Ο 12ος Πυθιόνικος είναι η μοναδική ωδή του Πινδάρου που εξυμνεί νίκη μουσικού αγώνα.Αναφέρεται μάλιστα στην επιτυχία του Μίδα, του μεγάλου αυλητή και δασκάλου του Λαμπρόμαχου, ο οποίος με τη σειρά του υπήρξε δάσκαλος του Σοφοκλή, στα Πύθια. Ο κεντρικός μύθος αναφέρεται στην εφεύρεση |πολυκέφαλου νόμου" και την αποδίδει ,σύμφωνα με μιά άγνωστη από αλλες πηγές παράδοση στην Αθηνά, η οποία μιμήθηκε τους ήχους των θρήνων της Ευρυάλης και της Σθενώς, των δύο Γοργόνων αδελφών της Μέδουσας, μόλις ο Περσέας αποκεφάλισε την τελευταία, αλλά και τους ήχους από τα φίδια που βρίσκονταν στο κεφάλι της Μέδουσας. Ο "πολυκέφαλος νόμος" ήταν ένα είδος άσματος, το οποίο ήταν αφιερωμένο στον Απόλλωνα και αποτελούσε έναν από τους ρυθμούς στους οποίους διαγωνίζονταν οι αυλητές στα Πύθια.Ο ποιητής κλείνει την ωδή με τη διαπίστωση ότι η μοίρα των ανθρώπων αλλάζει ανέλπιστα ανάλογα με τη βούληση των θεών. η αναφορά αυτή θεωρείται ότι υπαινίσσεται ένα επεισόδιο κατά το οποίο έσπασε το επιστόμιο του αυλού του Μίδα, όταν αυτός αγωνιζόταν. εκείνος όμως συνέχισε και έτσι ανέλπιστα κέρδισε τη νίκη.
Εσένα, πολιτεία γιορτόχαρη, παρακαλώ
την πιό όμορφη απ΄τις πόλεις των θνητών,
κατοικία της Περσεφόνης, καλοχτισμένη
σε λόφο, που κατοικείς δίπλα στις όχθες
του πολυβόσκητου Ακράγαντα, δέξου, βασίλισσα,
μ΄ ευμένεια θεϊκή κι ανθρώπινη το στεφάνι
αυτό της νίκης, που φέρνει απ΄τους Δελφούς
ο δοξασμένος Μίδας και τον ίδιο καλωσόρισε
νικητή μες στους ΄Ελληνες στην τέχνη,
το επινόημα κάποτε της Παλλάδας Αθηνάς,
όταν από τις φοβερές Γοργόνες τον ολέθριο
θρήνο τους ανασύνθεσε. ΄Ακου το μοιρολόι
να ξεχύνεται από τις παρθένες και τ΄αζύγωτα
κεφάλια των φιδιών, όταν ο Περσέας σκότωσε
με δυσβάσταχτο μόχθο τη μία από τις τρεις
αδελφές, φέροντας αφανισμό στη θαλασσόζωστη
Σέριφο και τον λαό της. ΄Εσβησε λοιπόν
το τερατώδες γένος του Φόρκου κι έκανε
πικρό το συμπόσιο του Πολυδέκτη,
τη μακρόχρονη σκλαβιά της μητέρας του
και τον αναγκαστικό γάμος της, όταν
έκοψε το κεφάλη της ωριομάγουλης Μέδουσας
ο γιός της Δανάης, που λένε πως γεννήθηκε
από χρυσή βροχή. ΄Ομως η παρθένα θεά, μόλις
γλίτωσε τον ακριβό της ήρωα απ΄τους κινδύνους
αυτούς, πολύφωνη έφτιαξε μουσική αυλών,
για να μιμηθεί με τις φλογέρες τον πολύβουο
θρήνο που ξεχυνόταν γοργός απ΄τα σαγόνια
της Ευρυάλης. Τη μελωδία ετούτη βρήκε η θεά
και δωρίζοντάς τη στους θνητούς, την ονόμασε
"ρυθμό πολυκέφαλο", για να τον έχουν ένδοξη
ανάμνηση στους αγώνες που μαζεύουν τα πλήθη.
Κι΄αυτός ο ρυθμός συχνά περνάει
μεσ΄από λεπτό χαλκό κι΄από καλάμια
που βλασταίνουν στων Χαρίτων την πόλη (Ορχομενό)
με τους ωραίους χορούς, στο ιερό
της Κηφησίδας νύμφης, κι ΄είναι πιστοί
μάρτυρες των χορευτών. Αν υπάρχει κάποια
ευτυχία στους ανθρώπους, δεν την κερδίζουν
χωρίς κόπο. σήμερα μπορεί να μας οδηγήσει
σ΄αυτήν ο θεός- δεν ξεφεύγει κανένα
το γραφτό του- μα θα ' ρθει ωστόσο η ώρα,
που ανέλπιστα χτυπώντας θα μας χαρίσει,
δίχως να το πρόσμένουμε, το ένα,
μα στερώντας μας το άλλο.
ΠΙΝΔΑΡΟΣ (2ος τόμος) , Οδυσσέας Χατζόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου