Στην πρόσθια όψη
το πανώριο κορμί ενός νέου.
Το κεφάλι πάνω στο στήθος πεσμένο,
το γόνατο χαμοσυρμένο,
το χέρι ένα κλαδί νεκρό.
' Εχει τα μάτια κλειστά,
απαρνιέται ακόμα και την Ηώ.
Τα συσπασμένα δάχτυλα στον αέρα,
τ' 'αταχτα μαλλιά του,
ακόμα και του χιτώνα του οι πτυχές,
τρεις κύκλους της οδύνης παριστάνουν.
' Εχει τα μάτια κλειστά,
εγκαταλείπει την χάλκινην αρματωσιά,
το εξαίσιο κράνος,
-μ΄αίμα και μαύρο λοφίο στολισμένο-
τη συντριμένη ασπίδα και το δόρυ.
Τα φύλλα κρέμονται
μέσα στην ασάλευτην αύρα,
το κλωνάρι ανατρεμίζει,
ως τ΄ακραγγίζει το πουλί
που μέσ΄απ τη σκιά ξεπετιέται.
Και τώρα πιά μόνο το τζιτζίκι,
το κρυμένο στα μαλλιά,
τα τόσο ακόμα ζωντανά του Μέμνονα,
τον ύμνο της ζωής διαλαλεί.
Sbigniew Herbert (γεν- 1924, Πολωνία)
Απόδοση, Σοφία Εμμ. Χατζιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου