσόν των τουρκ.γροσίων 7,218
αναγκασθέντες να πληρώσωσιν εις τον δραγουμάνον του Οθωμανικού στόλου Βεϊζαδέ
Νικόλ. Μουρούζην, υπό το πρόσχημα ότι συνήνεσαν να δώσωσι την συγκατάθεσιν αυτών
εις τον κ. Μάρκελλον, γραμματέα της Γαλλικής πρεσβείας εν Κων/πόλει και εις τον
Μπρεστ, να παραλάβωσι το ευρεθέν εις την πατρίδα των άγαλμα, και δια του ποσού
τούτου, όπερ έλαβον, πληρώσαντες πάσας τας ζημίας άς υπέστησαν τότε, διακηρύττουν
ότι είναι ευχαριστημένοι , απέχοντες να εγείρωσι πάσαν μέλλουσαν αξίωσιν.</span></i></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span style="color: #f9cb9c;">Υπογράφουσι. Λογοθέτης Μηκέλης, Τατταράκης μάρτυς, Σακελλίων
Γρηγόριος μάρτυς, Ιάκωβος Αρμένιος.</span></i></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span style="color: #f9cb9c;">Αρχιμανδρ. Μηκέλης, έλαβον και εξοφλώ , Πέτρος Ταταράκης έλαβον
και εξοφλώ</span></i></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Με το έγγραφο αυτό τελειώνει η υπόθεση και τα παθήματα των
Μηλίων.</span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoBodyText">
<span style="color: #f9cb9c;">Τελικά ο Βρεστ , θεωρήθηκε αίτιος των δεινών και εξαναγκάστηκε,
εξ΄ιδίων πιθανώς χρημάτων όπως προκύπτει από άλλη απόδειξη που σώζεται, να καταβάλει
2000 γρόσια στον αρχιμανδρίτη Μικέλε, τα οποία επέβαλε στον τελευταίο ο Νικόλαος
Μουρούζης ως έκτακτη φορολογία και ότι έδωσε έγγραφη υπόσχεση ότι θα εμποδίσει
κάθε ζημιά του Μουρούζη, η οποία επρόκειτο ν΄ακολουθήσει. Επειδή δε επήλθε η
ζημιά , θέλησε να εκπληρώσει την υπόσχεσή του και κατέβαλε το ποσό σε δόσεις μέχρι
τα 2.000 γρόσια. Η απόδειξη που υπάρχει δεν φέρει υπογραφή και μάλλον πρόκειται
για αντίγραφο , το οποίο κράτησε ο αρχιμανδρίτης για πάν ενδεχόμενο, ή για σχέδιο
αυτής.</span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-82687940188775013702015-01-06T03:06:00.002+02:002015-01-06T03:06:48.910+02:00ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjAkz009YTLIgUhX9cxVx46z_7KHgGU-8MlIhOihw0153-1fvpRkCtBGtWvwumwMx-QXWiDVdGk8mrnl6gyvUwtXnJPU62vDBbgK9y4TpqFtdlzP0b4Gi9WqelGHzGM2W5dIlIOYa3ZQdu/s1600/cc16b4bddc237416aa07dbbecdee96ce.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjAkz009YTLIgUhX9cxVx46z_7KHgGU-8MlIhOihw0153-1fvpRkCtBGtWvwumwMx-QXWiDVdGk8mrnl6gyvUwtXnJPU62vDBbgK9y4TpqFtdlzP0b4Gi9WqelGHzGM2W5dIlIOYa3ZQdu/s1600/cc16b4bddc237416aa07dbbecdee96ce.jpg" height="320" width="191" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μες από διάφορες παροιμίες του τόπου μας αποκαλύπτεται
μιά δοξασία παλιά. πως το νερό κάποιες ώρες κοιμάται., όπως σ΄αυτήν που λεν στην Κυνουρία : «το νερό κοιμάται, αλλά
ο κακός άνθρωπος δεν κοιμάται». Στην ΄Ηπειρο πάλι λεν πως «τα νερά κοιμούνται,
οι εχθροί δεν κοιμούνται , ενώ στη Γορτυνία « το ποτάμι κοιμάται, ο οχτρός δεν
κοιμάται». Απαράλλακτη παροιμία έχουν και οι Αλβανοί και οι Τούρκοι , ενώ άλλοι
ευρωπαϊκοί λαοί εκφράζουν την ίδια έννοια για τον εχθρό χωρίς την αντίθεση
προς το νερό, ίσως γιατί κι άν είχαν ποτέ την ίδια με μας δοξασία , την λησμόνησαν εντελώς π. χ οι Γάλλοι λένε “<span lang="EN-US">Enemi</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">ne</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">dort</span>”<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Στην Κρήτη πάλι πιστεύουν
πως το νερό κοιμάται μια ώρα τη νύχτα.και όποιος θέλει να πιεί , πρέπει να το
ξυπνήσει ταράσσοντάς το με το χέρι του απαλά , αλλιώς ,αγανακτεί και
του παίρνει το νού. Συναφής είναι και η ηπειρώτικη, πως δεν πρέπει να διασκελίζει
κανείς νερό τη νύχτα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Στον μεσαίωνα, επικαλούνταν τ' όνομα του αγγέλου των ποταμών και των
υδάτων όσοι περνούσαν νύχτα ποτάμι ή πίναν νερό.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Στη Σουηδία όποιος περνούσε νύχτα
από νερό θά 'πρεπε να φτύσει τρεις φορές για το διώξιμο του ενδεχόμενου κακού, πιστεύοντας πως τα πονηρά πνεύματα τις νύχτες φωλιάζουν στα νερά. Συγγενείς είναι και οι
γερμανικές δοξασίες , πως το νερό που αντλείται προ της ανατολής του ηλίου την μεγάλη
Παρασκευή και την Κυριακή του Πάσχα χάνει τις θαυμάσιες ιδιότητές του αν μιλήσει
αυτός που το αντλεί. Δεν αποκλείεται καθόλου
οι αντιλήψεις αυτές να μην είναι άσχετες με αυτήν που υπήρχε στους αρχαίους
΄Ελληνες σχετικά με την πηγή του Διός
στη Δωδώνη. Της πηγής αυτής το νερό το αποκαλούσαν "αναπαυόμενον" και λέγαν πως η πηγή στέρευε το μεσημέρι και έπειτα το νερό
σιγά- σιγά αυξανόταν, φθάνοντας στο μέγιστο τα μεσάνυχτα, ενώ έπειτα σιγά –σιγά πάλι ελαττωνόταν ως το επόμενο μεσημέρι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Η δοξασία για τον ύπνο του νερού και την τιμωρία αυτών που τάραζαν
την ανάπαυσή του, φαίνεται να εμπεριέχει τον χαρακτήρα παλαιότατης πρωτογενούς
θρησκευτικής παραστάσεως. Γιατί παρουσιάζεται
να πάσχει και να ενεργεί αυτό το ίδιο το στοιχείο της φύσης και όχι μια
ανθρωπόμορφη ή θηριόμορφη προσωποποιία του.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Συναντάται όμως στις παραδόσεις μας και η περίπτωση του χωρισμού της ψυχής
του στοιχείου από την ύλη του. ΄Ετσι στη Μύκονο κατά τη μαρτυρία του <span lang="EN-US">Villoison</span> , πριν από την άντληση
του νερού χαιρετούσαν τρεις φορές το τελώνι. Στην Αστυπάλαια δεν έπινε κανείς νερό
απ΄το πηγάδι που είχε το στοιχειό, αν δεν έκανε πρώτα το σταυρό του,
γιατί αλλιώς μπορεί να πάθαινε πολλά. Πολλές ακόμη παραδόσεις υπάρχουν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας για τα στοιχειά των πηγαδιών ή των πηγών, που βλάπτουν με διάφορους τρόπους
όσους τα ενοχλούν.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Η ανθρωπομορφική προσωποποιία των πηγαίων υδάτων έπλασε τις Ναϊάδες,
τις Υδριάδες και τις Πηγαίες νύμφες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Αντίστοιχα στην νέα ελληνική παράδοση συναντάμε
τις Νεράϊδες, τις Λάμιες και την Πηγαδίστρα. Η τελευταία είναι η νύμφη
των πηγών στην Οινόη του Πόντου. Κατά την κυνουριακή παράδοση, τα μεσάνυχτα, όταν
το νερό της κρήνης παύει να ρέει, βγαίνει η Λάμια , περπατά και κάθεται πάνω από
την κρήνη, χτενίζοντας με χρυσό χτένι τα μακριά ξανθά μαλλιά της. Όταν ξαναγυρίσει
στην κρήνη ,το νερό αρχίζει πάλι να τρέχει. Κατά την Αχαϊκή παράδοση όποιος
τολμήσει να πάρει νερό από τη βρύση καταμεσήμερο ή μεσάνυχτα η Λάμια τον χτυπά
και ή πεθαίνει ή αρρωσταίνει για πολύ καιρό. Στη Γορτυνία, το νερό κοιμάται όταν
βρίσκεται μέσα σ΄αυτό η Νεράϊδα. Για να φύγει και να τρέξει πάλι
το νερό, πρέπει να το ταράξουν ρίχνοντας μια πέτρα. Κατά την ίδια κυνουριακη
παράδοση, η προσωποποίηση της κρήνης, είναι μια κεφαλή ταύρου, που θυμίζει
τους ταυρόμορφους ποταμούς της αρχαίας μυθολογίας. Σε κάποιο μάλιστα θηραϊκό παραμύθι
το στοιχείο του ποταμού έχει το όνομα Βωδοκεφάλας.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ετσι απ΄την παράδοση αυτή του νερού που κοιμάται εμπνεύστηκε κι ο ποιητής και λέει:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /><br /><i>Μια ώρα κάθε νύχτα <br />κοιμάται το νερό<br />και όποιος το ξυπνήσει <br />του παίρνει το μυαλό<br /><br />Το λένε στο Παλέρμο<br />το άκουσα κι εγώ<br /><br />Μα όποιος στης αγάπης<br />τα ρεύματα πνιγεί<br />απ την αγάπη παίρνει<br />μια δεύτερη ζωη.</i></span><br /><br /> ……………………………….</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Βασική πηγή μας τα Λαογραφικά Σύμμεικτα
του Ν. Πολίτη </span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-7430990443203078932015-01-05T22:51:00.000+02:002015-01-07T08:29:13.598+02:00Θεσμοί και αξίες στην αθηναϊκή δημοκρατία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEighv7FkjtO8wLQLrX35B6moskgPFmVVchcMto4RngUKyW_9IxW9w9o7b5anePzHYPULY3eeqAtJeAO3vnmuPosoxrrHt33efPYyDU50FXH0mlGCQZvbdbBUSv4eKvPHcsWmCiEcpbT_h8H/s1600/260+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEighv7FkjtO8wLQLrX35B6moskgPFmVVchcMto4RngUKyW_9IxW9w9o7b5anePzHYPULY3eeqAtJeAO3vnmuPosoxrrHt33efPYyDU50FXH0mlGCQZvbdbBUSv4eKvPHcsWmCiEcpbT_h8H/s1600/260+(1).jpg" height="247" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<span style="color: #f9cb9c;">Τα τελευταία χρόνια γίνεται πάλι συχνά λόγος για την αρχαία δημοκρατία και τα διδάγματα που μπορεί να προσφέρει. Βασική επιδίωξη των συζητήσεων είναι η ανάδειξη ορισμένων χαρακτηριστικών της κλασικής Αθήνας ως κατάλληλων για τις σημερινές ανάγκες, με την αξιοποίηση μάλιστα των νέων τεχνολογιών. Το ζήτημα είναι προφανώς σύνθετο και αμφιλεγόμενο. Απαραίτητη είναι ωστόσο η προσπάθεια κατανόησης του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε το αθηναϊκό πολίτευμα......................................</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">.........................................................................................................................................................................</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Πρώτον η Εκκλησία του Δήμου στην κλασική Αθήνα, δηλαδή η θεσμοθετημένη συνέλευση των πολιτών δεν συνερχόταν αυτοβούλως, ούτε άλλωστε πολύ συχνά. Την συγκαλούσαν οι λεγόμενοι πρυτάνεις ( οι 50 δηλαδή από τους 500 βουλευτές της πρυτανεύουσας κάθε μήνα φυλής), σύμφωνα με αυστηρώς καθορισμένους τύπους, το πολύ σαράντα φορές το χρόνο. Δεύτερον κατά τις εργασίες της Εκκλησίας μπορεί να είχαν θεωρητικώς δικαίωμα λόγου οι πάντες, αλλά τα ήθη, η απαραίτητη προετοιμασία και η σκληρότητα του πλήθους δεν επέτρεπαν παρά σε έναν πολύ περιορισμένο αριθμό επαγγελματιών ρητόρων να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Τρίτον, οι προσερχόμενοι στην Εκκλησία δεν είχαν το δικαίωμα να προτείνουν για συζήτηση όποιο θέμα επιθυμούσαν. Η κατάρτισης της αυστηρώς προκαθορισμένης ημερήσιας διάταξης ήταν υπόθεση των πρυτάνεων. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ακόμα σημαντικότερο, τα διάφορα θέματα δεν εισάγονταν για συζήτηση από τους πρυτάνεις ανοιχτά και απροϋπόθετα. Είχαν συζητηθεί εκ των προτέρων, συνήθως αναλυτικώς, στη Βουλή των 500, η οποία κωδικοποιούσε και τις ενδεχόμενες αποφάσεις που ήταν δυνατόν να ληφθούν με τα λεγόμενα προβουλεύματα. Η Εκκλησία αντάλλασσε έτσι απόψεις γύρω από προδιαμορφωμένα σχέδια αποφάσεων. Στην καλύτερη περίπτωση είχε τη δυνατότητα να ζητήσει από τη Βουλή τη σύνταξη κάποιου προβουλεύματος και επίσης να προτείνει τροπολογίες στα σχέδια που της υποβάλλονταν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Μας ενδιαφέρει ωστόσο περισσότερο ένα τέταρτο ζήτημα που είναι ίσως και το πλέον παρεξηγήσιμο και παρεξηγημένο. Στην Εκκλησία δεν συναθροιζόταν το σύνολο,, αλλά ένα μέρος μόνο των ενηλίκων πολιτών. Το ποσοστό των συνερχομένων ( ανάλογα με το μέγεθος του πληθυσμού που κυμαινόταν από εποχή σε εποχή ) δεν υπερέβαινε το 1/5/ ή και το 1/10 των ανδρών που είχαν το σχετικό δικαίωμα- για ν΄αφήσουμε κατά μέρος το πλήθος των ενηλίκων ελευθέρων ανδρών της εποχής χωρίς πολιτικά δικαιώματα, και ακόμα περισσότερο κατά μέρος το σύνολο των γυναικών και των δούλων.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">................................................................................................................................................................................</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ετσι με τον τρόπο της , η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν μιά αντιπροσωπευτική δημοκρατία. ΄Ενας προκαθορισμένος αριθμός παρόντων ελάμβανε αποφάσεις στο όνομα ενός απροσδιορίστου και κυμαινόμενου συνόλου......................................................................................................................</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Η αθηναϊκή δημοκρατία θα μπορούσε έτσι να παραβληθεί, από την άποψη αυτή, λιγότερο με τις αυθόρμητες συνάξεις σε πλατείες, και περισσότερο με μιά σημερινή αστική δημοκρατία. Η Βουλή των 500 ήταν καθοριστική για τη λειτουργία της Εκκλησίας. Χωρίς αυτήν, η Εκκλησία δεν μπορούσε ούτε να συγκληθεί, ούτε να συζητήσει, ούτε να αποφασίσει, ούτε να εφαρμόσει τις αποφάσεις της. Η σημασία της προκύπτει αμέσως από την παρατήρηση ότι συνερχόταν καθημερινώς, όλες τις εργάσιμες ημέρες, δηλαδή 275 περίπου ημέρες τον χρόνο. Παρακολουθούσε έτσι όλα τα σημαντικά ζητήματα της πόλης αδιαλείπτως και επισταμένως.................................................................................................................................................................................................................................................................................................................Ο χαρακτήρας της Βουλής προκύπτει και από τον τρόπο της συγκρότησής της. Σε αυτήν αντιπροσωπεύονταν τυπικώς οι δέκα νοητές φυλές στις οποίες είχε υποδιαιρέσει ο Κλεισθένης τους Αθηναίους. Αλλά η επιλογή τους βασιζόταν, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό , στους 139 δήμους τις Αττικής, που αποτελούσαν γεωγραφικές ενότητες, μικρές και μεγάλες.Κάθε δήμος υπέβαλλε έναν αριθμό υποψηφίων από τον οποίο επιλέγονταν με κλήρωση όσοι προβλέπονταν. ΄Ετσι σε κάθε Βουλή υπήρχε εκπροσώπηση κάθε περιοχής, πλούσιας ή φτωχής, αγροτικής ή αστικής, ορεινής ή πεδινής. Η αντιπροσώπευση των Αθηναίων ήταν πλήρης.....................................................................</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Κανείς δεν μπορούσε να επιλεγεί περισσότερες από δύο μή συνεχόμενες φορές.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τα δεδομένα αυτά υποδεικνύουν ότι η Βουλή δεν ήταν ακριβώς ένα όργανο. ΄Ηταν ένα σώμα, που επικύρωνε προτάσεις και διαμόρφωνε εισηγήσεις. Εξασφαλιζόταν έτσι ότι υπέβαλλε στην Εκκλησία σχέδια αποφάσεων, τα οποία ήταν σεβαστά και μπορούσαν να γίνουν εύκολα αποδεκτά. Η μεγάλη της αξία βρισκόταν στο πλήθος της που εξασφάλιζε την αντιπροσωπευτικότητά της.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Περνώ γρήγορα στο δεύτερο μείζον και επίσης συζητημένο θέμα, την επιλογή αρχόντων όχι με εκλογή, αλλά με κλήρωση.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ηδη από την αρχαιότητα, η μέθοδος θεωρήθηκε από έγκυρους σχολιαστές ως προσήκουσα στις δημοκρατίες, σε αντίθεση προς την εκλογή που θεωρήθηκε χαρακτηριστική της ολιγαρχίας. Η κλήρωση , αδιανόητη στις σημερινές δημοκρατίες, επιβεβαιώνει, καθώς λέγεται , την ισότητα των πολιτών και δεν επιτρέπει την διάκριση των γνωρίμων ή των επιφανών. Αχρηστεύει την προεκλογική εκστρατεία και ακυρώνει τα πλεονεκτήματα του πλούτου, της ευγλωττίας ή της ομορφιάς. Η δημοκρατία διοικείται έτσι από τυχαίους πολίτες, που αντιπροσωπεύουν απολύτως τη βούληση του συνολικού σώματος.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τους εύλογους αυτούς συλλογισμούς αμφισβητεί ωστόσο η ίδια η ιστορική πραγματικότητα. Ο ισχυρισμός μάλιστα ότι η κλήρωση ταιριάζει στη δημοκρατία διατυπώθηκε αποκλειστικώς από της ανυπόκριτους εχθρούς της, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Η ίδια η Αθηναϊκή δημοκρατία βεβαιώνει ότι έβλεπε το ζήτημα τελείως διαφορετικά.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Εάν η δημοκρατία θεωρούσε την κλήρωση πεμπτουσία του δημοκρατικού ιδεώδους τότε θα την εφήρμοζε στην επιλογή των σημαντικότερων αρχόντων, αυτών που πράγματι διοικούσαν την πόλη. Η κλήρωση ωστόσο γινόταν για 1.100 περίπου αξιωματούχους ( τους 500 βουλευτές και 600 με διάφορες άλλες αρμοδιότητες) που επιλέγονταν συνήθως για ένα μόνο χρόνο, χωρίς δικαίωμα επανεκλογής στην ίδια θέση, εκτός από τους βουλευτές που μπορούσαν να επιλεγούν δύο φορές στη ζωή τους. Οι περισσότεροι από 100 ανώτατοι άρχοντες, μεταξύ των οποίων οι στρατηγοί, οι εκπαιδευτές των εφήβων, οι αρμόδιοι για τις σοβαρές οικονομικές υποθέσεις, ο υπεύθυνος για την ύδρευση της πολης, καθώς και όσοι αναλάμβαναν εξέχουσες θρησκευτικές αρμοδιότητες, εκλέγονταν και δεν κληρώνονταν. Οι σημαντικότεροι μάλιστα από αυτούς είχαν το δικαίωμα της αδιάλειπτης επανεκλογής. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Βασικό δημοκρατικό ιδεώδες ήταν η αρχή της πλειοψηφίας, παρά τα ενδεχόμενα μειονεκτήματά της- γι΄αυτό άλλωστε οι Αθηναίοι καταμετρούσαν συνεχώς ψήφους, με ανάταση των χεριών, με βότσαλα και με όστρακα. Η κλήρωση απεναντίας δεν ήταν μιά δημοκρατική επινόηση. Στη συνείδηση των πολιτών ήταν ταυτισμένη με αριστοκρατικές αξίες, που έβρισκαν άλλωστε την εφαρμογή της σε θρησκευτικές πρακτικές μαντείων και ιεροσκόπων Στη σκέψη των Αθηναίων, ο κλήρος δεν εξασφάλιζε το τυχαίο και το αντιπροσωπευτικό, αλλά αυτό που διέθετε θεϊκή επίνευση. Θεωρήθηκε προτιμητέος για αξιώματα χωρίς μεγάλη σημασία- και μάλιστα όχι για να τα αναδείξει, αλλά για να τα υποβαθμίσει. ΄Οταν προέκυπτε αμφισβήτηση αρμοδιοτήτων, η εξουσία δινόταν πάντα στους αιρετούς, όχι στους κληρωτούς.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Διαφωτιστική είναι η επιλογή των βουλευτών. Η ανάγκη να βρίσκονται κάθε χρόνο 500 πολίτες διαθέσιμοι για καθημερινές συνεδριάσεις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι δήμοι υποδείκνυαν ως υποψήφιους ελάχιστους πολίτες. Η κλήρωση δεν έπαιζε συχνά κανέναν άλλο ρόλο από την επιλογή ανάμεσα στους βουλευτές και τους αναπληρωτές τους. ΄Οσο για την επιλογή των άλλων αξιωματούχων, αυτή βασιζόταν περισσότερο στην εθελοντική τους προσφορά και λιγότερο στην ίδια την κλήρωση. Η κλήρωση εξασφάλιζε ότι όταν οι προσερχόμενοι ήταν περισσότεροι από τους αναγκαίους, η επιλογή μπορούσε να γίνει γρήγορα και απλά.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Η διοίκηση της πόλης ήταν μιά πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στην τύχη ή τους θεούς. Αλλά και για τους κληρωτούς εφαρμόστηκε το σύστημα της εκ των προτέρων δοκιμασίας, που μπορούσε κάλλιστα να αποκλείσει τους ακατάλληλους. Ως ιδεολογία , η κλήρωση καθιστούσε όλους τους αθηναίους πολίτες άριστους (αριστοκράτες) και έτσι ικανούς να αναλαμβάνουν αδιακρίτως τα μάλλον κοινά, απλά και συνηθισμένα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τέλος η έννοια της δημοκρατίας θεωρείται συχνά ταυτόσημη, ή πάντως συναφής, με την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή της αναδιανομής πλούτου, όχι με οικονομικούς μηχανισμούς, αλλά με πολιτικές παρεμβάσεις. Μάλιστα ο όρος δημοκρατία χρησιμοποιείται κάποτε και ως συνώνυμος του σοσιαλισμού. ΄Εχει έτσι ενδιαφέρον να δούμε πώς έβλεπαν το ζήτημα οι ίδιοι οι αρχαίοι Αθηναίοι. Και ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον να θυμηθούμε πώς το χειρίστηκαν στην πράξη. Ας ξεκινήσουμε με τα περιθώρια που είχε το δημοκρατικό πολίτευμα να παρεμβαίνει στην οικονομία και την ατομική κατοχή πλούτου.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Σύμφωνα με τις αρχές της, η αθηναϊκή δημοκρατία δεν είχε κανέναν περιορισμό στο είδος των πολιτικών αποφάσεων που μπορούσε να πάρει. Είχε τη δυνατότητα να αποδώσει το δικαίωμά του πολίτη σε μη πολίτες. Το δικαίωμα να απελευθερώσει δούλους, να επιβάλει πρόστιμα ή έκτακτες εισφορές. Να κηρύξει τον πόλεμο ή να συνομολογήσει ειρήνη. Παρόμοια θέματα συζητήθηκαν πολλές φορές. ΄Οταν σε συνθήκες μεγάλης κρίσης οι Αθηναίοι σχεδίαζαν να εκτελέσουν τους στρατηγούς που νίκησαν στις Αργινούσες επειδή δεν είχαν περισυλλέξει τους ναυαγούς, το πλήθος κραύγαζε ότι ήταν φοβερό να μην αφήνουν τον δήμο να κάνει ότι θέλει. (Ξενοφών, Ελληνικά 1.7.12)</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Η αθηναϊκή δημοκρατία ωστόσο δεν έκανε ποτέ μαζική ή συστηματική χρήση παρόμοιων δικαιωμάτων. Απαιτούσε ασφαλώς από τους πολύ πλούσιους συμμετοχή σε σημαντικές δαπάνες της πόλης, χωρίς ωστόσο να τους στερεί την προνομιούχο τους θέση. Ουδέποτε άλλωστε επέβαλε γενική φορολογία, προοδευτική ή άλλη. Απεναντίας, θεωρούσε καθήκον της να προστατεύει τους πλούσιους, τόσο για λόγους δικαιοσύνης, όσο και για το συμφέρον της. Αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά τους, τα μέλη του αθηναϊκού δικαστηρίου, οι Ηλιαστές, ορκίζονταν ότι δεν θα προβούν σε παραγραφή ατομικών χρεών, ούτε σε αναδασμό αθηναϊκής γής (Δημοσθένης 24.149)</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">΄Οπως εξηγούσε ο Δημοσθένης στο μέσον του τέταρτου αιώνα, όταν τα δημόσια οικονομικά βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση, η Αθήνα μπορούσε να αισιοδοξεί ."Χρήματα υπάρχουν", έλεγε με πάθος στους συμπολίτες του, όλα συγκεντρωμένα στα χέρια των λίγων πολύ πλούσιων Αθηναίων. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαν και δεν έπρεπε να αναζητηθούν ακαίρως. Ακόμα και οι απειλές ή οι προειδοποιήσεις ότι οι Πέρσες ετοιμάζονταν να καταλάβουν την πόλη, θα οδηγούσε στην απόκρυψη των περιουσιών. ΄Αρα κάθε έκτακτη εισφορά θα είχε πενιχρά αποτελέσματα. Μόνο τη στιγμή που οι εχθροί θα βρίσκονταν πια προ των πυλών, για να σώσουν μέρος τουλάχιστον της περιουσίας τους οι πλούσιοι, θα συνεισέφεραν προθύμως το υπόλοιπο. (Δημοσθένης 14.24-26)</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Η ισότητα την οποία επαγγέλθηκε η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν πολιτική, όχι οικονομική. Από την άλλη βεβαίως πλευρά, η δημοκρατία δεν επέτρεπε στους πλούσιους να ασυδοτούν, να εκβιάζουν και να ιδιοποιούνται την περιουσία ή τον μόχθο των φτωχών πολιτών. Ακόμα λιγότερο να υποδουλώνουν ελεύθερους πολίτες λόγω χρεών. Στην κλασική Αθήνα κανένας πολίτης δεν κινδύνευε να χάσει την ελευθερία του λόγω υπερβολικού δανεισμού. Με δυό λόγια, η δημοκρατία χρησιμοποίησε τα πολιτικά της δικαιώματα παρέμβασης στην οικονομία περισσότερο για να διατηρήσει την κοινωνική τάξη, παρά για να την ανατρέψει....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Απομένει μιά ακόμα μικρή λεπτομέρεια για να κλείσουμε τη σύντομη, επιλεκτική και περιληπτική αυτή παρουσίαση. Μιά μικρή λεπτομέρεια που τείνουν να λησμονούν οι περισσότερες σχετικές συζητήσεις. Και τη λησμονούν επειδή ακριβώς την άφησαν ασχολίαστη τόσο οι οπαδοί της δημοκρατίας, όσο και οι εχθροί της. Συμβαίνει να γνωρίζουμε πάντως, έστω και σε γενικές μόνο γραμμές, ότι βάση και ραχοκοκαλιά της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν ήταν μόνον οι απολύτως αντιπροσωπευτικές φυλές, που περιελάμβαναν σε σωστές αναλογίες όλα τα είδη πολιτών. Πέρα από τις 10 νοητές φυλές υπήρχαν και οι 139 δήμοι που, ως γεωγραφικές ενότητες, δεν ήταν διόλου ομοιόμορφοι ή αντιπροσωπευτικοί.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ενα από τα ελάχιστα χαρακτηριστικά των δήμων που γνωρίζουμε είναι ότι οι συνελεύσεις τους συνέρχονταν τακτικά και ότι αποφάσιζαν για όλα τα τοπικά θέματα. Στις συναθροίσεις τους μάλιστα η προσέλευση έπρεπε να είναι όσο μεγαλύτερη γινόταν, χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς. Επρόκειτο για μιά κυριολεκτικώς άμεση δημοκρατία.Ορισμένοι μάλιστα μελετητές θεωρούν ότι ακόμα και ο όρος δημοκρατία δεν δηλώνει την εξουσία του Δήμου των Αθηναίων, αλλά την αφανή πλέον σε μας εξουσία των πολλών μικρών αθηναϊκών δήμων. Αυτοί δεν ήταν μόνο σχολεία της δημοκρατίας, αλλά και εφαρμογή της στην καθημερινή ζωή. Ενδέχεται έτσι το σημαντικότερο δίδαγμα της αθηναϊκής δημοκρατίας να βρίσκεται ακριβώς στον συνδυασμό μιάς άμεσης με μιά αντιπροσωπευτική και αποτελεσματική δημοκρατία.</span><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">απόσπασμα από το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ Ι.ΚΥΡΤΑΤΑ</span><br />
<span style="color: #a2c4c9;">"Μαθήματα από την αθηναϊκή δημοκρατία" </span><br />
<span style="color: #a2c4c9;">εκδόσεις: 21ος παράλληλος</span><br />
<br /></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-13622259097340450132015-01-02T06:40:00.004+02:002015-01-02T20:00:58.204+02:00ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΔΙΚΑΙΩΤΕΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ (Φ.ΝΙΤΣΕ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj25thBrBXg4kDnvrNXKad5ePjJGVkhyphenhyphen3oW3FoH7zQ0DIM2R14aV6Bg84oDOoVkWYsNVBzYIURGBL15iTmiFUHKrDZuZW4HlmhbTcSLmDrEmL5iz2C5tpku1luJhzuVdsplzMz5R4mzlYbU/s1600/Nietzsche1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj25thBrBXg4kDnvrNXKad5ePjJGVkhyphenhyphen3oW3FoH7zQ0DIM2R14aV6Bg84oDOoVkWYsNVBzYIURGBL15iTmiFUHKrDZuZW4HlmhbTcSLmDrEmL5iz2C5tpku1luJhzuVdsplzMz5R4mzlYbU/s1600/Nietzsche1.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><span lang="EN-US">H</span><span lang="EN-US"> </span>φιλοσοφία έχει εχθρούς. Και καλό θάταν να τους ακούει
κανείς, ιδιώς όταν συμβουλεύουν τους Γερμανούς
ν΄απαλλάξουν τ΄άρρωστα μυαλά τους απ΄τη μεταφυσική, συστήνοντάς τους,
μάλιστα, να στραφούν στη Φύση για να
εξαγνιστούν, όπως έγραφε ο Γκαίτε, ή στη μουσική για να λυτρωθούν, όπως
διακήρυττε ο Βάγκνερ. Οι ιατροί του λαού, απορρίπτουν τη φιλοσοφία. Συνεπώς,
όποιος θέλει να τη δικαιώσει, θα πρέπει να δείξει για ποιό σκοπό οι υγιείς λαοί
τη χρησιμοποίησαν και τη χρησιμοποιούν. Τούτο ίσως ν΄αποβεί ωφέλιμο και για
τους άρρωστους : μπορεί έτσι να καταλάβουν κι ΄αυτοί, γιατί επιτέλους τους
έβλαψε!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Υγεία υπάρχει και χωρίς Φιλοσοφία, ή έστω με μιάν όλως
μετριoπαθή, σχεδόν «παδιαριώδη» χρήση
της. Πάμπολλα τα παραδείγματα: οι Ρωμαίοι, λ.χ, στην ακμή τους, έζησαν χωρίς
αυτήν. ΄Όμως, όταν αρρώστια πλήττει έναν λαό, πώς γίνεται η Φιλοσοφία να του
δώσει τη χαμένη του υγεία; -τέτοιο παράδειγμα πού θάβρισκε κανείς ; Χρήσιμη,
σωτήρια κ΄ευεργετική φάνηκε στους υγιείς λαούς. Τους άρρωστους τους
χειροτέρευε. ΄Οποτε ο κοινωνικός ιστός ξέφτιζε, η φιλοσοφία ποτέ δεν
αποκατάστησε τη φθαρμένη κλωστή, δε δυνάμωνε την αίσθηση του ΄Ολου ξανά. ΄Οποτε
κάποιος αποφάσιζε να σταθεί εκτός, στήνοντας γύρω του το φράχτη της αυτάρκειας, η φιλοσοφία τον περιόριζε κι
άλλο, τον απομόνωνε – τον συνέτριβε! Γίνεται επικίνδυνη όταν στερείται των
βασιλικών δικαιωμάτων της- κι αυτά δεν της τα εξασφαλίζει ο οποιοσδήποτε, παρά
μόνον ο υγιής λαός…</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Ας πάμε όμως στο άφθαστο πρότυπό μας, να δούμε τι σημαίνει
«λαός υγιής». Οι ΄Ελληνες, κατεξοχήν υγιείς, δικαίωσαν τη φιλοσοφία εσαεί με
την ίδια τη σκέψη τους : καταπιάστηκαν μαζί της περισσότερο απ΄όποιον άλλο λαό.
Δε μπόρεσαν να σταματήσουν όταν έπρεπε : ακόμα και στα ισχνά τους γεράματα
παρέμειναν φλογεροί λάτρεις της, έστω κι αν «φιλοσοφία»τότε έλεγαν πιά μονάχα
τις θεοσεβείς σοφιστείες και τα πανιερώτατα ψιλολογήματα της χριστιανικής
δογματικής. Μείωσαν έτσι πολύ τ΄όφελος που θ΄αποκόμιζαν απ΄αυτήν όλοι οι
βάρβαροι μεταγενέστεροί τους που, τυφλωμένοι απ΄την ορμή της νιότης τους, δίχως
νου, γλίστρησαν κατευθείαν στις παγίδες και τα λεπτεπίλεπτα δίχτυα της…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">΄Όμως οι ΄Ελληνες κατάλαβαν πότε έπρεπε ν΄αρχίσουν – κι αυτό
το διδάσκουν πιο ξεκάθαρα απ΄όλους :φυσικά,
όχι μες στη θλίψη, όπως θάλεγαν ορισμένοι, θαρρώντας πως η φιλοσοφική ορμή
πηγάζει απ΄τη δυσαρέσκεια! Απεναντίας: μες στη χαρά, την πλήρη ακμή, κάτω από
τον ζέοντα ήλιο της πιο γενναίας και νικηφόρας ηλικίας. Τότε ακριβώς βάθυναν τη
σκέψη τους. Γι ΄αυτό δε μας διδάσκουν απλώς τι εστί φιλοσοφία, αλλά και τι
υπήρξαν οι ίδιοι. Αν ήταν τέτοια ανιαρά
γερόντια με έφεση για πρακτικά
ζητήματα- όπως φαντάζονται οι «καλλιεργημένοι» φιλισταίοι του καιρού μας-, ή
απλώς και μόνο μετεωρίζονταν μες στους ήχους, τις ανάσες και τις αισθήσεις
μιάς διαρκούς ευωχίας- καταπώς θέλουν να πιστεύουν κάποιοι αμόρφωτοι
φαντασιοκόποι-, τότε η πηγή της φιλοσοφίας δε θ΄ανάβρυζε ποτέ ανάμεσά τους. Το
πολύ- πολύ να κυλούσε κάνα ρυάκι- που σύντομα θα βούλιαζε στην άμμο ή θα
εξατμίζονταν- αλλ΄όχι βέβαια εκείνος ο πλατύς κι ορμητικός χείμαρρρος με τους
μεγαλοπρεπείς παφλασμούς κυμάτων, που ονομάζουμε αρχαία Ελληνική φιλοσοφία.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μολαταύτα αρκετοί επισημαίνουν με ζήλο πόσα πολλά έμαθαν
κ΄έφεραν οι ΄Ελληνες απ΄την Ανατολή. Τοποθετούν τον ΄Ελληνα «μαθητή» δίπλα στον
εξ΄Ανατολής «δάσκαλﻨτο «μαθητή» Ηράκλειτο δίπλα στον τάχα «δάσκαλό του» το
Ζωροάστρη. Τους Ελεάτες δίπλα στους
Ινδούς, τον Εμπεδοκλή δίπλα στους Αιγύπτιους. Θεωρούν ότι ο Αναξαγόρας
τελεί υπό την επίδραση των Εβραίων και ο Πυθαγόρας των Κινέζων. Παράδοξο θέαμα,
το δίχως άλλο! «Στα σημεία», λιγοστές οι καινοτομίες των Ελλήνων- να το
δεχτούμε: Αρκεί να μη μας «φορτώνουν» και το συμπέρασμα ότι τάχα η φιλοσοφία δεν ήταν
φύτρο γνήσιο της γής τους, αλλά «εισαγόμενο προϊόν», κάτι ξένο, που περισσότερο
τους έβλαψε παρά τους ωφέλησε. Θάμαστε ανόητοι αν ισχυριζόμαστε ότι οι ΄Ελληνες
αυτομορφώθηκαν. Απεναντίας, αφομοίωσαν τη ζώσα καλλιέργεια άλλων λαών, κι αν
προχώρησαν τόσο μακριά, ήταν γιατί μπόρεσαν, ακριβώς, να πετάξουν μακρύτερα το
ακόντιο που κάποιος άλλος λαός είχε αφήσει καταγής.΄Ηξεραν πώς να μαθαίνουν –
ήταν αξιοθαύμαστοι στην τέχνη αυτή. ΄Ετσι, πρέπει κ΄εμείς να μαθαίνουμε απ΄τους
γείτονές μας, για να ζούμε, όχι για να σωρεύουμε «γνώσεις», κι ό,τι μαθαίνουμε,
σκαλί σκαλί για ν΄ανεβαίνουμε όλο και ψηλότερα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Το ζήτημα της ιστορικής αρχής της φιλοσοφίας είναι όλως
αδιάφορο, αφού εν αρχή το καθετί είναι χοντροκομμένο, άμορφο, ρηχό και άσχημο,
κι΄αφού, τελικά σ΄όλα τα πράγματα ενδιαφέρουν μόνο οι κορυφές.΄Οποιος προτιμά
να καταπιάνεται όχι με την αρχαιοελληνική φιλοσοφία παρά με την αιγυπτιακή και
την περσική ( επειδή τάχα ετούτες είναι ίσως πιο « αυθεντικές», κι΄οπωσδήποτε
αρχαιότερες) , είν΄όμοια πλανημένος μ΄εκείνους που παλεύουν ν΄αναγάγουν σώνει
και καλά, την τόσο εξαίσια και πλούσια σε νοήματα αρχαιοελληνική μυθολογία σε
κοινότοπα φυσικά σύμβολα- τον ήλιο, την αστραπή, τον αέρα και την ομίχλη, σα να
οδηγούσαν αυτά στην πρώτη- πρώτη αρχή της φιλοσοφίας!- , ή με κάποιους άλλους
που φαντάζονται πως ξαναβρήκαν λ.χ στους γενναίους Ινδογερμανούς και τη
λατρεία τους προς τον κοινό τοις πάσι Ουρανό, μιάν αγνότερη θρησκεία απ΄τον
πολυθεϊσμό των Ελλήνων.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Ο δρόμος προς την ιστορική αρχή, απ΄όπου και να τον πιάσεις,
οδηγεί πάντοτε σε βαρβαρισμούς. Ο μελετητής των Ελλήνων ας έχει πάντα κατά νουν
ότι η αδάμαστη ορμή για γνώση είναι στη ρίζα της εξίσου βάρβαρη με το μίσος προς τη γνώση. Μα οι΄Έλληνες είχαν το
βλέμμα στραμμένο στη ζωή, διψούσαν για ζωή, τιθασεύοντας έτσι και την ακόρεστη
δίψα τους για γνώσεις- γιατί ό, τι
μάθαιναν, ήθελαν αμέσως και να το ζήσουν! Καλλιεργημένοι οι ίδιοι,
άγονταν απεκυθείας στην ουσία της πνευματικής καλλιέργειας. Δεν βάλθηκαν να
εφεύρουν εκ νέου τα στοιχεία της φιλοσοφίας και της γνώσης, αλλά, ελεύθεροι από
σωβινιστική έπαρση, ξεκίνησαν πάραυτα να τα συμπληρώνουν , να τα επαυξάνουν, να
τα εξυψώνουν και να τα΄αποκαθαίρουν, κ΄έγιναν, έτσι, κατά μια διαφορετική
έννοια, εφευρέτες κι΄αυτοί, και μάλιστα γνησιότεροι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Εφηύραν τους αντιπροσωπευτικούς τύπους του φιλοσοφικού νού.
Οι μεταγενέστεροι δεν είχαν τίποτα ουσιώδες να προσθέσουν.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κάθε λαός, όσο νάναι, κοκκινίζει από ντροπή μπροστά σε μια
τόσο εξαίσια κοινωνία φιλοσόφων: το Θαλή, τον Αναξίμανδρο, τον Ηράκλειτο, τον
Παρμενίδη, τον Αναξαγόρα, τον Εμπεδοκλή, το Δημόκριτο και το Σωκράτη. ΄Ηταν
άνδρες εντελείς- κομμένοι από την ίδια πέτρα. Ανάγκη αυστηρή έδενε τη σκέψη και
το ήθος τους. Αγνούσαν κάθε σύμβαση, αφού την εποχή εκείνη δεν υπήρχε «τάξη»
φιλοσόφων ή λογίων εν γένει.Μες στη μεγαλόπρεπη μοναξιά τους, ήταν οι μόνοι που
ζούσαν με μια άσβεστη δίψα γνώσης. Ρέκτες όλοι τους- κατεξοχήν γνώρισμα των
Αρχαίων, που τους τοποθετεί πάνω απ΄όλους τους μεταγενέστερους-, λάξευαν τον εαυτό τους ως την πιο λεπτή και μεγαλειώδη
πτυχή του, μεταμορφώνοντάς τον διαρκώς, για να πετύχουν την εντελή μορφή του. Ο
συρμός διόλου δεν τους βοήθησε, δε διευκόλυνε το έργο τους. ΄Ετσι
συνδιαμόρφωσαν αυτό που ο Σοπενάουερ ονόμασε, σε αντίθεση με τη Δημοκρατία των
Λογίων, Δημοκρατία των Μεγαλοφυών: <span lang="EN-US">o</span><span lang="EN-US"> </span>ένας γίγαντας φωνάζει στον άλλον μέσα
από τα αχανή διάκενα των εποχών, κ΄ενώ χαμοσερνάμενοι νάνοι θορυβούν, ατάραχοι
αυτοί συνεχίζουν τον υψηλό πνευματικό τους διάλογο.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Από τούτον το διάλογο έχω προτάξει στον εαυτό μου να δώσω
όσα η κουφαμάρα μας μπορεί κάπως να «πιάσει» - ελάχιστα ασφαλώς. ΄Εχω την
εντύπωση πως μες απ΄το διάλογο των αρχαίων σοφών- από Θαλή ίσαμε Σωκράτη- αναφαίνεται
, έστω και σε γενικές γραμμές, η μορφή αυτού που εμείς ονομάζουμε Αρχαιοελληνικό.
Στα λόγια, μα και στην προσωπικότητά τους, αχνοδιαγράφονται τα μεγαλειώδη του χαρακτηριστικά- ολόκληρη η αρχαιοελληνική
ιστορία δεν είναι παρά το σκιώδες αποτύπωμά του, ένα θαμπό και δυσδιάκριτο αντίγραφό
του…Ακόμα κι αν «φωτίζαμε» απ΄τη σωστή οπτική γωνία την αρχαιοελληνική ζωή στο
σύνολό της και πάλι δε θα βρίσκαμε παρά έναν λαμπρό, ζωηρόχρωμο αντικατοπτρισμό
των ανώτερων πνευμάτων της.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Το πρώτο κιόλας «φιλοσοφικό γεγονός» , η ανακήρυξη των Επτά
Σοφών, ιχνογραφεί από μόνο του πειστικά κι ανεπανάληπτα τη μορφή του
Αρχαιοελληνικού.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">‘ Αλλοι λαοί έχουν αγίους, οι ΄Ελληνες , Σοφούς. Λένε πολύ
σωστά ότι ένας λαός δε χαρακτηρίζεται τόσο από τους μεγάλους άνδρες του, όσο από
τον τρόπο που τους αναγνωρίζει και τους τιμά. Σ’άλλες , κατοπινές εποχές, ο φιλόσοφος
ήταν ένας μοναχικός οδοιπόρος που βρέθηκε τυχαία σ΄εχθρικό έδαφος. Άλλοτε ξεγλιστρούσε
λαθραία, άλλοτε πορεύονταν μες απ΄την οχλοβοή με σφιγμένες γροθιές. Μόνο στην
αρχαία Ελλάδα η ύπαρξή του δεν είναι κάτι τυχαίο: νάτον, λ.χ τον 6<sup>ο</sup> και
7<sup>ο</sup> αιώνα εν μέσω των τεράστιων κινδύνων και των θελγήτρων μιάς
κοσμικής ζωής. Σα νάχει βγεί απ΄το άντρο του Τροφώνιου, βαδίζει μες στην αφθονία,
την ευτυχία που φέρνει το νέο, τη χλιδή και την καλοζωία των ελληνικών αποικιών.
Κάτι μας λέει ότι φτάνει σαν ευγενής αγγελιαφόρος, όπως κ΄η τραγωδία , που
γεννιέται την ίδια ακριβώς εποχή, κομίζοντας το ίδιο μήνυμα- κείνο που αποπνέουν
και τα ορφικά μυστήρια με τα τραχιά ιερογλυφικά τους..</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Οι κρίσεις των παλιών εκείνων φιλοσόφων για τη ζωή και την ύπαρξη
εν γένει, μας λένε πολύ περισσότερα απ΄ό,τι κρίσεις σημερινών, γιατί τότε η ζωή
ξετυλιγόταν πλούσια και μεστή, κι΄ο στοχαστής δε διχαζόταν, όπως σήμερα, ανάμεσα
στην επιθυμία για ελευθερία, ομορφιά και μεγαλείο, και στην ορμή για την Αλήθεια,
που ρωτάει επίμονα: τι αξίζει η ζωή; Δε μπορούμε εύκολα να μαντέψουμε τι έργο
επιτελεί ένας φιλόσοφος στους κόλπους ενός υφολογικά ενιαίου πράγματι πολιτισμού
– οι καταστάσεις και τα βιώματά μας μας εμποδίζουν- γιατί η εποχή μας τέτοια
συμπάγεια δεν έχει. Την απάντηση μπορεί να μας τη δώσει μόνο ένας πνευματικός
πολιτισμός σαν τον αρχαιοελληνικό. Μόνο αυτός – καθό κατεξοχήν δικαιωτής της φιλοσοφίας,
όπως είπα- μπορεί ν΄αποδείξει περίτρανα γιατί – και υπό ποιες προϋποθέσεις, ο
φιλόσοφος δεν είν΄ένας οδοιπόρος που ξεκόβει απ΄το κοπάδι και προβάλλει τυχαία,
πότ΄εδώ και πότ΄εκεί, μες στον κόσμο.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Σιδερένια Ανάγκη τον δένει σ΄έναν γνήσιο πολιτισμό, κ΄εκεί
δεσπόζει σαν υπέρλαμπρο άστρο. Όμως αν πολιτισμός δεν υπάρχει , μοιάζει μ΄έναν
απρόβλεπτο, τρομακτικό κομήτη. Οι ΄Ελληνες λοιπόν είν΄οι δικαιωτές του φιλοσόφου,
γιατί μόνο ανάμεσά τους αυτός δεν ήταν ποτέ κομήτης…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Από το έργο του Φρ. Νίτσε "Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">εκδόσεις GUTENBERG</span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-57484759449814259092015-01-02T03:55:00.007+02:002015-01-02T04:08:41.879+02:00ΤΑ ΚΑΡΚΑΝΤΖΕΛΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNaaYPM6Eu_LgP90_RoxJrapRjhLWM2UOahaqqnEauspYezmwBHusCb5B19QHzQLl42WKYdy_O1VV_DkrdXNynYSOgHolYtyYvrCWHDFMd-yVGu-k3JuOBi91kSM2U8RqJre4ur6pnptv2/s1600/ksotiko.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNaaYPM6Eu_LgP90_RoxJrapRjhLWM2UOahaqqnEauspYezmwBHusCb5B19QHzQLl42WKYdy_O1VV_DkrdXNynYSOgHolYtyYvrCWHDFMd-yVGu-k3JuOBi91kSM2U8RqJre4ur6pnptv2/s1600/ksotiko.jpg" height="320" width="213" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τα Καρκαντζέλια είναι οξαποδώ, που θέλουνε να χαλάσουνε τον
Κόσμο. Μα δεν έχουνε το ελέφτερο να γυρίζουνε άλλον καιρόν εξόν από τα
Δωδεκαήμερα. Για κείνο, ούλον τον άλλο χρόνο δίνουν και παίρνουνε για να
κόψουνε την πλατανήσια στήλα που
στηρίζει τον κόσμο και τον βαστάει στον αέρα. Θέλουνε ναν τον γκρεμίσουνε, να
μη μείνει ούτε σημάδι, για να κερδίσουνε τον πόντο τους οι αναθεμάτοι!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Πομ πημ, πομ πημ, πομ πημ! Βαρούνε με τα τσεκούρια τους, κι
άμα κοντοζυγώνουνε να κόψουνε πέρα πέρα την κολώνα, έρχουνται τα Χριστούγεννα ,
που είναι η διορία τους να βγαίνουνε στον απάνου κόσμο.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Ετότε παρατάνε τα τσεκούρια κ΄έρχουνται δω για να κάμουνε
στους ανθρώπους ό,τι κακό περνάει από το χέρι τους. Μαγαρίζουνε μέσα στα
ξεκούπωτα αγγειά , στους ξεπούμωτους φούρνους, στα ξεβούλωτα βαρέλια και στο
κανάτι με το νερό, κι όπου αλλού βρούνε
για να χτελέσουνε το σκοπό τους, πα να ειπεί για να κάμουνε τους ανθρώπους να
φάνε και να πιούνε από τις μαγαρωσιές τους.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Γιαφτό οι νοικοκυράδες φροντίζουνε κι απιστωμάνε ούλα τα
αγγειά, ή τα κουπώνουνε καλά. Μα για να μη ζυγώνουν ολότελα στα σπίτια του
κόσμου οι οξαποδώ, καίνε νιτσιές , χαμολιό ή παλιοτσάρουχα. ΄Οπου τους
μυρίσουνε απ΄αφτά, δεν πάνε ούτε στο σπίτι, ούτε και στο χωριό , μα
φέγουνε και το καταριόνται</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>« Χαμολιό μυρίζει εδώ;</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>Να χαθεί τέτοιο χωριό!»</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ετσι γλυτώνει ο κόσμος με τη μυρουδιά τουτουνώνε. Αν γελαστεί όμως κανείς και βάλει
στη φωτιά συκόξυλο, μαζώνονται ένα σούκουλο από δάφτα, τα τραβάει η μουρουδιά
της συκιάς, και ρίνουνε ποντίκια σε κείνο το σπίτι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Για να μη μπαίνουνε μέσα και κάνουνε ζημιές, φράζουνε τις
φανέστρες του σπιτιώνε με σφερδούκλια. Τα σφερδούκλια τα βάνουνε για να μη
μπαίνουνε τα διαβόλια και μαγαρίζουνε τις βροχαλιές τα νέματα και κόβονται.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Αν καταφέρει κανείς και πιάσει ένα καρκαντζέλι και το
μυρώσει, μένει με δάφτονε και κάνει ό,τι θέλημα διαταχτεί = είναι
καλοποταζάμενος υπηρέτης. Κι αν το βάλουνε να φυλάει πράματα, πάνε βρύση…Για να
φύγει και να ξαναπάει με τα καρκαντζέλια δε μπορεί, ά δεν ξαναμυρωθεί στον ίδιο
τόπο που το πρωτομυρώσανε.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Να και μια σκετική παράδοση, από το πλήθος που υπάρχουνε:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">“Μια βολά, μια γριά ήθελε να πάει στο μύλο, και να βρεί
αδειά ν΄αλέσει και να ξαναγυρίσει, σηκώθηκε μπονωρούλια, φόρτωσε και ξεκίνησε.
Ο γέρος της της έλεγε να κάτσει να πάρει η μέρα, μα εκείνη δεν τον άκουσε.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">-΄Οποιος προγέβεται στο σπίτι, δειπνάει στο μύλο! του κάνει
και ξεκίνησε με το γαϊδαράκο της.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μα καθώς εσκαπέτησε από το χωριό, τηράει , τι να ιδεί! ΄Ένα
ψίκι καρκαντζέλια ολόγδυτα εχορέβανε σ ΄ένα σιωματάκι...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Πλιά τι τη θες τη μάβρη γριά! Την εζώσανε τα φίδια…Κάνει γα
γυρίσει πίσω τηράει άλλα διαόλια, ο τόπος γιομάτος. Τι να κάμει η κακομοίρα,
πούθε να κάμει, για να γλυτώσει;Οπούθε
να στρίψει, το ίδιο είναι , μπροστά βαθί και πίσω ρέμα, που λέει ο λόγος. Η
καρδιά της εβάργε σαν κόπανος και τσιοκαλάγανε τα δόντια της από την
τρεμούλα…Καλά που δεν τα κακάρωσε, καθώς ερχόσαντε τα΄απόφωνα σαν από χίλιες
ζυγές ταβούλια…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Εδεκεί της ήρθε φώτιση να βγάλει τα σκουτιά της. Ο πινιμένος
από τα μαλλιά του πιάνεται, που λέει ο λόγος.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">- Μπορεί να ξεγελαστούνε, είπε με το νού της η γριά, και να
μην καταλάβουνε πως είμαι άνθρωπος, άμα με ιδούνε τσίτσιδο σαν εδάφτα!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και τόντις η γριά εγδύθηκε, έμεινε όπως την έκαμε η μάννα
της , έβαλε τα σκουτιά της απανωγόμι στο βασταγούρι, το κέντησε με το ραβδί της
για να προχωρέσει κι ακολούθησε κι αφτή
απόκοντα σκυφτά- σκυφτά και προφυλαχτά. Μα δεν εγλύτωσε η καψερή. Κάποιο
αναθεματισμένο την είδε, ξαπολύθηκε από το χορό, έτρεξε πίτι-πίτι, την άρπαξε
από το χέρι και την ετράβηξε στο χορό. ΄Όπως ήτανε ζαρωμένη και
μαβρομπαριασμένη η γριά, την επέρασε για καρκαντζέλι και την έβαλε να χορέψει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Η γριά τι να κάμει; Χόρεβε, ήθελε δεν ήθελε. Τι έχεις γέρο,
που χορέβεις! Που λέει ο λόγος. Κι όσο πήγαινε και κάρδιεβε κιόλας, γιατί εμ
δεν την εγνωρίσανε τα ξωτικά, έμ εζεστάθηκε με το χορό. Αφήνω που κόντεβε να
φωτήσει, να μου πάνε κατά καπινού τ΄αναθεματισμένα.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">΄Αμα ήρθε η αράδα της γριάς να χορέψει μπροστά, τους εφάνηκε
παράξενο που δεν ήτανε όμοια με δάφτα. Μα δεν το πολιαστήκανε πως είναι άνθρωπος
και για να χασμουδέψουνε της εσυνταριάξανε μια σάτερα, αντίς μου για τραγούδι
του χορού κι ούλο της το λέγανε:’</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">« Πάνου μαλλάκια,</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">Κάτου μαλλάκια,</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">Και στη μέση καρδαμούλες!»</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Κι΄όσο χασκαρίζανε κείνα, χοροπήδαγε η γριά και χορομπουλάγανε
κ΄οι καρδαμούλες της ( έτσι παραμοιάζανε τα στήθια της γριάς).</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">΄Έναν καιρό , λαλήσανε τα κοκόρια. Καθώς τ΄ακούσανε τα παγανά,
βάλανε τη φωνή:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">-</span><span style="color: #a2c4c9;"><i>‘ <span lang="EN-US">A</span>σπρος
κόκορης λαλεί:</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>-Φέγατε να φύγουμε!</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>Φέγατε να φύγουμε</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>Τι έφτας΄ο τουρλόπαπας</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>Με την αγιαστήρα του</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>Και με την πλαστήρα του</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;"><i>Να μας αγιάσει τον κ….»</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Και μπράσι! Εκάμανε και γινήκανε άρατα και πείρατα ούλα, εξόν
από κείνο που χόρεβε κοντά στη γριά, που το κράτησε σφιχτά και δεν τάφηκε να φύγει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Εκείνο πολέμαγε ναν τη γελάσει τη γριά, πότε καμωνότανε πως
εξεράθη κι άξαφνα πεταγότανε να φύγει, πότε την περκάληγε ναν τ’ απολύκει. Μα
πού να παμπωθεί η γριά που είχε τα μάτια της τέσερα και δεν τόντωνε τρίχα!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τ΄αναθεμάτο , σαν είδε κι απόειδε από τη γριά, έβαλε τις φωνές
να ρθούνε τα συντρόφια του ναν το γλυτρώσουν από την «παλιόγρια που το τσάκωσε»,
μα δεν εκότησε να ζυγώσει κανένα κατά κείθε. Μόνο φωνάζανε της γριάς από μακρυά:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">" - <span lang="EN-US">E</span>ερε
γρριά από τη Σπαρτινού</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">Κι από τη Σεντεμεντεκλού,</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">Γιατί μας πήρες το γαμπρό;</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;"><span lang="EN-US">A</span>πόλα
τον να ρθεί σιαδώ,</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">Γιατί μας κλαίει η νύφη!»</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Η γριά κοντά στο νού πώς δεν τον απόλυκε. Τον πήρε μαζί της και
πήγε και τονε μύρωσε και γίνηκε άνθρωπος. ΄Εμεινε τριάντα χρόνια και της εφύλαγε
τα γιδοπρόβατα κι ούλον τον καιρό βγαίνανε καλά πέρα πέρα. Βρύση πηγαίνανε! Και
πολλά γινόσαν, και παχιά ήσαντε. Αν ειπείς για γάλα;Ποτάμι!...΄Αλλως τουν ξαλλέωνε!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Μα σε τριάντα χρόνια ο αναθεματισμένος κάπως έκαμε και γέλασε
τη νύφη της γριάς και τόδωκε το μύρο και καταμυρώθηκε, στον ίδιο τόπο που τον είχε
μυρωμένο η γριά και λύθηκε. Ανέβηκε στο παρεθύρι, έκοψε κάμποσες π..δές και
καταράστηκε:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">“ ‘Όπως σκορπήσαν οι π..δές μου , </span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;">να σκορπίσουν και τα πράματα που φύλαξα "</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: #a2c4c9;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Από δεκεί χάθηκε και δεν είδε κανένας τι εγίνηκε.Μα χαθήκανε
και τα πράματα που φύλαγε. Τά πιασε κράνη και γινήκανε ήσμου διάσμου!»</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Διαβολίτσι, Δεκέβρης 1928</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΙΝΗΣ</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ν.Εστία)</span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-29422064854457817152014-12-30T08:40:00.000+02:002014-12-30T08:40:13.033+02:00 Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="post bg2 online" id="p35146" style="background-color: #e1ebf2; background-image: url(http://www.fourakis-kea.com/forum/styles/dimothinia/imageset/el/icon_user_online.gif); background-position: 100% 0px; background-repeat: no-repeat; font-family: Verdana, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 10px; line-height: 14px; margin: 0px 0px 4px; padding: 0px 10px;">
<div class="inner" style="margin: 0px; padding: 0px;">
<div class="postbody" style="clear: both; float: left; line-height: 1.48em; margin: 0px; padding: 0px; width: 562.390625px;">
<div class="separator" style="clear: both; color: #333333; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbc6xW03K4tinnr0m1nGlLQCHZFt6p8gT7wWLpkKla4MOtCqpHxsHR7KKfa4RIkHceefgkXecOuipVgPLsahms7eF9riEzmbW2POtTwqdJdFbZkY5g1X7hLfybcSDBPNAJBscwGyN8I2OD/s1600/%CE%97%CE%9B%CE%99%CE%98%CE%99%CE%9F%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbc6xW03K4tinnr0m1nGlLQCHZFt6p8gT7wWLpkKla4MOtCqpHxsHR7KKfa4RIkHceefgkXecOuipVgPLsahms7eF9riEzmbW2POtTwqdJdFbZkY5g1X7hLfybcSDBPNAJBscwGyN8I2OD/s1600/%CE%97%CE%9B%CE%99%CE%98%CE%99%CE%9F%CE%A3.jpg" /></a></div>
<div class="content" style="font-family: 'Lucida Grande', 'Trebuchet MS', Verdana, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 1.3em; line-height: 1.4em; margin: 0px; min-height: 3em; overflow: hidden; padding: 0px 0px 1px;">
<br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="font-weight: bold; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #a2c4c9;">Τὸ πλέον γνωστὸ αὐτὸ ἔργο τοῦ Εὐάγγελου Λεμπέση, δημοσιεύτηκε ἀρχικὰ στὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν» τὸ ἔτος 1941 μὲ ἀποτέλεσμα τὴν πολεμικὴ συζητήσεων κριτικῶν καὶ ἀντιπαραθέσεων στὶς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. Εἶναι γεμάτο ἀπὸ ὀξυδερκεῖς παρατηρήσεις πάνω στὸ τεράστιο θέμα τῆς βλακείας στὶς σύγχρονες κοινωνίες. Εἶναι μακροσκελές, στὴν καθαρεύουσα, ἀλλά, κατὰ κρίση ἀγαθοῦ, ἀνδρὸς ἀξίζει τὸν κόπο νὰ διαβαστεῖ καὶ νὰ γίνει κτῆμα ὅλων.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /></span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="margin: 0px; padding: 0px;"><i><b><span style="color: #b4a7d6;">Σχόλιο της αντιγράφουσας : H επιστημονική αυτή ανάλυση του αειμνήστου Λεμπέση, με βοήθησε να δώσω την απάντηση στην ερώτηση, γιατί ο πολιτικός μας βίος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο ,ατελείωτες δεκαετίες τώρα και γιατί μέχρι σήμερα το σκηνικό της εξουσίας παραμένει ίδιο και απαράλλακτο. </span></b></i></span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c; font-weight: bold; margin: 0px; padding: 0px;"><br /></span></div>
<div class="content" style="font-family: 'Lucida Grande', 'Trebuchet MS', Verdana, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 1.3em; line-height: 1.4em; margin: 0px; min-height: 3em; overflow: hidden; padding: 0px 0px 1px;">
<span style="font-weight: bold; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></span></div>
<div class="content" style="font-family: 'Lucida Grande', 'Trebuchet MS', Verdana, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 1.3em; line-height: 1.4em; margin: 0px; min-height: 3em; overflow: hidden; padding: 0px 0px 1px;">
<span style="font-weight: bold; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #a2c4c9;">Πρόλογος</span></span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ἁπλὴ ὑποσημείωσις ἐξ ὀλίγων γραμμῶν εἰς ἄλλην μελέτην μου ἡ παροῦσα μικρὰ ἐργασία ἐξελίχθη εἰς τὸ ἀνὰ χείρας δοκίμιον χάρις εἰς τὴν παρώθησιν τοῦ διαπρεπεστάτου νομικοῦ καὶ ἀγαπητοῦ φίλου Διευθυντοῦ τῆς «Ἐφημερίδος τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», κ. Ν. Π. Θηβαίου. Εἰς αὐτὸν ἑπομένως τὸν ἀνεξάντλητον εἰς ἐμπνεύσεις καὶ εἰς παντοειδῆ πρωτοτυπίαν ἐπιστήμονα καὶ συγγραφέα ὀφείλεται τόσον ἡ συγγραφή, καθὼς καὶ ἡ δημοσίευσις εἰς τὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», ὡς καὶ ἡ ἐνταῦθα ἀναδημοσίευσις τῆς παρούσης μικρᾶς πραγματείας. Ὀφείλομεν χάριτας εἰς αὐτόν, ἀπὸ κοινοῦ συγγραφεὺς καὶ ἀνανῶσται, διὰ τὴν σύντομον αὐτὴν ἐντρύφησιν εἰς τὸν χλοερὸν τοῦτον κόσμον μιᾶς κατηγορίας συνανθρώπων, τῶν ὁποίων ἡ κοινωνικὴ σημασία ἔχει δεινῶς ὑποτιμηθῆ καὶ τῶν ὁποίων τὰ δικαιώματα εἶναι ἐξησφαλισμένα οὐ μόνον -φεῦ!- ἐν τῷ βασιλείῳ τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ἔτι πλέον ἐπὶ τοῦ χλοεροῦ τούτου πλανήτου!</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ἐπὶ τοῦ περιεχομένου τοῦ παρόντος δοκιμίου οὐδεμίαν προεργασίαν γνωρίζω καὶ συνεπῶς δέον νὰ κριθῶ ἐπιεικῶς, ὡς πάντη στερούμενος «βοηθημάτων». Τολμῶ ἐν τούτοις νὰ φρονῶ, ὅτι τούτων οὐδόλως παρίσταται ἀνάγκη, διότι ἀληθῶς ἐξαιρετικῶς μέγας εἶναι ὁ πλοῦτος τοῦ ἀμέσου κοινωνικοῦ ἐμπειρικοῦ ὑλικοῦ καὶ ἐλαχίστη ἡ ἐκ τῆς ἐλλείψεως γραπτῶν βοηθημάτων στενοχωρία τοῦ γράψαντος.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ὡς πρὸς τὴν μέθοδον τέλος δέον νὰ ὑπογραμμίσω, ὅτι κατεβλήθη ἐνδελεχὴς προσπάθεια, ὅπως αὕτη εἶναι αὐστηρῶς ἐπιστημονική. Διότι πράγματι - ὡς ἐλπίζω ν᾿ ἀποδειχθῇ - πλὴν τῶν ἄλλων δεδικαιολογημένων ἀξιώσεων, τὰς ὁποίας δύναται νὰ ἔχη παρὰ τῶν λοιπῶν ἀτυχῶν συνανθρώπων, ἡ εὐτυχὴς καὶ παντοδύναμος κοινωνικὴ κατηγορία, ἥτις ἐξετάζεται ἐνταῦθα, εἶναι καὶ ἡ ἀξίωσις ν᾿ ἀποτελέσῃ σοβαρώτατον θέμα σοβαροῦ ἐπιστημονικοῦ χειρισμοῦ.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Θὰ ἔπρεπεν ἴσως, ἐκ λόγων εὐγνωμοσύνης πρὸς τοὺς ἀποτελοῦντας τὸ θέμα τῆς παρούσης μελέτης δυνάστας τῆς ἀνθρωπότητος ν᾿ ἀφιερωθῇ αὕτη εἰς αὐτούς. Ἐκ λόγων δικαιοσύνης ὅμως ἀφιεροῦται - καὶ οὐκ ἐπ᾿ ἐλάχιστον, πρὸς διδαχήν των - εἰς τοὺς δυναστευομένους: δηλονότι εἰς τοὺς εὐφυεῖς!</span></div>
<div class="content" style="font-family: 'Lucida Grande', 'Trebuchet MS', Verdana, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 1.3em; line-height: 1.4em; margin: 0px; min-height: 3em; overflow: hidden; padding: 0px 0px 1px;">
<span style="color: #f9cb9c;"> ......................................</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Εἰς τὴν πολυπληθῆ κατηγορίαν τῶν βλακῶν προσάπτεται ἀσφαλῶς ἄδικος καὶ ἐπιστημονικῶς ἐσφαλμένη μομφή, ὅταν οὗτοι χαρακτηρίζονται εἴτε ὡς ἄχρηστοι καὶ περιττὸν βάρος τῆς κοινωνίας, εἴτε ὡς παρασιτικοί, ἐκφράζεται δὲ συχνὰ ἡ ἀνόητος, ὡς θὰ ἴδωμεν, εὐχὴ ὅπως οὗτοι ἐκλείψουν. Τὸ πρόβλημα τῶν βλακῶν δὲν εἶναι ἐν τούτοις ἁπλοῦν ὅταν ληφθῆ πρώτον ὕπ᾿ ὄψιν ἡ στερεὰ καὶ ἀπολύτως ἀναγκαία θέσις, ἣν οὗτοι ἐπαξίως κατέχουν ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ. Οἱ βλᾶκες διαιροῦνται οὕτως εἰς δυὸ ὅλως ἀντιθέτους μεταξὺ τῶν «ὁμάδας», διεπομένας ὅμως ἀμφοτέρας ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ νόμου, τοῦ διαφορισμοῦ Ἡ πρώτη ἐκ τούτων ὁμὰς καταλαμβάνει ὡς γνωστὸν τὰς ὑποδεεστέρας ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις, ἤτοι εὑρίσκεται εἰς τὰς κατωτάτας βαθμίδας τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ. Πόσον εὐεργετικὴ διὰ τὴν κοινωνίαν εἶναι ἡ ὁμὰς αὕτη εἶναι περιττὸν νὰ τονισθῆ, διότι ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχεν ἐκμετάλλευσις καὶ ἄνευ ἐκμεταλλεύσεως δὲν θὰ ὑπῆρχε πολιτισμός. Εἰς δὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ: Ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχε διαφορισμός, διότι ἀντὶ τῆς ἀνισότητος, θὰ ὑπῆρχεν ἰσότης, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδὴ θὰ ἦσαν ὅλοι εὐφυεῖς, ὅπερ ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ διαφορισμοῦ τὸ αὐτό: ὡς νὰ ἦσαν ὅλοι βλᾶκες· διότι ὁ διαφορισμὸς ἀπαιτεῖ ρητῶς καὶ εὐφυεῖς καὶ βλάκας, περικοπτωμένων δὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν δυὸ τούτων σκελῶν του, αἴρεται ὁλόκληρος. Ἄνευ δέ, κατ᾿ ἀκολουθίαν, τοῦ διαφορισμοῦ, καθισταμένου δυνατοῦ μόνον διὰ τῆς σοβαρᾶς συμβολῆς τῶν βλακῶν, δὲν ὑπάρχει κοινωνία. Τοιαύτη λοιπὸν ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν, ἥτις ἄλλως τε ὑπὸ πάντων ἀναγνωρίζεται, μολονότι μόνον εἰς τὸν κοινωνιολόγον εἶναι ἐπιστημονικῶς γνωστή.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">II</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ἡ κατὰ τῶν βλακῶν καταφορὰ προκαλεῖται ἄλλως τε ὑπὸ τῆς δευτέρας ὁμάδος αὐτῶν, πλέον ἐνοχλητικῆς της πρώτης, ἀλλὰ καὶ ἐνταῦθα ἡ καταφορὰ αὕτη, ἐφ᾿ ὅσον ἐμφανίζεται ὡς λογικὴ κρίσις, εἶναι ἀκοινωνιολόγητος, ἤτοι ἀντεπιστημονική. Κατηγοροῦνται δηλαδὴ οἱ βλᾶκες τῆς δευτέρας ταύτης κατηγορίας ὅτι παναξίως κατέχουν σπουδαίας ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις. Ἀλλ᾿ ἡ κρίσις αὕτη προδίδει πλήρη μίας ὠρισμένης μορφῆς τοῦ διαφορισμοῦ ἄγνοιαν. Ἡ μορφὴ αὕτη δεδομένη μὲ φυσικὴν ἀναγκαιότητα ὡς ὁ νόμος τοῦ διαφορισμοῦ εἶναι ὁ στοιχειώδης κανών: «δέκα βλάκες καθ᾿ ἑνὸς εὐφυοῦς· δέκα ἀνίκανοι καθ᾿ ἑνὸς ἱκανοῦ· δέκα ἀδύνατοι καθ᾿ ἑνὸς ἰσχυροῦ κ.ο.κ.». Τὸ φαινόμενον τοῦτο, κλασσικόν, τυπικὸν καὶ αἰώνιον ἀφ᾿ ἧς ὑπάρχει ἀνθρωπίνη κοινωνία, δι᾿ ὅλης της Ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, δύνανται νὰ εἶναι «τυχαῖον»; Ἀλλὰ τυχαῖον εἶναι ὅ,τι ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβῃ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Οὐδέποτε ὅμως ὅ,τι πρὸ πολλοῦ ἔχει συλληφθῆ εἰς τὸν θεμελειώδη νόμον τοῦ διαφορισμοῦ. Καὶ τὸ μὲν ψυχολογικὸν ἐλατήριον τοῦ συνασπισμοῦ τῶν ὁπωσδήποτε «κάτω» κατὰ τῶν ὁπωσδήποτε «ἄνω» εἶναι δεδομένη διὰ τοῦ ressentiment.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν ἐνταῦθα εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique).</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">2. Ἡ ἔμφυτος τάσις τοῦ βλακός, ἐξικνουμένη συχνότατα εἰς ἀληθῆ μανίαν ὅπως ἀνήκῃ εἰς ἰσχυρὰς καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν περισσοτέρας πάσης φύσεως ὀργανώσεις, ἐξηγεῖται πρώτον μὲν ἐκ τῆς εὐκολίας τῆς ἀγελοποιήσεως, εἰς ἣν μονίμως ὑπόκειται, λόγω ἐλλείψεως ἀτομικότητος (ἐξ οὗ καὶ τὸ μῖσος τοῦ κατὰ τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ), δεύτερον δὲ ἐκ τοῦ ἀτομικοῦ ζῳώδους πανικοῦ, ὑπὸ τοῦ ὁποίου μονίμως κατατρύχεται, ἐκ τοῦ δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθη εἰς τὸ παντὸς εἴδους προλεταριάτον. Ἀποτελεῖ δὲ ἡ τάσις αὕτη ἀμάχητον σχεδὸν τεκμήριον περὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς πνευματικῆς του ἀναπηρίας. Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται αὐτόματος συρροὴ βλακῶν εἰς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, αἴτινες, ἐὰν μὲν εἶναι συμφεροντολογικαί, διατηροῦν τουλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων των, ἐὰν ὅμως εἶναι «πνευματικαί» περιέρχονται σὺν τῷ χρόνῳ εἰς πλήρη βλακοκρατίαν. Εἰς τὸ φαινόμενον τοῦτο ὀφείλει τὸν ἐκφυλισμὸν τοῦ λ.χ. ὁ μασσωνισμός, oι ἁπανταχοῦ Ῥοταριανοὶ ὅμιλοι, ὅλοι oι «πνευματικοί» σύλλογοι, καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ... Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν!. Ἑπόμενον εἶναι κατόπιν τούτων, ὅτι ὅπως ἡ λεγεὼν τῶν βλακῶν ὠθεῖται ἀκατανικήτως πρὸς τὴν ἀγέλην καὶ πρὸς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, οὕτω ὑφίσταται ἀκατανίκητον ἕλξιν ἀπὸ τὰς παντὸς εἴδους ἀγελαίας ἀντιατομικὰς καὶ ὁμαδιστικὰς θεωρίας, ἀπὸ τοῦ πάσης φύσεως παρεμβατισμοῦ ἢ διευθυνομένης οἰκονομίας ἢ 4ης Αὐγούστου μέχρι τοῦ σοσιαλισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ (Ἄλλοι εἶναι οἱ ἐκμεταλλευταὶ τῶν θεωριῶν αὐτῶν). Τούτων δεδομένων ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἀτελεύτητος καὶ αὐστηροτάτη ἐπιλογὴ βλακῶν εἰς τὰ ὁμαδικὰ συστήματα ἡ ὁποία, τὴ βοηθεῖα μίας πολιτικῆς βίας, κατοχυροῦται καὶ ὡς πολιτικὸν καὶ κοινωνικὸν καθεστὼς (4η Αὐγούστου), τόσῳ μᾶλλον, ὅσο ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψεως, χρήσιμος μόνον εἰς ἐκείνους, οἵτινες διαθέτουν σκέψιν, εἶναι μονίμως καὶ ἐξόχως ἀντιπαθητικὴ εἰς τοὺς βλάκας, διότι ἀσκουμένη ὑπὸ τῶν ἄλλων στρέφεται ἐναντίον των, ἴδια ὁσάκις οὗτοι κατέχουν ἐξουσιαστικὰς θέσεις, ἢ ἔχουν συνδέση συμφέροντα μὲ τοὺς κατέχοντας αὐτάς. Ἡ ἔλλειψις ἰδίας γνώμης, ἡ κολακεία καὶ ἡ ρᾳδιουργία (ἴδε κατωτέρω) τοὺς προορίζουν ἄλλως τε εἰδικῶς διὰ τὰς καταστάσεις ταύτας. Ἡ ἀκατανίκητος ἐπίσης τάσις τῶν βλακῶν πρὸς τὰς πάσης φύσεως ἀγελαίας ἐμφανίσεις (κοσμικαὶ συγκεντρώσεις καὶ causerie τρεφομένη ἐκ τῶν περιεχομένων τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν ραδιοφώνων, μόδα, κλπ.) καὶ διακρίσεις (τίτλοι, διπλώματα παράσημα) εἶναι κατόπιν τῶν ἀνωτέρω αὐτονόητος.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">III</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">3. Ἀλλὰ πόθεν εἶναι δεδομένη ἡ πραγματικὴ δυνατότης τῆς ἀποτελεσματικῆς δράσεως τῆς βλακικῆς ἀγέλης; Ἡ δυνατότης αὕτη εἶναι δεδομένη ἀπολύτως ἀντικειμενικῶς καὶ ἀνεξαρτήτως τοῦ ψυχολογικοῦ ἐλατηρίου (τοῦ ressentiment), τὸ ὁποῖον ἄλλως οὐδεμίαν θὰ εἶχε κοινωνικὴν δρᾶσιν καὶ ἀκολούθως κοινωνιολογικὴν σημασίαν. Εἶναι δεδομένη ἐκ τῆς μοιραίας θέσεως τὴν ὁποίαν κατέχουν εἰς τὴν κλίμακα τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ οἱ βλᾶκες, θέσεως εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναντικατάστατοι, διότι εἶναι θέσις ὑποδεεστέρα, ἀλλὰ καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητος διὰ τὸν ὅλον κοινωνικὸν μηχανισμόν, ὁ ὁποῖος βασίζεται ἀπολύτως εἰς τὰς κατωτέρας αὐτοῦ βαθμίδας. Εὐκρινέστατα διαφαίνεται ἡ ἐξάρτησις αὕτη τῶν ἀνωτέρω βαθμίδων καὶ προσώπων ἀπὸ τῶν κατωτέρων τοιούτων ὅπου αὕτη λαμβάνει μορφὰς καθαρῶς ἐκβιαστικάς, τὰς ὁποίας γνωρίζουν πάντες οἱ κοινωνικοὶ ἄνθρωποι. Ὡς παράδειγμα δύναται νὰ χρησιμεύση ἡ παρέλκυσις ἢ ὁ ἐνταφιασμὸς μίας ὑποθέσεως εἰς οἱανδήποτε ὑπηρεσίαν ὑπὸ κατωτέρων ὑπαλλήλων, ἡ ἔκδοσις ἐντάλματος συλλήψεως κατὰ καταζητουμένου ἐκληματίου, εἰς περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ κατώτερα ἀστυνομικὰ ὄργανα εἶναι ἀλληλέγγυα πρὸς αὐτὸν κλπ</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">4. Λαμβανομένης ἤδη ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ἐπικαίρου ταύτης θέσεως τῶν κατωτέρων βαθμίδων καὶ προσώπων ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ καθίσταται ἀπολύτως νοητὴ καὶ ἡ ἄνοδος αὐτῶν εἰς ἀνωτέρας βαθμίδας διὰ κοινοῦ μεταξὺ τῶν συνασπισμοῦ ἀναδεικνύοντος ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν δι᾿ ὀργανωμένης ἀντιστάσεως (boycotage) πρὸς τὰ ἄνω καὶ παραλύσεως τῶν τυχὸν ἀντιθέτων ἐνεργειῶν τῶν ὑπερκειμένων παραγόντων πρὸς ἀνάδειξιν ἄλλου πράγματι ἱκανοῦ, προσώπου, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ δι᾿ ὀργανωμένης προωθήσεως προσώπου ἐκ τῶν κόλπων αὐτῶν, πρὸς τὴν ἀνωτέραν βαθμίδα. Τὸ φαινόμενον τοῦτο καλεῖται κλίκα. Ὅτι τὴν ἐξέλιξιν ταύτην οὐδεὶς δύναται νὰ σταματήση εἶναι φανερόν, ὅσον εἶναι φανερὰ ἡ νομοτελειακὴ συνάρτησις τῶν ὡς ἄνω δεδομένων. Κατὰ τὴν αὐτὴν συνάρτησιν τὸ φαινόμενον συνεχίζεται: «ἑνὸς βλακὸς προκειμένου μύριοι ἕπονται», ὁ δὲ οὕτω ἀνελθῶν βλὰξ θὰ προωθήση ὁ ἴδιος πρόσωπα μόνον κατώτερα ἑαυτοῦ, μέχρις ὅτου ἡ μία βίαια ἔξωθεν ἐπέμβασις, ὑπαγορευομένη ὑπὸ τῆς ἀνάγκης ἄλλου τινὸς κοινωνικοῦ ὀργανισμοῦ, ἢ ὁ φυσικὸς ἐκφυλισμὸς ἑνὸς τοιούτου ὀργανισμοῦ ἐκ τῶν ἔσω, ἐπιφέρει θεμελιώδη τινὰ ἀνατροπὴν ἢ καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν τερματισμὸν τοῦ βίου τοῦ ἐκφυλισθέντος ὀργανισμοῦ. Οὕτω λ.χ., εἰς παρομοίαν περίπτωσιν ἡ τὸ 1910 ἀνελθοῦσα κοινωνικὴ ὁμὰς ἀνέτρεψε τὴν ἱεραρχίαν τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν προσώπων καὶ ἐντὸς τοῦ παλαιοκομματισμοῦ, καταστήσασα δυνατὴν τὴν ὑπεφαλάγγισιν τῶν παλαιῶν αὐτοῦ ἀρχηγῶν ὑπὸ νέων (Γούναρη, Στράτου κλπ.)</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">5. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνευ συνασπισμοῦ καὶ ὀργανώσεως, ἄνευ«κλίκας», ἀνερχόμενοι βλᾶκες ἢ ἀνίκανοι γενικῶς, ἀτομικῶς καὶ μόνον ἐπικρατοῦντες, εὑρίσκονται ἐν τούτοις δεσμευμένοι ὑπὸ τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ εἰς ἴσον βαθμὸν ὡς καὶ οἱ ὀργανωμένοι τοιοῦτοι. Διότι ἀντικειμενικῶς αἱ θέσεις τὰς ὁποίας λαμβάνουν εἶναι τοιαύται, ὥστε ἡ ἀνεπάρκεια τῶν ἢ νὰ εἶναι πλεονεκτικὴ ἢ νὰ εἶναι ἀνεκτή, οὐδέποτε ὅμως θέσεις ἀπαιτούσαι πραγματικὰ προσόντα, ἐκ τῶν ὁποίων, καὶ ἂν ἀκόμη φθάνουν εἰς αὐτάς, ἀνατρέπονται καὶ κρημνίζονται εἰς τὴν πρώτην ἀντίξοον περίστασιν καὶ ὑπὸ μεγάλου τινὸς ἢ μικροῦ πνέοντος ἀνέμου. Οὕτω λ.χ. πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κατέλαβον διαδοχικῶς πλεῖστα ἀξιώματα τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτείας, ἀπὸ τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, μέχρι τοῦ «Προέδρου τοῦ Συλλόγου Προστασίας Ἐγγύων Μυιῶν», τοῦ «Γενικοῦ Γραμματέως τῆς Γενικῆς Συνομοσπονδίας Πωλητῶν Ποντικοπαγίδων» κ.ο.κ., ἀξιώματα βεβαίως, τὰ ὁποῖα οὐδέποτε θὰ ἐπιδιώξη σοβαρῶς ἀπασχολούμενος ἄνθρωπος. Εἰς τὰ ἀξιώματα ταῦτα προστίθενται φυσικὰ καὶ διακρίσεις οἶον παράσημα, διπλώματα, δεξιώσεις κλπ</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ο causeur συνάδελφος τοῦ ἀνωτέρω ἀποτελεῖ ἀληθῆ κοινωνικὴν μάστιγα, διότι ὡς causerie ἐκλαμβάνει τὸ νὰ λέγῃ εἰς τοὺς χειμαζομένους συνανθρώπους τί ἀνέγνωσεν εἰς τὰς ἐφημερίδας, τί ἤκουσεν εἰς τὸ ραδιόφωνον καὶ τί τοῦ εἶπον διάφοροι καθ᾿ ὁδόν, ἐξικνούμενος ἔστιν ὅτε εἰς τὰ σχόλιά του, ὅταν ἀποφασίση νὰ σχολιάση εἰς δυσθεώρητα ὕψη ὀξυδερκείας καὶ πνευματικῆς χάριτος: ὅτι λ.χ. κατὰ τὴν νύκτα ἀναμφιβόλως ἐπικρατεῖ σκότος, τὴν δὲ βροχὴν ἀκολουθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ ὑγρασία... Εἰς ταῦτα προστίθεται ἐνίοτε καὶ ἡ «προστατευτική» στάσις αὐτοῦ ἔναντι τῶν πνευματικῶς ἀνωτέρων του, σκοποῦσα τὴν ὑποτίμησιν αὐτῶν εἰς τὰ ὄμματα τοῦ κόσμου κλπ.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">IV</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">6. Ἐνδιαφέρον εἶναι τέλος ἐνταῦθα τὸ φαινόμενον μερικῶν εὐφυῶν ἀνθρώπων, οἵτινες, ἐνστικτωδῶς διαισθανόμενοι τὸν κοινωνικῶς ἀνυπέρβλητον ρόλον τῶν βλακῶν καὶ τὴν λαμπρὰν κοινωνικὴν αὐτῶν σταδιοδρομίαν - ἐv τῇ «χρυσῇ» μέσῃ ὁδῷ τῆς μετριότητος ἐννοεῖται - ἀποφασίζουν νὰ ὑποδυθοῦν τὸν ρόλον αὐτόν, ὅπως ἀνέλθουν διὰ τῆς μεθόδου τῆς «νύσσης», ὡς αὕτη εὐφυέστατα ἀποκαλεῖται παρὰ τῷ λαῷ. Ἀλλ᾿ ὁ ρόλος οὗτος εἶναι ἐξαιρέτως δύσκολος ἐκ δυὸ λόγων: Πρῶτον ὑποκειμενικῶς ἡ ὕπαρξις πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ζωῆς ἔχει ὡς γνωστὸν ἀναποτρέπτους ἀντανακλάσεις ἐπὶ τῆς ἐξωτερικῆς φυσιογνωμίας, αἴτινες μὲ τὴν τελειοτέραν ὑπόκρισιν, δύσκολον εἶναι ν᾿ ἀποκρυβοῦν, πλὴν τῆς περιπτώσεως καθ᾿ ἣν εἶναι δεδομένον τάλαντον μεγάλου ἠθοποιοῦ. Ἡ ἁπλὴ παρουσία τοῦ εὐφυοῦς ἀνθρώπου εἶναι κατὰ κανόνα διὰ τὸν βλᾶκα εἰς τὸ ἔπακρον προκλητική. Τὸ ψυχολογικὸν σύμπλεγμα τῶν συναισθημάτων, τὸ ὁποῖον αὕτη ἐξαπολύει πάρ᾿ αὐτῶ εἶναι τὸ αὐτὸ ἀκριβῶς μὲ ἐκεῖνο τοῦ καταδιωκομένου καὶ πανικοβλήτου ζῴου ἢ ἀνθρώπου, ἐν καταστάσει φυγῆς ἢ ἀμύνης. Τὸ μῖσος, ὁ φόβος, ὁ φθόνος μετὰ τοῦ θράσους συμπλέκονται κατὰ τρόπον, δηλοῦντα διὰ τὸν ἐξησκημένον ὀφθαλμὸν σαφῶς εἰς πᾶσαν φράσιν, ἴδια ὑποτιμητικὴν ἢ μειωτικήν, τὴν κατάστασιν ἀμύνης. Δεύτερον ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ βλακός, ἡ ἔνστικτος καχυποψία αὐτοῦ εἶναι τοιαύτη, ὥστε ἡ ὑπόκρισις τοῦ εὐφυοῦς ν᾿ ἀποβαίνῃ ματαία, ἡ δὲ πραγματικὴ εἰλικρίνεια αὐτοῦ νὰ ἐκλαμβάνεται ὡς ὑπόκρισις. Ὁ βλὰξ ὡς πλησιέστερος πρὸς τὸ ζωϊκὸν βασίλειον, ἔχει τὴν ἔνστικτον καχυποψίαν οὕτω ἀνεπτυγμένην, ὥστε ν᾿ ἀδυνατῇ νὰ διαγνώσῃ ἢ νὰ ἐννοήση συλλογισμοὺς καὶ λογικοὺς ὑπολογισμοὺς τοῦ εὐφυοῦς, βασιζομένους ὄχι εἰς τὸ ἔνστικτον ἀλλὰ εἰς τὴν διάνοιαν. Ἄοπλος καὶ ἀνυπεράσπιστος ἔναντι τῶν ψυχρῶν ὑπολογισμῶν τῆς ξένης διανοίας, ἢς ὁ μηχανισμὸς τυγχάνει εἰς αὐτὸν νοητικῶς ἀπροσπέλαστος, μίαν μόνην ἄμυναν διαθέτει, ἀκριβῶς ὅπως τὸ ζῷον καὶ ὁ πρωτόγονος ἄνθρωπος: τὴν ἔνστικτον καχυποψίαν. Οὕτω ἐξηγεῖται καὶ ἡ φυσικὴ καὶ πνευματικὴ κατωτερότης τῶν λαῶν, οἵτινες ἐμπνέονται βασικῶς ὑπὸ τῆς καχυποψίας, ἣν αὐταρέσκως ἐκλαμβάνουν ὡς εὐφυΐαν. Ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων οἵτινες οὐδεμίαν ἀνάγκην ἔχουν αὐτῆς, ὡς ἀντιλαμβανόμενοι νοητικῶς τὸν κόσμον. Ἐκ τούτων ἐπίσης φαίνεται σαφῶς, ὅτι ἡ καχυποψία καὶ ἡ ἀπότοκος αὐτῆς πονηρία εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετόν της εὐφυίας ὡς πρὸς τὸν ὅλον αὐτῆς ἐκτοπιζομένης πάντοτε ὑπὸ τῆς δευτέρας. Λέγομεν ἀντίθετος μόνον ὡς πρὸς τὸν ρόλον, διότι ἡ διάνοια δὲν εἶναι τί τὸ ἀνεξάρτητον ἢ ἀντίθετόν του ἐνστίκτου, ἀλλὰ τουναντίον ἡ ἀνάπτυξις καὶ ὁ διὰ λογικῶν μέσων πλουτισμὸς αὐτοῦ εἰς τὴν ἀρχικὴν αὐτοῦ πάντοτε κατεύθυνσιν.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">7. Πονηρία εἶναι ἡ ἐνεργητικὴ ὄψις τῆς καχυποψίας καὶ τὸ δεύτερον στάδιον αὐτῆς, ἤτοι ἡ δρᾶσις αὐτῆς, δρᾶσις ὅμως ζωϊκῶς ἀμυντικῆς φύσεως, διότι προϋποθέτει τὴν πνευματικὴν κατωτερότητα καὶ τὴν πνευματικὴν ἀμηχανίαν τοῦ βλακός, ὡς ζῴου ἐνστικτώδους καὶ πνευματικῶς πανικοβλήτου. Ἡ ἁπλὴ καχυποψία εἶναι ἄμυνα παθητικῆς φύσεως, καθ᾿ ὃ μὴ ἐνεργοῦσα ἐπὶ ἄλλων ἀτόμων. Ἡ πονηρία εἶναι ἄμυνα ἐνεργητικῆς φύσεως, διότι ἀποτελεῖ ἐγκεφαλικὴν ἐνέργειαν, σχηματισμὸν συλλογισμῶν καὶ συμπερασμάτων, ἀγόντων εἰς πράξεις («τὸν ἐγέλασε» κ.λπ.) καὶ συνεπῶς ἐνεργεῖ ἐπὶ ἄλλων ἀτόμων. Ἄσχετον τὸ ζήτημα τῆς βλακώδους ποιότητος τῶν συλλογισμῶν καὶ συμπερασμάτων. Ἡ χρησιμοποίησις ἤδη τῶν βλακωδῶν τούτων συλλογισμῶν καὶ συμπερασμάτων, μὲ μιὰν λέξιν τῆς πονηρῖας, χρησιμοποίησις ὅμως γενικώτερον ψυχολογικῶς ἐπιδρώσα ἐπὶ τοῦ ἄλλου ἀτόμου, ἤτοι χρησιμοποίησις αὐτῆς ἐν συνδυασμῷ μὲ στοιχεῖα κατωτάτης πνευματικῆς ὑποστάθμης (κολακεία, ψεῦδος, ρᾳδιουργία, συκοφαντία, σωματεμπορία, συμπαθὴς μορφὴ τοῦ βλακὸς ἀκόμη, ἐπίκλησις τῆς πολυτεκνίας του, προσφορὰ ἀνηθίκων καὶ εὐκόλων ὑπηρεσιῶν εἰς τὸ κολακευόμενον πρόσωπον, χαφιεδισμός, ξεσκονίσματα, τὸ «ποιεῖν τὸν καραγκιόζην», ἢ τὸν gigolot, χειροφιλήματα πρὸς τὸν «Ἐθνικὸν Κυβερνήτην», ἐκφωνήσεις λόγων, συρραφὴ κολακευτικῶν στίχων, μεταφορὰ λαχανικῶν, κλπ.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">8. Ἂν ὁ βλὰξ καταφεύγει εἰς τὴν ἐπιτηδειότητα λόγω τῶν πενιχρῶν πνευματικῶν τοῦ μέσων ἐκ τῆς αὐτῆς ἐλλείψεως ἀνωτέρων πνευματικῶν μέσων ὠθεῖται καὶ πρὸς τὴν ἀπάτην. Ἀπάτη εἶναι ὡς γνωστὸν ἡ ἀποσιώπησις τῆς ἀληθείας ἢ ἡ παράστασις ψευδῶν πραγμάτων ὡς ἀληθῶν. Ἐξ αὐτοῦ τούτου τοῦ ὁρισμοῦ αὐτῆς συνάγεται ὅτι ἡ ἀπάτη δὲν ἀνάγεται εἰς τὴν εὐφυΐαν τοῦ ἀπατεῶνος, διότι πᾷς ἄνθρωπος δύναται νὰ παραστήση ψευδῶς πράγματα ὡς ἀληθῆ καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ βλάξ, ἀλλ᾿ εἰς τὴν εὐπιστίαν τοῦ θύματος. Ὅτι λοιπὸν καταφεύγει εἰς αὐτήν, ὡς διανοητικῶς εὐκολώτερον μέσον ὁ βλὰξ ἐπειδή, στερούμενος εὐφυΐας, εἶναι ἀνίκανος νὰ μεταχειρισθῆ ἔντιμα μέσα, εἶναι αὐτονόητον, διότι ἔντιμα μέσα ὡς δυσκολώτερα, χρησιμοποιεῖ μόνον ὁ κεκτημένος πραγματικὴν ἀτομικὴν ἀξίαν. Πόθεν λοιπὸν προέρχεται ἡ εὐρέως διαδεδομένη ἀντίληψις, ὅτι ὁ ἀπατεὼν ὄχι μόνον ἀποκλείεται νὰ εἶναι βλάξ, ἀλλ᾿ ἀναγκαίως εἶναι εὐφυής, ἀντὶ τῆς ὡς ἄνω ἀναλύσεως, ἐξ ἢς ἀντιθέτως προκύπτει, ὅτι ὁ ἀπατεὼν ὄχι μόνον ἀποκλείεται νὰ εἶναι εὐφυής, ἀλλ᾿ εἶναι ἀναγκαίως βλάξ; Ἡ ἀντίληψις αὕτη προέρχεται ἐκ τῆς «θεωρίας» τοῦ βλακὸς περὶ τῆς εὐπιστίας. Εἰθισμένος ὁ βλὰξ νὰ «σκέπτεται» οὐχὶ διὰ τοῦ νοητικοῦ μηχανισμοῦ, ἀλλὰ διὰ χονδροειδῶν ἔξωθεν ἐντυπώσεων, δὲν ἐρευνᾷ τὰς αἰτιοκρατικὰς σχέσεις, ἀλλὰ περιορίζεται εἰς τὸ γεγονὸς μίας ἐπιτυχούσης ἀπάτης, γεγονὸς ἐξ οὗ καὶ μόνου συνάγει τὴν βλακείαν τοῦ θύματος καὶ τὴν εὐφυΐαν τοῦ ἀπατεῶνος. Ὅτι ἡ ἀπάτη δὲν ὀφείλεται εἰς εὐφυίαν ἀνελύθη, νομίζομεν ἐπαρκῶς. Ὅτι ὅμως ἡ εὐπιστία τοῦ θύματος ἀποτελεῖ βλακείαν, τοῦτο εἶναι ἀληθὲς μνημεῖον βλακικὴς «διανοίας» καὶ πολιτιστικῆς ὑποστάθμης. Διότι ἡ εὐπιστία ἑνὸς ἀτόμου, ὡς προϋποθέτουσα τὰ ἄλλα ἄτομα ὡς ἔντιμα καὶ συνεπῶς ὡς εὐφυά, εἶναι ἀσφαλῶς τὸ μέγιστον τῶν τεκμηρίων τῆς πνευματικῆς του ἀναπτύξεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὅσον ὑψηλότερον ἐπὶ τῶν βαθμίδων τῆς εὐφυΐας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ ἵσταται ἐν ἄτομον ἢ εἷς λαός, (οἱ Εὐρωπαῖοι ἐν σχέσει πρὸς τοὺς Ἀνατολίτας) τόσον περισσότερον εὔπιστος εἶναι. Ὁ τελευταῖος τῶν βλακῶν θὰ ἠδύνατο νὰ ἐξαπατήσῃ ἕνα Κὰντ ἢ ἕνα Μπετόβεv καὶ ὁ τελευταῖος τῶν Ἑλλήνων ἕνα Εὐρωπαῖον... Τὸ μειδίαμα τοῦ οἴκτου,τὸ ὁποῖον ρίπτουν οἱ «ἀφελεῖς κουτόφραγκοι», δημιουργοὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ ἐξουσιασταὶ τοῦ κόσμου, ἐπὶ τῶν δυστυχῶν «ἔξυπνών» της Μεσογείου καὶ τῆς Ἀνατολῆς, ἂς εἶναι καὶ ἡ τιμωρία τῶν βλακῶν καὶ διὰ τὴν «θεωρίαν» των ταύτην!</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">V</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">9. «Ὅτι ὁ βλάξ, ἀκολουθῶν τὴν ἔνστικτον αὐτοῦ καχυποψίαν, εὑρίσκεται ἐντὸς τῆς πραγματικότητος, τοῦτο εἶναι ἀναμφισβήτητον, θέτει δὲ αὐτὸν ἐν τῷ Κοινωνικῷ βίῳ εἰς «ἀνωτέραν» μοῖραν λ.χ. τοῦ μεταφυσικοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ ἐνστικτώδης κόσμος ἔχει ὑποστὴ νοσηρὰν ἀτροφίαν, ἔναντι τοῦ διανοητικοῦ αὐτοῦ κόσμου, ὅστις ἔχασε πᾶσαν ἐπαφὴν μετὰ τῆς πραγματικότητος. Ἐὰν δεχθῶμεν, ὡς ὑποχρεούμεθα, πρῶτον ὅτι τὸ ἔνστικτον εἶναι ἀλάθητον, καθ᾿ ὃ ἀνεξήγητον καὶ ἄφθαρτον, δεύτερον ὅτι ὁ κόσμος τῶν ἐνστίκτων εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν φυσικῶς ὑγιὴς κόσμος, τρίτον ὅτι ἡ κοινωνία ὡς συνέχεια τῆς φύσεως εἶναι ὑγειὴς ὀργανισμός, ἀπαρτιζόμενος ὑπὸ ὑγειῶν ἀτόμων, τότε τὸ συμπέρασμα περὶ τῆς ὑπεροχῆς τοῦ βλακὸς ἐπὶ τοῦ μεταφυσικοῦ ἐν τῇ κοινωνίᾳ, εἶναι συμπέρασμα ἀναγκαστικὸν καὶ ἀνέκκλητον, ἐπαληθευόμενον ἄλλως τε, κατὰ φυσικὴν ἀναγκαιότητα, ὑπ᾿ αὐτῆς ταύτης τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητος ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν λαῶν. Τὸ ὅτι οἱ μεταφυσικοὶ ἐπεκράτησαν (ὄχι ἤνθισαν) εἰς ἐποχὰς παρακμῆς τῶν κοινωνιῶν δὲν εἶναι τυχαῖον. Ὁ βλάξ, ὡς ἐλέχθη καὶ ἀνωτέρω, διαισθανόμενος ἐν τῇ καχυποψίᾳ του τὴν ἐπίθεσιν ἐκ μέρους τοῦ εὐφυοῦς, εἶναι θεμελιωδῶς ἐντὸς τῆς πραγματικότητος, διότι διαισθάνεται ὀρθῶς τὸν κίνδυνον νὰ περιέλθῃ κοινωνικῶς εἰς τὴν κάτω τάξιν. Ἐὰν διὰ τῆς καχυποψίας αὐτῆς καὶ μόνης προστατεύεται ἔναντι τοῦ φυσικοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ του, τοῦτο εἶναι ἄλλο ζήτημα. Φανερὸν εἶναι, ὅτι τὸ ἔνστικτον ἀποτελεῖ μέσον προσανατολισμοῦ καὶ στοιχειώδους ἀμύνης εἰς τὸν πρωτόγονον ἄνθρωπον, ὄχι ὅμως μέσον κατισχύσεως καὶ ὑπεροχῆς ἐν προηγμένῃ κοινωνίᾳ μετὰ προηγουμένου κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ καὶ ἀναπτύξεως τῶν νοητικῶν του ἀνθρώπου μέσων, τῶν ὁποίων ἡ κατ᾿ ἄτομα ἀνισότης εἶναι ἐξ ἴσου φυσικῶς δεδομένη. Ὁ βλὰξ ὁμοιάζει ἐνταῦθα τὸ ζῷον, τὸ ὁποῖον ἐξ ἐνστίκτου γνωρίζει νὰ διαφεύγῃ πάντα κίνδυνον, πλὴν ἀνωτέρας ὠμῆς βίας, εἰς τὴν ζούγκλαν, εἰσερχόμενον ὅμως εἰς κεντρικὴν ὁδὸν μεγαλουπόλεως, εὑρίσκεται αἰφνιδίως ὑπὸ τοὺς τροχοὺς αὐτοκινήτου. Τοῦτο εἶναι ἄγνωστος καὶ ἀκατανόητος εἰς αὐτὸ μηχανή, βασιζομένη βεβαίως κατὰ τελευταῖον λόγον εἰς τὸ ἔνστικτον τοῦ ἀνθρώπου, κατασκευασθεῖσα ὅμως διὰ τῆς διανοίας του. Πῶς ἤδη οἱ πνευματικῶς κατώτεροι ἄνθρωποι εὑρίσκονται ὑπὸ τοὺς τροχοὺς διαφόρων κοινωνικῶν «αὐτοκινήτων», - τοῦτο δεικνύει ἡ θέσις αὐτῶν εἰς τὴν κάτω τάξιν. Τὴν «μηχανήν» αὐτὴν εἶναι βεβαίως ἀδύνατον νὰ διαφύγῃ καὶ ὁ βλάξ, τοῦ ὁποίου καὶ ἡ ἄνοδος εἶναι αὐστηρῶς ἐντὸς ὡρισμένων πλαισίων περιωρισμένη. Ὅτι δὲ τέλος ὁ μεταφυσικὸς οὐδὲ τὸ ζῷον, οὐδὲ τὸν βλάκα δύναται νὰ περιπλέξῃ εἰς τροχούς, τοῦτο εἶναι εὐνόητον ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι οὗτος φέρεται ἐπὶ τοῦ Πηγάσου...</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">VI</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">10. Ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴν προέλευσιν τῶν βλακῶν διαπιστοῦται ὅτι ἡ παραγωγὴ βλακῶν δὲν εἶναι ταξική. Ἡ πονηρὰ φύσις δὲν ἔδωκεν εἰς ὡρισμένην τινὰ κοινωνικὴν τάξιν τὸ ἐπίζηλον τοῦτο προνόμιον. Ἐπεδαψίλευσεν ἴσως ὡς φαίνεται, εἰς τὴν ἑκάστοτε ἄνω τάξιν τοὺς διασκεδαστικωτέρους ἁπλῶς τύπους βλακῶν, ἀλλὰ δὲν ἐστέρησεν οὐδεμίαν ἄλλην κοινωνικὴν τάξιν τῆς σοβαρᾶς συμβολῆς των. Ὁ βλὰξ ὑπουργός, ὁ ἀγόμενος καὶ φερόμενος ὑπὸ τῶν ὑπαλλήλων του καὶ τὰ μέλη ἑνὸς ἐργατικοῦ σωματείου, τὰ ὁποῖα ἐκμεταλλεύεται ὁ πονηρὸς ἐργατοκάπηλος, ἀποτελοῦν δυὸ ἀντίθετα παραδείγματα τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ βλακεία δὲν ἔχει ταξικὴν τὴν πατρίδα.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ψυχολογικὰ δὲ εἶναι κυρίως τὰ περιεχόμενα, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦν τὰς ποικιλίας καὶ παραλλαγὰς μεταξὺ τῶν βλακῶν. Ὁ fils a papa τῆς ἄνω τάξεως, ὁ ὁποῖος λόγω φυσικῆς ἀτροφίας τοῦ βουλητικοῦ του κόσμου, λαμβάνει σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν τὴν ἀτελεύτητον σειρὰν τῶν ἀπαγορεύσεων τῆς οἰκογενείας του, στερούμενος δὲ καὶ ἰδῖας πνευματικότητος, καταντᾷ εἰς τὸ τέλος τύπος χωρὶς τὴν ἐλαχίστην προσωπικότητα, ὀνομάζεται ὑπὸ τῆς τάξεώς του ἐπιεικέστατα «καλὸ παιδί», εἰς δὲ τὴν ἀντικειμενικὴν διάλεκτον θὰ ἠδύνατο νὰ ἀποκληθῇ «εὐπρεπὴς βλάξ», ἐνῷ τὸ «τέκνον τοῦ λαοῦ» εἰς τὴν αὐτὴν περίπτωσιν ὀνομάζεται ὑπὸ τοῦ εὐφυεστέρου καὶ κυριολεκτοῦντος λαοῦ δραστικώτατα «κόπανος». Σημαντικῶς αὐστηροτέρα εἶναι ἑπομένως ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ ἐντὸς τῆς κάτω τάξεως: ἐνῷ λ.χ. ὁ fils a papa εἰς τὴν μαθητικὴν ἡλικίαν τυγχάνει τῆς ἀγωγῆς, τῶν μορφωτικῶν μέσων καὶ τῶν περιποιήσεων τῆς τάξεώς του καὶ παραμένει ψυχικῶς ἀμείωτος, ὅπερ ἐπαυξάνει τὴν γελοίαν αὐτοπεποίθησίν του εἰς πρεσβυτέραν ἡλικίαν, δυνάμενος νὰ φθάσῃ ἀνενοχλήτως καὶ εἰς ὑψηλὰ ἀξιώματα, ἡ δὲ ἀτομική του ὕπαρξις ὡς μὴ ὤφειλε, εἶναι γνωστὴ ἐν τῇ κοινωνίᾳ. Ἀντιθέτως τὸ τέκνον τοῦ λαοῦ καὶ σκληρώτερον χειραγωγεῖται ὑπὸ τῶν γονέων του καὶ τῶν συμμαθητῶν τοῦ ἐν τῷ σχολείῳ μέχρι πλήρους ψυχικῆς ἐξουθενώσεως διὰ σκληρᾶς ὑποτιμήσεως, προπηλακισμῶν, φαρσῶν, ὕβρεων καὶ βιαιοπραγιῶν καὶ δυσκολώτερον εἶναι κατόπιν τούτων ν᾿ ἀνέλθῃ τὴν κοινωνικὴν κλίμακα, ὁ δὲ βλὰξ τῶν λαϊκῶν τάξεων οὕτως καὶ συμπαθέστερος εἶναι καὶ ἄγνωστος καὶ ἀκινδυνώτερος καὶ ὀλιγώτερον γελοῖος, καθ᾿ ὃ σεμνότερος καὶ ἐστερημένος τῆς αὐτοπεποιθήσεως ἢ ἐπάρσεως τοῦ βλακὸς τῶν ἄνω τάξεων, εἰς τὸν ὁποῖον λόγω ἀτροφίας τοῦ βουλητικοῦ του καὶ τῆς μαλθακότητος τοῦ οἰκογενειακοῦ του περιβάλλοντος προστίθεται ἔστιν ὅτε καὶ ἀηδὴς γυναικωτὸς χαρακτήρ. Ἑνιαῖον ὅμως εἶναι τὸ πνευματικὸν προλεταριᾶτον πάσης ταξικῆς καταγωγῆς.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">VII</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">11. Ἡ ἠθικὴ τέλος σχέσις μεταξὺ βλακὸς καὶ ἐπιτηδείου ἢ ἀπατεῶνος εἶναι ἀπροσδοκήτως διάφορος τῆς ἣν ἐκλαμβάνει συνήθως ἡ «κοινὴ γνώμη». Ὁ συνήθης κοινωνικὸς ἄνθρωπος θεωρεῖ τὸν ἐπιτήδειον καὶ τὸν ἀπατεῶνα ὡς ἀνηθίκους μέν, ἀλλ᾿ ὡς ὑποδιαιρέσεις τοῦ εὐφυοῦς. Ὅλως τὸ ἀντίθετον ὅμως συμβαίνει: ὁ ἐπιτήδειος καὶ ὁ ἀπατεὼν εἶναι ἀκριβῶς ὑποδιαιρέσεις τοῦ βλακός. Καὶ ἰδοὺ πῶς. Εἴπομεν ἀνωτέρω ὅτι ἡ πονηρία, ἐκτὸς ἐὰν εἶναι μέσον ἀμύνης τῶν εὐφυῶν οὐχὶ κατὰ τῶν βλακῶν ἀλλὰ κατὰ τῆς πονηρίας των, ἀποτελεῖ φυσικὴν ἰδιότητα τῶν βλακῶν καὶ δὴ φυσικὴν συνέπειαν τοῦ γεγονότος, ὅτι, λόγω ἀτροφίας τοῦ νοητικοῦ τῶν μηχανισμοῦ, ἀποτελεῖ αὕτη τὴν μόνην ἄμυναν αὐτῶν κατὰ πάσης ἔξωθεν ἐπιθέσεως. Ἀπὸ τῆς διαπιστώσεως τῆς ἀληθείας ταύτης μέχρι τῆς ἀκολούθου ἀληθείας ὑπάρχει ἓv καὶ μόνον βῆμα: ὅτι μόνον ὁ πνευματικῶς ἀνάπηρος ἔχει ἀνάγκην τῆς ἐπιτηδειότητος καὶ τῆς ἀπάτης διὰ νὰ προωθηθῆ ἢ νὰ ἐπικρατήση. Οὐδεὶς ἄνθρωπος ἀξίας ἔχει ἀνάγκην νὰ γίνῃ ἐπιτήδειος ἢ ἀπατεών. Ἡ καθημερινὴ κοινωνικὴ πεῖρα διδάσκει ὅτι τὰ ἐπίθετα ταῦτα οὐδέποτε κατώρθωσαν νὰ «κολλήσουν» εἰς ἀνθρώπους πραγματικῆς ἀξίας, οἱ ὁποῖοι, ἐὰν ὑπῆρξαν μισητοί, ἐχαρακτηρίσθησαν ἴσως ὡς «κακοί», ὡς «καταχθόνιοι», ὡς «γόητες», ὡς «τορπιλληταί» ἢ ὡς «λιβελλογράφοι», οὐδέποτε ὅμως ὡς ἐπιτήδειοι ἢ ἀπατεῶνες, καὶ ὅταν ἀκόμη ὑπῆρξαν συντηρητικοὶ εἰς τὰς σχέσεις τῶν μετὰ τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων καὶ κατώρθωσαν πάντοτε νὰ προωθηθοῦν ἢ νὰ ἐπικρατήσουν. Ἀπόλυτος ἐσωτερικὴ συνέπεια τῆς πνευματικῆς ἀναπηρίας τοῦ βλακὸς εἶναι ἄλλως τὲ ὄχι μόνον ἡ ἀγελαία του τάσις, ὄχι μόνον ἡ προώθησίς του «πλάτην μὲ πλάτην» μὲ τὴν λεγεῶνα τῶν ὁμοίων του, ὄχι μόνον ἡ προσφυγὴ εἰς τὰ εὐτελέστερα μέσα τῆς ἐπιτηδειότητος, τὴν ἔλλειψιν ἀντιθέτου γνώμης, τὴν προσφορὰν εὐκόλων καὶ ἀνηθίκων ἐκδουλεύσεων καὶ τὴν κολακείαν, ἀλλὰ καὶ ἡ συστηματικὴ ἀποφυγὴ πάσης συγκρούσεως καὶ πάσης μάχης. Καὶ ὅταν ἀκόμη ὁ βλάξ, ὑπὸ τὴν μορφὴν τοῦ ἐπιτηδείου ἢ τοῦ ἀπατεῶνος, ἐξαναγκασθῇ νὰ δώσῃ μάχην, θὰ δώσῃ αὐτὴν διὰ τῶν πνευματικῶς εὐκολοτέρων καὶ συνεπῶς τῶν ἀνηθικωτέρων «ὅπλων»: τοῦ ψεύδους, τῆς διαστροφῆς, τῆς ρᾳδιουργίας καὶ τῆς συκοφαντίας.</span><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="color: #f9cb9c;">Ἐξ οὗ ἕπεται τὸ ἀκλόνητον δόγμα: καὶ ἡ ἀνηθικότης εἶναι ἀποκλειστικὸν προνόμιον τῶν βλακῶν!</span></div>
<div class="content" style="color: #333333; font-family: 'Lucida Grande', 'Trebuchet MS', Verdana, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 1.3em; line-height: 1.4em; margin: 0px; min-height: 3em; overflow: hidden; padding: 0px 0px 1px;">
<a href="http://users.uoa.gr/">ΠΗΓΗ:</a></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-88676871640803281082014-12-29T03:20:00.000+02:002014-12-29T03:20:45.526+02:00Δώρο Χριστουγεννιάτικο (Δημοσθένης Βουτυράς, 1879-1958)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQxWiv7CAW2ALjF7ApB-GzpXnzN94ZeeDFxLDn1aOr1LPuAHMa5DQb0Fj0LLkT8v9Kvc2orrHBM9_-X_e4zgI2JePxcuDOZW4KUOCKI5KFrGfetndHExtH913coVkCEXBS5vmBgHOmom1/s1600/78925068.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQxWiv7CAW2ALjF7ApB-GzpXnzN94ZeeDFxLDn1aOr1LPuAHMa5DQb0Fj0LLkT8v9Kvc2orrHBM9_-X_e4zgI2JePxcuDOZW4KUOCKI5KFrGfetndHExtH913coVkCEXBS5vmBgHOmom1/s1600/78925068.jpg" height="213" width="320" /></a></div>
<h4 style="color: #003399; font-family: 'Comic Sans MS', serif; font-size: 15px; line-height: 22px; padding-left: 30px;">
</h4>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Σε κάθε χτύπημα που τούδινε ο άνεμος σα να ζητούσε να το γκρεμίσει, το παλιόσπιτο έτρεμε, όπως κι εμείς μαζεμένοι εκεί μέσα.<br /><br />Είχαμε φράξει, όσο μπορούσαμε, τις διάφορες τρύπες. Στα σπασμένα τζάμια του παραθύρου είχε κολλήσει ο Παδούλης χοντρό χαρτί μπλε, αλλ΄ απ΄ τις σχισμάδες της μισοσπασμένης πόρτας ενιώθαμε την παγωμένη πνοή του θηρόυ που μούγκριζε έξω, να μας έρχεται. μα ήταν αδύνατο να ζεσταθεί κείνη η κάμαρα!... Κάμαρα!... Ένα είδος σταύλου μακρόστενου, με χώμα κάτω, αντί για σανίδια, ένα χώμα μαύρο, μαύρο και σχεδόν πάντα υγρό. Ένα παράθυρο είχε, και αυτό στην αυλή έβλεπε, στην αυλήν τη γεμάτη από σωρούς πετρών τετράγωνων, μαυρισμένων και από ξύλα παλιά. Προς το δρόμο υπήρχε και άλλο δωμάτιο, λίγο καλύτερο απ΄ αυτό• αλλ΄ ο κύριος του σπιτιού έβαζε παλιοσίδερα και διάφορα άλλα παλιοπράγματα.<br /><br />Κανείς δεν είχε όρεξη για ομιλίες. Μέναμε σιωπηλοί σε κείνο το παγωμένο δωμάτιο που σα νάταν η φωλιά του βοριά και να του την είχαμε ΄μείς πάρει, ακουγόταν αυτός απ΄ έξω να χτυπά, να φωνάζει, να ουρλιάζει άγριος, σα να ζητούσε να μπει μέσα να μας διώξει.<br /><br />Ο Παδούλης καθότανε κάτω, πάνω σ΄ ένα ρούχο, και κοντά στη φωτιά που είχαμε ανάψει από ξύλα του σπιτονοικοκύρη μας, απ΄ εκείνα, που είχε στην αυλή, και κοίταζε τη φλόγα σκεπτικός.<br /><br />Απάνω-κάτω ήξερα τι σκεπτόταν. Τον είχα ακούσει να λέει πρωτύτερα:<br /><br />- Χριστούγεννα και να μη φάμε κέας. <br /><br />Ήτανε ψευδός. Ποτέ η γλώσσα του δεν κατόρθωσε να συλλάβει το ρ.<br /><br />Ο Λάμπας, πιο πέρα και πάνω σ΄ ένα χοντρόξυλο, με τα χέρια σταυρωμένα και καμπουριασμένος.<br /><br />Ήτανε ψάλτης στην πατρίδα μας και άνθρωπος που ποτέ δεν έκανε κακή καρδιά. Αλλά από την ημέρα, που οι Τούρκοι κλείσανε την Εκκλησιά και μας διώξανε, πάει η καλή καρδιά του Λάμπα. Εγώ τριγύριζα, περπατούσα πάνω-κάτω, τρέμοντας και τουρτουρίζοντας.<br /><br />Αναμνήσεις κάποτε, σαν τα διωγμένα, τα κομματιασμένα σύννεφα, που τρέχανε έξω, περνούσαν απ΄ το νου μου...<br /><br />Ξαφνικά κάτι άκουσα έξω και κοίταξα απ΄ τα γυαλιά του παραθύρου, έξω στην αυλή.<br /><br />Νόμισα πως έβλεπα όνειρο! Κοντά στο βρωμοπήγαδο δύο κιτρινωπές όρνιθες!<br /><br />- Παδούλη! φωνάζω με πνιγμένη φωνή.<br /><br />- Τι τέχει; ρώτησε αυτός με την ψευδή μιλιά του.<br /><br />- Έλα δω, μωρέ!... Έλα γρήγορα. Δώρο μάς στέλνει ο Χριστός, δώρο!... Δύο όρνιθες!... Να!...<br /><br />- Έλα!...<br /><br />Ο Παδούλης πλησίασε γρήγορα στο παράθυρο, ενώ ο Λάμπας, χωρίς να πολυκινηθεί, με ορθωμένο μόνο το κορμί του μας κοίταζε.<br /><br />- Τη ίγα!... έκανε ο ψευδός και κινήθηκε τυφλά δω και κει.<br /><br />Ζητούσε μια σιδερένια μεγάλη ρίγα.<br /><br />- Να τοι, να τοι!... Ωραία πάτε!... Απ΄ τ΄ αυγό στην κότα!... Κατά το παραμύθι!... Μπράβο σας!... Έτσι!... Χτες κλέψατε τα τρία αυγά της γειτόνισσας και τώρα θα της κλέψετε τις κότες!...<br /><br />Άρχισε να μας μαλώνει ο Λάμπας.<br /><br />- Πάψε, βρε!...<br /><br />- Αυτός, Γιώργο, να το ξέρεις, ο ψευδούλιακας, θα σε παρασύρει!...<br /><br />- Λέγε, λέγε!...<br /><br />Ο Παδούλης είχε βρει τη ρίγα και προχωρούσε προς την πόρτα. Ο Λάμπας όμως πετάχτηκε και θέλησε να του κλείσει το δρόμο.<br /><br />- Όχι!...<br /><br />- Βρε κάτσε απ΄ εκεί!..., του είπα, πήγαινε, κοιμήσου!...<br /><br />- Στάσου βε!... του έκανε ο Παδούλης.<br /><br />Ο Λάμπας τραβήχτηκε :<br /><br />- Κάντε ό,τι θέλετε!... Εγώ να, νίπτω τας χείρας μου!... Στη φυλακή!... Και κλεψιά μέρα χρονιάρα, Χριστούγεννα!...<br /><br />- Λέε, λέε!... Ψάλτης δεν ήσουνα;...<br /><br />- Μωρέ, θα πάψεις;... Ας το διάολο!<br /><br />Ο Παδούλης άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Την έκλεισα. Τον ήξευρα ότι ήτανε τρομερός κυνηγός των ορνίθων. Χωρίς να βγάζουνε φωνή, πέφτανε αυτές στα χέρια του.<br /><br />Έγινε σιωπή και ούτε μάλιστα ο άνεμος ακούστηκε να μουγκρίζει απ΄ έξω απ΄ το παλιόσπιτο.<br /><br />Σε λίγο έσπρωξε την πόρτα και την άνοιξε. Μπήκε μέσα κρατώντας τις δύο κιτρινωπές όρνιθες.<br /><br />- Νά τες!...<br /><br />- Ωραία, ωραία!... Μπράβο σας!...<br /><br />Μας έλεγε ο Λάμπας που είχε καθήσει στη θέση του.<br /><br />- Μη φας, εσύ!...<br /><br />- Χριστουγεννιάτικα!...<br /><br />- Κόφ΄ τους το λαιμό, γιατί τις σταγκούλισα!...<br /><br />Τους κόψαμε το λαιμό σ΄ ένα μέρος, που πλύναμε έπειτα, ύστερα σ΄ ένα τσουκάλι ρίξαμε νερό και το βάλαμε στη φωτιά.<br /><br />Ο Λάμπας δε μιλούσε, μόνο μας κοίταζε.<br /><br />Άμα ζεστάθηκε πολύ το νερό, τις ζεματίσαμε κι αρχίσαμε να τις μαδάμε. Και όταν έμειναν με μόνο το δέρμα, άσπρες, άσπρες, πήρε ο Παδούλης φτερά, πόδια, μάζεψε και τα φτερουλάκια, όλα, όλα, με προσοχή και τα πήγε έξω στην αυλή, όπου τα έθαψε σ΄ ένα λακκάκι, που άνοιξε, πατώντας έπειτα καλά το χώμα, που έριξε από πάνω.<br /><br />Κοιτάξαμε και για τις σταγόνες το αίμα, που ήτανε δω και κει.<br /><br />- Κλέφτες!... Σωστοί κλέφτες είσαστε!... μίλησε ο Λάμπας, που μας κοίταζε τι κάναμε.<br /><br />- Δε θα φας; τον ρώτησα.<br /><br />- Εγώ;... Ποτέ, ποτέ! να μαγαριστώ με κλεψιμέικο χρονιάρα μέρα!... Ποτέ!...<br /><br />- Αν δεν ήτανε χρονιάρα μέρα;...<br /><br />- Δεν ξέρω τι θάκανα!... Ούτε τότε!... Έφαγα απ΄ τ΄ αυγά;...<br /><br />Ο αχρείος όμως ήξερε να μαγερεύει και του ζητήσαμε τη συμβουλή του.<br /><br />Μας ειπε πώς να την κάνουμε, αφού πάλι που πήρε θάρρος μ΄ αυτό, μας έβρισε.<br /><br />Η φωτιά ήτανε στις δόξες της. Το παλιοδωμάτιο μοσχοβολούσε.<br /><br />Καθισμένοι κοντά ακούγαμε το τραγούδι το γλυκό-γλυκό του τσουκαλιού, που έλεγε, έλεγε, νανούριζε, μας υποσχότανε τόσα και τόσα καλά...<br /><br />Ο Λάμπας καθότανε λίγο τραβηγμένος και στην ομιλία μας, τη γεμάτη ευχαρίστηση και ευθυμία, δεν ανακατευότανε. Ξαφνικά τον ακούσαμε να τραγουδά:<br /><br />«Εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι...»<br /><br />- Δυο όνιθες!... του είπε ο Παδούλης.<br /><br />Αυτός, χωρίς να φανεί ότι πρόσεξε, ξακολούθησε:<br /><br />«Άστρον λαμπρόν...»<br /><br />Ο βοριάς, που φυσούσε έξω, είχε πέσει λίγο και δεν ακουγότανε να βογκά όπως πριν.<br /><br />Και η φωτιά ήτανε στις δόξες της με πάνω της σα στέμμα το τσουκάλι, που σα να υμνούσε κι αυτό μαζί με το Λάμπα τη γέννηση του Χριστού έλεγε, έλεγε, έψελνε....</span><br />
<div>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span><span style="color: #a2c4c9;">Από τη συλλογή Είκοσι διηγήματα (1924), σ. 34-38</span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-30576821725204951872014-12-03T01:45:00.002+02:002014-12-03T01:45:26.031+02:00Ο ναός της ΄Ηρας στη Συρία ( Λουκιανός)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrr_1f37aB6x6vG3ME4pwodaUA52kkZFQ04ZlZYfJyORPT49Zjp960jHiK5VjuJ38x5kFUvyQtoBNBLc3q-y_XugK_0A1cjh9un1kB0VZ1dv2OLMFQt1MfUlSHw5ka-yk6dukm2-Pd82MP/s1600/Atargatis_&_lion+(1).JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #f9cb9c;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrr_1f37aB6x6vG3ME4pwodaUA52kkZFQ04ZlZYfJyORPT49Zjp960jHiK5VjuJ38x5kFUvyQtoBNBLc3q-y_XugK_0A1cjh9un1kB0VZ1dv2OLMFQt1MfUlSHw5ka-yk6dukm2-Pd82MP/s1600/Atargatis_&_lion+(1).JPG" height="307" width="320" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #a2c4c9;">http://commons.wikimedia.org/</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #f9cb9c;">Στη Συρία βρίσκεται μιά πολιτεία, όχι πολύ μακρυά από τον Ευφράτη ποταμό, που τη λένε Ιερή γιατί είναι αφιερωμένη στην Ασσυριακή ΄Ηρα . Μα νομίζω πως δεν της δόθηκε αυτό το όνομα από τότε που χτίσθηκε, μα είχε άλλο στα παλιά χρόνια, αργότερα, σαν άρχισαν εκεί τα μεγάλα μυστήρια , επήρε γι΄αυτό αυτή την επωνυμία......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;">΄Οσα όμως κι άν είναι (τα αρχαία ιερά στη Συρία) , μου φαίνεται ότι κανένα δεν είναι μεγαλύτερο από εκείνο που βρίσκεται στην ιερή πολιτεία, μήτε κι άλλος ναός πιό άγιος και τόπος πιό ιερός. Μέσα σ΄αυτό υπάρχουν πολύτιμα και αρχαία αφιερώματα και πολλά αξιοθαύμαστα και ξόανα θεόμορφα και θεοί που φανερώνονται αληθινά, γιατί ιδρώνουν τα ξόανα και κινιούνται και δίνουν χρησμούς. Συχνά έγινε και βοή μέσα στο ναό αφού είχε κλεισθεί το ιερό , και την άκουσαν πολλοί. Μα και στα πλούτη είναι ο πρώτος απ΄όλη την Αρβαία, τη Φοινίκη, τη Βαβυλωνία, την Καππαδοκία, την Κιλικία και την Ασσυρία. Εγώ είδα και το μυστικό θησαυροφυλάκιο του ναού όπου φυλάγονται αυτά τα πλούτη, και είναι πολλά υφάσματα, ασημικά και χρυσά, βαλμένα χωριστά. Κι όσο για τις εορτές και τα πανηγύρια γίνονται εκεί πιό συχνά παρά σε οποιοδήποτε άλλο λαό. Μου διηγήθηκαν πόσων χρονών είναι το ιερό και σε ποιά θεά πίστευαν πως είναι αφιερωμένο. Τα λόγια τους ήταν ολότελα διαφορετικά. άλλα μου λέγανε οι ιερείς, άλλα ήσαν σωστά κι άλλα παραμύθια, άλλα λέγανε οι βάρβαροι κι άλλα ήσαν σύμφωνα με τους μύθους των Ελλήνων. Θα τ΄αναφέρω όλα, μα τίποτα δεν πιστεύω.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;">Οι περισσότεροι λέγανε πως το ιερό το ίδρυσεν ο Σκύθης Δευκαλίωνας . αυτός ο Δευκαλίωνας είναι εκείνος που έγινε στην εποχή του ο μεγάλος κατακλυσμός. Για το Δευκαλίωνα άκουσα κι από τους ΄Ελληνες τί λένε: " Η σύγχρονη γενεά, οι σημερινοί άνθρωποι δεν είναι οι πρώτοι που πλάσθηκαν γιατί εκείνη η πρώτη γενεά χάθηκε ολόκληρη κι αυτή είναι η δεύτερη γενεά, που πολλαπλασιάσθηκε ύστερ΄από το Δευκαλίωνα. Για τους πρώτους εκείνους ανθρώπους λένε, ότι ήταν τόσο αμαρτωλοί που έκαναν κάθε ανόσια πράξη. ούτε τους όρκους τους κρατούσαν, ούτε τους ξένους δέχονταν, ούτε ανέχονταν τους ικέτες, και γι΄αυτά όλα πάθανε μεγάλη συμφορά. Ξαφνικά έγινε μεγάλος κατακλυσμός στη γή , πλημμύρισε νερά, τα ποτάμια φούσκωσαν κι ανέβηκε η θάλασσα πολύ.όλα γίνανε νερό και χάθηκαν όλοι, και μονάχα ο Δευκαλίωνας σώθηκε για να δημιουργήσει τη δεύτερη γενεά από τη μεγάλη του καλοσύνη και την ευσέβεια. Η σωτηρία του έγινε μ΄αυτό τον τρόπο. κατασκεύασε μιά μεγάλη κιβωτό και μέσα σ΄αυτήν έβαλε τη γυναίκα του και τα παιδιά του. κι ενώ έμπαινε μέσα, ήρθαν κοντά του χοίροι, άλογα, λιοντάρια, φίδια κι άλλα ζώα της γης , όλα ζευγαρωμένα. Εκείνος τα δέχθηκε όλα, μα κι εκείνα δεν τον έβλαψαν, αλλά πιάσανε μαζί του μεγάλη φιλία, σαν από θεϊκιά δύναμη, κι όλοι ταξίδευαν μέσα σε μιά κιβωτό όσο σκέπαζε το νερό τη γή". Αυτά ανιστορούνε οι ΄Ελληνες για το Δευκαλίωνα. ΄Υστερ΄απ΄αυτά οι κάτοικοι της ιερής πολιτείας λένε μιά ιστορία, πολύ αξιοθαύμαστη, ότι στη χώρα τους άνοιξε ένα μεγάλο χάσμα που κατάπιε όλο το νερό. Ο Δευκαλίωνας λοιπόν, αφού γίνανε αυτά, έκαμε βωμούς κι έστησε απάνω από το χάσμα ένα άγιο ιερό που το αφιέρωσε στην Ήρα. Είδα το χάσμα που βρίσκεται κάτω από το ναό και είναι πολύ μικρό. ΄Αν ήταν παλαιότερα μεγαλύτερο κι έγινε τώρα μικρό, δεν το γνωρίζω. Μα εκείνο που είδα εγώ είναι μικρό. Για ν΄αποδείξουν όμως ότι η ιστορία που λένε είναι αληθινή, κάνουν αυτό το πράγμα : δυό φορές το χρόνο , φέρνουν από τη θάλασσα νερό στο ναό. Και δεν το φέρνουν μονάχα οι ιερείς μα και ολόκληρη η Συρία και η Αραβία, μα και πολλοί άνθρωποι πέρα από τον Ευφράτη έρχονται στη θάλασσα και μεταφέρουν όλοι νερό, που το χύνουν πρώτα μέσα στο ναό και ύστερα πέφτει στο χάσμα, που καταπίνει τόσο πολύ νερό ενώ είναι μικρό. Αυτό που κάνουν λένε ότι το έχει νομοθετήσει για το ιερό ο Δευκαλίωνας σε ανάμνηση της συμφοράς και της ευεργεσίας. Αυτή είναι σ΄αυτούς η αρχαία παράδοση για το ιερό.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;">' Αλλοι πάλι νομίζουν ότι η Βαβυλωνιακή Σεμίραμις που πολλά της έργα υπάρχουν στην Ασία, ίδρυσε αυτό το ιερό όχι για να τιμήσει την ΄Ηρα , μα τη μητέρα της που τη λέγανε Δερκετώ. Είδα στη Φοινίκη μιά εικόνα της Δερκετούς που ήταν πολύ παράξενο θέαμα. η μισή είναι γυναίκα και από τη μέση και κάτω, από τα μπούτια ως την άκρη των ποδιών της τελειώνει σε ουρά ψαριού. Στην ιερή όμως πολιτεία είναι ολόκληρη γυναίκα. Τα αίτια γι΄αυτό το πράγμα δεν είναι ξεκαθαρισμένα. τα ψάρια τα θεωρούν ιερά και δεν αγγίζουν κανένα απ΄αυτά, κι από τα πουλιά άλλα τα τρώνε και μοναχά το περιστέρι δεν τρώνε, γιατί το θεωρούν ιερό. Νομίζουν λοιπόν ότι αυτά γίνονται για χάρη της Δερκετούς και της Σεμίραμης, επειδή η Δερκετώ έχει μορφή ψαριού και η Σεμίραμις έγινε περιστέρι σαν πέθανε. Μα εγώ, όσον αφορά το ναό, πιστεύω πως είναι έργο της Σεμίραμης, δεν παραδέχομαι όμως καθόλου ότι είναι αφιερωμένος στη Δερκετώ, επειδή και ανάμεσα στους Αιγύπτιους υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν τρώνε ψάρια, μα δεν το κάνουν αυτό για χάρη της Δερκετούς. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0D8pswWtK025eIKSxAxIm7J3hPAqheigrUdxbtEJqYpLXpsq33pXtQMVQeVSNIUcXR_XIl00t907izxu6FejVfq3eSOVKTQSVI72JwTewsRHH3sSSqkcbRFErjR3z-Gg6yi5QC3mcuLng/s1600/1935.46_low.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #f9cb9c;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0D8pswWtK025eIKSxAxIm7J3hPAqheigrUdxbtEJqYpLXpsq33pXtQMVQeVSNIUcXR_XIl00t907izxu6FejVfq3eSOVKTQSVI72JwTewsRHH3sSSqkcbRFErjR3z-Gg6yi5QC3mcuLng/s1600/1935.46_low.jpg" height="181" width="320" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: #6f5c54; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 21px; text-align: start;"><span style="color: #a2c4c9;">Photography © 2011 Yale University Art Gallery</span></span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Υπάρχει ωστόσο ιερή παράδοση, που την άκουσα από έναν σοφόν άνθρωπο, ότι η θεά είναι η Ρέα , αλλά το ιερό το κατασκεύασε ο ΄Αττης. Ο ΄Αττης ήταν από την καταγωγή Λυδός και πρώτος εδίδαξε τα όργια της Ρέας. Αυτά τα όργια οι Φρύγες, οι Λυδοί και οι Σαμοθράκες, τα έχουν μάθει όλα από τον ΄Αττη. Αφού τον ευνούχισε η Ρέα, έχασε τον ανδρισμό του πήρε γυναικεία μορφή, ντύθηκε γυναικεία ρούχα κι άρχισε να τριγυρνά όλες τις χώρες κάνοντας τα όργια, ανιστορώντας το πάθημά του και ψάλλοντας τη Ρέα. Τότε έφθασε και στη Συρία. Αλλά επειδή όσοι κατοικούσαν πέρ΄από τον Ευφράτη ούτε αυτόν ούτε τα όργιά του παραδέχονταν, έχτισε σ΄αυτό τον τόπο το ιερό. Και τα σημάδια ότι η θεά έχει μεγάλο μοιάξιμο με τη Ρέα είναι αυτά :Τη σηκώνουν λιοντάρια , κρατεί τύμπανο και φορεί πύργο στο κεφάλι της, όπως ζωγραφίζουν τη Ρέα η Λυδοί. Ο ίδιος μου είπεν ακόμα και για τους Γάλλους που υπηρετουν στο ναό, ότι αυτοί οι Γάλλοι (=ευνούχοι )δεν ευνουχίζονται για χάρη της ΄Ηρας , μα για χάρη της Ρέας και μιμούνται τον ΄Αττη. ΄Ολ΄αυτά μου φάνηκαν συμπαθητικά, μα όχι και αληθινά γιατί άκουσα για τον ευνουχισμό κι άλλη αφορμή πολύ πιό πιστευτή. Μ΄ευχαριστούν όσα λένε γι΄αυτό το ιερό εκείνοι που η γνώμη τους συμφωνεί με τους ΄Ελληνες, ότι δηλαδή η θεά είναι η ΄Ηρα και το κτίριο έργο του Διονύσου, του γιού της Σεμέλης. Γιατί πραγματικά ο Διόνυσος πέρασεν από τη Συρία όταν έκανε την περίφημη Αιθιοπική του πορεία, Μέσα στο ιερό μάλιστα βρίσκονται πολλά πράγματα που φανερώνουν ότι ο Διόνυσος είναι ο θεμελιωτής του, κι ανάμεσα σ΄αυτά είναι βαρβαρικά φορέματα, πετράδια Ινδιάνικα κι ελεφαντοκέρατα, που τα έφερε ο Διόνυσος από την Αιθιοπία, αλλά και στα προπύλαια είναι στημένοι δυό μεγάλοι φαλλοί και είν΄επάνω τους χαραγμένο αυτό το επίγραμμα:" Αυτούς τους φαλλούς τους αφιέρωσα εγώ ο Διόνυσος στη μητρυιά μου ΄Ηρα".</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;">Η απόδειξη αυτή μου φαίνεται αρκετή. Θα πω όμως και κάτι άλλο που βρίσκεται μέσα στο ναό του Διονύσου. Οι ΄Ελληνες στήνουν στο Διόνυσο φαλλούς που παρασταίνουν επάνω τους μικρούς άνδρες φτιαγμένους από ξύλο κι έχουν μεγάλα αχαμνά. αυτά τα λένε νευρόσπαστα. Βρίσκεται λοιπόν κι αυτό το πράγμα στο ιερό, στα δεξιά του ναού, όπου κάθεται ένας μικρός χάλκινος άνδρας με μεγάλα αχαμνά. Αυτά είναι όσα μυθολογούνται για τους ιδρυτές του ιερού. Θα μιλήσω τώρα για το ναό και τη θεμελίωσή του, πώς έγινε και ποιός τον έχτισε. Λένε ότι ο τωρινός ναός δεν είναι ΄εκείνος που έγινεν αρχικά, γιατί εκείνος γκρέμισε με τον καιρό. αυτός λοιπόν που υπάρχει τώρα είναι έργο της Στρατονίκης της γυναίκας του βασιλιά των Ασσυρίων. Και νομίζω πως η Στρατονίκη αυτή είν΄εκείνη που την αγάπησεν ο πρόγονός της, που τον έρωτά του αποκάλυψεν η πονηριά του γιατρού. ...................................................................................................................................................</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;">...................................................................................................................................................................</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #f9cb9c;">Αυτή λοιπόν η Στρατονίκη, σαν εζούσεν ακόμα μαζί με τον πρώτο της άνδρα, είδε αυτό τ΄όνειρο, ότι την πρόσταξεν η ΄Ηρα να της χτίσει ναό στην ιερή πολιτεία και ότι άν δε το κάμει θα πάθαινε μεγάλες συμφορές. Εκείνη στην αρχή δεν έδωσε καμμιά προσοχή, μα αργότερα που αρρώστησε βαριά , διηγήθηκε τ΄ονειρό της στον άνδρα της, ζήτησε τη βοήθεια της ΄Ηρας και της έταξε να της φτιάξει το ναό. Κι αφού αμέσως έγινε καλά, την έστειλεν ο άνδρας της στην ιερή πολιτεία μ΄ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και στρατιωτική ακολουθία για την οικοδομή και την ασφάλεια της βασίλισσας..................................................................................................................................................................................................................................................................................................................</span></div>
<div>
<span style="color: #f9cb9c;">H τοποθεσία που βρίσκεται χτισμένο τι ιερό, είναι ένας λόφος καταμεσής στην πολιτεία και τριγυρισμένος από διπλά τείχη. Το ένα από τα τείχη αυτά είναι αρχαίο, και το άλλο πολύ πιό παλιό από μας. Τα προπύλαια του ιερού είναι στραμμένα προς το βοριά κι έχουν μήκος εκατό περίπου οργυιές .σ'αυτά τα προπύλαια βρίσκονται και οι φαλλοί, που είχαν στηθεί από το Διόνυσο, κι΄εχουν ύψος τριάντα οργυιών. Σ΄έναν απ΄ αυτούς τους φαλλούς ανεβαίνει δυό φορές το χρόνο ένας άνδρας και κάθεται στην κορυφή του επτά ημέρες. Αιτία γι΄αυτό το ανέβασμα λένε πως είναι το ακόλουθο. οι περισσότεροι λένε ότι από το ύψος εκείνο μιλεί με τους θεούς και ζητεί καλά για όλη τη Συρία, και οι θεοί ακούνε από πιό κοντά τις ευχές του. ΄Αλλοι πάλι πιστεύουν πως αυτό γίνεται για τιμή στο Δευκαλίωνα και σε ανάμνηση της συμφοράς εκείνης, ότι οι άνθρωποι καταφεύγανε στα βουνά και στις κορυφές των δένδρων από το φόβο του κατακλυσμού. Σ΄εμένα αυτά τα πράγματα μου φαίνονται απίθανα και νομίζω ότι κι αυτό γίνεται για τιμή του Διονύσου, και να πού στηρίζω τη γνώμη μου. ΄Οσοι στήνουν φαλλούς στο Διόνυσο καθίζουν επάνω σ΄αυτούς τους ξύλινους άνδρες, για ποιό λόγο αγνοώ, μα νομίζω πως κι΄αυτό γίνεται για να μιμηθούν τον ξύλινο άνδρα. Το ανέβασμα γίνεται μ΄αυτό τον τρόπο. με μιά μικρή αλυσίδα δένει τον εαυτό του και το φαλλό και ύστερα ανεβαίνει με τη βοήθεια των ξύλων που είναι στηριγμένα σ΄αυτόν και αρκετά πλατειά ώστε να χωρεί το πόδι του. ΄Οσο ανεβαίνει τραβά και την αλυσίδα, όπως οι ηνίοχοι που τραβούν τα ηνία. ΄Αν δεν είδε κανείς αυτό το πράγμα, είδε ωστόσο πώς ανεβαίνουν στις φοινικιές στην Αραβία ή στην Αίγυπτο ή αλλού, καταλαβαίνει τί θέλω να πώ. Σαν φθάσει πιά στην κορυφή, αφήνει μιά άλλη μακρυά αλυσίδα που έχει μαζί του και ανασέρνει μ΄αυτήν όλα του τα χρειαζούμενα ξύλα, ρούχα κι άλλα πράγματα, που φτιάχνει μ΄αυτά την κατοικία του , σαν φωλιά και μένει σ΄αυτήν όσο καιρό είπα. Πολλοί που πάνε εκεί του φέρνουν χρυσάφι, ασήμι και χαλκό, τ΄αφήνουν μπροστά του και φεύγουν αφού ο καθένας πει τ΄όνομά του. ΄Ενας άλλος ιερέας που στέκεται επάνω τ΄αναγγέλει, κι εκείνος, αφού ακούσει τ΄ονομα, κάνει δέηση για τον καθένα, χτυπώντας ένα χάλκινο όργανο που κινιέται και βγάζει μεγάλο και βροντερό ήχο. Ο άνθρωπος εκείνος δεν κοιμάται, κι άν τον πάρει ο ύπνος καμμιά φορά , ανεβαίνει επάνω ένας σκορπιός και τον ξυπνά με το σουβλερό του δάγκωμα. αυτή είναι η τιμωρία που παθαίνει άν κοιμηθεί. Αυτά που λένε για το σκορπιό είναι ιερά και θεοπρεπή , μα δεν μπορώ να βεβαιώσω άν είναι αλήθεια. Νομίζω ωστόσο ότι στην αϋπνία συντελεί πολύ και ο φόβος να μην γκρεμιστεί. Φθάνουν λοιπόν κι΄αυτά για τους φαλλοβάτες.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhehEAiodDgqMxwqPvoK5SnCV-8edvIcDn3tnWd5qxfFbPymctsbHSqf4DWUyYVKFjIKYGqfBLmtiuFPkC2irH9P4KHmZ9MQX7QOZgNgimbpUxvhrHl8UqwCt4tyLTAjOyatLUlqrUJXux-/s1600/niha_altar_lions.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #f9cb9c;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhehEAiodDgqMxwqPvoK5SnCV-8edvIcDn3tnWd5qxfFbPymctsbHSqf4DWUyYVKFjIKYGqfBLmtiuFPkC2irH9P4KHmZ9MQX7QOZgNgimbpUxvhrHl8UqwCt4tyLTAjOyatLUlqrUJXux-/s1600/niha_altar_lions.jpg" height="320" width="242" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #a2c4c9;">Βωμός της Αταργάτιδος στην Κοιλάδα Bekaa</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Ό ναός είναι στραμμένος προς την ανατολή του ήλιου. Στη μορφή και στην κατασκευή μοιάζει μ΄όσους ναούς κατασκευάζουν στην Ιωνία. Μιά βάση ψηλή δυό οργυές υψώνεται από τη γή κι επάνω της στηρίζεται ο ναός. .Σ΄αυτόν ανεβαίνουν με μιά πέτρινη σκάλα όχι και πολύ πλατειά. ΄Οποιος ανεβαίνει μένει εκστατικός από το θέαμα του πρόναου. οι πόρτες είναι ολόχρυσες, μέσα λάμπει παντού το χρυσάφι και όλη η οροφή είναι χρυσή. Μιά μοσχοβολιά βγαίνει από παντού, όπως είναι εκείνη που λένε ότι βγαίνει από τη χώρα της Αραβίας, και σαν ανεβαίνεις σου έρχεται από μακριά μια ολεύωδη μυροπνοή που δε σ΄αφήνει και όταν φεύγεις, μα σε περνά και μέσα από τα φορέματά σου και τη θυμάσαι για πάντα. Μέσα ο ναός δεν είναι μονός, μα υπάρχει σ΄αυτόν κι ένα άλλος θάλαμος, Γι΄αυτόν υπάρχει ένα μικρό ανέβασμα. δεν έχει πόρτες, και είναι άβατος για τον καθένα που μπαίνει. Στο μεγάλο λοιπόν ναό μπαίνουν όλοι, μα στο θυσιαστήριο μονάχα οι ιερείς, και όχι όλοι αλλά μονάχα εκείνοι που είναι πιό θεοσεβούμενοι κι έχουν όλη τη διακονία του ιερού. Μέσα σ΄αυτό το άβατο βρίσκονται τ΄αγάλματα της Ήρας και του Δία, που του δίνουν άλλο όνομα.Και τα δυό είναι χρυσά και καθιστά. ο άγαλμα του Δία είναι σ΄όλα το ίδιο μ΄αυτό το θεό, και στο κεφάλι και στην αμφίεση και στο θρόνο, που και να θέλεις δεν μπορεί να το νομίσεις για άλλο. Η ΄Ηρα ωστόσο παρουσιάζεται στα μάτια πολύμορφη. σαν σύνολο είναι η ίδια η ΄Ηρα. μα έχει κάτι και από την Αθηνά, την Αφροδίτη, τη Σελήνη, τη Ρέα, την Αρτέμιδα , τη Νέμεση και τις Μοίρες. Στο ένα της χέρι κρατεί σκήπτρο και στο άλλο αδράχτι και στο κεφάλι της φορεί πυργωτό στέμμα και πέπλο, με το οποίο στολίζουν μονάχα την Ουρανία. Απ΄έξω είναι επιχρυσωμένη με πολύτιμα πετράδια, που άλλα είναι άσπρα, άλλα διάφανα, άλλα έχουν το χρώμα του κρασιού και της φωτιάς. Στολίζεται ακόμα με πολλά Σαρδιάνικα διαμάντια, υακίνθους και σμαράγδια που της τα φέρνουν τάμα οι Αιγύπτιοι, οι Ινδοί, οι Αιθίοπες, οι Μήδοι, οι Αρμένιοι και οι Βαβυλώνιοι. Το σπουδαιότερο απ΄όλα και που αξίζει να το αφηγηθώ είναι, ότι στην κεφαλή της έχει ένα πετράδι, που το λένε λυχνάρι, και τ΄όνομά του το πήρε γιατί τη νύχτα βγάζει φως που φωτίζεται ολόκληρος ο ναός σαν από λυχνίες. Την ημέρα το φως του είναι ασθενικό , μα έχει το χρώμα της φωτιάς. Στο άγαλμα αυτό υπάρχει και κάτι άλλο αξιοθαύμαστο. άν στέκεσαι μπροστά του και το βλέπεις, σε βλέπει και προχωρώντας σε παρακολουθεί το βλέμμα του, κι άν το βλέπει άλλος από άλλο μέρος κάνεις τα ίδια και σ΄εκείνο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Ανάμεσα σ΄αυτά τα δυό αγάλματα βρίσκεται στημένο κι ένα χρυσό ξόανο που δεν μοιάζει καθόλου με τ΄άλλα ξόανα. Δεν έχει μορφή ξεχωριστή και μοιάζει με τους άλλους θεούς. Οι Ασσύριοι τ΄ονομάζουν σημάδι και δεν του έχουν δώσει ξεχωριστό όνομα, μήτε και λένε τίποτα για την προέλευσή του και τί παρασταίνει. ΄Αλλοι λοιπόν νομίζουν πως είναι ο Διόνυσος, άλλοι ο Δευκαλίωνας και άλλοι η Σεμίραμις, γιατί πραγματικά στο κεφάλι του κάθεται ένα χρυσό περιστέρι που είναι σημάδι της Σεμίραμης. Αυτό το περιστέρι το κατεβάζουν δυό φορές το χρόνο στη θάλασσα, σαν φέρνουν το νερό που είπα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9TK1bX7V7uXy15NlZPqPk3QW9WCmPlviuDsgfOmIe6Dm6fJzxdd7mU8Z-mk3PEgZ1IjT52-Mp4pIAw1WgRQrxD7DJ755Lqnav2bVYkUhQLiwSm9bk7fIZ_4kSy6wCEHrCt95BeG-3N2mh/s1600/509b377f26ec287739381d1829acd84a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #f9cb9c;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9TK1bX7V7uXy15NlZPqPk3QW9WCmPlviuDsgfOmIe6Dm6fJzxdd7mU8Z-mk3PEgZ1IjT52-Mp4pIAw1WgRQrxD7DJ755Lqnav2bVYkUhQLiwSm9bk7fIZ_4kSy6wCEHrCt95BeG-3N2mh/s1600/509b377f26ec287739381d1829acd84a.jpg" height="213" width="320" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #a2c4c9;">τα ερείπια της αρχαίας πόλης στο Χαλέπι ( ίσως δεν υπάρχουν πιά)</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Αριστερά σ΄εκείνο που μπαίνει στο ναό βρίσκεται πρώτα-πρώτα ο θρόνος του ΄Ηλιου, μα δεν υπάρχει σ΄αυτόν η μορφή του θεού, γιατί μονάχα του ΄Ηλιου και της Σελήνης δεν δείχνουν ξόανα. Για ποιό λόγο το κάνουν αυτό έμαθα τούτο το πράγμα: Λένε ότι στους άλλους θεούς επιτρέπεται να κατασκευάζουν ξόανα, γιατί οι μορφές τους είναι αφανέρωτες στους ανθρώπους, ο ΄Ηλιος όμως και η Σελήνη είναι ολοφάνεροι και όλοι τους βλέπουν. Για ποιό λόγο λοιπόν να κατασκευάζουν ξόανα σε θεούς που φαίνονται στον ουρανό;</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">΄Υστερ΄απ΄αυτό το θρόνο βρίσκεται το ξόανο του Απόλλωνα, μα όχι όπως είναι συνήθεια να παρασταίνεται γιατί ενώ όλοι οι άλλοι νομίζουν τον Απόλλωνα νέο και στο άνθισμα της νιότης του μονάχα οι Σύροι φτιάχνουν το ξόανο του Απόλλων γενειοφόρο, και μάλιστα καυχιόνται γι΄αυτό και κατηγορούν τους ΄Ελληνες και τους άλλους που θέλουν να κάμουν ευνοϊκό τον Απόλλωνα δίνοντάς του μορφή παιδιού. Η αφορμή είναι η ακόλουθη:πιστεύουν ότι είναι μεγάλη αμάθεια να δίνουνται στους θεούς ατελείς μορφές και σύμφωνα με την ιδέα τους η νεότητα είναι ατελής. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο παράξενο στον Απόλλωνά τους. μονάχα αυτοί τον στολίζουν με φορέματα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Για όλα αυτά τα έργα έχω πολλά να πω, θα περιορισθώ ωστόσο στο πιό αξιοθαύμαστο. Και θα μιλήσω αμέσως για το μαντείο. Υπάρχουν πολλά μαντεία στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο και στη Λιβύη και στην Ασία. Αυτά όμως δεν χρησμοδοτούν ούτε χωρίς ιερείς ούτε χωρίς προφήτες, ενώ ο Συριακός Απόλλωνας κινείται μονάχος του και δίνει ο ίδιος χρησμούς. Ο τρόπος που δίνει τους χρησμούς είναι ο ακόλουθος :Σαν θέλει να δώσει χρησμό κινιέται στο κάθισμά του. Τότε τον σηκώνουν ακόμα περισσότερο και ιδρώνει. Κι άν τον σηκώσουν στους ώμους τους, στροφογυρνά και τους πάει από το ένα στο άλλο μέρος.στο τέλος ο αρχιερέας παρουσιάζεται μπροστά του και τον ρωτά για το κάθε τι. ΄Αν ο θεός δε θέλει να κάμει κάτι, οπισθοχωρεί, κι άν θέλει πάλι, σπρώχνει εκείνους που τον σηκώνουν προς τα εμπρός και τους οδηγεί σαν αμαξηλάτης. ΄Ετσι μαζεύουν τους χρησμούς του και ούτε τίποτα ιερό ούτε τίποτα ξεχωριστό κάνουν χωρίς αυτόν. Προλέγει ακόμα και για τη χρονιά και για τις εποχές και σε ποιά εποχή πρέπει ν΄αποδημήσει το σημάδι για το οποίο μίλησα. Θα πώ ακόμα κι ένα άλλο που ήμουν μπροστά και το έκαμε. Οι ιερείς το πήρανε στους ώμους των και το μεταφέρανε σύμφωνα με τη συνήθεια, μα εκείνο τους άφησε κάτω στη γη και ανυψώθηκε στον ουρανό.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">΄Υστερ΄από τον Απόλλωνα υπάρχει στο ναό το ξόανο του ΄Ατλαντα και ύστερα του Ερμή και της Ειλείθυιας.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Αυτή είναι η σειρά των αγαλμάτων που στολίζουν το ναό. Απ΄έξω υπάρχει κι ένας μεγάλος χάλκινος βωμός. Γύρω απ΄αυτόν βρίσκονται κι άλλα πολλά ξόανα βασιλιάδων και ιερέων. μα θ΄αναφέρω τα πιό αξιόλογα. Στ΄αριστερά του ναού είναι στημένο το ξόανο της Σεμίραμης , που δείχνει το ναό με το δεξί της χέρι. Το στήσανε εκεί γι΄αυτό τον λόγο: η Σεμίραμις είχε προστάξει με νόμο όλους όσους κατοικούν στη Συρία να την τιμούν σαν θεά και ν΄αδιαφορούν για τους άλλους θεούς και γι΄αυτήν ακόμα την ΄Ηρα..Οι Σύροι την υπάκουσαν. Μα αργότερα, επειδή οι θεοί τους έστειλαν αρρώστιες και συμφορές και παθήματα, συνήλθεν η Σεμίραμις από την μανία της, ομολόγησε πως είναι θνητή και πρόσταξε τους υπηκόους της να ξαναλατρέψουν την ΄Ηρα. Γι΄αυτό το λόγο παρασταίνεται έτσι, δείχνοντας ότι εκείνοι που φθάνουν πρέπει ν΄απευθύνουν τις ευχές τους στην ΄Ηρα κι όχι σ΄εκείνη και ότι δεν είναι αυτή θεά, αλλά εκείνη.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Εδώ είδα και το άγαλμα της Ελένης, της Εκάβης, της Ανδρομάχης , του Πάρη, του ΄Εκτορα και του Αχιλλέα. Είδα και το άγαλμα του Νιρέα του γιού της Αγλαίας, την Φιλομήλα και την Πρόκνη σαν ήσαν ακόμα γυναίκες και τον ίδιο τον Τηρέα σαν πουλί κι ένα άλλο άγαλμα της Σεμίραμης και του Κόμβαβου, κι ένα πανέμορφο της Στρατονίκης κι ένα του Αλέξανδρου ολόϊδιο μ΄εκείνο. Κοντά του στέκεται και ο Σαρδανάπαλλος με άλλη μορφή και άλλη στολή.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Μέσα στην αυλή βόσκουν ελεύθερα βόδια, άλογα, αετοί, αρκούδες και λιοντάρια, χωρίς να πειράζουν καθόλου τους ανθρώπους, γιατί όλα είναι ιερά και ήμερα.............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjk4jTKs2D9J03u0ZLfb1MdgfUe4bd7oFbvE6Wat0FHS7V8im71aeNDFKZf_2By97nwjG7aOe-TCTeBpOAvpQ5oRkcgk4o_gMy7N_uV4b0_c_mxiKcHpyfRnzBckbKe_U7huXGSc7dkzkA/s1600/800px-Bal%C4%B1kl%C4%B1g%C3%B6l_Urfa2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #a2c4c9;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjk4jTKs2D9J03u0ZLfb1MdgfUe4bd7oFbvE6Wat0FHS7V8im71aeNDFKZf_2By97nwjG7aOe-TCTeBpOAvpQ5oRkcgk4o_gMy7N_uV4b0_c_mxiKcHpyfRnzBckbKe_U7huXGSc7dkzkA/s1600/800px-Bal%C4%B1kl%C4%B1g%C3%B6l_Urfa2.jpg" height="240" width="320" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #a2c4c9;">Η Λίμνη με τα ψάρια όπως είναι σήμερα.(http://commons.wikimedia.org/)</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Στο μέρος αυτό υπάρχει και μιά λίμνη όχι πολύ μακριά απ΄το ιερό, μέσα στην οποία τρέφονται πολλά και διάφορα ψάρια. Μερικά απ΄αυτά είναι πολύ μεγάλα . αυτά έχουν και ονόματα και έρχονται όταν τα φωνάζεις. Ανάμεσά τους είδα κι ένα χρυσόψαρο και στο πτερύγιό του ήταν προσαρμοσμένο ένα χρυσό κόσμημα. Το είδα πολλές φορές μαζί με το κόσμημά του. Το βάθος της λίμνης είναι μεγάλο. Εγώ βέβαια δεν το μέτρησα, αλλά μου είπανε ότι ξεπερνά τις διακόσιες οργυιές. Στη μέση της υψώνεται ένα βωμός μαρμάρινος. Σαν τον δει κανείς ξαφνικά νομίζει ότι πλέει πάνω στο νερό και πολλοί το νομίζουν αυτό. Εμένα μου φάνηκε πως είναι ένας στύλος μεγάλος που βρίσκεται απάνω του ο βωμός. Είναι πάντα στεφανωμένος κι έχει θυμιάματα. Κάθε ημέρα πολλοί άνθρωποι στεφανωμένοι πάνε σ΄αυτόν κολυμπώντας για να προσευχηθούν.............................................................................................................................................................................................................................................................................................................</span><br />
<br />
<span style="color: #b4a7d6;">Εκτεταμένα αποσπάσματα από το χαρακτηριζόμενο ως ψευδεπίγραφο , έργο του Λουκιανού "Περί της Συρίης Θεού" γραμμένο σε Ιωνική διάλεκτο, σε απόδοση Ιωάννου Κονδυλάκη και Νίκου Σφυρόερα από τις εκδόσεις Γεωργιάδη.</span><br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">*********************************</span><br />
<span style="color: #a2c4c9;"><br /><br />Η Ιεράπολη Συρίας ή Ιεράπολη η Κυρρηστική ήταν αρχαία πόλη που βρισκόταν στη βόρεια Συρία και συγκεκριμένα στη περιοχή από τον Ευφράτη ποταμό μέχρι του όρος Αμιανό που ονομαζόταν Κυρρηστική, εξ ού και το όνομά της Ιεράπολη η Κυρρηστική. Κατά τον Στράβωνα, η πόλη λεγόταν και Έδεσσα. Το προηγούμενο όνομα της πόλης ήταν Βαμβύκη.<br /><br />Η θέση της και η ανάπτυξή της είχε μεγάλη στρατηγική και εμπορική σημασία ιδιαίτερα κατά την ελληνιστική περίοδο. Μετoνομάστηκε σε Ιεράπολη από τη Δυναστεία των Σελευκιδών, στους χρόνους των οποίων αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ της Αντιόχειας της Μεγάλης και της, επί του ποταμού Τίγρη, Σελεύκειας.<br /><br />Η Ιεράπολη της Συρίας περιήλθε διαδοχικά στους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, τους Τούρκους, τους Σταυροφόρους και τέλος τους Μογγόλους, οι οποίοι και την κατέστρεψαν ολοκληρωτικά.<br /><br />Τα ερείπια της πόλης βρίσκονται σήμερα κοντά στο χωρίο Μεμβίτζ κοντά στο Χαλέπι (Αλέππο) της Συρίας όπου τα πρώτα ευρήματα ανακαλύφθηκαν το 1879.(ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)</span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-83601522280920401902014-12-01T03:13:00.001+02:002014-12-01T03:17:26.520+02:00 ΕΜΠΟΝΗ Η ΓΑΛΑΤΙΣΣΑ (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3BshHK23rxdcE8rg-iWBCMqbkCjfIXf1hNuvqJyhgvGOH9VlWMlSlVuX0n_4clC0hpbS5S9-Ww0Zq_7vrAyaJqlg6Ga3wiLdvjN1mcwgTX-mns2Ry3MVBmsVeFA7bx9sk94Zw7GeHORNg/s1600/John+William+Godward-475874.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3BshHK23rxdcE8rg-iWBCMqbkCjfIXf1hNuvqJyhgvGOH9VlWMlSlVuX0n_4clC0hpbS5S9-Ww0Zq_7vrAyaJqlg6Ga3wiLdvjN1mcwgTX-mns2Ry3MVBmsVeFA7bx9sk94Zw7GeHORNg/s1600/John+William+Godward-475874.jpg" height="320" width="247" /></a></div>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Θα ήθελα να σας διηγηθώ μιά ιστορία που συνέβη την εποχή που καίσαρ ήταν ο Βεσπασιανός.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ο Κιβίλιος που ξεσήκωσε την επανάσταση στη Γαλατία είχε, όπως ήταν φυσικό, πολλούς συνεργάτες. Ανάμεσά τους ήταν κι ο Σαβίνος, ένας άντρας νέος κι από καλή οικογένεια, πλούσιος και με μεγάλη φήμη. ΄Οταν η επανάστασή τους απέτυχε, μερικοί φοβούμενοι την τιμωρία αυτοκτόνησαν και κάποιοι που προσπάθησαν να φύγουν στο εξωτερικό συνελήφθησαν. Ο Σαβίνος θα μπορούσε , άν ήθελε, να φύγει σε άλλη χώρα και να γλυτώσει, αλλά αυτό που τον κράτησε ήταν το γεγονός πως είχε μιά θαυμάσια σύζυγο. Το Γαλατικό της όνομα ήταν Εμπονή που στα ελληνικά σημαίνει "Ηρωίδα". Τη γυναίκα αυτή , λοιπόν, δεν μπορούσε να την εγκαταλείψει, αλλά ούτε και να την πάρει μαζί του. Είχε , μάλιστα, υπόγειες μυστικές αποθήκες όπου φύλαγε τους θησαυρούς του και μόνο δυο από τους απελεύθερούς του γνώριζαν το μέρος που βρίσκονταν οι αποθήκες αυτές. ΄Εδιωξε, λοιπόν, όλους τους άλλους δούλους του, λέγοντας ότι σκόπευε να φαρμακωθεί και μαζί με τους δυο έμπιστους απελεύθερους υπηρέτες του κατέβηκε στις υπόγειες αποθήκες. ΄Επειτα έστειλε τον έναν απ΄τους δυο, τον Μαρτιάλιο, στη γυναίκα του, για να της πει ότι είχε φαρμακωθεί και πως το σώμα του είχε καεί στην εξοχική τους έπαυλη. ΄Ηθελε με τον τρόπο αυτό να χρησιμοποιήσει τη γνήσια οδύνη και το πένθος της γυναίκας του ώστε να γίνει πιστευτός ο σκηνοθετημένος θάνατός του.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">΄Ετσι και έγινε. Η Εμπονή ρίχτηκε στο δάπεδο και έμεινε εκεί επί τρεις ημέρες και τρεις νύχτες σπαράζοντας στο κλάμα, χωρίς νερό και φαγητό. ΄Οταν το έμαθε αυτό ο Σαβίνος, φοβήθηκε μήπως πεθάνει κι έστειλε τον Μαρτιάλιο να της μηνύσει μυστικά ότι ήταν ζωντανός και κρυβόταν, και να την παρακαλέσει να εξακολουθήσει να τον πενθεί για ένα διάστημα ακόμη και να μην παραμελεί τα πένθιμα καθήκοντά της. Εκείνη έπαιξε τον ρόλο της πενθούσας συζύγου δραματικά και απόλυτα πειστικά, αλλά επειδή κάποια στιγμή ένιωσε την ανάγκη να τον δει, μια νύχτα τον επισκέφτηκε στην κρυψώνα του και πάλι νύχτα, γύρισε στο σπίτι της για να μην τη δει κανείς. ΄Ετσι για εφτά συνεχείς μήνες, χωρίς κανείς να το ξέρει, εκείνη συζούσε με τον άντρα της στο σκοτεινό υπόγειο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Μεταμφίεσε η Εμπονή τον Σαβίνο, μεταποιώντας τα ρούχα του και αλλάζοντάς του κόμμωση και τον πήρε μαζί της στη Ρώμη, αφού υπήρχε κάποια μικρή ελπίδα να του δώσουν χάρη. ΄Ομως στην προσπάθειά της αυτή δεν κατόρθωσε τίποτε και γύρισε στην πατρίδα της. Τώρα πια περνούσε όλο και περισσότερο καιρό κάτω από τη γη , ενώ από καιρό σε καιρό κατέβαινε στην πόλη για να τη βλέπουν οι φίλοι και οι συγγενείς της. Και το πιό απίστευτο απ΄όλα, κατόρθωσε να κρατήσει την εγκυμοσύνη της μυστική από τις φίλες της, παρά το γεγονός ότι συχνά πήγαινε στα λουτρά μαζί τους. Υπάρχει ένα φάρμακο που οι γυναίκες το τρίβουν στα μαλλιά τους για να τα κάνουν ξανθά ή κόκκινα. περιέχει μάλιστα ένα λίπος που δημιουργέι πρήξιμο και διογκώσεις στο δέρμα. Η Εμπονή , λοιπόν , άλειψε μ΄αυτό το φάρμακο όλο της το σώμα εκτός από την κοιλιά της ώστε να φαίνεται πρησμένο και να κρύβει έτσι την εγκυμοσύνη της. Γέννησε μετά από λίγο καιρό, εντελώς μόνη, σαν τη λιονταρίνα στη φωλιά της, δίδυμα αγόρια και κατέβηκε στην υπόγεια κρυψώνα για να πάει στον άντρα της. Μεγάλωσε κρυφά τα αγόρια της κάτω από τη γη. ΄Οταν μεγάλωσαν, ο ένας σκοτώθηκε στην Αίγυπτο, αλλά ο άλλος προσφάτως μας επισκέφτηκε στους Δελφούς. Τον λένε κι΄αυτόν Σαβίνο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Ο Καίσαρ καταδίκασε τη γυναίκα αυτή σε θάνατο, αλλά πλήρωσε ακριβά για την άδικη αυτή ποινή, αφού η οικογένειά του αφανίστηκε ολόκληρη μέσα σε λίγο διάστημα. Στη διάρκεια της ηγεμονίας του αυτή ήταν η χειρότερη πράξη του. μιά πράξη που έκανε τους θεούς να αποστρέψουν το βλέμμα τους απ΄ αυτόν. Η γενναιότητα και η υπερηφάνεια της Εμπονής προκάλεσε τη συμπάθεια όλων, αλλά ταυτόχρονα θέριεψε την οργή του Βεσπασιανού, αφού όταν της αναγγέλθηκε ότι θα τη θανάτωναν εκείνη τον προκάλεσε ν΄ανταλλάξει άν μπορούσε τη ζωή του με τη δική της, δηλώνοντας πως είχε ζήσει πιό ευτυχισμένα εκείνη στα σκοτάδια κάτω απ΄τη γή, παρά αυτός στο θρόνο του.</span><br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">Πλουτάρχου "Ερωτικός"</span><br />
<span style="color: #a2c4c9;">Εκδόσεις "Ενάλιος"</span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-52262853508237317572014-11-18T01:53:00.003+02:002014-11-18T01:54:47.256+02:00ΑΡΧΥΤΑΣ Ο ΤΑΡΑΝΤΙΝΟΣ "ΠΕΡΙ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ24m4_2DXXD10VGxsITtoffq-CWuBr5ozaCdgWMUFy9XXBhDjK4_T2E6pGRyyLcyxqbd8vHk0fOgel9RJ8TesAQ6o_RSYDqdqZEwBM8hIGzRQ8ZyVhl-QosV_7EmEn9r0ROdsxEShwq76/s1600/Archytas_of_Tarentum_MAN_Napoli_Inv5607.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ24m4_2DXXD10VGxsITtoffq-CWuBr5ozaCdgWMUFy9XXBhDjK4_T2E6pGRyyLcyxqbd8vHk0fOgel9RJ8TesAQ6o_RSYDqdqZEwBM8hIGzRQ8ZyVhl-QosV_7EmEn9r0ROdsxEShwq76/s1600/Archytas_of_Tarentum_MAN_Napoli_Inv5607.jpg" height="200" width="133" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #b4a7d6;">φωτό από</span><span style="color: #93c47d;"> <span class="irc_ho" dir="ltr" style="margin-right: -2px; overflow: hidden; padding-right: 2px; text-overflow: ellipsis; unicode-bidi: -webkit-isolate;">eranistis.net</span></span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<span style="color: #b4a7d6;"><br /><span style="font-size: x-small;">Ο Αρχύτας (428 π.Χ. - 347 π.Χ.) ήταν επιφανής Πυθαγόρειος φιλόσοφος, καταγόμενος από τον Τάραντα της Μεγάλης Ελλάδας( Ανήκει στην δεύτερη γενιά Πυθαγορείων και υπήρξε όπως αναφέρει ο Κικέρων μαθητής του Φιλολάου του Κροτωνιάτη που ανήκει στην προηγούμενη γενιά Πυθαγορείων.Θαυμαζόταν από όλους για τις αρετές του. Υπήρξε στρατηγός στην πόλη του επτά φορές, τη στιγμή που ο νόμος απαγόρευε σε όλους τους άλλους να πάρουν τη θέση αυτή για δεύτερη φορά. Ο Αριστόξενος μάλιστα αναφέρει ότι ποτέ δεν ηττήθηκε σε καμία μάχη. Την εποχή που ήταν αρχηγός του κράτους του Τάραντα (380-345 π.Χ.), καταγράφεται από τους ιστορικούς ότι η πόλη του Τάραντα έφθασε στη μεγαλύτερη ακμή της και γνώρισε τη μεγαλύτερη οικονομική άνθιση. <br /><br />Ήταν αξιόλογος αστρονόμος, μαθηματικός, μουσικός και πολιτικός. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους διανοητές της ελληνικής αρχαιότητας. Ο Αριστοτέλης έγραψε γι´αυτόν ειδική πραγματεία, η οποία δεν έχει διασωθεί: «Η φιλοσοφία του Αρχύτα». Είναι αυτός που λέγεται ότι έσωσε τον Πλάτωνα με επιστολή του προς τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο τον Β' ο οποίος ήταν έτοιμος να τον σκοτώσει. Ο Πλάτωνας είναι γνωστό ότι έχει ταξιδέψει στον Τάραντα και συνάντησε τον Αρχύτα τρεις φορές μετά τον θάνατο του Σωκράτη, ενώ είχαν και αλληλογραφία στην οποία φέρεται ο Αρχύτας να προμηθεύει τον Πλάτωνα με βιβλία του πυθαγόρειου φιλόσοφου Όκελλου. Ο Αρχύτας πιθανολογείται να είναι εκείνος που μύησε τον Πλάτωνα στον Πυθαγορισμό. Ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε μαθηματικές αρχές στη μηχανική,<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CF%8D%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%BF_%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82#cite_note-diog-1"></a> και ο πρώτος που χρησιμοποίησε την αρχή της αντίδρασης πάνω στην οποία στηρίζεται η λειτουργία των πυραύλων και των αεριωθούμενων αεροπλάνων. Σύμφωνα με μαρτυρία του Φαβωρίνου, ιστορικού των αρχαίων παραδόσεων και του Ρωμαίου Αύλου Γέλλιου (Aulus Gellius)- που μεταφέρει τις απόψεις του Πλίνιου του Πρεσβύτερου από το βιβλίο του "Φυσική Ιστορία"- ο Αρχύτας επινόησε και κατασκεύασε ένα αεριοπροωθούμενο περιστέρι, που αποκλήθηκε «πετομηχανή» ή «περιστερά». Ήταν δεινός γεωμέτρης και είναι ο πρώτος ιστορικά που έλυσε το πρόβλημα του διπλασιασμού του κύβου, γνωστό και ως Δήλιο πρόβλημα που είναι ένα από τα τρία άλυτα γεωμετρικά προβλήματα. Ο Πλάτωνας έκανε αυστηρή κριτική στην πορεία που έπαιρνε η γεωμετρία με τη χρήση μηχανικών μεθόδων από τον Αρχύτα, θεωρώντας ότι αυτό την απομάκρυνε από τον σκοπό της που είναι να ανάγει τον άνθρωπο στη θέαση των αιώνιων αληθειών, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος. <br /><br />Άφησε γραπτό έργο του οποίου έχουν διασωθεί μόνο αποσπάσματα. Βιβλία του αναφέρονται τα "Αρμονικός" και "Διατριβαί" από τα οποία σώζονται κάποια μέρη. Επίσης αποσπάσματα από την πολιτικής σημασίας πραγματεία του Περί Νόμου και Δικαιοσύνης υπάρχουν διασωσμένα από τον Ιωάννη Στοβαίο στο βιβλίο του "Πολιτικά και Ηθικά Αποσπάσματα" Στην πραγματεία του αυτή εκφράζει την άποψη ότι η Σπάρτη είχε την τελειότερη νομοθεσία και το τελειότερο σύστημα διακυβέρνησης που κατόρθωνε να συνδυάζει τη βασιλεία, την αριστοκρατία, την ολιγαρχία και τη δημοκρατία με σωστό τρόπο. Από πολλούς μελετητές θεωρείται πιθανό ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του να έχει εμπνευστεί ή επηρεαστεί από τα γραπτά του Αρχύτα και τη μεγάλη φιλία που συνέδεε τους δύο άνδρες (ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)</span></span><br />
<div>
<span style="color: #b4a7d6; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #b4a7d6; font-size: x-small;"><br /></span><span style="color: #b4a7d6;"><span style="font-size: x-small;"></span></span>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU93Lnncx4L4QRTf38ifQRwu7f_OmLYGwbdDsec9nHnN7U0aJwonWbLHASpb-gEaW2BKijJ3axEB4Fk1PzwqZpVxuLsx06gAeXEkFkqBGtYCON0rbvAr7-tNOydwbdlfYKemN8_N-WKyFF/s1600/Ancient_Taranto_(16th_century).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU93Lnncx4L4QRTf38ifQRwu7f_OmLYGwbdDsec9nHnN7U0aJwonWbLHASpb-gEaW2BKijJ3axEB4Fk1PzwqZpVxuLsx06gAeXEkFkqBGtYCON0rbvAr7-tNOydwbdlfYKemN8_N-WKyFF/s1600/Ancient_Taranto_(16th_century).jpg" height="203" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: orange;">Τάραντας</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">Ας δούμε λοιπόν κάποια αποσπάσματα από την πραγματεία Περί Νόμου και Δικαιοσύνης, όπως σώζονται από τον Στοβαίο , σε απόδοση στη δημοτική από τον φιλόλογο Απόστολο Παπανδρέου:</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">H επίδραση που ασκεί ο νόμος στην ψυχή και τη ζωή του ανθρώπου είναι η ίδια με την επίδραση της αρμονίας στην ακοή και τη φωνή. Και ο νόμος δηλαδή διαπαιδαγωγεί την ψυχή και οργανώνει με τάξη τη ζωή και η αρμονία μαθαίνει την ακοή να αισθάνεται τα πάντα και καθιστά τη φωνή μουσική. Λέγω δε ότι κάθε οργανωμένη κοινωνία αποτελείται από τους άρχοντες , τους αρχομένους και τρίτο από τους νόμους. Ζωντανός εκπρόσωπος του νόμου είναι ο βασιλιάς και άψυχος είναι το γράμμα του νόμου. Πρώτος , λοιπόν είναι ο νόμος. Και με το νόμο ο βασιλιάς είναι ο νόμιμος ηγεμών, ακολουθεί στη σειρά ο άρχων, έπειτα χάρη στο νόμο ο αρχόμενος είναι ελεύθερος πολίτης και όλη η πολιτεία είναι ευτυχισμένη. Και με την παραβίαση του νόμου ο βασιλιάς καταντάει τύραννος, ο άρχων ασυνεπής, ο αρχόμενος γίνεται δούλος και όλη η κοινωνία μαστίζεται από την κακοδαιμονία. Γιατί όλες οι πράξεις συνδέονται μεταξύ τους, καθώς προσδιορίζονται από το "άρχειν" και το ¨άρχεσθαι" και τρίτο από την κυριαρχία. Το "άρχειν" ανήκει δικαιωματικά στο ανώτερο και το "άρχεσθαι"στο κατώτερο και η κυριαρχία ανήκει και στα δυό. Γιατί άρχει το λογικό μέρος της ψυχής, άρχεται το άλογο και το κυριαρχούν στα πάθη και τα δύο μαζί. Απ΄τον αρμονικό συνδυασμό και των δύο παράγεται η αρετή , η οποία απομακρύνει την ψυχή και από τις θλίψεις και τις ηδονές στην ηρεμία και τη γαλήνη ( την έλλειψη παθών).</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Πρέπει ο νόμος να είναι σύμφωνος με τη φύση, να έχει πραγματική ισχύ , και γενικά να συμφέρει στην οργανωμένη κοινωνία. Γιατί άν στερείται το ένα ή περισσότερα απ΄αυτά ή και όλα, ή δεν θα είναι νόμος ή δεν θα είναι τέλειος νόμος. Και θα είναι σύμφωνος με τη φύση, άν μιμείται το φυσικό δίκαιο. Και το φυσικό δίκαιο εκφράζει αυτό που αναλογεί και ανήκει στον καθένα σύμφωνα με την αξία του. Ισχυρός θα είναι ο νόμος άν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις δυνατότητες των ανθρώπων για τους οποίους έχει θεσπιστεί. Γιατί πολλοί άνθρωποι δεν είναι σε θέση να δεχτούν το σύμφωνο με τη φύση, που είναι και το πρώτο αγαθό, αλλά μόνο αυτό που συμφέρει στους ίδιους κατά τις περιστάσεις. Μόνο έτσι και όσοι αρρωσταίνουν και όσοι υποφέρουν βρίσκουν φροντίδα και στοργή. Και συμφέρων στην κοινωνία είναι ο νόμος, άν δεν είναι μονόπλευρος και ιδιοτελής, αλλά εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον και η ευεργετική του δράση εκτείνεται σε όλους. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Πρέπει ακόμα ο νόμος να παίρνει υπόψη του ολόκληρη τη χώρα, αλλά και τα περιφερειακά της διαμερίσματα. Γιατί ούτε η γη παράγει τους ίδιους καρπούς ούτε η ψυχή των ανθρώπων είναι επιδεκτική της ίδιας αρετής. Γι΄αυτό και το δίκαιο το διαμορφώνουν άλλοι αριστοκρατικό, άλλοι δημοκρατικό και άλλοι ολιγαρχικό. Και το αριστοκρατικό δίκαιο θεσπίζεται αντίθετο προς την ισότητα. Γιατί στους ισχυρότερους παρέχει περισσότερα δικαιώματα και στους ασθενέστερους λιγότερα. Ενώ το δημοκρατικό δίκαιο κατανέμει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις κατά γεωμετρική αναλογία. Γιατί σ΄αυτό το δίκαιο οι λόγοι των μεγαλύτερων μεγεθών προς τα μικρότερα είναι ίσοι. Τέλος , το ολιγαρχικό και τυραννικό δίκαιο ρυθμίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σύμφωνα με την αριθμητική αναλογία. Γιατί τα αντιμετωπίζει με βάση την αντίστροφη αναλογία. Δηλαδή στους λιγότερους παρέχει περισσότερα δικαιώματα και στους πολλούς λιγότερα. Αυτά , λοιπόν , είναι τα είδη της κατανομής των δικαιωμάτων. Και η εικόνα της πολιτείας αντικατοπτρίζεται και στις οικογένειες. Γιατί και οι τιμές και οι τιμωρίες και οι εξουσίες ή μοιράζονται εξίσου στους ισχυρούς και τους αδύνατους ή μοιράζονται άνισα ανάλογα με την υπεροχή καθενός στην αρετή ή στον πλούτο ή στη δύναμη. Και όπου αποδίδονται εξίσου εκεί το δίκαιο είναι δημοκρατικό, όπου όμως αποδίδονται άνισα εκεί είναι αριστοκρατικό ή ολιγαρχικό.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">Πρέπει όμως ο καλύτερος νόμος και το πολίτευμα να είναι σύνθετο από τα άλλα πολιτεύματα. Και να έχει κάτι απ΄τη δημοκρατία, κάτι απ΄την ολιγαρχία, κάτι απ΄τη βασιλεία και την αριστοκρατία. ΄Οπως ακριβώς είναι το πολίτευμα των Λακεδαιμονίων. Εκεί οι βασιλείς είναι το στοιχείο της μοναρχίας , η γερουσία εκφράζει την αριστοκρατία, οι έφοροι την ολιγαρχία, οι "ιππαγρέται" ( τρεις άρχοντες που εκλέγουν τη σωματοφυλακή του βασιλιά ) τέλος κι οι σωματοφύλακες αποτελούν το στοιχείο της δημοκρατίας. Πρέπει, λοιπόν, ο νόμος να μην είναι μόνο άριστος, αλλά και να υπάρχει αμοιβαία ανταπόκριση στα μέρη του. Γιατί αυτός ο νόμος είναι ισχυρός και σταθερός. ΄Οταν μιλάω για αμοιβαία ανταπόκριση εννοώ ότι όποιος ασκεί μιάν αρχή να άρχεται και ο ίδιος, όπως συμβαίνει στη Λακεδαίμονα, που διακρίνεται ως πρότυπο ευνομίας. Απέναντι στους βασιλείς ( που στη Σπάρτη ήταν δύο) κάθονται οι έφοροι (πέντε τον αριθμό ), απέναντι στους εφόρους η γερουσία ( από 27 μέλη) κι ΄ανάμεσά τους είναι οι "ιππαγρέται" και οι σωματοφύλακες του βασιλιά. Πρός όποια κατεύθυνση κι άν στραφούν οι άρχοντες με τη μεγαλύτερη εξουσία, θα βρεθούν υπό τον έλεγχο των άλλων. Ο νόμος πρέπει να ορίζει στην πρώτη σειρά τις τιμές προς τους θεούς και τους δαίμονες </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">( κατώτερες θεότητητες, μεταξύ θεών και ανθρώπων) και τους γονείς και γενικά για κάθε ωραίο και αξιοτίμητο. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Στη δεύτερη σειρά να ορίζει τα συμφέροντα. Γιατί πρέπει τα κατώτερα να ακολουθούν μετά τα σημαντικά και να μη μένουν οι νόμοι κλεισμένοι στα δωμάτια και τα ντουλάπια, αλλά να ζουν στα ήθη των πολιτών. Γιατί ούτε στη Λακεδαίμονα με το καλύτερο πολίτευμα η πόλη διοικείται με το πλήθος των εγγράφων, αλλά κυρίως με τους καλούς τρόπους εκείνων που ασκούν τις διάφορες εξουσίες. Και συμφέρει στην πολιτεία ο νόμος να μην είναι μονόπλευρος και ιδιοτελής, αλλά ν΄αποβλέπει στο κοινό όφελος και να εφαρμόζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Κι οι ποινές που προβλέπει να είναι τέτοιες που να επιφέρουν την αισχύνη και την ατιμία κι όχι χρηματικά πρόστιμα.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Γιατί απ΄την τιμωρία που φέρει την αισχύνη, φροντίζουν να συμπεριφέρονται όλοι με κοσμιότητα, ώστε να μη χρειαστεί να δοκιμάσουν κι΄αυτοί την τιμωρία από το νόμο. Ενώ με τα χρηματικά πρόστιμα οι πολίτες θα φροντίζουν κυρίως για χρήματα με την ιδέα ότι αυτά είναι το μέγιστο φάρμακο για τα παραπτώματά τους. Το άριστο, λοιπόν, είναι να είναι κατά τέτοιον τρόπο συγκροτημένη η πολιτεία, ώστε να μην έχει ανάγκη να εισάγει τίποτε απ΄έξω, που να έχει σχέση ή με την αρετή ή με τη δύναμη ή με οποιαδήποτε άλλη ανάγκη. Γιατί τότε και το σώμα και το σπίτι και το στράτευμα είναι καλά οργανωμένα, όταν έχουν μέσα τους την αιτία της σωτηρίας τους και δεν εξαρτώνται απ΄έξω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Το σώμα δηλαδή να είναι γερό, το σπίτι νοικοκυρεμένο κι ο στρατός να μην είναι ούτε αγύμναστος ούτε μισθοφορικός. Με μιά τέτοια οργάνωση είναι ανώτερα απ΄όλα τ΄άλλα. Και να είναι ελεύθερα και ανυπότακτα, συνηθισμένα στη λιτή ζωή, που εξοικονομείται εύκολα. Μ΄αυτόν τον τρόπο ο ισχυρός υπερνικά το βάρος κι ο σκληραγωγημένος το ρίγος. Γιατί οι κακοτυχίες και οι συμφορές γυμνάζουν τους ανθρώπους, καθώς στον εγκρατή και καταπονημένο στο σώμα και στην ψυχή, οποιαδήποτε τροφή φαίνεται νόστιμη, ομοίως και το ποτό, και το αχυρόστρωμα φαίνεται άνετο, ενώ σ΄αυτόν που συνηθίζει στη χλιδή και την πολυτέλεια, ακόμα κι οι ανέσεις του βασιλιά των Περσών του φαίνονται δυσάρεστες και άβολες. Πρέπει λοιπόν, ο νόμος να είναι εναρμονισμένος με τα ήθη και τις ασχολίες των πολιτών. Γιατί έτσι θα συνηθίσεις τους πολίτες στην αυτάρκεια και ν΄απονείμει στον καθένα αυτό που του αξίζει και που επιβάλλεται. Γιατί έτσι κι ο ήλιος που διαγράφει την τροχιά του στο ζωδιακό κύκλο, μοιράζει σ΄όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη το μερίδιο που ανήκει στον καθένα, στη γέννησή του, την ανάπτυξη και τον κύκλο της ζωής του, προσφέροντας την εναλλαγή των εποχών σαν ένα είδος ευνομίας. Γι΄αυτό και ονομάζεται "νόμιος και νεμήιος ¨Ζευς και "νομεύς" εκείνος που μοιράζει τις τροφές για τα πρόβατα. Ακόμα και τα τραγούδια των κιθαρωδών ονομάζονται "νομοί".</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Γιατί και αυτά όταν τραγουδιούνται με αρμονία και με ρυθμό και με μέτρο, φέρουν μιά ψυχική ευφορία.</span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-53463742428720776272014-10-13T02:58:00.002+03:002014-10-13T02:58:46.643+03:00ΧΑΜΟΔΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΜΕΡΔΑΚΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiOJFFf26OLWXm1PLewY6S2X8-a6SY1QcN1gVBAcZKSlVEonn39lNyXWX-AQsBQvogt6HWa9tYtPjqRkr6D9vN6Euy4s_8KQatLIuiO_BuD14z3LKU0t60HH7qWwsYvQGxldOWKIxDpcF0/s1600/500056-NET+pan_childwall.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiOJFFf26OLWXm1PLewY6S2X8-a6SY1QcN1gVBAcZKSlVEonn39lNyXWX-AQsBQvogt6HWa9tYtPjqRkr6D9vN6Euy4s_8KQatLIuiO_BuD14z3LKU0t60HH7qWwsYvQGxldOWKIxDpcF0/s1600/500056-NET+pan_childwall.jpg" height="258" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #a2c4c9;">φωτο από http://kartson.pblogs.gr</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;">Στα λαογραφικά του Νικόλαου Πολίτη, βρίσκουμε πολλές πληροφορίες για τα Χαμοδράκια , ποιμενικούς δαίμονες που στην Αρκαδική παράδοση, συνδέονται με τους Σατύρους και τον θεό Πάνα. Το Μαίναλο νομιζόταν άλλωστε, ιερό όρος του Πανός, ο οποίος εκαλείτο και Μαινάλιος θεός. Στην Ζακυνθινή παράδοση σώζεται ένα λαϊκό παραμύθι, πως κάποτε ο θεός Πάνας χάρισε σ΄έναν μικρό αιγοβοσκό, ένα κατσικάκι , με χρυσό τομάρι, ασημένια αυτιά και χρυσά κέρατα. Στον Παρνασσό πίστευαν (ως το 1903-4 τουλάχιστον που ο Πολίτης έγραψε τα λαογραφικά του) πως στο βουνό κατοικεί ένας δαίμονας που εξουσιάζει τους λαγούς, και τα αγριόγιδα. ΄Οσα ζώα είναι δικά του τους χαράζει το αυτί , για να τα ξεχωρίζει. Ο δαίμονας αυτός που οι βοσκοί τον ονομάζουν Λάβωμα, με μορφή μακρυγένη τράγου βατεύει τις κατσίκες και τις οδηγεί στο θάνατο , χωρίς να μπορέσουν οι βοσκοί να επέμβουν γιατί το όπλο τους εκπυρσοκροτώντας διαλύεται και τους τραυματίζει. Αυτή η δοξασία όμως υπάρχει μόνο στον Παρνασσό. Στις υπόλοιπες περιοχές ο Πάνας είναι αυτός που με μορφή ανθρώπου ή τριχωτού παιδιού προξενεί αυτή την καταστροφή. Συχνά παίρνει τη μορφή του ζώου στο οποίο επιτίθεται και κάποτε εμφανίζεται και σαν κυνηγετικός σκύλος, ή αρπακτικό όρνεο.Οι μορφές με τις οποίες εμφανίζεται ο δαίμων στην λαϊκή παράδοση παρέμειναν απαράλλακτες, από αρχαιοτάτων χρόνων. Στην παράδοση του Μαινάλου διατηρήθηκε ο τύπος του δασύτριχου Πανός, Οι δαίμονες εμφανίζονται συνήθως ως τράγοι, όπως τράγος ήταν αρχικά ο Παν που στην συνέχεια μέσω της μουσικής εξανθρωπίστηκε διατηρώντας όμως τα τραγίσια πόδια του και το κεφάλι. Περί δε των Σατύρων διατηρήθηκε η αρχαία αντίληψη πως αυτοί ήσαν τράγοι. "Τους δε τράγους Τιτύρους λέγουσιν" βεβαιώνει ο σχολιαστής του Θεόκριτου το δε τράγους ερμηνεύει Σατύρους ο Ησύχιος.Μάλιστα ο Σάτυρος του παλαιότατου Αρκαδικού και όχι Αργείου μύθου πιθανόν, ο ΄Αργος εσκότωσε,"τους Αρκάδας αδικούντα και αφαιρούμενον τα βοσκήματα", μοιάζει περισσότερο με τους σημερινούς ποιμενικούς δαίμονες, τα Χαμοδράκια. Οι αρχαίες παραστάσεις των ποιμενικών δαιμόνων άσκησαν μεγάλη επίδραση διαχρονικά στην λαϊκή φαντασία, ώστε να εξακολουθούν να τους φαντάζονται τραγόμορφους. Κάποιες δε παραδόσεις που θέλουν τα Χαμοδράκια κυνόμορφα, ίσως ξεκίνησαν με την συνταύτιση του χαμοδρακιού με τις ψυχές των πονηρών,που συνήθως παίρνουν αυτή την μορφή. Αλλά και στις δοξασίες των αρχαίων ο δαίμων των ποιμνίων κάποιες φορές είναι σκύλος. Κύνα δηλαδή σκύλο, επονομάζει τον Πάνα ο Πίνδαρος, και σκυλλακοτρόφον. Ακόμα και η εμφάνιση του χαμοδρακιού ως τριχωτού παιδιού, μας θυμίζει τις αρχαίες παραστάσεις με τους Πανίσκους.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ο δαίμων λοιπόν αυτός προξενεί όλεθρο στα κοπάδια, που οδηγεί στο θάνατο, μαυρίζοντας το δέρμα τους και πρίζοντας τις κοιλιές τους, επάνω δε στο δέρμα τους μένει το αποτύπωμα απ΄τα πόδια και τα νύχια του δαιμονίου στο λεγόμενο ζήλιο , ήτοι υποδόρια, ενώ εξωτερικά δεν φαίνεται τίποτα. Ο θάνατος προκαλείται ακαριαία, μερικά όμως ζώα επιζούν μέχρι την ανατολή. Για την αποφυγή του κακού γίνονται και κάποια αγικά, δηλαδή τελετουργίες κυρίως όμως δύο είναι οι προσφορότεροι τρόποι.Η μεταφορά του ποιμνίου σε άλλο τόπο και η καύση επιτόπου δυσωδέστατων ουσιών και στη συνέχεια επίχρισις των οπισθίων των ζώων με τέφρα και νερό.΄Ετσι το δαιμόνιο εμποδίζεται να πλησιάσει τα ζώα. Στην πραγματικότητα αυτό που προκαλεί στο ζώο τον θάνατο είναι η λοιμώδης νόσος άνθρακας,ωστόσο οι δοξασίες αυτές περί δαιμονίου παρέμειναν από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. </span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Δύο είναι τα βασικά ονόματα του δαίμονα, Χαμοδράκι και Σμερδάκι αλλά και Αμελέτητο, Λάβωμα, Αποκαρωμένο, Δαιμόνιο, Αρμαδιακό, Ζουλάπι κ.α.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Το όνομα Χαμοδράκι φέρεται και με τους παραφθαρμένους τύπους Χαμουδράκι, Χαμουθράκι και Χαμοθράκι είναι δε σε χρήση και από τους αλβανόφωνους της Ερμιόνης. Το έτυμο είναι σαφές από την σύνθεση των λέξεων χάμω (χαμαί) και δράκων με κατάληξη υποκοριστική. Στους αρχαίους βρίσκεται η λέξη χαμαιδράκων που δηλώνει είδος αφρικανικών φιδιών.Ο πύργος της Θεσσαλονίκης τον 12ο αιώνα λεγόταν πύργος του Χαμαιδράκοντος απ' αυτόν που είχε την επιστασία της κατασκευής του. Τη λέξη χαμόδρακος συναντάμε σε δημοτικό ποίημα για να υποδηλώσει υβριστικά τον ταπεινό και ευτελή δράκοντα " Τί λες , μωρέ χαμόδρακε, μωρέ στοιχειό του βράχου".</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Σαν όνομα ποιμενικού δαίμονα δεν έχει καμμιά σχέση με τους δράκους της παράδοσης. Δόθηκε σαν αναφορά στο ότι είναι παιδί έκθετο και αβάπτιστο. Το αβάπτιστο παιδί ο λαός το αποκαλεί δράκο, ενώ στους βυζαντινούς χαμευρετόν είναι το έκθετο.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Το όνομα Σμερδάκι και κατά παραφθορά Σμιδράκι και Σμιθράκι παράγεται από το επίθετο σμερδός που είναι το αρχαίο σμερδνός που σημαίνει τον δύσκολο, χαλεπό και κακό. Δεύτερη σημασία είναι το νοθογέννητο παιδί επειδή κατά τις λαϊκές δοξασίες τα νόθα παιδιά όταν πέθαιναν γίνονταν δαιμόνια των κοπαδιών. Τρίτη σημασία είναι και το δίχρωμο ή πολύχρωμο : π.χ σμερδή γαλή είναι η παρδαλή γάτα. Στο Ζαγόρι της Ηπείρου χρησιμοποιούν το ρήμα σμερδώνω , που σημαίνει νοθεύω εξ΄ού και σμερδωμένο κρασί.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<br /></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-29619249315582301322014-10-12T21:51:00.000+03:002014-10-12T21:52:18.931+03:00Aιώνας εμπορίου-Τάσος Λειβαδίτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDImlrpXZIzD9-XgR-4H93qItPOGX-ruqTORsgoUoFhvG9I5pLJxCHbeD0eQ8zPM_yR8zAKlaPks1J8m3Kg5BAm6qYLbnltE70vBAEsJyMANhmkQBFDOQblcPIjYzyd-pZng5WiqpjUe-U/s1600/xaa+(4).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDImlrpXZIzD9-XgR-4H93qItPOGX-ruqTORsgoUoFhvG9I5pLJxCHbeD0eQ8zPM_yR8zAKlaPks1J8m3Kg5BAm6qYLbnltE70vBAEsJyMANhmkQBFDOQblcPIjYzyd-pZng5WiqpjUe-U/s1600/xaa+(4).jpg" /></a></div>
<br style="background-color: white; color: #141823; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">εμπόριο </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα, </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">λαχειοπώλες </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;">τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία </span></span><span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13.63636302948px; line-height: 20px;"><span style="color: #f9cb9c;"><br />δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,<br />ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,<br />χρεώγραφα<br />κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;<br />«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν<br />ποτέ απεργία<br />μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές<br />περηφάνειες<br />γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νιότη σου,<br />βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα<br />μαζέψουν<br />νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,<br />δολάρια ασημένια<br />η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται<br />πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν<br />μεθαύριο<br />σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,<br />κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο<br />θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω<br />απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας<br />μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,<br />τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,<br />είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,<br />ο Pοκφέλλερ άρχισε<br />πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο<br />προστατευτικό σπίτι<br />με τις πέτρες που μου ρίξατε<br />σ' όλη τη ζωή μου.</span><br /><br /><span style="color: #a2c4c9;">(από τη συλλογή “Ποίηση”, Kέδρος 1985)</span></span></span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-51232542924207938382014-09-22T01:42:00.000+03:002014-09-23T00:24:56.855+03:00ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΦΡΟΣΥΝΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLQ5i8XVdvu9UUfIQpfGHABriqBUau4w0B9FcXWSvHsihUbFtp0zCOcQ5FcCMRPjxyDgDHdmjaFyBhr6fPuXxt24CXUJcAjFnKnNQU-anG59UCXcL9z81XCcqn3QclTkVMTLGwLc1CkkLB/s1600/8876994_orig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLQ5i8XVdvu9UUfIQpfGHABriqBUau4w0B9FcXWSvHsihUbFtp0zCOcQ5FcCMRPjxyDgDHdmjaFyBhr6fPuXxt24CXUJcAjFnKnNQU-anG59UCXcL9z81XCcqn3QclTkVMTLGwLc1CkkLB/s1600/8876994_orig.jpg" height="320" width="242" /></a></td></tr>
</tbody></table>
</o:p></div>
<span style="color: #a2c4c9;">Η Κυρά Φροσύνη, ελαιογραφία, του A. C. Decamps (1847) </span><br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><span lang="EN-US">H</span><span lang="EN-US"> </span>Φροσύνη, σύζυγος του εμπόρου Δημητρίου Βασιλείου, φημιζόμενη
για το κάλλος, το γένος και την μόρφωσή της, δεν μπόρεσε ν΄αντισταθεί στον
έρωτα του Μουχτάρ, γιού του Αλή Πασά, ο οποίος επωφελήθηκε του γενονότος της
απουσίας του συζύγου της στην Βενετία. ΄Όταν ο Μουχτάρ στάλθηκε από τον πατέρα
του , κατά διαταγή του σουλτάνου, εναντίον του αποστάτη Τζωρτζίμ στην
Αδριανούπολη, η σύζυγός του, μαθαίνοντας τις ερωτικές σχέσεις του με τη
Φροσύνη, ζήτησε από τον Αλή, την τιμωρία της αντιζήλου. Ο Αλής πηγαίνοντας ο ίδιος στο σπίτι της Φροσύνης,
την απήγαγε και την φυλάκισε μαζί με άλλες 17 γυναίκες απ΄τα Γιάννενα για τις
οποίες υπήρχαν υπόνοιες επιλήψιμης διαγωγής και τις καταδίκασε σε θάνατο με
πνιγμό στη λίμνη. Η απόφαση εκτελέστηκε την νύχτα της 11<sup>ης</sup>
Ιανουαρίου 1801 , το σπίτι της Φροσύνης σφραγίστηκε , τα υπάρχοντά της
δημεύθηκαν ενώ τα δυό μικρά παιδιά της εγκαταλείφθηκαν στους δρόμους, χωρίς
κανείς να τολμά , για το φόβο του Αλή να
τα περισυλλέξει μέχρις ότου επετράπη στον θείο της μητέρας τους επίσκοπο
Γαβριήλ (κατόπιν πλούσιας δωροδοκίας ) να τα παραλάβει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τα πτώματα της Φροσύνης και των άλλων γυναικών όταν
εκβράσθηκαν από τα κύματα στην ακτή, κηδεύθηκαν και η Φροσύνη ετάφη στο
μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων. Η εκκλήσία αναγόρευσε τις γυναίκες καλλιμάρτυρες,
επειδή μετά το θάνατό τους ο λαός τις θεωρούσε- και προπάντων την Φροσύνη- ,
μάλλον θύματα του τυράννου και όχι καταδίκους, συναισθανόμενος συμπάθεια
γι΄αυτές. Αρκετά τραγούδια γράφτηκαν για την ωραία των Ιωαννίνων και μεταξύ
αυτών το ακόλουθο που μας έρχεται από το
Πάπιγκο .</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Τ' ακούσαταν τι γίνηκε στα Γιάννενα στη λίμνη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Που πνίξανε τις δεκαφτά με την κυρά Φροσύνη;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄Αχ , Φροσύνη παινεμένη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Τι κακό΄παθες καημένη!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄Άλλη καμμιά δεν το’βαλε το λιαχουρί1 φουστάνι,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Πρώτ΄η Φροσύνη το’βαλε και βγήκε στο σιργιάνι</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄Αχ, Φροσύνη παινεμένη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Και στον κόσμο ξακουσμένη!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Δεν στο΄λεγα, Φροσύνη μου, κρύψε το δαχτυλίδι 2,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Γιατί αν το μάθει ‘Αλή πασάς, θε να σε φάει το φίδι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄Αχ, Φροσύνη μου καημένη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Τι πολύ κακό θα γένει!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Αν είστε Τούρκ΄αφήστε με, χίλια φλωριά σας δίνω</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Ή φέρτε το Μουχτάρ πασιά, δυό λόγια να του κρίνω.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Αχ, Φροσύνη μου καημένη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Τι κακό πολύ θα γένει!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Μουχτάρ ΄πασά μου, πρόβαλε, τρέξε να με γλυτώσεις,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄μέρωσε τον Αλή πασά και δώσ’ ό,τι να δώσεις.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Αχ, Φροσύνη πέρδικά μου,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Τι κακό ‘παθες κυρά μου!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Εις τον Βεζίρη τα φλουριά και δάκρυα δεν περνάνε</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Κ΄εσένα μ΄άλλες δεκαεφτά τα ψάρια θα σας φάνε.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄Αχ, Φροσύνη πέρδικά μου,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Μόκαψες τα σωθικά μου!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Χίλια καντάρια ζάχαρη θα ρίξω μεσ’ στη λίμνη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Για να γλυκάνει το νερό, να πιεί η κυρά Φροσύνη.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄Αχ, Φροσύνη παινεμένη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Μεσ’ στη λίμνη ξαπλωμένη!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Φύσα, Βοριά, φύσα Θρακιά, για ν΄αγριέψ΄η λίμνη</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Να βγάλει τες αρχόντισσες και την κυρά Φροσύνη.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">΄Αχ, Φροσύνη παινεμένη,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a2c4c9;">Μεσ΄στη λίμνη ξαπλωμένη!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">1.Λιαχουρί ή λαχούρι, ύφασμα της Λαχώρης (των Ινδιών).</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">2. Οι στίχοι 9,10 αναφέρονται στην σύμπτωση από την οποία έμαθε
η σύζυγος του Μουχτάρ τις ερωτικές σχέσεις του με τη Φροσύνη. Ο Μουχτάρ είχε
χαρίσει στη Φροσύνη, πολύτιμο δακτυλίδι, που είχε λάβει ο ίδιος ως δώρο από την
σύζυγό του. Η Φροσύνη ευρισκόμενη σε οικονομική στενοχώρια, λόγω της αποδημίας
του συζύγου της και του Μουχτάρ, έδωσε το δακτυλίδι σε χρυσοχόο για να
διαπραγματευθεί την πώλησή του. Αυτός το πρότεινε στη γυναίκα του Μουχτάρ.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/h_GzLPXA2YA/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/h_GzLPXA2YA&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/h_GzLPXA2YA&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object> </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="background-color: black; color: #f9cb9c; line-height: 17px;">Δύο ακόμη τραγούδια για το χαμό της όμορφης κυράς.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="background-color: black; color: #f9cb9c; line-height: 17px;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="background-color: black; color: #f9cb9c; line-height: 17px;">Στίχοι Θ.Σκίπη.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Στη λίμνη το ρηγόπουλο</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">στάσου και πρόσμενέ το,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">μοσχοτραγούδησέ το.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br style="font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /></span>
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Παλάτια χρυσοπλουμιστά,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">παλάτια μαγεμένα,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">τα παρατάει για σένα.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br style="font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /></span>
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Δούλος και σκλάβος γίνεται</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">της πλάνας ομορφιάς σου</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">στάσου στη λίμνη, στάσου.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br style="font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /></span>
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Να πέσει στην αγκάλη σου,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">να σε γλυκομεθύσει</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κι εκεί να ξεψυχήσει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/sj6SL01HX_I/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/sj6SL01HX_I&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/sj6SL01HX_I&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;">Μουσική: Μίμης Πλέσσας</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;">Στίχοι: Κώστας Βίρβος </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Στα Γιάννενα στη μαύρη λίμνη</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">τα νούφαρα μοσχοβολούν</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">τις νύχτες την κυρά Φροσύνη</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">αγγέλοι παν και τη φιλούν</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br style="font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /></span>
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Στα Γιάννενα στη μαύρη λίμνη</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πουλάκια κλαιν αμίλητα</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πουλάκια κλαιν κυρά Φροσύνη</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">τα χείλη σου τ' αφίλητα</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br style="font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /></span>
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Ο χάρος είπες ας με πάρει</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κάλλιο να με χαρεί η γης</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">και σπάραξε ένα παλληκάρι</span><br />
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">μα εσύ δεν ήσουν να το δεις</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/MB41inwOkYo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #a2c4c9;"> Και μία ταινία του Γ.Γρηγορίου παραγωγής 1959 για την κυρά Φροσύνη, με την Ειρήνη Παπά στον πρωταγωνιστικό ρόλο..</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/F6dvZNJiDSU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-60894577888058130462014-09-18T22:29:00.000+03:002014-09-18T22:31:31.250+03:00Κοσμικὴ Μουσικὴ ἀπὸ Ἁγιορείτικους Κώδικες Βυζαντινῆς Μουσικῆς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-mxm5yh4vATV3iPGwSvbAv9CVKSsAwImqkxHphgZ4ODBK-XGojvyKYJu5kGe95Ytm7k_ldK94o8l3QsvwDHsU3vv-KZNeGOxWYFZKdPIflD1VVobD6uS-3Gjx0RNpEU7wf88TyxreDLFG/s1600/ByzantinischeMusik1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-mxm5yh4vATV3iPGwSvbAv9CVKSsAwImqkxHphgZ4ODBK-XGojvyKYJu5kGe95Ytm7k_ldK94o8l3QsvwDHsU3vv-KZNeGOxWYFZKdPIflD1VVobD6uS-3Gjx0RNpEU7wf88TyxreDLFG/s1600/ByzantinischeMusik1.jpg" height="142" width="320" /></a></div>
<h1 style="color: #c00000; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
</h1>
<div style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px; text-align: center;">
<span style="color: #f9cb9c;">Στίχοι-σχόλια<i> σὲ ἐπιλογὴ τραγουδιῶν Βυζαντινῆς καὶ μεταβυζαντινῆς περιόδου.<br />Περιέχεται σὲ ἐκδηλώσεις Συνεδρίου, Θεσσαλονίκη 1997<br />Μὲ γκρίζο χρῶμα σημειώνεται ὁ ἑρμηνευτὴς κατὰ τὴν παρουσίαση στὸ συνέδριο.</i></span></div>
<hr style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;" />
<div align="center" style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
<table border="0" cellpadding="8" id="table1" style="font-size: 10pt; margin-bottom: 3px;"><tbody>
<tr><td><ol>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#1" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, <i>Συλλογὴ πολλῶν χαρίτων</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#2" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Ἰακώβου Πρωτοψάλτου, <i>Τρέξετ᾿ ἔρωτες, ἐλᾶτε</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#3" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, <i>Ἔλπιζα καὶ πάλι ἐλπίζω</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#4" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, <i>Ἕνας εὔμορφος πλανήτης</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#5" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Γεωργίου Σούτζου, <i>Ἤστραπτεν στὸ πρόσωπόν σου</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#6" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Πέτρου Λαμπαδαρίου Πελ, <i>Τί σκληρότης εἶναι φῶς μου</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#7" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, <i>Ἔχεις φῶς μου κάλλος</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#8" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Παραδοσιακό, <i>Τ᾿ ἀηδόνια τῆς Ἀνατολῆς</i></span></a></li>
<li><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm#9" style="text-decoration: none;"><span style="color: #f9cb9c;">Παραδοσιακό, <i>Ὅλοι τὰ σίδερα βαστοῦν</i></span></a></li>
</ol>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<hr style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;" />
<table border="0" cellpadding="8" id="table3" style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 10pt; margin-bottom: 3px;"><tbody>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Θέμα προσφιλὲς στοὺς μουσικολόγους προερχόμενο ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας εἶναι ἡ ἀπεικόνιση «τῆς μεταφορᾶς τῆς Κιβωτοῦ». Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἡ Κιβωτὸς μεταφερόταν «ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις». Ἀπὸ παλαιὰ μέχρι σήμερα ἡ Παναγία μεταφέρει στὸ καράβι της, τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὡς μικρὸ θησαυρὸ κοντὰ στοὺς ἄλλους πολλοὺς καὶ μεγάλους ποὺ ὁ τόπος καὶ ὁ τρόπος τοῦ Περιβολιοῦ Της διαφύλαξε, μερικὲς ἀπὸ τὶς πλέον πολύτιμες πληροφορίες γιὰ τὴν γνώση τῆς ἐκτὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους μουσικῆς μας παράδοσης.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">One of the most favourite themes to musicologists is coming from the area of Byzantine hagiography and is the representation of the «transportation of the Ark». In the Old Testament is written that the Ark was carried «with stringed instruments and organs». Since the ancient times until nowadays, Holy Mary is carrying her ship, the Holy Mount, as a small treasure beside the others ones, many and of great importance, that were preserved at this certain place due to the way of living that was followed at her Garden. This treasure offers the most important piece of information for the learning of our musical tradition that had been developed outside the Holy Temple and Mount Athos.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Καθὼς τὸ Ἅγιον Ὄρος βιώνει πράγματα αἰώνιας ἀξίας, καθὼς προστάτεψε πράγματα μὲ ἀξία, ὅπως τὰ γράμματα καὶ οἱ τέχνες ποὺ ἀναδεικνύουν τὸ «σωτήριον κάλλος», καθὼς στὸ Ἅγιον Ὄρος δύσκολα «παραδίδεται» κάτι φτηνὸ ἢ ἄχρηστο, ὅ,τι διασώθηκε ἐκεῖ φέρει κατὰ κάποιον τρόπο πιστοποιητικὸ ποιότητος ἢ ὁπωσδήποτε κάποιας ἀξίας.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Mount Athos experiences eternal values, as it has given protection to things of real value, e.g. letters, crafts and arts, which show forth the «salutary beauty». That happens because it is difficult to «give» Mount Athos anything cheap or useless. On the contrary, whatever is preserved there, has a «certification» of high quality and authentic value.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Καὶ ἂς ἀφήσουμε τὸ τεράστιο σὲ ὄγκο καὶ ἀξία ὑλικὸ τῆς Βυζαντινῆς Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς, ποὺ εἶναι ἀποθησαυρισμένο στὰ διόμισυ χιλιάδες περίπου μουσικὰ χειρόγραφά του Ἁγίου Ὄρους, ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ ὁποίου κυρίως ἑδραιώθηκε στὴν Ἑλλάδα ἡ Βυζαντινὴ Μουσικολογία μὲ τὴν ἐγκυρότερη καὶ πλέον τεκμηριωμένη διεθνῶς φωνή. Ἡ Βυζαντινὴ Μουσικὴ ἀποτελεῖ μιὰ αἰσθητικά, μορφολογικὰ καὶ ἱστορικὰ ὁλοκληρωμένη παραγωγή, μὲ κύριο γνώρισμά της τὸν ἱερὸ χαρακτῆρα, ἀκόμα καὶ ἂν ἀνιχνεύονται σ᾿ αὐτὴν ἐπιδράσεις ἀπὸ τὴν κοσμικὴ μουσικὴ (ὅπως π.χ. στὸ μέλος τῶν «κρατημάτων»). Ἀκόμα ἂς ἀντιπαρέλθουμε τὴν περίπτωση τῶν μὴ λατρευτικοῦ χαρακτῆρα «Μεθόδων» ἐκμάθησης τῆς ψαλτικῆς, ὅπου μελοποιοῦνται κείμενα ὅπως τὸ «ἀββᾶς ἀββᾶν ἀπήντησεν», Μέθοδος ποὺ ἀποκαλεῖται μάλιστα «ἁγιορείτικον». Τὸ Ἅγιον Ὄρος συμβάλλει στὴ Μουσικὴ Τέχνη καὶ μὲ τὴ διαφύλαξη αὐτούσιων γραπτῶν κειμένων ἐξωεκκλησιαστικῆς μουσικῆς.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">It is not only the great material - evaluating its shape and value - of Byzantine Ecclesiastical Music that is treasured in the nearly 2500 musical manuscripts of Mount Athos. The study of this material has greatly led to the consolidation of Byzantine Musicology in Greece, which has been recognized as having the most valid and proven voice all over the world. Byzantine music is an esthetically, morphologically and historically complete production. Its main feature is its holy character, even if it is sometimes influenced by secular music (as in the case of the tune of «kratemata»)*. Also, we should avoid to mention the case of «Methods» for learning the art of chanting, which have not any worshiping character. In this case, texts, like the wellknown «an abbot met an abbot» (avas avan apendese), are set to music. This method is also called «agioreitikon». Mount Athos contributes to the art of music, preserving unaltered written texts of secular music.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Μέσα σὲ ὀγκώδεις Ψαλτικές, δίπλα σὲ Καταβασίες Εἱρμολογιῶν ἢ σὲ δεκαπεντασύλλαβα Ἔξαποστειλάρια, φιλοξενήθηκαν καὶ διασώθηκαν οἱ ἀρχαιότερες μουσικὲς καταγραφὲς δημοτικῶν τραγουδιῶν μὲ Βυζαντινὴ Παρασημαντική (κώδικες Ἰβήρων 1203, Ἰβήρων 1054, Ἰβήρων 1189 καὶ Ξηροποτάμου 262). Δὲν εἶναι λίγες ἐπίσης οἱ ἔμμεσες μαρτυρίες γιὰ ὄργανα, τοπικὰ μέλη κτλ. σὲ κείμενα, εἰκόνες, τοιχογραφίες καὶ εἰκονογραφημένα χειρόγραφα. Ἡ σπουδαιότητα τοῦ γεγονότος εἶναι αὐτονόητη, τόσο γιὰ τὴν αὐτοτελῆ μελέτη τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ, ὅσο καὶ γιὰ τὴ σχέση του μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ μέλος, καθὼς αὐτὰ τὰ δυὸ ἀποτελοῦν τὸν κύριο κορμὸ τῆς ἑλληνικῆς παραδοσιακῆς, τῆς ἐθνικῆς μας μουσικῆς. Ἔτσι δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε περισσότερο ἐδῶ γιὰ τὸ θέμα, ἐξάλλου αὐτὸ ἔχει ἀρκούντως μελετηθεῖ ἀπὸ φιλολόγους καὶ μουσικολόγους, μὲ μόνο ἴσως κενὸ τὴν ὀρθότητα ἐξήγησης τῆς παρασημαντικῆς τῶν τραγουδιῶν.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Among voluminous material concerning the art of chanting («Psaltikes»), next to «Katavasies Eirmologion»*, as well as to 15 syllables poems or songs called «Exaposteilaria», are kept the most ancient musical recordings of demotic (folk) songs written in Byzantine musical notation («Byzantene Parasemanteke») (codices: Iviron 1203, 1054, 1189 and Xiropotamou 262). Also, there are indirect evidences refering to musical instruments, local melodies e.t.c. Those evidences come from texts, icons, wall-paintings and illustrated manuscripts. Their significance for the study of demotic songs itself as well as for the evaluation of their relationship to the ecclesiastical music is obvious. This happens because those two elements, demotic songs and ecclesiastical music, consist the backbone of Greek traditional music, our national music. It is not necessary to say any more about this theme, as it has already been studied by several philologists and musicologists, although there is, probably, one point under dispute, the accuracy of the explanation given to the system of Byzantine musical notation («Parasemanteke») of these songs.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Μιὰ ἄλλη ἑνότητα κοσμικῶν μελῶν ποὺ σῴζονται σὲ κώδικες τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀφοροῦν τὴ λεγόμενη «λόγια μουσικὴ τῆς Κωνσταντινούπολης». Αὐτὸ τὸ εἶδος σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴ μουσική μας παράδοση. Πρόκειται γιὰ «ἐπώνυμη» μουσική, συνοδευόμενη ἡ ἀποκλειστικὰ ἑρμηνευομένη ἀπὸ μουσικὰ ὄργανα ἱκανὰ νὰ ἀποδίδουν τὴν ποικιλία τῶν διαστημάτων καὶ τὸ ἰδιαίτερο ὕφος της. Γεννήθηκε καὶ ἀναπτύχθηκε στὸν εὐρύτερο χῶρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου μὲ κέντρο τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἑνοποιημένη πολιτικὰ καὶ πολιτισμικὰ γιὰ αἰῶνες ἡ ἀνατολικὴ Μεσόγειος ἀποτελεῖ χῶρο, στὸν ὁποῖο ἡ Βυζαντινὴ Μουσικὴ ἔπαιξε καὶ παίζει κυρίαρχο ρόλο λόγω τῆς γεωγραφίας, ἀλλὰ καὶ τῆς δυναμικῆς ποὺ διαθέτει νὰ διαμορφώνει φόρμες, νὰ ὑποδεικνύει τὰ κατάλληλα μουσικὰ ὄργανα γιὰ τὴν κοσμικὴ μουσική, νὰ διατηρεῖ ἕνα ὑψηλὸ αἰσθητικὰ ἐπίπεδο ἐκτέλεσης καὶ δημιουργίας καὶ νὰ συγκινεῖ μὲ τὴν ἐξ ἀνατολῶν ἄποψή της γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὰ πράγματα.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Another unit of secular melodies preserved in Mount Athos᾿ codices refers to the so-called «learned music of Constantinople». That kind of music is directly connected to our musical tradition. It is an «eponymous» music, accompanied or presented exclusively with such musical intsruments that can offer the variety of musical intervals* and the particular style of this music. This one was born and developed all over the broader area of the Eastern Mediterranean sea, having as its centre the city of Constantinople. For centuries the Eastern Mediterranean area has been politically and culturally united. In this area, Byzantine Music had played and still does a dominant role, due to the geographical location as well as to the dynamism it has to give shape to musical forms, to suggest the proper musical instruments to secular music, to keep a high esthetic level of performance and creativity and to move us with its eastern point of view concerning human being and things around us.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Ἡ πολυπολιτισμικὴ Κωνσταντινούπολη τοῦ 17ου μέχρι καὶ τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἔδωσε τὴν ἔμπνευση σὲ μιὰ πλειάδα Ῥωμηῶν τῆς Πόλης καὶ τῶν μεγάλων ἀστικῶν κέντρων ποὺ εἶχαν ἐπαφὲς μαζί της (Θεσσαλονίκη, Ἀλεξάνδρεια, Παραδουνάβιες πόλεις), ὥστε νὰ ἀναδειχθοῦν σὲ κορυφαίους συνθέτες, ἐκτελεστὲς καὶ κατασκευαστὲς ὀργάνων μεταξὺ πολλῶν ἀλλοεθνῶν ὁμοτέχνων τους γι᾿ αὐτὴ τὴ μουσική. Μεταξύ τους πολλοὶ σπουδαῖοι Πρωτοψάλτες καὶ Λαμπαδάριοι τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, ὅπως ὁ Πέτρος ὁ Πελοποννήσιος, ὁ Ἰάκωβος Πρωτοψάλτης καὶ ὁ Γρηγόριος Πρωτοψάλτης, εὐγενεῖς καὶ μορφωμένοι Φαναριῶτες, ἀκόμα καὶ ἱερωμένοι τῶν πιὸ ὑψηλῶν βαθμίδων. Στὴν ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς αὐτῆς τῆς ἐποχῆς εἶναι γνωστοὶ πάνω ἀπὸ τριάντα μεγάλοι ψάλτες ἢ μουσικοδιδάσκαλοι, οἱ ὁποῖοι ταυτοχρόνως εἶναι χειριστὲς μουσικῶν ὀργάνων καὶ κάτοχοι τῆς «ἐξωτερικῆς μουσικῆς». Στὸν περιβάλλοντα χῶρο, οἱ Δερβίσηδες Μεβλεβὶ (μουσουλμανικὸ μοναστικὸ τάγμα μὲ νεοπλατωνικὲς ἐπιρροές) χρησιμοποιοῦν αὐτὴ τὴ μουσικὴ στὶς τελετές τους, στὴν ὁποία ἐπιδίδονται καὶ Ῥωμηοί, Ἀρμένιοι. Ἑβραῖοι καὶ φυσικὰ Μουσουλμάνοι, μὲ πρωταγωνιστικὸ τὸν ρόλο τῆς ἀραβοπερσικῆς παράδοσης.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Multicultural Constantinople of the 17th until the 20th century gave inspiration to many Greeks of this certain city as well as of other urban centres connected to Constantinople (Thessaloniki, Alexandria and other cities all around Danube), so that they became distinguished among many others as prominent composers, organ players or singers and manufacturers of musical instruments. Among them there were many great Precentors («Protopsaltes» at the right-hand lectern) and Lambatharioe (the left-hand lectern) of the Patriarchal Temple, as Petros the Peloponnesian, Iakovos Protopsaltis and Gregorios Protopsaltis, nobles and well-educated Phanariotes (residents of the renowned neighbourhoud of Phanari), even several members of the highest ranks of the clergy. In the history of Byzantine Music of this certain time, more than thirty great chantors or music masters are known. At the same time, those ones played musical instruments and knew very well the «external music» (secular music). At the same environment, Mevlevi Dervish (a muslim monastic order with neoplatonic influnces) played this certain kind of music during their services, the same music Greeks, Armenians, Jews and of course Muslims played. At this point, the role of Arabopersian tradition had been leading.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Δυστυχῶς, ἐνῷ στὴν Κωνσταντινούπολη οἱ Τοῦρκοι σφετεριζόμενοι αὐτὸ τὸ προϊὸν τὸ διδάσκουν στὸ Πανεπιστήμιο ὡς κλασική τους μουσική, στὴν Ἑλλάδα μόλις τὰ τελευταία χρόνια ἀνακαλύψαμε τὴν ὕπαρξή της καὶ τὴ σημασία της, παρόλο ποὺ ἡ βυζαντινὴ σημειογραφία ἦταν ἡ πρώτη ποὺ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τὸν 16ο ἤδη αἰῶνα γιὰ τὴν καταγραφή της (Κώδικας Ἰβήρων 1189 μὲ περσικὸ τραγοῦδι τῆς ἐποχῆς), καὶ παρόλο ποὺ ἦταν γνωστὰ στοὺς φιλολόγους τουλάχιστον τὰ κείμενα τῶν φαναριώτικων τραγουδιῶν («μισμαγιές»). Σήμερα εἶναι γνωστοὶ κώδικες καὶ ἔντυπες ἐκδόσεις μὲ τουλάχιστον διόμισυ χιλιάδες σελίδες τέτοιας μουσικῆς καταγραμμένης μὲ Βυζαντινὴ Παρασημαντική. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχει τὴ σημασία τοῦ ὅσον ἀφορᾷ τὸ πῶς ἀντιμετώπισαν αὐτὸ τὸ εἶδος οἱ ψάλτες καὶ οἱ ἄλλοι ἐκκλησιαστικοὶ ὑπεύθυνοι, ἀφοῦ διαπιστώνει κανεὶς μία φροντίδα σχεδὸν ἀνάλογη μὲ ἐκείνη ποὺ ἐπιδεικνύεται γιὰ τὴ διάσωση τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ μὲ τὴ χρήση τῆς σημειογραφίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μέλους.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Unfortunately, while in Constantinople the Turks, usurping this musical production, teach it in their Universities as being their own music, in Greece it is only recently that we discovered its existence and significance, although Byzantine notation was the first one that had been used since the 16th century for its recording (Codex of Iviron 1189 containing a Persian song of that time) and despite the fact that this musical production was known to philologists - at least the texts concerning the Phanariotian songs («mismagies»). Today, we know codices and editions of at least 2500 pages of this musical production written in Byzantine musical notation («Parasemanteke»). That fact has its own importance concerning the way the other chantors and ecclesiastical men faced this kind of music, as one can notice that there had been a special care from their part in order to preserve this music using the Byzantine notation, as it happened in the case of demotic (traditional) songs.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Ἡ «λόγια μουσικὴ τῆς Πόλης» εἶναι μεταβυζαντινὸ δημιούργημα στὸ χῶρο τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Ὡστόσο εἶναι ἡ μόνη μαζὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ δημοτικὴ μουσική, ποὺ μπορεῖ νὰ διεκδικήσει μία συγγένεια μὲ τὴν κοσμικὴ μουσικὴ τοῦ Βυζαντίου, καθὼς εἶναι αὐτὴ ποὺ παραδίδεται στὸν ἴδιο χῶρο καὶ κυρίως μὲ μιὰ ἱστορικὴ συνέχεια στὴ χρήση τῶν τεχνικῶν στοιχείων, ὅπως ὄργανα, ταυτότητα θεωρητικοῦ συστήματος ποὺ ἀνάγεται στὴν ἀρχαία ἐλληνικὴ μουσική, στενὴ σχέση μὲ τὸ βυζαντινὸ μέλος καὶ χαρακτηριστικά, ὅπως ἑτεροφωνία, ποικιλία διαστημάτων, τροπικότητα καὶ πολυηχία, ἡ ὁποία μελετᾶται μὲ βάση τὰ «μακάμια», τὴν ἀραβοπερσικὴ δηλαδὴ ἐκδοχὴ τῆς τροπικότητας. Ἡ παράδοση πάλι τοῦ Μεβλεβισμοῦ ποὺ συντηρεῖ αὐτὴ τὴ μουσικὴ ἐγκαινιάζεται ἀπὸ τὸν Τζελαλεντὶν Ρουμί, καὶ μαρτυρεῖται ἀδιάσπαστη ἀπὸ τὸν 13ο αἰῶνα μέχρι σήμερα. Οἱ φόρμες ποὺ ἀνέπτυξε (σαρκί, μπεστέ, πεσρέφ, σεμάϊ κτλ.) μαρτυροῦν ἐπίδραση ἀπὸ τὴν ἀραβοπερσικὴ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ βυζαντινὴ μουσικὴ παράδοση. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ἡ ἐπιβολὴ ἐναρκτήριου αὐτοσχεδιασμοῦ (ταξίμ) σὲ ἀναλογία μὲ τὰ βυζαντινὰ «ἀπηχήματα» ἢ «ἐνηχήματα» καὶ ἡ κατανομὴ τοῦ κομματιοῦ σὲ μέρη ποὺ ἀποκαλοῦνται «χανέ» (=οἶκοι καὶ «τεσλίμ», ὅροι ποὺ παραπέμπουν στὸ βυζαντινὸ Κοντάκιο μὲ τοὺς «Οἴκους» καὶ τὶς «Ἐπῳδούς».</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">«Learned music of Constantinople» is a post-Byzantine work developed at the area of the Ottoman Empire. However, it is the only one, accompanied by the Greek traditional music, that can claim to have a relationship with the secular music of Byzance. That happens because it is the one that is offered at the same area, having a historical continuation in using technical elements such as instruments, identity of theoretical system, close relationship to Byzantine melody and characteristics e.g. eterophonic and not polyphonic way of singing («eterophonia»), variety of musical intervals, diversity of modes (modality*) and great variety of melodies, which is studied according the «maqams», namely the arabopersian understanding of modes, (modality*). The tradition of Mevlevism, that has followed this music, had been initiated by Gelalendin Rumi and has a steadily continuation since the 13th century until today. This tradition has developed many musical forms (sarqi, beste, pesref, sema'i etc.) that show it has been influenced by the Arabopersian as well as the Byzantine musical tradition. A characteristic example is the establishment of an opening improvisation (taqsim), similar to the byzantine «apichimata» or «enichimata» and the allocation of a musical piece into parts called «khane» (=oikoe) and «teslim», are terms that are quotations from the Byzantine «kontakion» with its «homes» («oikous» = a set of verses) and «Epodous» («Ἐπῳδούς»=refren).</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Στὸν τομέα τοῦ ποιητικοῦ λόγου ποὺ χρησιμοποιεῖ δὲν ἔχει νὰ ἐπιδείξει κάτι τὸ ἀξιόλογο, τουλάχιστο στὰ ἑλληνόγλωσσα ποιήματα. Μέτριοι ἕως κακοὶ στίχοι ἀστῶν μὲ ἔντονες γαλλικὲς ἐπιδράσεις, ποιήματα μὲ κοινότυπα θέματα καὶ μὲ γυναικεῖα ὀνόματα ὡς ἀκροστιχίδες, πολλὲς φορὲς ἀδικοῦν τοὺς συνθέτες καὶ τὸ κῦρος τους, ἰδίως ὅταν πρόκειται γιὰ ὀφφικιάλιους τοῦ σεπτοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ. Στὸν καθαρὰ μουσικὸ τομέα ὅμως μπορεῖ κανεὶς νὰ μιλήσει γιὰ μιὰ ἀριστουργηματικὴ διαχρονικὴ παραγωγὴ ποὺ βασίστηκε κυρίως στὴν ἐκμετάλλευση τοῦ στοιχείου τῆς πολυηχίας. Ἡ εὐρηματικότητα στὸ χτίσιμο τῶν μελωδικῶν σχημάτων ἀγγίζει πολλὲς φορὲς τὰ ὅρια τῆς τελειότητας. Ἀποτελεῖ καύχημα γιὰ τὴν παράδοσή μας τὸ γεγονὸς πὼς ὁ κορυφαῖος συνθέτης αὐτῆς τῆς μουσικῆς μέχρι σήμερα, θεωρεῖται, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, ὁ Χανεντὲς Ζαχαρίας, Ῥωμηὸς φίλος καὶ μαθητὴς τοῦ Δανιὴλ Πρωτοψάλτου (ἀρχὲς 18ου αἰ.).</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Concerning the poetic part of the «learned music of Constantinople», it has not anything remarkable, at least in the case of Greek-speaking poems. They are bad of less bad verses written by bourgois having been strongly influenced by the French way of thinking, poems with trite themes and female names forming an acrostic. Actually, most of these ones had certain titles of honour given to them by the Ecumenical Patriarchate. Concerning its musical part, it is fair to characterize them as master-pieces of everlasting production, that was based mainly on the development of the element of variety of melodies. The inspiration that led to the composition of musical shapes touches in many cases the limit of perfection. The fact that the prominent composer of this music is considered by everybody to be Zacharias Chanentes, a Greek, friend and student of Daniel Protopsaltis (early 18th century), is a good reason to be proud of our tradition.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑπῆρξε μεγάλος θεματοφύλακας και γι᾿ αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς μουσικῆς. Ἕνας ἄπό τους παλαιότερους καὶ σπουδαιότερους κώδικες μὲ ἀποκλειστικὰ φαναριώτικη μουσικὴ εἶναι ὁ Βατοπαιδίου 1428, ποὺ γράφτηκε τὸ 1818 ἀπὸ τὸν ἱεροδιάκονο Ἀντιοχείας Νικηφόρο Καντουνιάρη καὶ φέρει τὴν ἐπιγραφὴ «Μελπομένη». Σποραδικὰ σὲ ἄλλους κώδικες συναντῶνται τραγούδια καὶ μέλῃ τοῦ Γρηγορίου Πρωτοψάλτου (Κώδικας Δοχειαρίου 322), τοῦ Πέτρου Πελοποννησίου (Κώδικας Ξηροποτάμου 305) καὶ τοῦ Κυρίλλου τοῦ Μαρμαρηνοῦ (Κώδικας Παντελεήμονος 994). Ἁγιορεῖτες πάλι συνδράμουν ἐπωνύμως στὴν ἔκδοση τῶν κυριοτέρων συλλογῶν «ἐξωτερικῆς» μουσικῆς, ὅπως εἶναι ἡ «Πανδώρα» τοῦ Θεοδώρου Φωκαέως καὶ τὸ «Μουσικὸ ἀπάνθισμα» τοῦ Κέϊιβελη, καὶ τὰ ὀνόματά τους παρατίθενται πρὸς διηνεκὲς μνημόσυνο στοὺς καταλόγους συνδρομητῶν τῶν βιβλίων.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Mount Athos has been a great depositor for this kind of music as well. One of the most ancient and the greatest codex containing only Phanariotian music is Vatopediou 1428 that was written in 1818 by the deacon of Antiochia, Nikiphoros Kantouniaris, under the title «Melpomeni». Once a while we find in other codices songs and melodies written by Gregorios Protopsaltis (codex Docheiariou 322), Petros the Peloponnesian, (codex Xiropotamou 305) and Cyrille Marmarenou (Codex Panteleimonos 994). Monks of Mount Athos contributed once more and eponymously in the edition of the most important collection of «external» (secular) music, as it is «Pandora» by Theodoros Fokaeos and «Musical Selection» by Keiveli. Their names are included in the catalogues of subscribers, in order to be eternally commemorated during the memorial services.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Ἀπὸ τὰ φαναριώτικα τραγούδια ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὸν Κώδικα Δοχειαρίου 322, ἦταν ἐξαρχῆς γραμμένα στὴ Νέα Μέθοδο Βυζαντινῆς Παρασημαντικῆς καὶ δημοσιευμένα στὴν «Πανδώρα». Ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὴ «Μελπομένη», ἐκεῖ εἶναι γραμμένα στὴ λίγο πρὶν τὴ Νέα Μέθοδο σημειογραφία καὶ ἐδῶ χρησιμοποιήθηκε κατόπιν ἀντιπαραβολῆς ἡ ἐξήγησή τους ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πανδώρα». Εἰδικὰ γιὰ τὸ «Τρέξετ᾿ ἔρωτες» ἡ ἐξήγηση εἶναι πρωτότυπη καὶ ἀνέκδοτη.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Concerning the Phanariotian songs, the ones coming from codex Docheiariou 322, were from the beggining written following the New Method of Byzantine notation («Parasenamteke») and published in «Pandora». The others, coming from «Melpomeni», were written following the system of notation that existed before the above-mentioned New Method. For this collection, their explanation is based on a comparative study from the «Pandora» book. Especially for the song «Run my loves, come» («Τρέξετ᾿ ἔρωτες ἐλᾶτε») we must add that it was unpublished up to now and it is explained for the first time in this collection.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Τὰ δυὸ δημοτικὰ τραγούδια πάρθηκαν ἀπὸ τὸν Κώδικα Ἰβήρων 1203, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν καταγραφὴ τοῦ ἑνὸς ἀπὸ αὐτὰ καὶ στὸν Κώδικα Ξηροποτάμου 262. Ἐκεῖ εἶναι γραμμένα μὲ παλαιὰ σημειογραφία. Ἐδῶ ἐπιχειρήθηκε ἐξήγηση, ὄχι ὅμως μὲ βάση τὶς μέχρι τώρα ἀπόπειρες ἐξήγησής τους, ἀλλὰ μὲ βασικὲς ἀρχὲς τὸν προσδιορισμὸ τοῦ εἴδους μελοποιίας μὲ τοὺς κανόνες τοῦ ὁποίου καταγράφονται, τὴν ἐξήγηση τῶν συνοπτικῶν θέσεων ποὺ ἐμφανίζουν χειρονομικὰ σημάδια (ἀφοῦ πρῶτα ἔγινε ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου ὅπου ὑπῆρχαν σαφῆ λάθη ἡ διφορούμενα σημεῖα), καὶ τέλος, τὴ σύγκριση μὲ παρόμοια τραγούδια, τὰ ὁποῖα κατ᾿ εὐτυχῆ συγκυρία σῴζει ἀκόμα ἡ προφορικὴ παράδοση. Καθὼς βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη μιὰ εὐρύτερη ἔρευνα καὶ σὲ ἄλλα τραγούδια γραμμένα στην παλαιὰ σημειογραφία, πιθανὸν νὰ ὑπάρξουν μικροαλλαγὲς στὴν τελικὴ κατάστρωση τῆς ἐξήγησης, οἱ ὅποιες ὅμως ὁπωσδήποτε δὲν θὰ θίγουν τὰ βασικὰ μουσικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν τραγουδιῶν, δηλαδὴ τὸν χαρακτῆρα τους ὡς ἀργῶν καθιστικῶν (ἢ τῆς «τάβλας») τραγουδιῶν, μὲ καλοφωνικὴ ἀπόδοση καὶ σαφεῖς καταληκτικὲς θέσεις τῶν ἤχων τους, δεμένες μὲ τὰ στροφικὰ σχήματα, πράγματα ποὺ ὑφίστανται ἀκόμα ὡς πράξη στὸ ἀργὸ δημοτικὸ τραγούδι. Ἡ ἀντίστροφη πορεία ἔρευνας ποὺ ἰσχύει γιὰ τὴν σπουδὴ τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς καὶ Παρασημαντικῆς, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ ἐπιζῶντα καὶ γνωστὰ πρὸς τὰ παλαιότερα καὶ ἄγνωστα, πρέπει νὰ θεωρηθεῖ ὡς ἡ ἀσφαλέστερη καὶ γιὰ τὴ μελέτη τοῦ δημοτικοῦ ἢ πάντως κοσμικοῦ μέλους.</span></td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">The above-mentioned two demotic songs were taken from codex Iviron 1203. We combined them with another recording coming from the codex Xeropotamou 262. In this codex they are written following the old notation. In this case, we tried to give an explanation having as basic principles not the allready known efforts of explanation, but the determination of this kind's musical composition, taking into consideration its rules of notation, the explanation of abbreviations refered to signaling marks (after the restoration of the original text and in cases where there were obvious mistakes or points of double meaning) and finally, the comparison with other songs that fortunately are saved due to verbal tradition. We should notice that a broader research is going on concerning other songs as well, written in old notation; soil is likely to have a few changes at the final explanation. Certainly, these changes will not alter the basic musical characteristics of these songs, namely their character as slow songs (sung while people are sitting) and their beautiful sound, things that still exist in our slow folk songs. The vice-versa research followed for the study of Byzantine Music and notes (Parasemanteke), namely from the surviving and well-known songs to the older and unknown ones, should he considered as being the right one to follow for the study of folk or secular melody.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">Πιστεύουμε πὼς στὸ ὁδοιπορικό της ἀναζήτησης τῶν τερπνῶν καὶ ὠφελίμων στοιχείων τῆς παραδόσεώς μᾶς, τὸ Ἅγιον Ὄρος, μᾶς φιλεύει μὲ ἕνα ἐξαίσιο κέρασμα ποὺ συγκροτεῖται ἀπὸ μουσικὰ ἔργα ὅπως τὰ παραπάνω καὶ προσφέρει σὲ κάθε φιλόμουσο τὸ ἐρέθισμα γιὰ τὴν «ἀτέλεστον» πρὸς τὸ κάλλος πορεία καὶ ἔρευνα.</span><br />
<div style="text-align: right;">
<b><span style="color: #f9cb9c;">Θωμᾶς Ἀποστολόπουλος</span></b></div>
</td><td valign="top" width="50%"><span style="color: #f9cb9c;">We believe that during our quest for the good and nice elements of our traditions. Mount Athos gives us a splendid offering consisted by musical works as the above-mentioned and it offers to everyone who loves music the excitement to follow the never-ending study and process that leads to beauty.</span><br />
<div style="text-align: right;">
<b><span style="color: #f9cb9c;">Thomas Apostolopoulos</span></b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<hr style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;" />
<div align="center" style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
<table border="0" cellpadding="8" id="table2" style="font-size: 10pt; margin-bottom: 3px;"><tbody>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="1"></a>1. Γρηγορίου Πρωτοψάλτου <b>Συλλογὴ πολλῶν χαρίτων</b>.<br />Ἦχος βαρὺς χρωματικός, Ἐβιτζ-ἀρὰ Σαρκί.<br />Παναγιώτης Δρακόπουλος</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Συλλογὴ πολλῶν χαρίτων σ᾿ ἕνα σῶμα νὰ δοθῇ,<br />μήτ᾿ ἐφάνη, μήτ᾿ ἠκούσθη, μήτε κἂν νὰ εὑρεθῇ.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Μερικῶς ἡ φύσις δίδει, καὶ στολίζει γενικῶς<br />κάθε πλάσμα τοῦ αἰῶνος, μ᾿ ἕνα εἶδος φυσικῶς.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Ὑπάρχει στὸν Δοχειαρίου 322 καὶ ἐκδεδομένο στὴν «Πανδώρα». Ἡ ἐξαιρετικὰ δύσκολη μελωδική του πλοκὴ προδίδει ὑψηλὴ ἀντίληψη στὴν ἐκτέλεση καὶ ἀπαιτεῖ λεπτοὺς χρωματισμούς. Φέρει τὴν ἀκροστιχίδα «Σμαράγδα».</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">1. Gregorios Protopsaltis, <b>A collection of many graces</b>(«Συλλογὴ πολλῶν χαρίτων»).<b><br /></b>Mode varis chromatikos. Evin-an Sarki<br />Panagiotis Drakopoulos</span><span style="color: #f9cb9c;">Gregorios Protopsaliis (17767-1821) is considered lo be a student of Ismail Dede Efendi and a skillful player of pandurida. He was one of the three initiators of the New Method of theory and notation concerning the Art of Chanting («Ψαλτική»). His voluminous explanatory work in the New Method is saved at the library Psachou (Ψάχου) (University of Athens).</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="2"></a>2. Ἰακώβου Πρωτοψάλτου, <b>Τρέξετ᾿ ἔρωτες, ἐλᾶτε</b>.<b><br /></b>Ἦχος πλάγιος τοῦ πρώτου παράμεσος, Πουσσελὶκ ἀσσιράν.<br />Χορωδία</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Τρέξετ᾿ ἔρωτες, ἐλᾶτε, πάρτε βέλη καὶ φωτιαῖς,<br />καὶ ἀνίσως ἀγαπᾶτε, νὰ τὸ στῆθος μου χτυπᾶτε,<br />μ᾿ ἀναμμένες σαιτιαῖς.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Μιὰ καρδιὰ ἀπελπισμένη, ἄχ! τί θέλει πιὰ νὰ ζῇ,<br />ζῶσα ἄλλο τί κερδαίνει, παρὰ θέατρον νὰ γένῃ<br />τῶν παθῶν ὅλων μαζῆ!</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Στὴν ξηρὰν βρίσκει πελάγη κι εἰς τὸ πέλαγος ξηραῖς,<br />καὶ εἰς τὰς πηγὰς ἂν πάγῃ, οὔτε κόμπον δὲν συνάγει,<br />γιατὶ γίνονται ξηραῖς.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Νὰ τὸ στῆθος της ἐλᾶτε, ἔρωτες τερπνοὶ φονεῖς, μὴν πονεῖτε,<br />μὴν πονεῖτε, μόν᾿ κτυπᾶτε, γιὰ νὰ ἔχῃ νὰ καυχᾶται,<br />πὼς δὲν πόνεσε κανείς.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i><br /></i></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τὸ τραγούδι ὑπάρχει στὴ «Μελπομένη» (Βατοπαιδίου 1428) καὶ σαφῶς νεώτερη καὶ πιὸ ποικιλμένη ἐκδοχὴ ἐκδεδομένο στὴν «Πανδώρα». Ἐδῶ ἐξηγήθηκε μὲ βάση τὸ Βατοπαιδινὸ χειρόγραφο, προσθέτοντας λίγες ἀναλύσεις καὶ τὴ ρυθμικὴ μεταχείριση ποὺ ἔχει στὴν Πανδώρα». Μιὰ κοντινὴ ἐκδοχὴ πρὸς αὐτὴν τῆς Πανδώρας ὑπάρχει στὸν κώδικα Γενναδίου 231 ἢ Νέα Μέθοδο καὶ στὸ ὄνομα τοῦ Γρηγορίου Λαμπαδαρίου. Μιὰ πιὸ συντηρητικὴ ἐξήγηση ἔχει δημοσιεύσει ὁ Μᾶρκος Δραγούμης μὲ βάση τὸ χειρόγραφο Γ. Ραιδεστηνοῦ τῆς Βιβλ. Κέντρου Μικρασιατικῶν Σπουδῶν Ἀθηνῶν. Οἱ μελωδίες στὰ δυὸ χειρόγραφα εἶναι σχεδὸν ὅμοιες. Οἱ στίχοι εἶναι τοῦ Γιάγκου Καρατζᾶ.</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">2. lakovos Protopsaltis, <b>Run my lov</b><b>es, come </b>(«Τρέξετ᾿ ἔρωτες ἐλᾶτε»)<br />mode plagal of 1». Bousselik assiran<br />Choir</span><span style="color: #f9cb9c;">This song exists in «Melpomeni» (Valopediou 1428) and it has been published in a newer and more multicoloured edition in «Pandora». At this point, the transcription is based on the Batopedian manuscript, adding some analysis and the rythmical treatment it has in «Pandora». A similar presentation exists in the code Gennadiou 231, according the New Method and under the name of Gregorios Lambatharios. A more conservative transcription has been published by Markets Dragoumis based on the manuscript of G. Raidestinou of the library of the Middle East Studies Centre in Athens. The melodies in these two manuscripts arc almost the same. The text is written by Giagkos Karatzas.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="3"></a>3. Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, <b>Ἐλπιζα καὶ πάλι ἐλπίζω</b><br />Ἦχος πλ. α´ σκληρός, διατονικός, σπάθιος, Χισὰρ Πουσσελίκ.<br />Δρόσος Κουτσοκώστας καὶ Χορωδία</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Ἔλπιζα καὶ πάλι ἐλπίζω, μὲ ἐλπίδα σταθερὰ<br />ἐπειδὴ καὶ ἡ καρδιά μου ἦτον πάντα καθαρά.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Νὰ προσμένῃς πρέπει τέλος κι ὄχι νὰ ἀπελπισθῇς,<br />καύχημα διὰ νὰ σ᾿ ἔχω, τῆς δικῆς μου τῆς ζωῆς.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i><br /></i></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Ὁ Γρηγόριος Πρωτοψάλτης (1776-1821) μαρτυρεῖται ὡς μαθητὴς τοῦ Ismail Dede Efendi καὶ ὡς δεξιοτέχνης τῆς πανδουρίδας. Ἦταν ἕνας ἐκ τῶν τριῶν εἰσηγητῶν τῆς Νέας Μεθόδου θεωρίας καὶ σημειογραφίας τῆς Ψαλτικῆς. Τὸ ὀγκῶδες ἐξηγητικὸ ἔργο του στὴ Νέα Μέθοδο βρίσκεται ὀτὴ βιβλιοθήκη Ψάχου (Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν). Τὸ τραγούδι <i>Ἔλπιζα καὶ πάλι ἐλπίζω</i>, ὑπάρχει στὸν κώδικα Διοχειαρίου 322 καὶ ἔχει δημοσιευτεῖ στὴν Πανδώρα. Ἔχει ἐκδοθεῖ καὶ δισκογραφικὰ ἀπὸ τὸν καθηγητὴ Γρ. Στάθη μὲ τὴ χορωδία τοῦ Θρ. Στανίτσα στὸ Ἄλμπουμ γιὰ τὸν Γρηγόριο Πρωτοψάλτη. Φέρει τὴν ἀκροστιχίδα «Εὐφροσύνη».</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">3. Gregorios Protopsaltis, <b>I hoped and still I hope </b>(«Ἔλπιζα καὶ πάλι ἐλπίζω»)<br />mode plagal of 1st<br />Drosos Koutsokostas and Choir</span><span style="color: #f9cb9c;">The song «I hoped and I hope once again» («Ἔλπιζα καὶ πάλι ἐλπίζω») exists in the codex Docheiariou 322 and it has been published in «Pandora» («Πανδώρα»). It has also been recorded by professor Gr. Stathis, sung by the Thr. Stanitsas choir in an album dedicated to Gregorios Protopsaltis. It has the acrostic «Ephrosyni» («Εὐφροσύνη»).</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="4"></a>4. Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, <b>Ἕνας εὔμορφος πλανήτης</b>.<br />Ἦχος πλ. δ´ δίφωνος, Σαζκιάρ.<br />Ἰορδάνης Κουτσιμανής</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Ἕνας εὔμορφος πλανήτης φάνηκε ἐξαφνικῶς<br />ἤδη στὸν ὁρίζοντά μου, πρόσγειος πολλὰ κοντά μου,<br />νέος καὶ ἡδονικός.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Ὑπερέχει κατ᾿ ἀξίαν λόγων ἐπαινετικῶν,<br />τὸ προσωπικόν του κάλλος δὲν τὸ ἔχει ἀστὴρ ἄλλος,<br />εἶναι θάμβος γενικῶν.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i><br /></i></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Ὑπάρχει στὸν Κώδικα Βατοπαιδίου 1428 (Μελπομένη») καὶ εἶναι εκδεδομενο στὴν «Πανδώρα». Φέρει τὴν ἀκροστιχίδα «Εὐφροσύνη».</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">4. Gregorios Protopsaltis, <b>A beautiful planet </b>(«Ἕνας εὔμορφος πλανήτης»)<br />mode plagai of 4th, Sazkiar<br />Iordanis Koutsimanis</span><span style="color: #f9cb9c;">The song exists in «Melpomeni» (Vatopediou 1428) and it is published in «Pandora». It has the acrostic «Ephrosyni» («Εὐφροσύνη»)</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="5"></a>5. Γεωργίου Σούτζου, <b>Ἤστραπτεν στὰ πρόσωπόν σου</b>.<br />Ἦχος πλ. δ´ Νισαμπουρὲκ (ἐκ τοῦ ΠΑ)<br />Παναγιώτης Δρακόπουλος καὶ Χορωδία</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Ἤστραπτεν στὸ πρόσωπών σου καλλονὴ ἀγγελική,<br />διὰ τοῦτο κι ἡ μορφή σου μὲ ἀγγέλους συνοικεῖ.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Ἔι, ἔι γιαριμέν, δερδινάκινεμ δόστι, δόστι μιριμὲν συνετζάκινεμ</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ὑπάρχει στὸν Βατοπαιδίου 1428 («Μελπομένη») καὶ ἐκδεδομένο στὴν «Πανδώρα». Κατὰ τὸν Νικηφόρο Καντουνιάρη, συγγραφέως τῆς «Μελπομένης», <i>«...Μπεστὲς κατανυκτικὸς καὶ πάνυ λυπηρός, γράμματα καὶ μέλος ἄρχοντος μεγάλου Ποστελνίκου δραγουμανάκη Γεωργίου Σούτζου ἕνεκα τῆς ἀποθανούσης θυγατρὸς αὐτοῦ τῆς πάνυ φιλτάτης», ἐτόνισεν ὁ Νικηφόρος «...μαθητευθεὶς παρ᾿ αὐτοῦ τοῦ ποιητοῦ»</i>. Ἀποτελεῖ τὸ τρίτο μέρος ἐκτενοῦς συνθέσεως (μπεστέ-σεμαΐ-γιουροὺκ-σεμαΐ).</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">5. Georgios Soutzos. <b>It was shining at your face</b> («Ἤστραπτεν στὸ πρόσωπόν σου »)<br />mode plagai of 4th, Nisambourck (from the PA)<br />Panagiotis Drakopoulos and Choir</span><span style="color: #f9cb9c;">This song exists in the Vatopedian codex 1428 («Melpomeni») and it has been published in «Pandora». According Niκiphoros Kantuniaris.<br />the writer of «Melpomeni»; «Beste touching and very sad, letters and melody of the great nobleman Postelnikou, interpreter of Georgios Soutzos, due to the death of his beloved daughter», emphasized Nikiphoros «student of the poet». It is the third part of a lengthier composition (beste-semai).</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="6"></a>6. Πέτρου Λαμπαδαρίου τοῦ Πελοποννησίου, <b>Τί σκληρότης εἶναι φῶς μου</b>.<br />Ἦχος δ´ λέγετος, Σεγκιάχ.<br />Δρόσος Κουτσοκώστας καὶ Χορωδία</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Τί σκληρότης εἶναι φῶς μου, ἀφοῦ τόσον σὲ ποθῶ<br />τὴν δικήν σου τὴν ἀγάπην δὲν μπορῶ ν᾿ ἀξιωθῶ.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Ἀφοῦ πάντα τὴν ἀγάπην τὴν ζητεῖς χρεωστική,<br />πρέπει πάντα στὴν καρδιά σου ἡ αὐτὴ νὰ κατοικῇ.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τὸ τραγούδι ὑπάρχει στὸν Βατοπαιδίου 1428 («Μελπομένη») καὶ περιέχεται ἐξηγημένο στὴν «Πανδώρα». Ό Πέτρος Πελοποννήσιος (1740-1778) θεωρεῖται κορυφαία στὴ σύνθεση ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς. Διέπρεψε ἐπίσης στὴν ἐξωτερικὴ μουσικὴ ὡς δεξιοτέχνης τῆς πανδουρίδας καὶ τοῦ πλαγίαυλου, καθὼς ἐπίσης καὶ ὡς συνθέτης. Σὲ ἕνα παλαιὸ βιογραφικό του ἀναφέρεται πὼς γιὰ κάποιο διάστημα κανένας στὴν Πόλη δὲν συνέθετε χωρὶς τὴν ἄδειά του. Τὰ γεγονότα ποὺ συνδέονται μὲ τὴν λιγόχρονη μουσική του διαδρομὴ ἀγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ μύθου.</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">6. Petros Lambatharios the Peloponnesian, <b>Such a hardiness my love </b>(«Τί σκληρότης εἶναι φῶς μου»)<br />mode of 4th legetos. Segiakh<br />Drosos Koutsokostas and Choir</span><span style="color: #f9cb9c;">This song exists in codex Vatopediou 1428 («Melpomeni») and is also included in «Pandora» with its transcription. Petros Peloponnesian (1740-1778) is considered to be a prominent composer of ecclesiastical music He was also distinguished in the field of secular music as a skillful player of pandourida and plagiavlos, as well as a composer. In an old C.V. of him is mentioned that for a certain period of time nobody in Constantinople could compose anything without his permission. Facts that happened during his short musical process touch the limits of legend.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="7"></a>7. Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, <b>Ἔχεις Φῶς μου κάλλος</b>ἦχος δ´ λέγετος, Σεγκιάχ.<br />Παναγιώτης Δρακόπουλος</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Ἔχεις φῶς μου κάλλος νοῦρι, θέλγητρα ἐρωτικὰ<br />καὶ ἑλκυστικὸν ἀέρα, τοῦ προσώπου φυσικά.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>Λεγεὼν εἶσαι χαρίτων, βρύεις πλῆθος ἀρετῶν, </i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i>καὶ θέλγητρων ἀνεκφράστων, καὶ λαμπρῶν καὶ θαυμαστῶν</i>.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τὸ τραγούδι ὑπάρχει ὀτδν κώδικα Δοχειαρίου 322 στὴ Νέα Μέθοδο καὶ ἐκδεδομένο στὴν «Πανδώρα». Φέρει τὴν ἀκροστιχίδα «Ἐλέγκω». Ἔχει ἐκδοθεῖ δισκογραφικὰ μαζὶ μὲ τὸ «<i>Ἔλπιζα καὶ πάλι ἐλπίζω</i>» (βλ. παραπάνω) ἀπὸ τὸν Γρ. Στάθη.</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">7. Gregory Protopsaltis, <b>You’ve got beauty my love</b> («Ἔχεις φῶς μου κάλλος») mode of 4th legetos, Segiakh<br />Panagiotis Drakopoulos</span><span style="color: #f9cb9c;">This song exists in codex Docheiariou 322 in the New Method and is published in «Pandora». It forms the acrostic «Elego» («Ἐλέγκω»). It had been documented together with the song «I hoped and I hope once again» (see above) by Gr. Stathis.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="8"></a>8. <b>Τ᾿ ἀηδόνια τῆς Ἀνατολῆς </b>Δημοτικὸ τραγούδι ἀπὸ τοὺς κώδικες Ἰβήρων 1203 καὶ Ξηροποτάμου 262 τοῦ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ - ΑΘΩ.<br />Ἦχος α´ τετράφωνος.<br />Δρόσος Κουτσοκώστας<br /></span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Τ᾿ ἀηδόνια τῆς Ἀνατολῆς καὶ τὰ πουλιὰ τῆς Δύσης,<br />στοῦ Φιλαδέλφου τὸν βουνόν, στοῦ Φιλαδέλφου τ᾿ ὄρος<br />γιὰ συναχθῆτε μιὰν μεριάν, νὰ ποίσω περιβόλι<br />νὰ κόψω μῆλο τῆς φιλιᾶς, κυδώνι τῆς ἀγάπης<br />δαμάσκηνο μὲ τὸ κλαδί, σταφύλι μὲ τὸ κλῆμα.<br />Κι ἐκ᾿ ηὗρα τὴν πολλαγαπῶ μέσα στὸ περιβόλι,<br />βασιλικὸν ἐπότιζεν νὰ ποίση ὡραῖο στεφάνι,<br />νὰ τὸ φορέσ᾿ ἡ λυγερὴ τρεῖς ἑορτὲς τοῦ χρόνου.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τὸ τραγούδι Τ᾿ ἀηδόνια τῆς Ἀνατολῆς ὑπάρχει σὲ δυὸ ἁγιορείτικους κώδικες μὲ τὴν ἴδια παρασήμανση, στὸν Ἰβήρων 1203 (χρονολογεῖται στὶς ἀρχὲς τοῦ 17ου αἰ., ἂν καὶ τὸ τραγούδι εἶναι σαφῶς παλαιότερο) καὶ στὸν Ξηροποτάμου 262. Ὁ ἴδιος ἐναρκτήριος στίχος, τὸ ἴδιο θέμα καὶ οἱ ἴδιες μελωδικὲς γραμμὲς ὑπάρχουν σὲ σημερινὰ δημοτικὰ τραγούδια τῆς περιοχῆς τῆς Θράκης. Στὴ σημειογραφία τοῦ Ξηροποτάμου 262 εἶναι ἐμφανὴς ἡ προσπάθεια νὰ ἀποδοθοῦν πιὸ μελισματικὰ οἱ καταλήξεις τῶν φράσεων, ὁπότε ἐξηγήθηκε μὲ βάση τὴν πιὸ καθαρὴ καὶ νεώτερη αὐτὴ καταγραφή.</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">8. <b>Nightingales of the East</b> («Τ᾿ ἀηδόνια τῆς Ἀνατολῆς»)<br />Demotic song from codices Iviron 1203 and Xiropotamou 262 of Holy Mountain-Athos.<br />mode tetraphonic A´<br />Drosos Koutsokostas</span><span style="color: #f9cb9c;">The song Nightingales of the East exists in two codices of Mount Athos in almost the same notation (παρασήμανση): codex Iviron 1203 (this recording comes from the early 17th century, although the song is definitely older) and codex Xiropotamou 262. We notice that the same opening verse, the same theme and the same melodical lines exist in nowadays folk songs of the area of Thrace. In the notation of Xiropotamou 262 is obvious the effort made to present in a more melodious way the endings of phrases, so the transcription we gave is based on this more clear and more new recording.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><span style="color: #f9cb9c;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="9"></a>9. <b>Ὅλοι τὰ σίδερα βαστοῦν</b><br />Δημοτικὸ τραγούδι ἀπὸ τὸν κώδικα Ἰβήρων 1203 τοῦ Ἁγίου Ὄρους<br />Ἦχος πλ. δ´<br />Δρόσος Κουτσοκώστας</span><span style="color: #f9cb9c;"><i>Ὅλοι τὰ σίδερα βαστοῦν κι ὅλοι στὴ φυλακὴ εἶναι,<br />κ᾿ ὁ ταπεινὸς ὁ Κωνσταντὴς δὲν ἠμπορεῖ ῾πομένει,<br />γιατ᾿ εἶν᾿ τὰ σίδερα βαρειὰ κι ἡ φυλακὴ κλεισμένη.<br />- Χριστέ, νὰ ῾ρράγη ἡ φυλακή, νὰ τσακιστοῦν οἱ θύρες,<br />νά ῾πεφταν καὶ τὰ σίδερα, νὰ ἔβγαινε ὁ καλός μου,<br />νὰ ἔβγαινεν ὁ Κωνσταντῆς ὁ πολυαγαπημένος,<br />πὄχω καιρὸν νὰ τὸν ἰδῶ, χρόνους νὰ τὸν μιλήσω.</i></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><i><br /></i></span>
<span style="color: #f9cb9c;">Τὸ τραγούδι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ δεκατρία τραγούδια τοῦ Κώδικα 1203 τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων ποὺ ἀνάγεται στὸν 17ο αἰῶνα. Τὸ θέμα τῆς φυλακῆς εἶναι παλαιότατο καὶ συναντᾶται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν πρώτων δημοτικῶν τραγουδιῶν (10ος-11ος αἰ.). Τὸ σπουδαῖο ὅμως εἶναι πὼς στὴ Μακεδονία ἀκόμα τραγουδιέται μέχρι σήμερα μὲ σχεδὸν ἴδιο περιεχόμενο, τὸ ἴδιο ἀργὰ ὡς καθιστικὸ καὶ στὸν ἴδιο ἦχο, τὸ τραγούδι τοῦ Ντούλα (πιθανότατα παράγωγο τοῦ Κωνσταντούλας). Αὐτὸ τὸ γεγονὸς βοήθησε στὸ νὰ ἀποδοθεῖ ἐξηγηματικὰ μὲ τὴ συγκεκριμένη κατάστρωση.</span></td><td valign="top"><span style="color: #f9cb9c;">9. <b>All of them hold the iron-bars</b> («Ὅλοι τὰ σίδερα βαστοῦν»)<br />Demotic song from codice of Holy Mountain-Athos. mode plagal of 4th<br />Drosos Koutsokostas</span><span style="color: #f9cb9c;">This song is one of the thirteen recorded in codex 1203 of the lviron Holy Monastery, coming from the 17th century. The theme of prison is a very old one and we can find it already since the time of the first traditional songs (10th-11th century). It is very interesting to say that the song of Ntoula (propably derivative from Konstantoula) is still sung in Macedonia, having almost the same content, same rythm and same sound. That fact helped us a lot in our effort to present it in this certain musical form.</span></td></tr>
<tr><td valign="top" width="70%"><h2 style="color: #c00000; font-size: 10pt; font-weight: normal; margin-bottom: 6px;">
<span style="color: #f9cb9c;">Συντελεστές</span></h2>
<span style="color: #f9cb9c;">- Ἔρευνα τεκμηρίωση, ἐξηγήσεις στὴ νέα μουσικὴ σημειογραφία: Θωμᾶς Ἀποστολόπουλος</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">- Καλλιτεχνικὴ διεύθυνση: Κυριάκος Καλαϊτζίδης</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">- Κείμενα: Θωμᾶς Ἀποστολόπουλος</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">- Μεταφράσεις στὰ Ἀγγλικά: Βασιλικὴ Σταθοκώστα</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">- Ἠχογραφήσεις:<br />Studio Polytropo Θεσσαλονίκης.<br />Ἠχολήπτης: Γιάννης Τσαμπάζης<br />Δημοτικὸ Θέατρο Νεάπολης.<br />Ἠχολήπτης: Γιάννης Τσαμπάζης<br />Παττίχειο Δημοτικὸ Θέατρο Λεμεσοῦ.<br />Ἠχολήπτης: Γιάννης Ἰωνᾶ</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">- Συμπληρωματικὲς ἠχογραφήσεις<br />Studio Μαγικὴ Πυξίδα, Κομοτηνή.<br />Ἠχολήπτης: Γιῶργος Παγκοζίδης<br />Μίξη Studio Polytropo, Θεσσαλονίκη<br />Γιάννης Τσαμπάζης, Κυριάκος Καλαϊτζίδης</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">- Ἐπιμέλεια παραγωγῆς ἠχογραφήματος:<br />«ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ», Ἀστικὴ μὴ κερδοσκοπικὴ Ἑταιρεία.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Ὀκτώβριος 2000</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">μουσικὸ σχῆμα ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">τραγουδοῦν:<br />Δρόσος Κουτσοκώστας, Παναγιώτης Δρακόπουλος, Ἰορδάνης Κουτσιμάνης</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">παίζουν:<br />Κυριάκος Πετρᾶς - βιολί<br />Κυριάκος Καλαϊτζίδης - οὖτι<br />Ἀπόστολος Τσαρδάκας - κανονάκι<br />Λευτέρης Παύλου - μπεντίρ</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Τὴ χορωδία ἀποτελοῦν οἱ:<br />Θωμᾶς Ἄποστολόπουλος, Ἀθανάσιος Γιώργου, Παναγιώτης Δρακόπουλος, Σταῦρος Καραγκιόζης, Ἰορδάνης Κουτσιμάνης, Δρόσος Κουτσοκώστας.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">Γιῶργος Ψάλτης - νέι στὰ track 4, 7 καὶ βιολὶ στὸ track 1.<br />Νίκος Τερψιάδης - μπεντὶρ στὰ track 3, 6 καὶ τουμπελέκι στὸ track 2.<br />Δημήτρης Παλιογιάννης - λαο</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">ῦτο στὸ track 9.</span><br />
<br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tradition/secular_music_agioreitikoi_kwdikes.htm">ΠΗΓΗ:</a><br />
<br />
<span style="color: #a2c4c9;">ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ Τ΄ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΣΤΟ YOUTUBE</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/JSHiM36GmkY?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/_G6G2GGPlz8/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/_G6G2GGPlz8&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/_G6G2GGPlz8&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/rf79a5u7wOk?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/xAC7QNWS9gM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br /></td><td valign="top"><h2 style="color: #c00000; font-size: 10pt; font-weight: normal; margin-bottom: 6px;">
<span style="color: #f9cb9c;">Credits</span></h2>
<span style="color: #f9cb9c;">- <b>Research, documentation, transcriptions in the new musical notation</b>: Dr. Thomas Apostolopoulos<br />- <b>Artistic Direction</b>: Kyriakos Kalaitzides<br />- <b>Texts</b>: Dr. Thomas Apostolopoulos<br />- <b>Translation into English</b>: Vassiliki Stathokosta</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><b>- Sound Recordings:</b>Studio Polytropo. Thessaloniki<br />Sound Engineer George Karyotis<br />City Theater of Neapolis, Thessaloniki<br />Sound Engineer: Giaanis Tsambazes<br />Pattiheio Theater, Municipality of Limmasol<br />Sound Engineer Giannis lona</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">- Additional Recordings:<br />Studio Magiki Pixida, Komotini<br />Sound Engineer. George Pagozidis<br />Mixing: Studio Polytropo.<br />Yannis Tsambazis, Kyriakos Kalailzides<br />Production, Supervision of Recording:<br />«EN CHORDAΙS», Civil. non-Profitable<br />Company</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><b>Musik Ensemble</b>«EN CHORDES»</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><b>Singers</b>Drosos Koutsokostas<br />Panagiotis Drakopoulos<br />Iordanis Koutsimanis</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><b>Instrument Players</b>Kyriakos Petras: violin<br />Kyriakos Kalailzides: oud<br />Apostolos Tsardakas: canum<br />Lefteris Paulou: bentir</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><b>Members of the choir</b>Thomas Apostolopoulos, Athanasios Giorgou, Panagiotis Drakopoulos, Stavros Karagiozes, George Kounatides, Iordanis Koutsimanis, Drosos Koutsokostas</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;">George Psaltis - ney in tracks 4 and 7 and violin in track 1<br />NikosTerpsiades – bentir in tracks 3 and 6 and toumbeleki in track 2<br />Dimitris Paliogiannes – lute in track 9</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span>
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></td></tr>
</tbody></table>
</div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-90526061764387291232014-09-17T23:37:00.001+03:002014-09-17T23:37:56.607+03:00ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ (Γ.ΡΙΤΣΟΣ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAZwuuKdZPobH8KIG1PGFXtgDcbdiml3OnVsrD0XkaUxZXkkq0irhVa4-6BEJjHuJ7EE2irydYr97TNctjv8xLY5Gr8L05QXpyHLGbVT3DjU8INGWeFaIMevVe2VA_a0kJiSTSE5x0Syuy/s1600/01gre_25_27_minoan_pithos_copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAZwuuKdZPobH8KIG1PGFXtgDcbdiml3OnVsrD0XkaUxZXkkq0irhVa4-6BEJjHuJ7EE2irydYr97TNctjv8xLY5Gr8L05QXpyHLGbVT3DjU8INGWeFaIMevVe2VA_a0kJiSTSE5x0Syuy/s1600/01gre_25_27_minoan_pithos_copy.jpg" height="320" width="184" /></a></div>
<br /><br /><br /><span style="color: #f9cb9c;">Ποτέ μην ξεχάσουμε –είπε– τα καλά διδάγματα, εκείνα<br />της τέχνης των Ελλήνων. Πάντοτε το ουράνιο δίπλα-δίπλα<br />με το καθημερινό. Δίπλα στον άνθρωπο: το ζώο και το πράγμα –<br />ένα βραχιόλι στο βραχίονα της γυμνής θεάς· ένα άνθος<br />πεσμένο στο δάπεδο. Θυμηθείτε τις ωραίες παραστάσεις<br />στα πήλινά μας αγγεία – οι θεοί με τα πουλιά και με τα ζώα,<br />μαζί κ’ η λύρα, ένα σφυρί, ένα μήλο, το κιβώτιο, η τανάλια·<br />α, και το ποίημα εκείνο που ο θεός όταν τελειώνει τη δουλειά του<br />βγάζει τα φυσερά του απ’ τη φωτιά, μαζεύει ένα-ένα τα εργαλεία<br />μες στο αργυρό σεντούκι του· μετά, μ’ ένα σφουγγάρι σκουπίζει<br />το πρόσωπο, τα χέρια, το νευρώδη του λαιμό, το δασύ στήθος.<br />Έτσι, καθάριος, ταχτικός, βγαίνει το βράδι, στηριγμένος<br />στους ώμους των ολόχρυσων εφήβων – έργα των χεριών του<br />που ’χουν και δύναμη και σκέψη και φωνή· – βγαίνει στο δρόμο,<br />πιο μεγαλόπρεπος απ’ όλους, ο χωλός θεός, ο θεός εργάτης.</span><div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Georgia, Utopia, 'Palatino Linotype', Palatino, serif; font-size: 14px; line-height: 20.2859992980957px;">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Georgia, Utopia, 'Palatino Linotype', Palatino, serif; font-size: 14px; line-height: 20.2859992980957px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Georgia, Utopia, 'Palatino Linotype', Palatino, serif; font-size: 14px; line-height: 20.2859992980957px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></span></div>
<span style="color: #a2c4c9;"> Γιάννης Ρίτσος, «Πέτρες επαναλήψεις κιγκλίδωμα», Εκδόσεις Κέδρος</span></div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-13714366168167794632014-09-16T01:31:00.001+03:002014-09-16T17:49:40.030+03:00Συμφιλίωση Διονύσου και Απόλλωνος, το μέλλον της ανθρωπότητας ( Jean Ballard )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTstB4K41Ync6CGVWXovYxhTeu7w939HuBLnbXVeB9Ty1UMM_sZsYj1FWxWd_NYoUJNNlkZZiS5Cx6EnZw2HsLglB8siqM-_RNqklQDpi1kdmH1n5zeDzp5XQIkJ3I4vHzdEFi6dQs7hGQ/s1600/001apollo-bacchus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #f9cb9c;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTstB4K41Ync6CGVWXovYxhTeu7w939HuBLnbXVeB9Ty1UMM_sZsYj1FWxWd_NYoUJNNlkZZiS5Cx6EnZw2HsLglB8siqM-_RNqklQDpi1kdmH1n5zeDzp5XQIkJ3I4vHzdEFi6dQs7hGQ/s1600/001apollo-bacchus.jpg" height="308" width="320" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Στην αρχαία Ελλάδα, δύο θεότητες φαίνονται να συνεξουσιάζουν
το πνεύμα, συμβολίζοντας δυό όψεις της δημιουργίας, ή αν προτιμάτε, τους δυό της
άξονες: ο Απόλλων και ο Διόνυσος με δυό λόγια, οι δυνάμεις του λόγου και οι δυνάμεις
του ενστίκτου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Ως τα μέσα του 19<sup>ου</sup> αιώνα έχουμε την εντύπωση πως
ο ελληνικός κόσμος εκδηλώθηκε επίμονα στην απολλώνια του όψη. Από την εποχή της
ακμής του ως την ελληνιστικήν Ελλάδα, την αναγέννηση, την εποχή του Βίνκελμαν,
επιβάλλεται στους δυτικούς πολιτισμούς με το σύνθημα του κλασικού, με την
ισορροπία, το μέτρο, το «αρμονικό κάλλος» που διδάσκει. Κάθε φορά που απλώνεται
η επίδρασή του, μπορεί να πει κανείς ότι σημειώνεται μια ενίσχυση του λόγου,
μια υποχώριση των Πανικών δυνάμεων του πνεύματος της Γης, της ποίησης του αίματος,
και τούτο προς όφελος, ενός κόσμου αφηρημένου ή μιας πλαστικής σύλληψης της ζωής.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Σε ορισμένες στιγμές της εξέλιξης του κόσμου, ο Μαρσύας
παραμερίζεται από τον Απόλλωνα.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Στην αταξία όμως του παρόντος, μπορεί κανείς ολοφάνερα να
διακρίνει ότι το δίδαγμα του Απόλλωνος δεν αρκεί. Ο κόσμος πνίγεται από τον
πληθωρισμό του λόγου και ο Κίρκεγκωρ ζητά το «δυνατόν» , δηλαδή ό,τι απορρίπτει
ο λόγος. Αρχίζει η βασιλεία του Διονύσου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Τώρα , η ελληνική σκέψη, που θάλεγε κανείς ότι έλειπε τόσο
πολύ από το σύγχρονον κόσμο, θα μπορέσει να εισαγάγει σ΄αυτόν τα πιο ασφαλή, τα
πιο κρυφά της σπέρματα. Αλλά η μορφή της είναι τόσο διάφορη από την Ελλάδα την
κλασική!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Είναι η Ελλάδα που την απώθησε και την έπνιξε ο μεγάλος
σωκρατικός αιώνας. Ο Πλάτων δέχτηκε τα μυστικά της μηνύματα, αλλά δε θέλησε να
διαδώσει το πνεύμα της. Είναι η Ελλάδα των αρχαϊκών μύθων, της εποποιίας του
Διονύσου που έφερε τα μυστικά της από τη χώρα των Ινδιών. Είναι η Ελλάδα των μυήσεων,
που η κρυφή επίδρασή της κυκλοφορεί στην ανατολική Μεσόγειο και που τ΄απόκρυφα
διδάγματά της φρόντισε προσεχτικά να τα΄αποσιωπήσει η Ελλάδα η επίσημη. Η επιστήμη
των Ιώνων αρχίζει από τότε να εμπνέει τις ανακαλύψεις της φυσικής μας. ο Πυθαγόρας
στις μέρες μας γνωρίζει νέα δόξα. Το μάτι των συγχρόνων μας, πιο ανήσυχο,
ανακαλύπτει τους παλμούς μορφών που τις είχαμε νομίσει ασάλευτες. Στο χαμόγελο
των Κορών της Ακρόπολης πλανιέται το μυστήριο του αρχαίου κόσμου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Η αρχαιολογία συσσωρεύει τεκμήρια. Στα νησιά, στην Κρήτη,
βγαίνουν ξανά στο φως πολιτισμοί που δεν μπορεί να τους απαρνηθεί ο πολιτισμός μας.
Μια Ελλάδα μυθική, που μόλις έχει απαλλαγεί από το θείον, μια Ελλάδα μυθική όπου
ο άνθρωπος αξοικειώνεται με τα τέρατα και τ΄αναγνωρίζει γι΄αδέλφια των τεράτων
που κατοικούν (πρβλ.τον Φρόϋντ)- είναι τόσο κοντά μας, και μας εμπνεέι τόσο
βαθειά, ώστε ο <span lang="EN-US">Gaston</span><span lang="EN-US"> </span><b><span lang="EN-US">Baisette</span>, </b>στο Θησέα του , να παρουσιάζει
ένα απαίσιο τέρας, το Μινώταυρο, ως τη σύγχρονη ανθρωπότητα, την καταδικασμένη
να καταβροχθίζει τα νιάτα και τα πολυτιμότερα αγαθά, να χάνεται μέσα στην
παραφροσύνη και στο αίμα.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #f9cb9c;">Πιστεύω ότι η ελληνική επίδραση γίνεται ολοένα και πιο φανερή
με τη σφραγίδα του Διονύσου, απαραίτητη για το θάνατο των παλαιών κανόνων και
των ξεπερασμένων τύπων, ως που να ρθεί η ώρα να επιβληθεί για τη μέλλουσα τάξη των πραγμάτων με τη σφραγίδα και των δυό της θεοτήτων,
που θάχουν πια συμφιλιωθεί. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #a2c4c9;"><span lang="EN-US">Jean</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Ballard</span><span lang="EN-US"> </span>(<span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span></span><span class="date-liennowrapdatasortkeybday"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"><span data-sort-value="1893-11-13"><span style="text-decoration: none;">13</span></span></span></span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span></span><span class="date-liennowrapdatasortkeybday"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"><span style="text-decoration: none;">Νοέμβρη</span></span></span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span></span><span class="date-liennowrapdatasortkeybday"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"><span style="text-decoration: none;">1893</span></span></span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">-</span><span class="date-liennowrapdatasortkeydday"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"><span style="text-decoration: none;">18</span></span></span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span></span><span class="date-liennowrapdatasortkeydday"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"><span style="text-decoration: none;">Ιούνη</span></span></span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span></span><span class="date-liennowrapdatasortkeydday"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"><span style="text-decoration: none;">1973</span></span></span></span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">)<span class="apple-converted-space"> </span></span></span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt; text-decoration: none;">ποιητής</span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">,<span class="apple-converted-space"> </span></span></span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt; text-decoration: none;">συγγραφέας</span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">και<span class="apple-converted-space"> </span></span></span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt; text-decoration: none;">εκδότης</span><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span></span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> του λογοτεχνικού περιοδικού<span class="apple-converted-space"> </span></span><i><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt; text-decoration: none;">Les Cahiers du Sud</span></i><span class="apple-converted-space"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"> </span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">.</span></span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black; color: #a2c4c9;"><st1:place w:st="on"><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">N. E</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">στία</span></st1:place><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Arial Unicode MS'; font-size: 11.5pt;">, τ.230,
1936</span></span></div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2288140499244509793.post-10791461726426608452014-09-16T00:27:00.003+03:002014-09-16T00:27:59.770+03:00Ωδή στη Σαντορίνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι, αποχαιρετούμε και το ωραιότερο νησί του κόσμου, την Σαντορίνη με τους στίχους του Ελύτη ..<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI0gFFlawsucb8APsfK8dieS-Z7SF0PTuUFEibyJyaWeG0R1B8amQd54fwAFPTh4UKMuQOcmea0lb0BO6fSoum8yoPFBk8n-qUkLTV_ZGpxLMJWcQuEe9wDC-7DvGMRT8V-ETsarM-VS8q/s1600/santorini-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI0gFFlawsucb8APsfK8dieS-Z7SF0PTuUFEibyJyaWeG0R1B8amQd54fwAFPTh4UKMuQOcmea0lb0BO6fSoum8yoPFBk8n-qUkLTV_ZGpxLMJWcQuEe9wDC-7DvGMRT8V-ETsarM-VS8q/s1600/santorini-01.jpg" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">wordpress.com</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRc2eHxZ3GRBmaDpM9yWWpuX-fmvzdZ-dXkgLhdb0JqAbRSJ7irrw4qTnfDEVtTwJS8QKm7XMjltMNJT3HSrsWXw7MKKuKPqwnP_Dna8sPwzBr_lUtfFlpRujBOOHOLbPGF8qeKearsOiU/s1600/santorini_exo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRc2eHxZ3GRBmaDpM9yWWpuX-fmvzdZ-dXkgLhdb0JqAbRSJ7irrw4qTnfDEVtTwJS8QKm7XMjltMNJT3HSrsWXw7MKKuKPqwnP_Dna8sPwzBr_lUtfFlpRujBOOHOLbPGF8qeKearsOiU/s1600/santorini_exo.jpg" height="159" width="320" /></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQmOtdc5_un3GVk2qe59SLxSAvGPVz2TVsOumEQJuy5uaINDGzLQFLSGLbe3VJdHq4d_KbJE-xjPFFvfRKZIyw_KlY34y9AxOkniIftMcOsfqAZAg_6QddxyzZLf6GmSGoD1G5_62Iyr4e/s1600/santorini.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQmOtdc5_un3GVk2qe59SLxSAvGPVz2TVsOumEQJuy5uaINDGzLQFLSGLbe3VJdHq4d_KbJE-xjPFFvfRKZIyw_KlY34y9AxOkniIftMcOsfqAZAg_6QddxyzZLf6GmSGoD1G5_62Iyr4e/s1600/santorini.jpg" height="214" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">youpress.gr<br /><br /></td></tr>
</tbody></table>
<h3 style="background-color: #003366; color: white; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 2px; text-align: center;">
<br /></h3>
<div style="color: white; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div style="color: white; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div style="color: white; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div style="color: white; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Βγήκες από τα σωθικά βροντής </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ανατριχιάζοντας μεσ'στα μετανιωμένα σύννεφα </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Για ν'αντικρύσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ν'ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Όρθωσες ενα στήθος βράχου</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"> Κατάστιχτου απ'την έμπνευση της όστριας, </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Με φωτιά με λάβα με καπνούς </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Γέννησες τη φωνή της μέρας </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Εστησες ψηλά </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Τις καμπανες που χτυπαει ο ψηλορειτης νους </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Δοξολογωντας τα πουλια στο φως του μεσαυγουστου</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Πλαϊ απο ροχθους, πλαϊ απο καημους αφρων </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Μεσ'απο τις ευχαριστιες του υπνου</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"> Οταν η νυχτα γυριζε τις ερημιες των αστρων </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ψαχνοντας για το μαρτυρικι της αυγης,</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"> Ενιωσες τη χαρα της γεννησης </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Πηδησες μεσ'στον κοσμο πρωτη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Πορφυρογεννητη, αναδυομενη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Εστειλες ως τους μακρινους οριζοντες </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Την ευχη που μεγαλωσε στις αγρυπνιες του ποντου </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Για να χαϊδεψει τα μαλλια της πεμπτης πρωινης.</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ρηγισσα των παλμων και των φτερων του Αιγαιου </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Βρηκες με λογια που προσηλυτιζουν το απειρο </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Με φωτια με λαβα με καπνους </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Τις μεγαλες γραμμες του πεπρωμενου σου</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Τωρα μπροστα σου ανοιγεται η δικαιοσυνη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Τα μελανα βουνα πλεουν στη λαμψη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ποθοι ετοιμαζουν τον κρατηρα τους </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Στην παιδεμενη χωρα της καρδιας, </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Κι απο το μοχθο της ελπιδας νεα γη ετοιμαζεται </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Για να βαδισει εκει με αετους και λαβαρα </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ενα πρωι γεματο ιριδισμους, </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Η φυλη που ζωντανευει τα ονειρα </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Η φυλη που τραγουδαει στην αγκαλια του ηλιου.</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ω κορη κορυφαιου θυμου </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Γυμνη αναδυομενη </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Ανοιξε τις λαμπρες πυλες του ανθρωπου </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Να ευωδιασει ο τοπος απο την υγεια </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Σε χιλιαδες χρωματα ν'αναβλαστησει το αισθημα </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Φτεροκοπωντας ανοιχτα </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Και να φυσηξει απο παντου η ελευθερια</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Αστραψε μεσ'στο κηρυγμα του ανεμου </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">καινουρια και παντοτινη ομορφια </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Οταν ο ηλιος των τριων ωρων υψωνεται </span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;">Πανγλαυκος παιζοντας το αρμονιο της Δημιουργιας.</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f9cb9c;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #a2c4c9;">Οδυσσέας Ελύτης</span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #a2c4c9;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #a2c4c9;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #a2c4c9;">«Ωδή στη Σαντορίνη» Από την ποιητική συλλογή «Προσανατολισμοί», ενότητα « Η Θητεία του Καλοκαιριού»</span></span></div>
</div>
</div>
Thaleia Elikoniashttp://www.blogger.com/profile/11684792948524758025noreply@blogger.com0