ΚΑΘΑΡΣΙΣ- Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

κάστρο Πρέβεζας

Δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του..

Βέβαια. ΄Επρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ- παφ,παφ,παφ,παφ-, «έχετε λιγη σκόνη» να είπω «κύριε ΄Αλφα».

΄Υστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι΄όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα΄χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: « Αχ, αυτός ο ΄Αλφα, κύριε Βήτα…».

΄Επρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. ΄Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. ΄Αν όμως αργούσε, να σκύψω για  τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν΄αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριέ μου».

Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς , διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της  χωρίστρας θα εσήμαινε : 

« πεντακόσιες χιλιάδες». ΄Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: « Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ…».

΄Επρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. ΄Ετσι βολικά κουλουριασμένος , να κυλώ και να φθάσω.

Κανάγιες!

Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει  η πνοή που θα σας σαρώσει.

Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι΄ανέβηκα στο ενετικό φρούριο.

Επέρασα τρεις πόρτες, τρία πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με  ριγμένες επάλξεις. ΄Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστριες, χαμηλά, τη θάλασσα , την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ΄ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα….